ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Η…κερασιά (και οι μίζες)

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΑΝΟΙΞΗ και βρεθήκαμε σε κτήμα με κερασιές. Σκαρφαλωμένος στο δέντρο ο αλλοδαπός, μάζευε τον καρπό γεμίζοντας τον κουβά κι από κει στη σκάλα για προσγείωση.

ΗΤΑΝ αλλοδαπός και τα ευρώ του κόπου του θα αυγάτιζαν στην πατρίδα του. Και το μεροκάματο αυτού; 28 ευρώ! Για 8/ωρο. Με όλη κι όλη την παρανομία του συμπυκνωμένη στην μη έκδοση…παραστατικών για την εργασία του. Μια παύση για ξηρά τροφή πάνω στο χορτάρι και ξανά στο δέντρο, με το μυαλό στην οικογένεια που περιμένει τον…

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Ελπιδοφόρα…αποκομματικοποίηση

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΟ κόμμα και η δύναμή του. Οι άνθρωποί του, οι «εργαζόμενοι» και αμειβόμενοι, ο αρχηγός, ο κομματάρχης. Με την ιστορία τους (τα κόμματα), σε καιρούς που ή ενιαία έκφραση με κοινή ιδεολογία και αρχές ήταν αναγκαιότητα.

ΣΗΜΕΡΑ, εξελίσσονται σε…χυλό συγκοινωνούντων δοχείων. Με παροτρύνσεις εγγραφής σε «στράτευμα» χωρίς διακριτή ιδεολογία. Και χωρίς κανόνες. Με τους «παραδοσιακούς» των κομμάτων να επιμένουν σε «αποδοτικές» νοοτροπίες (και πρακτικές) του παλαιοκομματισμού, ωστόσο, η Δικαιοσύνη…καραδοκεί.

ΑΝ ο κ. Λιάπης δεν κουβαλούσε μέσα του τη νοοτροπία του αφέντη «υπηκόων» και του αφεντικού (χωρίς να’ χει δουλέψει ποτέ του), δεν θα μας σχολίαζαν (αρνητικά) παγκοσμίως. Χωρίς την «θειική» εύνοια και προστασία, δεν θα’ ταν αμειβόμενος συνταξιούχος…υπουργός, καρμίρης, πλεονέκτης και (ορατός) απατεωνίσκος.

ΕΙΜΑΣΤΕ σε καλό δρόμο…αποκομματισμού της κοινωνίας. Οι πολλοί σπάσαν’ τα δεσμά και οι ολίγοι επιμένουν. Στο κονάκι του βουλευτή για απελπισμένο βόλεμα ων παιδιών. Ακόμα και στην υποψηφιότητα…Τομπούλογλου.

ΕΔΩ, λίγο να σταθούμε. Στην υπερβολική και φαινομενικά αφύσικη τηλεοπτική προβολή των συμβάντων με πρωταγωνιστές τους δυο «αστέρες» της Ν.Δ. Το αρνητικό είναι πως ξοδεύεται τηλεοπτικός χρόνος για τους δυο, και…περιμένουν οι υπόλοιποι. Οι κάθε λογής εμπλεκόμενοι σε απατεωνίες, κόλπα και κολπάκια του πρόσφατου (και απώτερου) παρελθόντος. Διευθυντάδες και αργυρώνητα μέλη συμβουλίων Υπηρεσιών του δημοσίου διόρισαν ευνοούμενους κατασπαταλώντας το δημόσιο χρήμα και οι υπογραφές τους παραμένουν αφανέρωτες. Πολλοί από δαύτους, υπέγραφαν για μια πρόσληψη κι άρπαζαν τα μισά του διορισμένου κάτω απ το τραπέζι. Ανταποδοτικά, που αλλάζοντας κλίμακα γέννησαν τα «αντισταθμιστικά», για να χορτάσουν μίζες οι «μεγάλοι».

Η ΒΑΘΜΙΑΙΑ αποκομματικοποίηση έφερε αποτελέσματα, γέννησε τους καρπούς της. Άλλοτε, πολίτης θα πέρναγε μέσα απ’ τα κομματικά του φίλτρα τις διώξεις. Θα μιλούσε για…αδικίες και πολιτικές διώξεις, για θύματα δικαστικής πλάνης. Μπορεί να’ βγαινε και στο δρόμο για το κόμμα και τον υπουργό του (στη στενή), για τον (απομυθοποιημένο) αρχηγό και κομματάρχη, για τον (αποδυναμωμένο) συνδικαλιστή.

ΣΗΜΕΡΑ, ενιαία και ομοθυμαδόν (με ελάχιστες εξαιρέσεις), υπερθεματίζουν για τις διώξεις οι πολίτες συναινώντας και εύχεται (δίκαια και με το δίκιο του) και άλλους «στη στενή». Ανεξαρτήτως κόμματος και «ιδεολογίας».

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Και μόνοι θα τα…καταφέρναμε

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ στο χάος, πασκίζουμε να κρατηθούμε και ψάχνουμε για ενόχους. Το βρήκαμε! Φταίνε οι ξένοι. Ανθέλληνες και εκβιαστές, κερδοσκόποι και τοκογλύφοι. Κατάρες, λοιπόν, και βρισίδι για τα μνημόνιά τους. Για μιαν απ’ τα ίδια με τα δικά μας. Γι αυτό και δεν αλλάζουμε τους νόμους που έκαναν πλούσιους υπουργούς και «γράφουμε την ιστορία μας με ανυπακοή».

ΚΑΙ τι ΔΕΝ κάνουμε, ψάχνοντας για ενόχους και γενεσιουργά αίτια της τραγωδίας μας; Δεν σου κάνει καρδιά να φτύνεις τον εαυτό σου μπροστά στον καθρέφτη. Δείχνεις τους έξω μη ψηλαφίσεις τον διπλανό, σηκώνεις τους ώμους κρατώντας αποστάσεις (μέχρι να σε καταπιεί η ρουφήχτρα). 

ΤΙ «καταφέραμε», λοιπόν, μονάχοι; Καθένας κι όλοι μαζί τη συμβολή του στη διαφθορά. Με τις πράξεις και με την απραξία του. Να τα πάρουμε κατά τομέα μετρώντας τα εκατομμύρια της μίζας; Τι να ελπίζεις και να προσδοκάς από Ελλάδα που ακόμα και στρατιωτικοί Ε. Α. μετείχαν στο παιχνίδι της διαφθοράς; Υπέγραψαν για να «εξοπλίσουν» τη τσέπη τους αξιωματούχοι σε «κερδοφόρα» πόστα της εξουσίας. Τι άλλο θυμηθήκαμε; Την υπεξαίρεση καυσίμων στο στρατό χωρίς να δούμε «κρεμασμένους» κι άντε να τα βάλεις με τους…Τούρκους.

ΤΑ «καταφέραμε» και στο πεδίο της φοροδιαφυγής. Τριγύρω φοροκλέφτες που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το…θράσος της Πολιτείας να βάζει χέρι στον τραπεζικό τους λογαριασμό. Έχουμε (κάποια) γεφύρια και δρόμους (με λακκούβες), σχολεία (των καταλήψεων και της αποστήθισης), νοσοκομεία (χωρίς γάζες και με το φακελάκι ανθηρό) που τα πλήρωσε ο συνεπής (υπάρχουν και τέτοια…κορόιδα) φορολογούμενος. Ποιος άλλος; Εκών είτε άκων ο δημόσιος υπάλληλος. Τα παραπάνω τα χρησιμοποιεί και τα εκμεταλλεύεται και ο φοροκλέφτης με τις καταθέσεις του στην Ελβετία. Επί ίσοις όροις με εκείνον που τα πλήρωσε.

ΔΕΝ χρειάστηκε να παρέμβουν οι ξένοι για να πληρώνεις «αέρα» για ένα γωνιακό κατάστημα, επί παχιών αγελάδων. Κάποιος κάποτε θα «πλήρωνε» κι ήρθε η ώρα. Διευθυντικά πόστα «κεντρικών» εφοριών αποτιμώντο σε μερικά εκατομμύρια για τον ενδιαφερόμενο υποψήφιο…αγοραστή και ήταν η «πατέντα» ελληνική.

ΤΑ καταφέραμε και μόνοι μας. Με το λιθαράκι (της δράσης είτε της ανοχής) έκαστος στο οικοδόμημα της διαφθοράς. Και τώρα; Τρέχουμε…

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Πέφταν’ οι μίζες σαν το χαλάζι

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΓΙΝΕ…αφύσικα πρωθυπουργός ο κ. Σημίτης. Χωρίς την πλατιά αποδοχή του λαού και την αγάπη του κόσμου, τις λαοθάλασσες του Α. Παπανδρέου, αλλά με τον «μυστικό του δείπνο» πιστοποιητικό της πονηρίας του. Μάζεψε τους πιστούς (Πάγκαλο, Βάσω, Αυγερινό) και «διεμοιράσαντο» τα ιμάτια του Α. Παπανδρέου, ενόσω ακόμα ζούσε. ΚΑΙ «τσέπωσαν» οι παραπάνω τα υπουργεία τους και ο ίδιος την πρωθυπουργία. «Νίκησε» τον Άκη (μπρρρρ!) κι άνοιξε ο εκσυγχρονιστικός δρόμος για το ασκέρι των «ιδεολόγων», πεινασμένων για εξουσία και αγωνιώντων μην…έρθει η δεξιά(!).

