ΕΧΟΥΜΕ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ 2011 Ή ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ 1967 ;

με επιμέλεια της Τάνυας – Μαρίας Γεριτσίδου

«Είναι πραγματικά η 5^η έως 8^η Μαΐου 2010 το πιο σημαντικό ορόσημο της ιστορίας της συγχρόνου Ελλάδος. Είχε πολλές φορές, άπειρες φορές προδοθεί ο λαός μας από την πολιτική του ηγεσία. Ποτέ όμως τόσο απροκάλυπτα, τόσο ωμά όπως την 5^η και την 8^η Μαΐου του 2010. Είχαν πολλές φορές επέμβει στην πολιτική ζωή της χώρας και οι αγορές και οι ξένοι κηδεμόνες μας. Είχαν πολλές φορές εξαγοραστεί πολιτικοί άνδρες. Είχε πολλές φορές χαθεί η ψήφος του απλού πολίτη. Ποτέ όμως τόσο απροκάλυπτα και τόσο κυνικά. Και έχουν αλλάξει και οι καιροί. Η μνήμη του τραγικού διχασμού του έθνους, των μεγάλων σφαλμάτων του παρελθόντος είχε παύσει να είναι ο κυριαρχικός καθοδηγητής της πολιτικής μας σκέψεως και δράσεως. Μία νέα γενιά είχε διαμορφωθεί. Μία γενιά που είχε μπει στο σύγχρονο πνεύμα. Που διψούσε για την μεγάλη αλλαγή, για ένα κράτος δημοκρατικό, προοδευτικό, ανεξάρτητο, σύγχρονο. Μια γενιά που ήθελε να αφήσει τα αχνάρια της στην ιστορία του τόπου. Που ήθελε να σπάσει τους φραγμούς της ηγεσίας της σε όλους τους τομείς της ζωής της χώρας. Μια γενιά που δεν άντεχε στην επιφανειακή μίμηση ξένων προτύπων της πρωτευούσης. Που δεν ανεχότανε τον κοτζαμπασισμό, το ρουσφέτι, την εθνική μειοδοσία και υποτέλεια, το αίσθημα της αποικίας. Μια γενιά που είδε στο βάθος της την δεύτερη ποιότητα της πνευματικής ηγεσίας του τόπου και τον........... ραγιαδισμό της. Και στο πλευρό της είχε την πικραμένη, την ώριμη γενιά του Πολυτεχνείου. Που αισθάνθηκε πως ίσως είχε έρθει η ώρα να κάνει και αυτή την προσφορά που της αρνήθηκαν στο έθνος.  

Έτσι ξεκίνησε το λαϊκό κίνημα της ανυπακοής. Ογκώθηκε, έγινε χείμαρρος, ξεχείλισε στην ύπαιθρο και την πόλη, συνεπήρε γέρους και νέους και διαμόρφωσε το νέο κλίμα της εθνικής αναγεννήσεως.

[…]

Τα μεγάλα συνθήματα της ανυπακοής δεν είναι καινούρια. Ξεκίνησαν με την πρώτη φάση της μεταπολίτευσης. […] Με το πραξικόπημα της 5^ης Μαΐου 2010 όμως, άλλαξαν ποιοτικά. Πήραν βάθος, έγιναν συνείδηση, ευαγγέλιο, στην καρδιά και στα χείλη των απλών ανθρώπων. Διαμορφώθηκαν σε ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό «πιστεύω». Έγιναν οι εγγυήσεις πως το έθνος θα προχωρήσει προς το μέλλον.

Και έγινε συνείδηση στην ψυχή του απλού Έλληνα, έγινε πίστη πως οι εκλογές, η κυβέρνηση, τα συνθήματα δεν αρκούν. Πως πρέπει να διαπεράσει τον μανδύα, την επίφαση της πολιτικής ζωής, να προχωρήσει σε βάθος ως ότου βρει την ουσία. Ως ότου δώσει ο ίδιος με την δικιά του πείρα την απάντηση στο ερώτημα: «Είμαι σε θέση εγώ, ο απλός πολίτης, με την ψήφο μου, με την γνώμη μου, με την πράξη μου να επηρεάσω την πολιτική ζωή του τόπου, να οδηγήσω σε αλλαγές, να βελτιώσω το βιοτικό μου επίπεδο, να εξασφαλίσω ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μου;» Και εγένετο φως.

