«Να επιστρέψουμε κάτι στην κοινωνία...»

Πηγή: http://news.kathimerini.gr

Της Λινας Γιανναρου

Η κυρία στην εφορία που προχθές έκλεισε επιδεικτικά το τζάμι για να τηλεφωνήσει στη φιλενάδα της ας μας προσέξει. Οπως και ο κύριος στο τηλεφωνικό κέντρο του υπουργείου που χθες βαρέθηκε να μείνει στο πόστο του ένα λεπτό αργότερα από τη βάρδια του. Οσοι ρίχνουν πασιέντζες στον υπολογιστή τους, αντί να βουτήξουν στο χαρτομάνι, όσοι είπαν «δεν είναι δουλειά μου» πάνω από μία φορά σε μια μέρα, ας διακόψουν για μια στιγμή κι ας μας προσέξουν. Και η κυρία, παρακαλούμε, στην τράπεζα που δεν σήκωσε ούτε το κεφάλι της όταν ο ηλικιωμένος πελάτης εγκλωβίστηκε στο κουβούκλιο της εισόδου. Κάποιοι παλιοί συνάδελφοί τους έχουν κάτι να τους πουν.

«Οχι ένα ούτε δύο, υπήρξα 36 ολόκληρα χρόνια δημόσιος υπάλληλος», λέει ο κ. Νίκος Καρακώστας στην «Κ». «Με ένα τρόπο, όλη μου τη ζωή με «συντηρούσε» ο κόσμος. Τώρα έχω βγει στη σύνταξη, την καλή σύνταξη, που επίσης θα συνεχίσει να μου πληρώνει ο ελληνικός λαός. Δούλεψα σκληρά όλη μου τη ζωή, αλλά νιώθω ότι δεν έχω ακόμα ξεπληρώσει το καλό που μου έγινε. Είμαι, λοιπόν, στη διάθεσή σας – αυτή τη φορά εθελοντικά».

Ευγνωμοσύνη στον πολίτη

Αν και μια τέτοια «εξομολόγηση» είναι σπάνια, ο κ. Καρακώστας δεν είναι προφανώς ο μοναδικός δημόσιος υπάλληλος που συναισθάνεται το βάρος της αποστολής του και νιώθει ευγνωμοσύνη απέναντι στον απλό πολίτη. Μαζί, όμως, με λίγους ακόμα φίλους και συναδέλφους «από την Υπηρεσία» (εργαζόταν στα Δικαστήρια) είναι οι μόνοι που, παρ’ ότι πια στη σύνταξη, επέστρεψαν στο πόστο τους. Η εθελοντική κίνησή τους δεν αποσκοπεί φυσικά στην κάλυψη πραγματικών θέσεων του δημόσιου τομέα και στην παραγωγή νέων ανέργων: «Μακριά από εμάς αυτό», λέει, «θέλουμε μόνο να ανακουφίσουμε τους πολίτες, αλλά και την υπηρεσία στον φόρτο εργασίας».

Πρώτος τους σταθμός, η Υπηρεσία Προνοιακών Επιδομάτων του Δήμου Θεσσαλονίκης, όπου καθημερινά οι πολίτες σχηματίζουν ουρές. «Ανθρωποι που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στέκονται για ώρες σε ουρές, ενώ εργαζόμενοι χάνουν πολύτιμο χρόνο περιμένοντας μια υπογραφή», εξηγεί ο κ. Καρακώστας. Σε συνεννόηση με την προϊσταμένη, λοιπόν, η ομάδα των εθελοντών συνταξιούχων βοηθάει τους πολίτες αναλαμβάνοντας την πρωτοκόλληση εγγράφων, λύνοντάς τους απλές απορίες, ανεβοκατεβαίνοντας γι’ αυτούς ορόφους και πηγαινοφέρνοντας χαρτιά.

Και να σκεφτεί κανείς ότι πριν από λίγους μήνες, ο κ. Καρακώστας περνούσε την ώρα του τσαπίζοντας ένα χωραφάκι. Στη σύνταξη βγήκε πέρυσι τον Μάιο, στα 57 του. Οι τρεις πρώτοι μήνες, οι καλοκαιρινοί, κύλησαν περίφημα. Επισκέφθηκε την πόλη της καταγωγής του, το Αγρίνιο, και αγόρασε ντομάτες πρώιμες. «Πήγα στη Χαλκιδική σ’ ένα κτηματάκι, τις φύτεψα και άρχισα να καλλιεργώ, να τρώμε εγώ και οι γείτονες». Οι ντομάτες ήταν νόστιμες και η ζήτηση μεγάλη. «Οταν μια κυρία μού ζήτησε ξανά, της έδωσα ντοματιές να βάλει κι εκείνη να έχει. “Α, δεν θέλω τέτοια”, μου είπε. Τότε, σκέφτηκα ότι ακόμα και στη σύνταξη απ’ αυτήν τη νοοτροπία δεν γλιτώνεις».

Πώς προέκυψε η ιδέα

Η ιδέα προέκυψε συζητώντας με φίλους. «Σαν γενιά, στα παιδιά μας έχουμε αφήσει κακή κληρονομιά. Ενιωθα ότι έπρεπε να επιστρέψουμε κάτι στην κοινωνία». Οχι, δεν τους «χτύπησε» το μικρόβιο της ανίας. «Μην ανησυχείτε, και στο καφενείο ξέρω να πάω και πρέφα να παίξω. Πόση πρέφα να παίξεις όμως;».

Ο στόχος είναι να αναπτυχθεί ένα δυναμικό κίνημα εθελοντών από συνταξιούχους υπαλλήλους του Δημοσίου. Ηδη, στα 15 άτομα του πυρήνα, προστίθενται συνεχώς νέα. «Μας παίρνουν τηλέφωνο άνθρωποι απ’ όλη την Ελλάδα.

Οργανωτικά το κίνημα ακόμα πάσχει, χρειάζεται να βρεθεί χώρος, να αναλάβει κάποιος με γνώσεις υπολογιστή να συντονίσει τους συνταξιούχους ούτως ώστε να διοχετεύονται εκεί όπου υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη. Σημαντικό είναι επίσης να υπάρξει μια σφραγίδα, ένα αναγνωριστικό «εθελοντή», μην τυχόν κάποιοι τους «τσιμπήσουν» για μαύρη εργασία «και έχουμε άλλα», όπως λέει ο κ. Καρακώστας.

«Είμαστε σε μια δύσκολη συγκυρία, είναι όμορφο να βοηθάμε ο ένας τον άλλο», καταλήγει. «Σε πολλές χώρες, το εθελοντικό κίνημα είναι πολύ δυνατό, γιατί όχι και στην Ελλάδα;» Θα ακούσουμε, άραγε, την προτροπή ή θα συνεχίσουμε με κλειστά μάτια και αυτιά, στραμμένοι, όπως πάντα, στον «ήλιο» της σύνταξής μας;