ΤΡΙΓΥΡΩ οικονομισάριοι και ο κ. Σημίτης δεν (τους) πήρε μυρουδιά. Η πολιτική αλώπηξ που έκοβε η ματιά του κι όλα τα’ πιανε στον αέρα. Τα χρόνια πέρασαν με τους ενθουσιασμένους στα πόστα τους να υπογράφουν «εξοπλιστικά» και να υπολογίζουν τα «κέρδη» τους, με το κομπιουτεράκι. Υπουργοί και «παρακατιανοί» της κλίκας, που επικοινωνούσαν με νοήματα.

ΚΑΙ τι να υποψιαστείς που όλα τα’ χες εναποθέσει σε χέρια στιβαρά και καθαρά, χέρια σοσιαλιστικά; Δούλεψαν όλα ρολόι και τα δανεικά στην ώρα τους. Ο κ. Σημίτης περιχαρής με το νέο (ευρωπαϊκό) νόμισμα και, «μετ’ ου πολύ», οι άνθρωποί του στρίμωχναν σε σάκους τις δεσμίδες, όταν οι κωδικοί στην Ελβετία είχαν φρακάρει.

ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ στο σήμερα των αποκαλύψεων και των αποκρύψεων. Δεν «μίλησε» ο Άκης-μιλάει ο Κάντας. Χάθηκαν οι μίζες στο σκοτεινό βλέμμα του κ. Σμπώκου-βγήκαν στη φόρα ποσά και ονόματα. Θα τραβηχτούν με την απόχη της Δικαιοσύνης μιζαδόροι που τις άρπαζαν όταν οι μίζες πέφταν’ σαν το χαλάζι.

ΔΙΠΛΑ τους, πάνω, δεξιά κι αριστερά ο κ. Σημίτης που «δεν είδε, δεν άκουσε δεν ξέρει». Σε ρόλο (θεωρητικά) παντόπτη, αλλά με τα μάτια κλειστά. Λουφάζει, προτιμώντας τη σιωπή. Με το ακαταδίωκτο στο τσεπάκι-μη ξεχνάμε την ιστορική φράση «ένα Πρωθυπουργό δεν τον βάζεις φυλακή, τον στέλνεις σπίτι του».

ΚΑΙ τους υπουργούς (σου); Τους συνεργάτες και αφανέρωτους εισπράκτορες των μιζών και των προμηθειών; Τους παρατάς στην τύχη τους. Δεν τους σώζεις, δεν τους καταδικάζεις. Έτσι «δούλευε» και συνεχίζει ο τ. Πρωθυπουργός, ωστόσο, της ιστορίας το άγρυπνο μάτι όλα τα καταγράφει.

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

«Όπου δεν πίπτει λόγος…»

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΓΡΑΨΑΜΕ για τους απειθάρχητους έλληνες απέναντι σε αναξιόπιστο Κράτος. Η Κυβέρνηση «εντέλλεται», οι πολίτες την αγνοούν και θυμηθήκαμε το «φέρτε μου έναν πεθαμένο» (απ’ το νέφος) του αξιοσέβαστου κ. Στεφανόπουλου.

ΚΑΙ πάμε στο τσιγάρο και τη «δημόσια» απαγόρευσή του. Αυτό περίμενε ο (νεο)έλληνας-ασίκης και απείθαρχος από τα γεννοφάσκια του. Μετά το φαγητό (στην ταβέρνα), παραγγέλλοντας τον καφέ του, μη και δεν ξεχωρίσει απ’ τους άλλους. Στο σκυλάδικο (συνονθύλευμα καπνίλας, ιδρωτίλας και…επίδειξης), στην καφετέρια, στο καφενείο.

ΤΟ Κράτος ξαμολάει τους (λιγοστούς) σημαδευτές των παρανόμων, φωνασκεί, «υπόσχεται», απειλεί. Μη δουν την κρατική απραξία μας οι «κουτόφραγκοι» και μας καταγράψουν ως απείθαρχους (και) στο…καπνίζειν σε κλειστούς χώρους. Λες και δεν μας ήξεραν και θα μας μάθουν.

ΚΑΙ τι μας λένε, βαθυστόχαστα, ντόπιοι της κουλτούρας; «Είναι θέμα παιδείας». Και πάει το μυαλό στις καταλήψεις σε σχολεία που οι ίδιοι υποθάλπουν μη μείνουμε από λιλιπούτειος «ήρωες» και φτασμένους «επαναστάτες». Στην εκπαίδευση της σκοπούμενης αμορφωσιάς που βολεύει τους κρυφούς δυνάστες των αφελών και παραπλανημένων.

ΔΕΝ θα’ ρθει η «παιδεία» αύριο το πρωί και, στο μεταξύ, οι θεριακλήδες θα μας…γράφουν. Την περιμέναμε (την παιδεία) απέναντι και με τη χατζάρα να ανεμίζει μη μας «φάει» ο αντίπαλος. Κι αν μιλήσεις (του κάποιου γονιού) για ενδοσχολική (και όχι μόνο) πειθαρχία, σου απαντά (φουσκώνοντας τα στήθια) πως «δεν βγάζουμε σκλάβους».

ΓΙ αυτό και παρατάμε τα της παιδείας που «χρειάζεται» και δεν υπάρχει, πάμε στο «όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος» και απαιτούμε. Να γίνει πράξη η θεωρία και οι παραινέσεις…μετρητά! Πρόστιμο, και το «νέο» θα μαθευτεί. Θα συμμορφώσει τον θεριακλή του στεγασμένου χώρου, τον «επιδειξία» της αφοβησιάς και την κυρία που δεν ρίχνει στους ώμους την εσάρπα για υπαίθρια φούμα.

ΕΙΝΑΙ στο χέρι του λαού του «μικρού του μέγα» να ξεκινήσει απ’ τα μικρά και ασήμαντα(;). Θα’ ναι το δείγμα της συμμόρφωσής του στη λογική και στο μέτρο («μηδέν άγαν»). Θα φτάσει και στα «μεγάλα» που τόσο υστερεί και του είναι απαραίτητα. Με το στανιό; Ναι, σε ανελαστικά που δεν σηκώνουν ευχές και παραινέσεις.

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Αυξήστε τα κελιά «αμαρτωλών»

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΜΕΡΙΜΝΗΣΑΝ νωρίς. Για τους «αποτυχημένους» και την τύχη τους. Για το μετεκλογικό τους βόλεμα σε (διευθυντικά) πόστα του δημοσίου. Δικό τους το Κράτος, δικές τους και οι θέσεις (για μοιρασιά). Επ’ αγαθώ του κόμματος και της παράταξης. 

ΤΑ παραπάνω ίσχυσαν «εθιμοτυπικώ δικαίων» στην πολιτική και το «Σύστημα». Με τους γιατρούς, ειδικότερα, το παράκαναν. Ποιοι; Οι εξυπνάκηδες του ΠΑΣΟΚ. Διόριζαν τους αποτυχόντες υποψήφιους βουλευτές σε διευθυντική θέση του ΕΣΥ! Με νόμο, αυτοδικαίως και χωρίς διαδικασίες και βιογραφικά, ανεξαρτήτως προσόντων. Η παραπάνω απλουστευμένη διαδικασία συνιστούσε χτύπημα στην ηθική, αλλά και στη…γραφειοκρατία.

ΚΑΙ τα «δικά τους παιδιά» τα νεοδημοκρατικά, τα αποτυχημένα σε εκλογικές αναμετρήσεις; Κι αυτά βολεμένα προσωρινά, μέχρις οριστικής τακτοποίησής τους στο «επάγγελμα».

ΚΑΠΩΣ έτσι βόλεψαν τον άνθρωπό τους και τώρα τον διαγράφουν (μέχρι νεωτέρας) και το αποπέμπουν. Είχε το…όραμά του ο κ. Πρόεδρος. Μικρή και «ταπεινή» η θέση του σε μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας και τριγύρω προκλήσεις και ευκαιρίες για «τυχερά». Είχε τις φοβίες του, πήρε τα μέτρα του, αλλά το χέρι του μαγκώθηκε ξερό στην αρπαγή, πριν οι αστυνομικοί του περάσουν χειροπέδες.

