Η συλλογική ευθύνη και η φωνή της Πατρίδας

Η πατρίδα αποτελούσε για τους Έλληνες έννοια κατ’ εξοχήν πολιτική. Εις τον Επιτάφιο του Περικλέους κατονομάζονται οι χειροπιαστές αιτίες π.χ. η επιβεβαιωμένη στην πράξη ευνομία, οι απεριόριστες ευκαιρίες, που είχε ο καθένας σε αυτή την πόλη, για να αναπτύξει τις δυνατότητές του, οι θεσμοί τους ως προϊόν αυθεντικής, αυτόνομης συλλογικότητας, η πολιτικώς θεσμισμένη έμπρακτη ταύτιση ατομικού και συλλογικού συμφέροντος, η αναμφισβήτητη πληρότητα της ζωής του. Οι Έλληνες δεν μάχονταν για ιδέες, ιδανικά και άλλες ιδεολογικοποιημένες (αυτ)απάτες, αλλά για απόλυτα καθορισμένες και χειροπιαστές σημασίες, όπως πόλη-πατρίδα.

Η τελευταία σε πλήρη αντίθεση με τον σημερινό συσκοτισμό της. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες, ως ο πρώτος πολιτικά ελεύθερος λαός της Ιστορίας, είναι οι εφευρέτες της πατρίδας.

Οι αγωνιστές του 1821 αντιλαμβάνονταν την πατρίδα ως κάτι χειροπιαστό και όχι ως αφηρημένη ιδέα. Δυστυχώς στην σημερινή εποχή η έννοια της πατρίδας έχει ευτελιστεί σε μία ιδεοληψία για όσους αρέσκονται να σπρώχνουν την πραγματικότητα σε απλοϊκά, ιδεολογικοποιημένα σχήματα, όλως όμως αντίθετα με την έννοια της πατρίδας.

Η κατάρρευση της χώρας μας, η μεγάλη κρίση και η ένδεια που βιώνει τώρα ο λαός μας είναι αποτέλεσμα του ευτελισμού της έννοιας της πατρίδας. Αυτής της πατρίδας  που εμείς ως Έλληνες κατά τις τελευταίες δεκαετίες ούτε σεβαστήκαμε, αλλά ούτε και αγαπήσαμε. Όσο και αν  δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε, δεν μας φταίνε για όλα αυτά που βιώνουμε ως λαός οι άλλοι. Η ευθύνη είναι συλλογική. Εμείς πρωτίστως, όλοι ανεξαιρέτως, ανεξαρτήτως κοινωνικής και οικονομικής καταστάσεως, ευθυνόμαστε για την κατάντια της χώρας μας. Όλοι οι άλλοι, λογικό είναι, έδραξαν όλες εκείνες τις ευκαιρίες για να κερδοσκοπήσουν από τις αθλιότητες των δικών μας πράξεων που απέβαιναν εις βάρος αυτής της ίδιας της πατρίδας μας.

Εις την εποχή των ΜΜΕ και του Διαδικτύου κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί τώρα ότι δεν γνώριζε το παραμικρό για το άφθονο χρήμα των τρισεκατομμυρίων δολαρίων π.χ. ευρώ που κυκλοφορούσε κατά τις 3 τελευταίες δεκαετίες εις την χώρα μας, αλλά και τα δάνεια χρηματοδότησης, που υπέγραφαν κάθε τόσο με διεθνείς πιστωτές οι πολιτικές ηγεσίες και  οι κυβερνήσεις που κάθε τόσο εκλέγαμε  με την ψήφο μας.

Είναι ασυγχώρητο για όλους εμάς να γνωρίζουμε για το άφθονο χρήμα που έπνιγε  κυριολεκτικά την χώρα μας, και το οποίο θα έπρεπε να βελτιώσει την κοινωνική και οικονομική κατάσταση του λαού μας, αλλά ταυτόχρονα να μη ανησυχούμε για την κατάρρευση των Θεσμών, της Δημόσιας Διοίκησης και του Κράτους Δικαίου. Με την εμπέδωση της διαφθοράς, της φοροκλοπής, της ατιμωρησίας, των αλλεπάλληλων  απεργιακών κοινοποιήσεων, αλλά και για την διασπάθιση δημοσίου χρήματος. Για δημόσια έργα και προμήθειες που υπερκοστολογούνταν εις το πολλαπλάσιο και λίγο μετά κατέρρεαν. Με την δημόσια περίθαλψη σε άθλια κατάσταση και τα ράντσα, την δημόσια εκπαίδευση με τις καταλήψεις και τις καταστροφές των σχολικών κτηρίων και βιβλιοθηκών, που θέλαμε δήθεν να διατηρήσουμε, όχι όμως για να τα βελτιώσουμε, αλλά για να τα καταστρέφουμε ως πολιτική πίεση. Με την υποχώρηση της παραγωγικότητας και την μετανάστευση δεκάδων χιλιάδων επιχειρήσεων εις τις γειτονικές χώρες λόγω παράλογων απαιτήσεων του διεφθαρμένου Κράτους και των κομματικοποιημένων Φορέων και Συνδικαλιστών.

Όλα αυτά, και πολλές άλλες αθλιότητες, που είχαν ως συνέπεια την χρεοκοπία της χώρας μας, ήσαν γνωστά σε όλους εμάς που ψηφίζαμε, όμως όχι για την Πατρίδα που οφείλαμε να αγαπάμε και να σεβόμαστε, αλλά για μας  «βολεύουν σε κάποια θέση», αυτοί που εμείς επιλέγαμε με την ψήφο μας.

Όμως ως Λαός, εάν δεν συνειδητοποιήσουμε τις δικές μας ευθύνες για την κατάσταση εις την οποία έχουμε περιέλθει,  και εάν δεν εξιλεωθούμε, δεν εξαγνιστούμε απέναντι της πατρίδας μας,  δεν θα δυνηθούμε εις τις επικείμενες εκλογές να κάνουμε την σωστή επιλογή των προσώπων εκείνων που θα βγάλουν την χώρα μας από το μεγάλο αδιέξοδο.