ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Κι αυτοί τα…ποσοστά τους!

Του Θανάση Νικολαΐδη

(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)

ΈΦΤΑΣΑΝ στ ‘ αυτιά τους τα (σιωπηρά) συνθήματα, είδαν τα μάτια τους τη λαοθάλασσα, ένιωσαν το τσουνάμι να ‘ρχεται και παράτησαν τ’ αστεία. Κι όταν χρειάστηκε να συνεδριάσουν στη βουλή με απάνω τους χιλιάδες μούντζες, κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και η σκέψη τους πήγε στα…ελικόπτερα. Αύξησαν τη φρουρά, κοίταξαν ικετευτικά τα…ΜΑΤ, είπαν μέσα τους «μπόρα είναι θα περάσει» κι ας πρόκειται για καταιγίδα διαρκείας.

ΚΑΙ τι έπρεπε να κάνουν (που δεν το’ καναν); Να συναποφασίσουν κατάργηση των υπερβολικών προνομίων τους και να άρουν δικαιώματα που τα θέσπισαν μονάχοι και για τον εαυτό τους. Κάποιοι «βγήκαν μπροστά» και το ‘παιξαν παλικάρια. «Αποθανέτω η ψυχή μου», αλλά με την βουλευτική τους έδρα…διατηρητέα. Κι ύστερα (μας) ήρθαν οι πρώτες παραιτήσεις. Με οσμή Αποστασίας του ’65 και με δεδομένα (βρόμικου) ’89.

Ο κ. Παπανδρέου με τους «αυλικούς» του, δίπλα ο κ. Σαμαράς με τον πολιορκητικό κριό και παραπέρα η Αλέκα. Ο κ. Τσίπρας με τα «υπαρξιακά» του προβλήματα που’ γίναν θράσος, ο κ. Καρατζαφέρης που ελπίζει, η κα Ντόρα που…υποφέρει.

ΝΑ ξεφύγουμε από κόμματα, παρατάξεις και «ιδεολογίες» και να τους δούμε συνολικά. Ως πολιτικούς των προνομίων που αγωνιούν περισσότερο για την επανεκλογή τους παρά για την Ελλάδα και το μέλλον της. Ως κομματάρχες που η καριέρα τους είναι πάνω απ’ την Ελλάδα και τα πάθη της.

Η Ελλάδα, λοιπόν, ξεψυχάει κι αυτοί συγκαλούν εκτάκτως τις κοινοβουλευτικές τους ομάδες! Για να τη συμπαρασταθούν και να την γιατροπορέψουν; Όχι, βέβαια. Και βγαίνουν στο βήμα «ομιλητές», πέφτει και…χειροκρότημα(!). Δυο τρεις λέξεις για τι «δύσκολες ώρες» κι ύστερα το μάτι αγριεύει. Για το κόμμα και τα ποσοστά του, για την έδρα τους που κινδυνεύει. Ακολουθεί σχεδιασμός «μη μας φάνε», μετρώνται (φανταστικά) ηδονικά, μελλούμενα ψηφαλάκια και η κοινοβουλευτική ομάδα διαλύεται…ησύχως. Για να ξεχυθούν αύριο στα καφενεία για παιχνίδι προεκλογικό. Όταν οι τόνοι πέσουν και οι πλατείες αδειάσουν. Και, βέβαια, το ΚΚΕ τους υπερφαλάγγισε. «Τώρα που γυρίζει». Συγκέντρωση ανοικτή, λόγος της Αλέκας (με ύφος υπεροπτικό), μπας και καπελώσουμε την πλατεία (που δεν καπελώνεται), κοκκινίσει…πλέρια η δικιά μας πλατεία, αυγατίσουν οι «πιστοί» και γίνουν σωτήρια ποσοστά και χρυσαφένιες ψήφοι…

Η Ελλάδα πεθαίνει κι οι κοινοβουλευτικές ομάδες συνεδριάζουν. Γι αυτό και ο ψηφοφόρος οφείλει να τους πετάξει τσουβαλιασμένους. Να τους «παραιτήσει», αφού δεν παραιτούνται. Να τους τιμωρήσει δίκαια, αφού τον τιμωρούν άδικα.