ΠΑΛΙΑ θα του’ κλειναν το μάτι οι ομόφρονες «συναγωνιστές». Με κατανόηση και ανοχή, σα να μη συνέβη τίποτα. Παλαιότερα, θα το σκεφτόσουν να μιλήσεις για έναν «εθνικόφρονα», προστατευμένο απ’ το Κράτος(!) και την «ιδεολογία».

ΣΗΜΕΡΑ, του φοράνε χειροπέδες και το συμβάν προβάλλεται υπερβαλλόντως. Είναι «η δεξιά που άλλαξε» (ακόμα απ’ τα χρόνια του αείμνηστου Χαρίλαου) ή να θυμηθούμε το «φύσιν πονηράν ου ράδιον μεταβαλείν»;

ΕΤΣΙ κι αλλιώς, μετράει το αποτέλεσμα. Τα φυλακισμένα παλικάρια που κόβουν βόλτες στα κελιά τους-δείγμα θετικό (αν όχι πειστήριο). Άλλοτε δεν τους άγγιζες και το’ χαν καμάρι. Για την υποταγή των (κουτοπόνηρων) υπηκόων, που τους «προσκυνούσαν» για κάνα κοψίδι.

ΤΑ «ήθη» δεν αλλάζουν σε ένα βράδυ, ούτε οι «παραδόσεις» , ωστόσο, «ανάγκα και…κυβερνώντες πείθονται» και βρίσκουν το δρόμο. Αρκεί να’ παραμείνει συνεχής και να διευρυνθεί, μονόδρομος χωρίς πισωγυρίσματα.

ΘΑ πληρώναμε (ευχαρίστως) για κελιά «αμαρτωλών». Μόνο (κομματικό) «φόρο βλακείας» δεν ξαναπληρώνουμε. 

Πολεμώντας τα Χριστούγεννα: Μελέτη για τα αίτια από την Πολιτική, Ιστορία, Θεολογία και Κοινωνιολογία - Σ. Ντρέκου

Σοφία Ντρέκου: Πολεμώντας τα Χριστούγεννα:

Μελέτη για τα αίτια μέσα και από την ιστορία

Περιεχόμενα:

1. «Οι πολέμιοι των Χριστουγέννων»

• Απειλές για μποϊκοτάζ
• Προάσπιση της διαφορετικότητας
• Εορτασμός μόνο σε σπίτια και εκκλησίες

2. Η εορτή των Χριστουγέννων και οι πολέμιοί της

• Η χρονιά που η κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας προσπάθησε να αντικαταστήσει τα Χριστούγεννα με τα γενέθλια του Στάλιν ! 
• Ο θρησκευτικός πόλεμος των εφημερίδων στα χρόνια του ψυχρού πολέμου.

4. Η εορτή των Χριστουγέννων και οι πολέμιοι της (θεολογική δογματική μελέτη)

• Η δήθεν αντίφαση των Ευαγγελιστών Ματθαίου και Λουκά
• Η απάντηση της Αγίας Γραφής και της Ιστορίας
• Πρέπει να εορτάζονται τα Χριστούγεννα;
• Ο μήνας Δεκέμβριος και τα Χριστούγεννα
• Η αιρετική διαστροφή
• Η αιρετική επιχειρηματολογία
• ΟΙ 24 εφημερίες των ιερέων 
• Το λάθος των αιρετικών υπολογισμών

Διαβάζετε την μελέτη εδώ:
http://www.sophia-ntrekou.gr/2013/12/oi-polemioi-tvn-xristoygennvn.html

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Της  ΑΓΙΑΣ ΝΥΧΤΑΣ τ’ όνειρο

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΟΣΕΣ ελπίδες θέριεψαν, καθώς πάνω στα βράχια,

σαν ανεμώνη άνθισες. Μα ήρθε ξεροβόρι.

Χριστέ, αλλάξαμε  στρατί, στην καταχνιά, στ’ αγιάζι,

Χριστέ, Σου ξεστολίσαμε τη φτωχική τη φάτνη

του κόσμου οι αμαρτωλοί, της Γης οι αρματωμένοι,

ξεθώριασε και τ’ όνειρο κοντά Σου να βρεθούμε.

ΜΕΣΣΙΑ αμεσουράνητε, θεόσταλτε Σωτήρα,

δροσιά του ανθού κι αυγερινέ, ξεδιψαστή οδοιπόρου,

βασιλικού ακροβλάσταρο κι αντίδωρο Θεού,

να μου’ δειχνε και μένανε της Βηθλεέμ το αστέρι

προσκυνητάρι μακρινό, το φτωχικό καλύβι,

Και δώρο την αγάπη μου αντί χρυσό και σμύρνα

να Σου ‘ φερνα γονατιστός, Θεέ μου, βασιλιά μου.

ΔΙΠΛΑ Σου πόσο θα’ θελα να γεννηθώ, Χριστέ μου,

και της γεννήτρας Παναγιάς να ‘χα κι εγώ το χάδι.

Λίκνο το λίκνο Σου, Χριστέ, μα κι ο σταυρός δικός μου.

ΣΤΑ μέρη τ’ αγιόβατα μαζί να περπατούσα

και μια του φωτοστέφανου να μ’ άγγιζε αχτίνα,

να μου ‘φερνε την Άνοιξη, το φως και τη γαλήνη,

στης Άγιας το ξημέρωμα νύχτας των Χριστουγέννων.

ΚΑΙ με το γλυκαπάντημα, νιογέννητε Χριστέ μου,

μαζί ζωής ξεκίνημα καινούριο ν’ αρχινούσα,

μ’ όλης της γης τους ταπεινούς, δύστυχους, πεινασμένους.

ΒΑΡΚΑΡΗ μας στις τρικυμιές, μ’ αστροφεγγιά, με νέφη

και βάλσαμο τα λόγια Σου ν’ αγγίζαν’ τις ψυχές μας.

Να γαληνεύαν’ οι καρδιές, να θέριευαν οι ελπίδες

για μια ζωή χαρούμενη, παντοτινή κι αιώνια.

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Ποια…τζάκια;

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΧΕΙ ο έλληνας τις αρετές του. Αποκάλυψε την ψυχή του η κρίση και μοιράζεται τη δυστυχία του πεινασμένου. Όταν και αν η ανάγκη του χτυπήσει την πόρτα, ανοίγει κι αυτός την αγκαλιά του.

ΩΣΤΟΣΟ, δεν είναι όλες οι μέρες και οι νύχτες στιγμές ανάγκης και μοιρασμένης λύπης για να’ ναι μισή. Τα αισθήματα πρέπει να είναι διαρκείας και η ψυχή χωρίς τα σκαμπανεβάσματα των περιστάσεων. «Αν θέλεις ειρήνη, προπαρασκευάζου δια πόλεμον» και το αγνοήσαμε επιδεικτικά, προτιμώντας τον ρόλο των «μωρών παρθένων».

ΔΕΝ πειθαρχώ, δεν πειθαρχείς και παράτα το κορόιδα στη δυστυχία. Με τον φόβο και τις φοβίες τους. Και πέρασε στα κύτταρά μας της κλεφτουριάς (επί Τουρκοκρατίας) η αντίληψη, προσαρμόστηκε με τις εποχές κι έφτασε στις μέρες μας σαν αντίσταση, με τον χαρακτήρα της ηρωικής πράξης.

ΣΤΟ ίδιο στρατόπεδο συγκέντρωσης, κάποτε, βρέθηκαν άγγλοι, γάλλοι και μερικοί έλληνες. Ένα παγούρι νερό τη μέρα για όλες τις ανάγκες τους και οι «κουτόφραγκοι» είχαν (λιγοστό) περίσσευμα, την άλλη μέρα. Ο έλληνας συγκρατούμενος το έπινε απ’ την πρώτη ώρα απολαμβάνοντας μονομιάς το αγαθό της φύσης. Κι ύστερα; Τι ύστερα. Έκλεβε του διπλανού (κουτόφραγκου) το παγούρι!

ΚΑΙ πώς να πειθαρχήσει ο (νεο)έλληνας που η Πολιτεία και το Κράτος αδιαφόρησαν, γιατί έτσι βόλευε κυβερνώντες και κυβερνώμενους; Αντίθετα. Με την ανοχή (και την κρυφή παρότρυνση) της εξουσίας, ο μαθητής μάντρωνε την παλικαριά του στα σχολεία των καταλήψεων και ο διαδηλωτής-επαναστάτης ανέμιζε το λάβαρό του σαν δείγμα λευτεριάς.

ΗΡΘΑΝ μέρες δύσκολες και δεν παίζεις με το κρύο και την παγωνιά. Η (συν)κυβέρνηση τα’ κανε θάλασσα με…πετρέλαια και λαθρέμπορους που θα τους φόραγε χειροπέδες. Σε μιαν Ελλάδα που δεν υπάρχει αμοιβαία πίστη και εμπιστοσύνη Κράτους και πολιτών.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ένας λαός απειθάρχητος (απείθαρχος από…κούνια) καλείται να «ρεγουλάρει» τζάκια με καύσιμο κάθε λογής, ακόμα και…λάστιχα). Τζάμπα κόπος και ελπίδα. Καθένας τη δουλειά του όπως έμαθε, και η ζωή συνεχίζεται. Με το «νέφος» να πνίγει (ιδίως) τις μεγαλουπόλεις. Με τον εφιάλτη πάνω απ’ τα κεφάλια μας και διάχυτη την αντίληψη πως η πειθαρχία είναι σκλαβιά. 