Και ήρθεν η ώρα της ωριμότητος. Γιατί με το ερώτημα αυτό, με την συνειδητοποίηση του ΠΟΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, μπήκε ο απλός πολίτης στο βαθύτερο νόημα της ΕΞΟΥΣΙΑΣ. Κατάλαβε, πως σε μεγάλο βαθμό η πολιτική διαδικασία, είναι παιχνίδι στο οποίο συμμετέχει σαν πέμπτος τροχός της αμάξης χωρίς να επηρεάζει, χωρίς να βαραίνει η γνώμη του. Πως οι ουσιαστικές αποφάσεις παίρνονται, σύμφωνα με τις επιθυμίες ενός δικτύου δυνάμεως ενός ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ, που κατευθύνει αντί να κατευθύνεται από την κυβέρνηση της χώρας. Πως το δίκτυο δυνάμεως του κατεστημένου ξαπλώνεται πέρα από τα σύνορα της χώρας μας, πως περιλαμβάνει τις αγορές, τις στρατιωτικές κλίκες, την οικονομική ολιγαρχία του τόπου, τα υψηλά στρώματα της διοικητικής μηχανής, τις κατασκευασμένες και ελεγχόμενες ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος, την πνευματική μας και ακόμα ένα σημαντικό τμήμα, της πολιτικής μας ηγεσίας. Πως το δίκτυο αυτό δυνάμεως, στηρίζεται στα προνόμια και στην συναλλαγή. Πως στο σύνολο τους τα προνόμια, η ειδική μεταχείριση, το ρουσφέτι, τα «μέσα» αποτελούν τροχοπέδη στην πρόοδο, στην ανάπτυξη της χώρας. Πως υποδουλώνουν τις παραγωγικές τάξεις στους λίγους προνομιούχους. Πως η χώρα δεν μπορεί να πάει μπρος αν δεν σαρωθεί το κατεστημένο.

Και έτσι το κίνημα για την ριζική αλλαγή, για την βαθειά τομή, για την εθνική αναγέννηση, ξεκινάει υποχρεωτικά από την μάχη για την εξουσία. Την μάχη για το ΤΡΙΠΤΥΧΟ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ:

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.

Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΣΤΟ ΕΘΝΟΣ.

Ο ΛΑΟΣ ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ.

Αυτό είναι το τρίπτυχο της εξουσίας. Τα συνθήματα έχουν βάθος. Περιέχουν το σπόρο της μεγάλης αλλαγής. Αλλά αν μείνουν μόνο συνθήματα, αν μείνουν λέξεις κενές περιεχομένου, αν μείνουν φράσεις για να αποσπάσουν ψήφους και χειροκροτήματα, θα έχουμε όλοι εμείς χωρίς εξαίρεση ευθύνη μεγάλη. Ευθύνη, απέναντι στο έθνος, απέναντι στην ιστορία και απέναντι στο λαό. Και ιδιαίτερα ευθύνη απέναντι στην νέα γενιά.»

Ανδρέας Γ. Παπανδρέου, Φεβρουάριος 1967 ή 2011 ;

Στα πλαίσια της έρευνας που σχεδόν εδώ και χρόνο κάνω και συνεχίζω, βρήκα τον λόγο του ΑΓΠ με τίτλο «Το Όραμα της Νέας Ελλάδας» που είχε εκφωνήσει στις 9 Φεβρουαρίου 1967 στο ξενοδοχείο Χίλτον. Το μόνο που έκανα εγώ ήταν να επικαιροποιήσω τα ονόματα και τις ημερομηνίες ώστε να ανταποκρίνονται στα τρέχοντα.  Όλο το υπόλοιπο κείμενο είναι λέξη προς λέξη αυτό του 1967 όπου όπως βλέπουμε η ίδια ασφυκτική κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει και σήμερα ίσχυε και τότε.  Στους ίδιους ρυθμούς παλλόταν ο Ελληνικός Λάος και αντιμετώπιζε ακριβώς τα ίδια σαράκια ( ο ΑΓΠ στην υπόλοιπη ομιλία του περιγράφει λεπτομερώς πώς η Ελλάδα κατατρώγεται από την διεφθαρμένη της ηγεσία, με τον Λαό της ουσιαστικά απομονωμένο και αποκομμένο από την εξουσία που θεωρητικά κατέχει και τα μεγάλα συμφέροντα να είναι υπεράνω κάθε νόμου ).