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Επίμονα και καθημερινά…

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΜΕ το πάθος τους οι πολιτικοί (για την πολιτική), με τα πάθη του ο λαός. Και, βέβαια, δεν είναι μονοσήμαντα ορισμένη η ευθύνη. Έκαστος…συνέβαλε στην κατάντια. Κατά τις δυνάμεις του και τις δυνατότητες παραβίασης των νόμων και των ηθικών κανόνων κι ας δείχνει ο ένας τον άλλο για το χάλι. Οι «κάτω» που τους ψήφιζαν και οι «απάνω» που ψηφίζονταν. «Τέτοιο κεφάλι τέτοιο κούρεμα» λένε οι Τούρκοι και «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω» λέμε εμείς.

ΑΦΗΝΟΥΜΕ τους πολιτικούς στην αγωνία τους να παραμείνουν σκαρφαλωμένοι και κολλητοί σαν στρείδια στα σκαλιά της εξουσίας. Πάμε στους κυβερνώντες που τους σφίγγουμε το χέρι για την πρόθεσή τους να «επιδιορθώσουν» την…ανήκεστο(;) βλάβη της υγείας μιας Ελλάδας που αναπνέει βαριά.

ΤΑΧΕΙΣ και αποφασιστικοί (οι κυβερνώντες). Για τους «μικρούς» και τα…προνόμιά τους. Αδίσταχτοι για τη φτωχολογιά. Και, βέβαια, ακούμπησαν την τιμωρό τους χείρα και σε κάποιους έχοντες κατέχοντες και…κλέπτοντες, ωστόσο, δεν είδαμε κυρίες του Κολωνακίου να βαράνε άδεις κατσαρόλες αγκαλιά με ΚΚΕδισσες. Ούτε ευωχούμενους των βορείων προαστίων να παρατάνε το τζάκι. 

ΚΑΙ τι να’ καναν (οι κυβερνώντες) για να δώσουν κουράγιο σ’ εκείνους που σφίγγουν τα δόντια τραβώντας τη ανηφόρα; Πώς να πείσουν για θυσίες κοιτώντας μόνο προς τα «κάτω»;

ΝΑ κάνουν τη μεταβολή τους γυρνώντας το κεφάλι στα «ψηλά» και να σημαδέψουν στόχους μακρινούς. Κι ύστερα; Το ψητό να το μοιράσουν οριζόντια. Για να σταθεί στα πόδια του ο νηστικός και να πάρει ανάσα η ψυχή του.

ΟΦΕΙΛΟΥΝ να μας ενημερώνουν επίμονα και καθημερινά για τη λίστα Λαγκάρντ. Να ξεφυλλίζουν μπροστά μας τις σελίδες της και να ρίχνουν ροπαλιές σε πονηρούς που δεν έβαλαν ένα λιθαράκι σε δρόμους, σχολεία και νοσοκομεία. Να μας αποκαλύπτουν (επίμονα και καθημερινά) τα ίχνη των of shore που οδηγούν στο «ξέπλυμα» της μίζας (και της αλητείας) πολιτικών μας. 

ΔΕΝ αρκεί η (λεκτική) παραδοχή των θυσιών του λαού. Οφείλουν να πείσουν και τον τελευταίο πως δεν τους σκιάζει φοβέρα καμιά για να ψάξουν, να βρουν και να (μας) παρουσιάσουν την κρυμμένη λιμνοθάλασσα που θα ξεδιψάσει διψασμένους.

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Αγροτοσυνδικαλιστές…

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΑΓΑΠΑΜΕ τους αγρότες, αλλά πιο πολύ αγαπούσαμε τον παλιό (και μη επιχειρηματία) αγρότη, που καλλιεργούσε τη γη ακουμπώντας τα χέρια του πάνω της. Ύστερα πλάκωσαν τα μηχανήματα. Κι έγινε «καρούλι» ο βαρύς μεταλλικός σωλήνας για πότισμα στο βάλτο.

Η αγρότισσα που ξύπναγε χαράματα για τα καπνά φορώντας…κουνουπιέρα μεταμορφώθηκε σε σύζυγο επιχειρηματία, με αλλοδαπούς στη δούλεψή του. Έπιανε σειρά στα «Μποντιλάιν» και για μανικιούρ, φόραγε (γιατί όχι;) και μοντελάκια. Το δικαιούτο, μιας και τα παραπάνω δεν είναι αποκλειστικότητα των κυριών του Κολωνακίου, που δεν δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους.

ΑΦΗΝΟΥΜΕ τον αγρότη και τις φάσεις της εξέλιξής του. Πάμε στον εκπρόσωπό του. Το πληροφορήθηκε ξαφνικά πως υπάρχει συνδικαλισμός και πήρε φωτιά. Δειλά, στην αρχή, κι ύστερα ξεθάρρεψε. Είδε πως για τον αγροτοσυνδικαλιμό δεν απαιτούνται ειδικά προσόντα και υψηλή μόρφωση. Μια-δυο, λοιπόν, και φτιάχνει την ομάδα του, με τους πιστούς. Γνωστούς και γείτονες, (συν)καλλιεργητές στο χωράφι, θαμώνες στο καφενείο.

ΚΑΙ πήραν στα χέρια τους την τύχη των αγροτών άνθρωποι που δεν ήξεραν να βάλουν την υπογραφή τους. Συμβούλια και επιτροπές ανθρώπων που έπιασαν το νόημα και μπήκαν στο παιχνίδι. Κι έβαλαν το χεράκι τους για να χρεοκοπήσει, πριν την ώρα του, αγροτικό κίνημα. Με κάποιους (αγροτοσυνδικαλιστές) να φτιάχνουν κομπόδεμα και να…πεθαίνουν πλούσιοι. Χωμένοι σε κρατικές επιδοτήσεις και ευρωπαϊκά προγράμματα. Τους άκουγες να ρητορεύουν κι ήταν η απορία σου ποιο…πανεπιστήμιο τέλειωσαν. Με τα κίνητρα και την πίστη τους. Σαν τους πεφωτισμένους ψαράδες του Χριστού.

ΔΟΥΛΕΥΕ η κομπίνα στο χωράφι, έπεφτε και η κομπίνα με τα διπλοζυγίσματα και τις «ολικές», για πλήρη αποζημίωση. Κι έκλειναν το μάτι σε κάποιους ντόπιους γεωπόνους, για εξωτερική (κοινοτική) «βοήθεια». Και, επειδή τρώγοντας έρχεται όρεξη, ο αγροτοσυνδικαλιστής μας υπερέβη τα εσκαμμένα. Χάθηκαν λεφτά γνωστής προέλευσης και αγνώστου(;) κατάληξης και το Κράτος ξύπνησε. Ασκήθηκαν διώξεις, αλλά μπλοκαρίστηκαν. Με…ανανέωση της αναστολής, μέχρι να το (τους) έχουμε ξεχάσει.

Η δεξαμενή, βλέπεις, των ψήφων…Η ψηφοθηρία, το πάθος προς «το φυλάξαι τ’ αγαθά» των εθνοπατέρων μας…

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

«Αριστεροί» με…φουσκωτά θυλάκια

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΟΙ…νικητές του Εμφυλίου παρέλαβαν, σαν λάφυρο, το Κράτος. Μοιράστηκαν την εξουσία, στήθηκαν τζάκια πολιτικών, διόρισαν τα παιδιά τους και, για πολλές δεκαετίες δεν έβλεπες π.χ. καθηγητή πανεπιστημίου «μίασμα» είτε «συνοδοιπόρο».

ΗΡΘΕ η Χούντα και δεν το συζητάμε για αξιοκρατία. Στο βιογραφικό σου, μόνο ο φάκελος μετρούσε. Φιλοτεχνημένος απ’ τους ασφαλίτες και με την κατάθεση του χαφιέ αποτυπωμένη στον οδηγό για «χρήση» του θύματος. Στη ζωή και στον στρατό.

ΕΦΥΓΕ η Χούντα και πλάκωσε η (λεγομένη) αριστερά. Με την πολυχρωμία και τις ποικιλώνυμες ταμπέλες της. Έπεσαν τείχη, αλώθηκε το κάστρο, πλάκωσε και η «δημοκρατία». Οι πραγματικοί αριστεροί παρέμειναν πιστοί στις αρχές και την ιδεολογία τους. Έμπειροι από εξορίες και φυλακές, αδιαφόρησαν για την καλοπέραση, αγνόησαν την Κίρκη.

ΓΙΑ τους «άλλους» μιλάμε. Αριστερούς με τα γεμάτα θυλάκια, «με αριστερή τσέπη» που λέει ο κόσμος. Κυβερνούσε η δεξιά εναλλάξ με το ΠΑΣΟΚ και αυτοί ζητούσαν και απαιτούσαν. Δεν μοιράστηκαν υπουργεία-μοιράστηκαν πόστα του δημοσίου. Με μια τάση κατάλυσης του Κράτους (τραβάτε με κι ας κλαίω), που το άρμεγαν…διαμαρτυρόμενοι. Με τους συνδικαλιστές εμπροσθοφυλακή και τον μαξιλαροπόλεμο με την εξουσία. Κι αν το Κράτος έπεφτε έξω (με τα δανεικά του που τα εξαφάνιζαν αετονύχηδες); Ουδέν πρόβλημα. Έδειχναν κυβερνώντες (στη μόστρα) και καθάριζαν.

Σ’ αυτόν τον κόσμο της κομπίνας και της αρπαχτής «δούλεψαν» και οι (λεγόμενοι) αριστεροί. Φτιάξαν’ περιουσίες, (κατα)μέτρησαν μετρητά πριν τα φυγαδεύσουν, χάραξαν δυσδιάκριτους δρόμους με τις of shore και, την δόξαν των πολιτικών ζηλώσαντες, το γύρισαν στο βουλευτιλίκι. Ελκυστικό το «επάγγελμα», η ζωή έχει τις απαιτήσεις της, μια βουλευτική σύνταξη εξασφαλίζει σιγουριά.

ΝΑ σου, λοιπόν, και ξεφυτρώνουν λεφτάδες για τα δίκια του λαού. Οικονομημένοι, που η καρδιά τους χτυπάει σε άλλη συχνότητα από εκείνη των χωμένων στα υπόγεια χωρίς φως και ζεστασιά. Αριστεροί με δεξιά πρακτική στη ζωή, φορώντας τη μάσκα, στη βουλή. Κι όταν η λειψή κι αδύναμη δημοκρατία τούς ρίχνει τη μάσκα, κάτι ψελλίζουν για τα πλούτη και το βιός τους και…του χρόνου.

ΠΟΙΟΙ ψηφίζουν τους Λιάπηδες το ξέρουμε. Ποιοι (και γιατί) ψηφίζουν τους Τσακαλώτους δεν ξέρουμε και η απορία μας παραμένει.

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

«Κρεμασμένους», με τη μίζα στο λαιμό

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΟΙ Άκηδες και οι Σμπώκοι δεν «μίλησαν». Θα το κάνει ο «καινούριος» που τον τράβηξαν (με την απόχη) πεσμένο στα μετρητά του στη Σιγκαπούρη; Μα κι αν κελαηδήσει ο (Καντα)δόρος ξερνώντας την αλήθεια, οι…θιγόμενοι θα αντιδράσουν. Θα απαιτήσουν αποδείξεις χειροπιαστές, που ίσως δεν υπάρχουν. Και να υπάρξουν, θα τις αμφισβητήσουν ζητώντας πιο…κρείσσονες απ’ τις «κρείσσονες».

ΑΝ είχαν δυο δράμια φιλότιμο, θα ομολογούσαν. Έχουν κάτι κοινό οι Γιάννοι με τους Άκηδες κι αυτοί με τους…Λιάπηδες. Με το τουπέ τους εκ παραδόσεως και κάποιος πρέπει να τους μιλήσει. Για εποχές που άλλαξαν και «παραδόσεις» που σβήνουν. Γιατί; Από φιλότιμο των πολιτικών μας που αλλάζουν συνήθειες, βελτιώνουν τα ήθη και συναισθάνονται το καθήκον τους; Όχι, βέβαια, και «ανάγκα και θεοί πείθονται». Αυτή (η ανάγκη) όπλισε το κρατικό χέρι με απόχη και ρόπαλο. Καθυστερημένα και άτσαλα, ωστόσο, σε μονόδρομο και ποιος ξέρει πού βγάζει…

ΚΑΠΟΤΕ οι «αρχές» αποσπούσαν την αλήθεια με τη βάσανο του κρατουμένου. Σήμερα, καλώς και φοβάται τη δημοκρατία ο βασανιστής, ωστόσο, περιμένουμε την αλήθεια εξ ουρανού για τους «εγκληματίες» επί της γης.

ΔΙΑΝΥΟΥΜΕ την περίοδο του ψεύδους. Με τον ανακρινόμενο να αρνείται πεισματικά και τον ανακριτή με δεμένα τα χέρια. Πιάνεις τον κ. Κασιδιάρη «επ’ αυτοφώρω» και το αρνείται. Τους φωτογραφίζεις στολισμένους με τα φασιστικά σύμβολα και σου μιλούν για καρναβάλια. Επισημαίνεις το εκατομμύριο του Γιάννου και ψεύδεται. Δεν θα μάθεις την αλήθεια για το Βατοπέδι, ούτε για το εκατομμύριο-μπαλάκι απ’ τον κ. Τσουκάτο στο Κόμμα. (Ξανα)χώνεται λάθρα στην πολιτική ο κ. Σημίτης και…δεν τρέχει τίποτα με τους «58». Λες και σβήστηκε η σελίδα με τον μυστικό του δείπνο απ’ τη νεότερη πολιτική μας ιστορία.

ΠΩΣ αντέχουν κάποιοι άνθρωποι στη θέα της δυστυχίας κάποιων (πολλών) ελλήνων και δεν τυλίγουν στο λαιμό τους θηλιά λυτρωτική…Πώς είναι τόσο σίγουροι πως η μίζα τούς περιμένει άθιχτη και θα την κληροδοτήσουν για την καλοπέραση των παιδιών τους…

ΟΙ πάμφτωχοι (και αθώοι) «τιμωρήθηκαν» με τα μαγκάλια στο σκοτεινό υπόγειο. Καιρός για το αληταριό της αρπαγής. Να τους δούμε «κρεμασμένους», με τη μίζα περασμένη στο λαιμό. 

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Πες ότι φύγαν’ οι ξένοι…

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΞΕΝΟΙ και διεθνείς οργανισμοί θέλουν να μας γονατίσουν; Θεώρησέ το δεδομένο. Για να μας αρπάξουν τον θησαυρό του υπεδάφους μας; Έστω. Τη δουλειά τους κάνουν και ξέρουν με ποιον έχουν να κάνουν. Με την Ελλάδα όπου οι απείθαρχοι αφήνουν τις ποδοσφαιρικές τους προτιμήσεις πάνω σε πινακίδες της τροχαίας. Με τους έλληνες του διχασμού που τσακώνονται για τα ψιλά, για να γλιστρήσουν απ’ την αγκαλιά τους τα μεγάλα.

ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ πως στην περιοχή του Καστελόριζου υπάρχει τεράστια αποθέματα ενέργειας-η δεύτερη πηγή στον κόσμο. Και τα μισά να’ ναι αλήθεια απ’ τις εκτιμήσεις, για αιώνες κοιμόμαστε πάνω σε ανεκμετάλλευτες ορυκτού πλούτου, και τώρα μας ταρακουνάνε για να ξυπνήσουμε. Ποιοι; Οι ξένοι άρπαγες, με την τεχνολογία και την τεχνική τους.

ΠΕΣ, λοιπόν, πως δεν ενδίδουμε στον εκβιασμό και δεν στέργουμε στα σχέδιά τους να μας μαδήσουν, χρεοκοπημένους. Υπόθεσε πως κάνουμε πράξη το «έξω οι ξένοι» και μένουμε μόνοι. Με την πρόθεση να εκμεταλλευθούμε τον ντόπιο θησαυρό που μας χάρισε η φύση.

ΚΑΙ πώς ξεκινάς τις εξορύξεις και τις εγκαταστάσεις άντλησης του φυσικού αερίου και του πετρελαίου; Με φτυάρια και κασμάδες; Μοιραία, λοιπόν, και φυσικά, θα…καταφύγεις στους ξένους. Στην τεχνολογία τους και με λεόντειες συμφωνίες σε βάρος μας.

ΚΙ ύστερα; Τι γίνεται με τα «υπόλοιπα» που μας ανήκουν; Πώς θα γίνει η μοιρασιά μέχρι τα «κέρδη» να φτάσουν στον τελευταίο έλληνα; Εδώ, δεν χρειάζεται εικασίες και προβλέψεις. Μιλάει το παρελθόν και η ιστορία μας. Κάτι έχουμε ακούσει για απεργίες και στάσεις, ακόμα και σαμποτάζ. Για μεσάζοντες, μίζες και προμήθειες. Στην Ελλάδα των Άκηδων και των…Λιάπηδων(!). Με το «σύστημα» και τους νόμους του. Με την ΜΗ ευθύνη κορακιών σε υπουργικά πόστα. Θα γεμίσουν τσέπες, θα αδειάσουν ταμεία και θα στενάξει η…Ελβετία. Και από κοινοβούλιο; Θα ξεχυθούν οι ψηφοθήρες στην πηγή της δύναμής τους, για να πάρουν σειρά στη μοιρασιά. Βαθιά διχασμένοι, φτάνει και φύγαν’ οι «βάρβαροι».