Ο ΑΓΠ βέβαια χρησιμοποίησε τη θέληση και την δίψα του Ελληνικού Λαού για να αναρριχηθεί στην εξουσία και να διαιωνίσει ακριβώς αυτό που καταμαρτυρεί σε αυτήν την ομιλία.

Αυτό το δίδαξε πλήρως και στον γιο του τον ΓΑΠ ο οποίος και αυτός χρησιμοποίησε την  λαχτάρα του Λαού για απαλλαγή από την λιτότητα «λεφτά υπάρχουν» και επιστροφή των αποκρατικοποιημένων επιχειρήσεων στο κράτος καθώς και των κλεμμένων τύπου Βατοπεδίου για να αναρριχηθεί και αυτός στην εξουσία ( αν θυμάστε είχε λυσσάξει να ζητάει εκλογές με αυτό το σύνθημα ) και να αποδιαλύσει ότι είχε απομείνει στο κράτος ακόμα και το ίδιο το κράτος ώστε να διαιωνίσει το «δίκτυο εξουσίας» που ανέφερε ο πατέρας του για τουλάχιστον εκατό ακόμα χρόνια.

Οι ευθύνες ήδη έχουν αποδοθεί από τον ίδιο τον ΑΓΠ όπως βλέπουμε στο τέλος του πρώτου μέρους της ομιλίας του.

Ο Ελληνικός Λαός δεν φέρει ευθύνη καθότι είτε είναι εκτός της «αμάξης» της εξουσίας ως πέμπτος τροχός είτε αγωνίζεται μεν, σε άνισο και στημένο αγώνα δε.

Η ομιλία αυτή δόθηκε περίπου ενάμισυ μήνα πρίν την Χούντα, επικυρώνοντας έτσι ότι όντως το θέμα είναι ποιος έχει την εξουσία : βλέποντας ότι θα έχαναν την εξουσία και τον έλεγχο του Λαού  επικαλέστηκαν κίνδυνο ‘ακυβερνησίας / οχλοκρατίας’ και έβγαλαν έξω τα τάνκ. Προφανώς, ούτε και ο ΑΓΠ θα μπορούσε να σταθεί εάν δεν εφήρμοζε αυτά που ευαγγελιζόταν προεκλογικά το 1967 ούτε θα υπήρχε ανοχή σε αθέτηση των υποσχέσεων του. Όπως αποδείχτηκε και αργότερα με την πολιτική του κατάληξη.

Για να μην λοιπόν επιτρέψουμε την ίδια κίνηση ( ήδη παπαγαλάκια τύπου Παπαχελά κράζουν πανικόβλητα ότι υπάρχει ακυβερνησία στην Ελλάδα και οχλοκρατία, ενώ ο ίδιος ο ΓΑΠ κατηγορεί το ΣΥΡΙΖΑ που ευχαρίστως παίζει τον ρόλο, ότι σπρώχνει τους Πολίτες στην ανομία όπως το έκαναν το 1967 οι Δημοκρατικοί Σύνδεσμοι του ΑΓΠ και το θέμα του ΑΣΠΙΔΑ ) θα πρέπει ως Πολίτες να ζητούμε εντόνως το νέο μας πολίτευμα ώστε να μην μπορούμε να κατηγορηθούμε ότι είμαστε άμορφη μάζα όχλου.

Όπως το 1843 ζητούσαμε εντόνως και συστηματικώς Σύνταγμα, τώρα θα πρέπει να απαιτήσουμε / διεκδικήσουμε την Άμεση Δημοκρατία και την δίωξη όλων αυτών που μας έχουν φέρει ως εδώ, ξεκινώντας βεβαίως με τους 300 της βουλής και την τωρινή κυβέρνηση και μετά βεβαίως ό,τι άλλο ανέφερε ο ΑΓΠ στην ομιλία ως «δίκτυο εξουσίας».

Το άκουσες, ΓΑΠ ;