ΤΑ ξέρουν οι «βάρβαροι», μας μελέτησαν ξεφυλλίζοντας την ιστορία μας και κάνουν τη δουλειά τους. Κι εμείς τη δικιά μας. Της διχόνοιας και της φαγωμάρας. Αυτήν ξέρουμε εκ…κληρονομιάς, αυτήν θα παραδώσουμε και «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει»...

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

«Ασφαλείς» χρυσοκάνθαροι και…καθαρίστριες

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΚΑΘΑΡΙΣΑΝ τις…καθαρίστριες! Οι «άλλοι» (κι άλλες) παραμένουν στη θέση τους. Είναι οι «κοντινοί», τα στελέχη, οι «κάποιοι». Με τον προστάτη του έκαστος/εκάστη και με τη σιγουριά του. Το κόμμα καθάρισε, με την «ιδεολογία» του εκπεφρασμένη σε διορισμούς. Και δεν είναι μόνο κυβερνητικοί οι «δράστες». Αν ήταν, θα’ χαν οι αντιφρονούντες ξεσηκωθεί, θα’ χαν κάνει την επανάστασή τους. Για τους βολεμένους σε γραφεία, αγκαλιά με την παραεξουσία.

ΜΙΛΑΜΕ για τους μόνιμους, σίγουρους και εφησυχασμένους «στρατιώτες» στη στρατιά των εργαζομένων και «εργαζομένων» σε υπουργεία. Για χρυσοπληρωμένους συμβούλους υπουργών και μετακλητούς που δεν έχουν λόγο να μοστράρουν τη φάτσα τους στο γυαλί» ως διαμαρτυρόμενοι, ούτε να κατέβουν στο δρόμο με πανό, κραυγές και…καταλήψεις.

ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ απ’ τις καθαρίστριες οι «μεν», κραυγάζουν οι «δε» κι όλοι τους αποστρέφουν το βλέμμα απ’ την πηγή. Έναν, για δείγμα, αν είχαν στη λίστα της διαθεσιμότητας π.χ. απ’ τους «εργαζόμενους» της βουλής, θα’ χαν αυτοί το άλλοθί τους κι εμείς την αίσθηση πως είναι δίκαιοι και αντικειμενικοί. Ωστόσο, μέσα στο κοινοβούλιο στεγάζεται η αποθέωση της ρουσφετολογίας. Με ρουσφετολόγους και ευνοουμένους…υπερκομματικούς, μιας και όλα τα κόμματα διόρισαν με την ψυχή τους. (Κάτι ακούστηκε πως το ΚΚΕ δεν διόρισε, ωστόσο, δεν διαμαρτύρεται, δεν ξεσπαθώνει).

ΑΝ δρασκελίσεις το κατώφλι Υπουργείου και βρεθείς στον προθάλαμο με τον Υπουργό σε σύσκεψη, βλέπεις δεκάδες «εργαζόμενους/ες», σε ιδανικές συνθήκες «πιέσεως και θερμοκρασίας». Ανακλητούς που δεν θα ανακληθούν ποτέ. Συγγενείς βουλευτών που κουβαλήθηκαν στο γραφείο τους, με νόμο βολικό και στοχευόμενα.

ΔΕΝ είναι που οι παραπάνω υπεράριθμοι και ράθυμοι τρέφονται δημοσία δαπάνη. Είναι η σιγουριά στη σκιά των προστατών τους, σε «σύστημα» αναλλοίωτο και ανθεκτικό. Το’ φτιαξαν μαστόρια για πάρτη τους. Το συντηρούν για τα παιδιά τους. Για να κυκλοφορούν οι «κάποιοι» (διάβαζε Λιάπης) με πλαστές πινακίδες.

ΜΗ, λοιπόν, περιμένεις άδικα πως οι στρατιές θα λιγοστέψουν. Μην ελπίζεις πως θα βγουν οι χρυσοκάνθαροι στο δρόμο, αγκαλιά με τις καθαρίστριες. Περίμενε τις «εύκολες» στο δρόμο και τις «δύσκολες» σκυμμένες σε ένα κομπιούτερ. Χωρίς το άγχος της μετακίνησης και την αγωνία της απόλυσης.

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Λειψό «έσχες», κρυμμένο «πόθεν»

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΟΣΑ θέλουν κι όποια θέλουν. Αυτά δηλώνουν, αυτά διαβάζουμε άπαξ του έτους και μετά…σκοτάδι. Ούτε «έσχες» αληθινό, ούτε «πόθεν» φανερό. Όσο να περάσουν στη σύνταξη και να μασουλήσουν ό,τι με…ιδρώτα μάζεψαν στα χρόνια των αγώνων και της προσφοράς στο έθνος. Κι ύστερα; Θα περιμένουν στη γωνιά, με τη ματιά αναίσχυντη στα δεδουλευμένα που τους…χρωστάμε. Σάμπως δεν τα ζήτησαν «κατεψυγμένοι» εθνοπατέρες μας; Τα ζήτησαν δειλά κι έκαναν πίσω μπροστά στη λαϊκή δυσαρέσκεια, μη τους πάρουν με τα λεμόνια. Αύριο θα τα ξαναδιεκδικήσουν…

ΝΑ’ ρθουμε στα σημερινά της λιτότητας που δεν τρομάζει τους επαγγελματίες της βουλής. Αρχηγοί κομμάτων με 2-3 εκατομμύρια καταθέσεις για τις…καθημερινές ανάγκες. Άλλοι, πνιγμένοι στα ακίνητα κληροδοτημένα απ’ τον πατέρα (πολιτικό), θα τα περάσουν στα παιδιά τους, υποδεικνύοντας και τον δρόμο για το προσοδοφόρο «επάγγελμα».

ΚΑΙ πάμε στον «Ιπτάμενο Ολανδό», τραπεζικό και τ. συνδικαλιστή ονόματι Τσουκαλά. Με τον παρά (με ουρά) του συνδικαλιστή και του εφάπαξ, με ύφος ψυχρού «εκτελεστή». Τυχαία βρέθηκε στο χώρο όπου τρέφει τα πολιτικά του όνειρα. Όσο κι αν οι σβήστηκαν τα όρια μεταξύ των ιδεολογιών. Και πώς να πείσει ο παραπάνω κύριος, πνιγμένος στου παρά τη σιγουριά, αναξιοπαθούντες πως θ’ αγωνιστεί να φύγουν τα μαγκάλια;

ΡΩΤΗΘΗΚΕ σχετικά και ο λαλίστατος κ. Στρατούλης, που όλα τα σφάζει και τα μαχαιρώνει. «Δόθηκαν εξηγήσεις απ’ τον ίδιο, θα το μελετήσουμε…». Να ο «αριστερός», να και η πρακτική του(ς). «Πρώτοι στα γρόσια» και τελευταίοι «στ’ άρματα», γιατί αν ο κόσμος αλλάξει, αλίμονο στην αριστερά, εάν λείψει η δεξιά. Θα μείνουν ανεπάγγελτοι.

ΜΙΑ φευγαλέα ματιά στα κιτάπια με τον τίτλο «πόθεν έσχες», μερικές κουβέντες με φθίνουσα ένταση κι άντε…του χρόνου. Μέχρι τότε θα τα’ χουμε ξεχάσει. Και τα μετρητά τους και τα διαμερίσματα στο Λονδίνο. Οι μεροκαματιάρηδες θα ξυπνούν χαράματα και οι «παρακατιανοί» θα ξεπαγιάζουν στα υπόγεια.

ΑΥΤΟΣ είναι ο κόσμος σε ανατολή και δύση κι εμείς που «ανήκομεν εις την Δύσιν» καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκεπάρνια. Απέναντι στους «πεπτοκώτες» που χρεοκόπησαν τη…χριστιανικότερη ιδεολογία της ισότητας των ανθρώπων.

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Συνεχείς «οδικές», μικρές χωματερές

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΛΛΗΝΕΣ εργολάβοι. Δεν τους βλέπεις, μόνο τους…νιώθεις. Απ’ τα «έργα» τους μέχρι τα…διόδια. Κι απ’ τα κανάλια τους. Για να γίνει η δύναμη του χρήματος και επηρεασμός των κυβερνήσεων.

ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ κάποια οδικά έργα. Ασφαλτοστρώσεις πάνω σε άσφαλτο χωρίς κανένα λόγο. Ο λόγος συνδέεται με το κρατικό (δικό μας) χρήμα στις τσέπες τους, για να γίνουν κάποιοι πλούσιοι από μερικά χιλιόμετρα ασφαλτόστρωσης αλά ελληνικά. Κι αφήνουν στο χάλι τους δρόμους κακοφτιαγμένους «εκ γενετής», με τις επίκτητες λακκούβες και τα βουναλάκια απ’ τις ροδιές-παγίδες για ντεραπαρίσματα και ανατροπές.

ΤΟ θέμα μας δεν είναι οι εργολάβοι, το ΕΣΠΑ και τα κέρδη τους. Είναι οι ελληνικοί δρόμοι και το σκουπιδαριό τους στα πλαϊνά και κατά μήκος, με τη συμπύκνωσή του στα σταυροδρόμια. Από ‘κει θα’ πρεπε να ξεκινήσουν. Να καθαρίσουν κι ύστερα να ασφαλτοστρώσουν. Με τη μπουλντόζα! Κι ύστερα; Θα γίνουν αποκαλύψεις. Θα βγουν στο φως σκουπίδια δεκαετιών, που απεικονίζουν τον «πολιτισμό» του έλληνα οδηγού (και όχι μόνο) παρελθόντων ετών. Με την…συνδρομή αλλοδαπών που μας έφεραν τον «πολιτισμό» τους.

ΚΑΙ η συνέχεια στα χρόνια μας; Δες τον νταλικέρη που παράτησε επί τόπου το παλιό (σκασμένο) λάστιχο, λες και θα νοιαστεί ο δήμος να το περιμαζέψει. Εκεί θα παραμείνει ως που να σαπίσει-στοιχείο ελκυστικό για τον τουρίστα.

ΚΑΙ ο ιδιώτης με το απαστράπτον ΙΧ; Συνδράμει κι αυτός με το πλαστικό του απ’ το παράθυρο, ενίοτε με τη σακούλα (με σκουπίδια). Για μια συνεχόμενη χωματερή δεξιά κι αριστερά να σου δείχνει το δρόμο

ΣΤΟ σκουπιδαριό των δρόμων οφείλουν να δείξουν την ευαισθησία τους δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες. Για να μην περιμένουμε τον Σεπτέμβρη που θα μπογιατίσουν την άσφαλτο της πρωθυπουργικής διαδρομής για τη ΔΕΘ.

ΚΑΠΟΤΕ νοικοκυρές σκούπιζαν το δρόμο μπροστά στο σπίτι τους. Οι μαγαζάτορες την πρόσοψη. Οι μαθητές τον αυλόγυρο και το γήπεδο. Σήμερα χάσκουν τα σκουπίδια έξω από σκυλάδικα και σουπερμάρκετ, ακόμα και σε ταβέρνες και εστιατόρια.

ΚΑΙ, βέβαια, εύγε στον ΣΚΑΪ για τις εξορμήσεις του στις παραλίες, στα παιδιά με τη σακούλα για τις…σακούλες και τα ξεθαμμένα, ωστόσο «μία χεληδών το έαρ ου ποιεί».

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Και τα σκουπίδια; Στα σκουπίδια!

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΧΕ το επίπεδό της η (κρατική) ΕΡΤ. Είχε και τα τρωκτικά της. ‘Έπεσε «μαύρο» και ήταν αναγκαίο. Έπεσαν κεφάλια και οι συνδικαλιστές σε καραντίνα.

Η σημερινή (Ε)ΔΤ (Δημόσια Τηλεόραση) λειτουργεί σαν σχολείο. Με το υλικό-θησαυρό. Στελεχωμένη με το αναγκαίο προσωπικό (που αυξάνεται) χωρίς να θυμίζει τον υδροκέφαλο κρατικό φορέα των βολεμένων. Και δεν ακολουθούν δεκάδες ονόματα «εργασθέντων» για μια ολιγόλεπτη εκπομπή. Κι ούτε αγωνιά για την τηλεθέαση και τους αριθμούς. Κι αν είναι λίγοι οι τηλεθεατές, να θυμηθούμε πως και το «κρυφό σχολειό» δεν είχε μαζική προσέλευση. «Σχολείο» είναι και το κανάλι της βουλής. Τις ατέλειωτες ώρες που μεταδίδει κλασική μουσική (και μόνο). Κι αν τα «νούμερα» είναι μονοψήφια, να θυμηθούμε πως «Η Ρώμη (ο πολιτισμός) δεν χτίστηκε σε μια νύχτα».

ΚΑΙ πάμε στον αντίποδα. Του κέρδους και του άγχους για τηλεθέαση. Την είπαμε ιδιωτική τηλεόραση απέναντι στο κρατικό μονοπώλιο και αναθαρρήσαμε. Μας ψυχαγώγησε «επι παχιών αγελάδων», μας διαπαιδαγώγησε, όσο υπήρχαν κανόνες και δεσμεύσεις. Με τα χρόνια και με τη «λευτεριά» να χώνεται στα στούντιο, με τους «καλλιτέχνες» και τις θεές, άρχισαν να σκουριάζουν τα ψήγματα χρυσού. Μέχρι που το «προϊόν» σάπισε.

ΚΙ έγινε η ιδιωτική μας τηλεόραση ένας τεράστιος κάδος. Με επιχρυσωμένα σκουπίδια που όλο και αποπνέουν τη φυσική τους μυρωδιά. Κοριτσόπουλα στη γέφυρα της ομορφιάς με πρότυπα τις «φτασμένες». Οι…ωραίες σταυροπόδι με το μάτι στο μόνιτορ, μαντράχαλοι να συναγωνίζονται για τη μεγαλύτερη σαχλαμάρα κι όλοι μαζί τείχος μην εισέλθει «βάρβαρος» (με ήθος, ταλέντο και σοφία).

ΑΠΟ ‘κει παρελαύνουν «αναλυτές» της μπούρδας, συνομιλούν, στα πρωνάδικά τους με…προσωπικότητες, και ενίοτε…συνεντευξιάζονται μεταξύ τους. Για τα κιλά που χάσανε, αν είναι έγκυος η τάδε και πώς είναι το σεξ πιο απολαυστικό.

ΚΑΙ το αποτέλεσμα; Μπορεί να αγνοεί τον Μότσαρτ και τον Φλέμιγκ ο μαθητής (που κατηφορίζει οργανωμένα για τον Λαζόπουλο), να μην έχει γοητευθεί απ’ τον Παλαμά και εμβαθύνει στον Καζαντζάκη, αλλά γνωρίζει τον πρόεδρο των ομοφυλοφίλων (κοιν. π…στηδων). 

ΜΑΣ είναι αρκετή η Δημόσια Τηλεόραση-σχολή και σχολείο-σε τροχιά βελτίωσης. Και τους άλλους; Τον κάδο με τα σκουπίδια (εκτός ελάχιστων τιμητικών εξαιρέσεων); Στη χωματερή!

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Με την Ελλάδα να ξεψυχάει…

Του Θανάση Νικολαΐδη

Η Ελλάδα τούς χρειάζεται. Αυτοί της γυρίζουν την πλάτη. Το κόμμα, η έδρα, η «δόξα» (και το χρήμα). Με «κινήσεις» των 58 και επιστολές των 11, μιας κι έναν-έναν βγάζουν κλέφτες με την απόχη. Κανένας τους δεν μίλησε έγκαιρα, δεν κατήγγειλε, δεν πρότεινε μέτρα και η ΜΗ ευθύνη υπουργών έγινε βίλες, καταθέσεις και Off shore για ξέπλυμα. Κι όταν κάποτε η κα Βάσω Παπανδρέου ξεστόμισε το «πλουτίσαντες», οι Άκηδες και οι Γιάννοι δεν σκυθρώπιασαν κι οι άλλοι φόραγαν ωτασπίδες.

ΚΑΙ, βέβαια, τους φαίνεται πως έβαλαν σημάδι το ΠΑΣΟΚ. Η δεξιά των μεγάλων ανομημάτων που ξέρει να κλέβει και να κρύβει κι αυτό είναι η «τέχνη». Να αγιοποιεί τους ηγέτες της, που δεν…ήξεραν «ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο»  και να βγαίνει λάδι με Καλαμπόκες και Βατοπέδια, Ζαχόπουλους κ.ά. νεοαστέρες που ξεχάστηκαν.

ΚΑΤΙ άκουσαν για την Ευρώπη όπου συνεργάζονται αντίπαλα κόμματα, είδαν την Ελλάδα να ξεψυχάει (με πυροβολητές τους ίδιους), παραμέρισαν τα «ιστορικά» και της κρατούν το χέρι. Οι άλλοι; Βρίζουν, σαμποτάρουν, υπονομεύουν και περιμένουν. Δεν μετέχουν και (προ)ετοιμάζονται αντιδρώντας λυσσασμένα. Η (λεγομένη) αριστερά που συνεργάστηκε με τον διάβολο. Το ΚΚΕ που αγωνίζεται για ν’ αλλάξουν οι δομές και να γίνουμε Β. Κορέα, με τον Μπόμπο να τυλίγει σε μια κόλλα τον θειο του και να τον εκτελεί (για γυναικά και πότη-φαντάσου τι θα’ καναν τον Μπερλουσκόνι).

ΔΕΣ τι τους συγκινεί και (ξανα)βγαίνουν στη πιάτσα. Τους κ.κ. Καμίνη και Κακλαμάνη να σκάνε μύτη στο «γυαλί» προεκλογικά. Μοστράρονται δήμαρχοι που ξεκινούν τον «αγώνα» κι είναι οι ίδιοι που «απειλούσαν» με τις ομαδικές τους παραιτήσεις. Δες τους βουλευτές που σπεύδουν στην εκλογική τους περιφέρεια μη χάσουν ψήφους, την αγωνία τους να στεγαστούν σε άλλο κόμμα παρατώντας την «ιδεολογία», θλιβεροί συνεχιστές του παλαιοκομματισμού σε νέα έκδοση.

ΕΧΟΥΝ διάθεση να τσακωθούν, δεν προτίθενται να σώσουν την Ελλάδα. Οι αιώνιοι έλληνες της διχόνοιας που είναι της Ευρώπης, χωρίς να είναι ευρωπαίοι. Τα κόμματά τους, η έδρα (χωρίς κανένας τους/καμιά να παραιτείται), τα προνόμια, το ρευστό. Δίπλα τους η Ελλάδα που ξεψυχάει.

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

ΕΣΥ, εγώ, αυτοί κι…εμείς

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΡΓΟ ζωής του Α. Παπανδρέου το ΕΣΥ και μας έλεγε κοιτώντας κατάματα. «Για σένα το φτιάξαμε, όχι για τους γιατρούς». Δεν θα πουλούσε πλέον το χωράφι του για την εγχείρηση ο αγρότης, δεν θα χρεώνονταν ο αστός για να βρει την υγειά του.

ΚΙ έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά γιατροί και προσωπικό. Ωστόσο, με τα χρόνια, γέμισαν με κλινικές και διευθυντές τα νοσοκομεία. Υπήρχε χρήμα (δανεικό), υπήρχε και το κομματικό. Κι άρχισαν οι ανταγωνισμοί και η φαγωμάρα. Σε κλίμα που σήκωνε «αμαρτίες» και το Κόμμα «ήταν εκεί». Και οι συνδικαλιστές και η…διαφθορά, μιας και κανένας για κανέναν και για τίποτε δεν είχε σεβασμό και δέος. Και να, το φακελάκι της ντροπής και της ανάγκης. Να οι αυξήσεις σε υψηλόβαθμους και η τεμπελιά στους χαμηλόβαθμους. Μόνο να’ βλεπες πώς μεταχειρίζονταν το νοσοκομειακό χτυπώντας βάναυσα τις πόρτες και πόσες μέρες ήταν ακινητοποιημένο στο συνεργείο με τον γκαραζιέρη να τα οικονομάει…

ΚΙ από ταμεία; Τ’ άδειαζαν γιατροί και ασθενείς, προμηθευτές και μιζαδόροι. Νοσοκομεία με «χαλασμένα» μηχανήματα, για να’ χουν δουλειά οι «εξωτερικοί», με το αζημίωτο των μεσολαβητών. Κι ούτε ένας φακελάκιας μεγαλογιατρός στο σκαμνί, ένας δολιοφθορέας μηχανημάτων, μια νοσοκόμα που κάπνιζε, σταυροπόδι, χαριεντιζόμενη με τους γιατρούς.

ΑΥΤΑ (και άλλα πολλά) πληρώνονται και ήρθε(;) η ώρα της αλήθειας. Γιατρών που ξεβολεύονται, δομών μισογκρεμισμένων και μεταρρυθμίσεων που δεν συμφέρουν στον ασθενή που θα βάλει το χέρι στη τσέπη για να πληρωθούν τα σπασμένα, ούτε στον γιατρό, που του ξαναθυμίζουμε πως το (όποιο) σύστημα δεν φτιάχνεται για την αφεντιά του.

«ΣΚΛΗΡΟΣ» ο Υπουργός Υγείας, αλλά αλλιώς δεν γίνεται. Κι αν οι συνδικαλιστές τραβολογούν τους γιατρούς κομματικά και κατά τα «ήθη, τις παραδόσεις» και την πρακτική τους, ίσως βγουν ζημιωμένοι.

ΣΤΟ ΕΣΥ, λοιπόν; Ναι (αν θέλεις) και ξέχνα το ιατρείο σου. Ξεφορτώσου τα βιβλία και τις εφορίες, αλλά φορτώσου την αγωνία του ΣΔΟΕ (αν παρασπονδήσεις) και τις (πραγματικές) βάρδιες. Στον ΕΟΠΠΥ; Υπό όρους (200-300 επισκέψεις ασθενών το μήνα) και…ξέχνα το προσφιλές σου ΙΚΑ-προθάλαμο του ιδιωτικού σου ιατρείου. Οι νέοι γιατροί περιμένουν…

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Πολιτικοί και γραφειοκράτες τυμβωρύχοι

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΠΛΗΡΩΣΑΜΕ…και τι δεν πληρώσαμε. Ως φορολογούμενοι (αφήνουμε απ’ έξω τους φοροκλέφτες), για να «εξυγιανθούν» εταιρίες του δημοσίου. Με τον προϋπολογισμό να καλύπτει χρεοκοπημένες ΔΕΚΟ. Από ΟΑ μέχρι ΟΣΕ. Εκεί οι διευθυντάδες με τους ηγεμονικούς μισθούς. Θέσεις βολέματος αποτυχημένων υποψήφιων βουλευτών, είτε υπουργικής εύνοιας.

ΟΛΑ καλά (στις ΔΕΚΟ) και το κλέψιμο πήγαινε σύννεφο. Νόμιμα (και ανήθικα). Με εσωτερικούς κανονισμούς, βολικούς για εργαζόμενους και «εργαζόμενους». Δούλευαν…ρολόι άνθρωποι και μηχανές, με τις απεργίες όπλο ζεσταμένο απ’ τις ριπές μη κάτι αλλάξει. Στο τέλος; Μείον! Ελλείμματα, χωρίς κανέναν τους στο σκαμνί.

ΚΑΙ πώς καλύπτεις ένα δημόσιο χρέος; Επεμβαίνουν οι πολλοί, για να σώσουν τους ολίγους. Καλύπτει (με δανεικά) ο προϋπολογισμός τα ελλειμματικά των ΔΕΚΟ και πάλι απ’ την αρχή. Μέχρι να πέσει σκοτάδι σε υπόγεια πεινασμένων.

ΤΟ πρόβλημα των ανθρώπων που «ζούνε» στα σκοτάδια, με μαγκάλια, κεριά και παγωμένο νερό δεν σηκώνει κομματική εκμετάλλευση. Και, βέβαια, πονηροί ρωμιοί θα χωθούν σαν γλάστρες με βασιλικό. (Στην ουρά για συσσίτιο βρέθηκε ιδιοκτήτης πέντε διαμερισμάτων και με φουσκωμένο πορτοφόλι). Ασφαλώς και θα χωθούν πολιτικοί με το προσωπείο του σωτήρα, μιας και η ψήφος…ακριβή.

ΚΑΙ τι απόμεινε; Η θέληση για να λυθεί το πρόβλημα. Αν το’ θελαν, μπορούσαν. Να ξαναπάμε στα προνόμια των βουλευτών που ψηφίζονται εν σπουδή, για να γίνει το «επάγγελμα» ελκυστικό και κανένας τους/καμιά να μην παραιτείται; Στη γραφειοκρατία που δείχνει τα δόντια της μη φωτιστούν τα σκοτεινά υπόγεια της δυστυχίας;

ΚΑΚΑ τα ψέματα. «Δει δη χρημάτων» και το χρήμα έχει φαγωθεί. Οι δήμοι αδυνατούν και η ΔΕΗ πρέπει να «θρέψει» διευθυντάδες και καρεκλοκένταυρους. Και τι απόμεινε; Αυτό που λέμε δημόσιο και ετήσιος προϋπολογισμός. Αυτός να φορτωθεί τη δυστυχία αναξιοπαθούντων, μιας και φορτώθηκε αγόγγυστα τις χρεοκοπημένες ΔΕΚΟ (και όχι μόνο).

ΚΙ αν ο προϋπολογισμός δεν το «σηκώνει», τότε ν’ ανοίξει τα στραβά του το δημόσιο και να καρφώσει τη ματιά σε χώρους που υπερθερμαίνονται χειμωνιάτικα και καταδροσίζονται το καλοκαίρι. Με τα αιρκοντίσιον τους ανοιχτά σαββατοκύριακα και το κοντύλι της σπατάλης να χρεώνεται το δημόσιο, χωρίς γραφειοκρατικές κουβέντες και ψηφοθηρικές ρητορείες.