ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

«Μία κάποια λύσις» (Καβάφης)

Του Θανάση Νικολαΐδη

(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)

«ΕΝ αρχή ην το Σύνταγμα». Δεν τους βόλευε και το μαστόρεψαν. Με προοπτική που’ χε πάνω-πάνω τα προσωπικά τους «κέρδη». Κάθε λογής, και δεν τους πήραμε χαμπάρι. Πολύ αργότερα κι όταν μας άγγιξε η λιτότητα που τους ήταν άγνωστη στο σινάφι τους και πριν γίνει κρίση (δικιά μας), καταλάβαμε το παιχνίδι τους, Ήταν αργά. Είχαν δέσει τον γάιδαρό τους.

Σχεδίασαν νόμους οι πολιτικοί μας, τους τύλιξαν με το προσωπικό και συντεχνιακό τους συμφέρον, τους στοίχισαν με τις συνταγματικές διατάξεις εξασφαλίζοντας τείχος προστασίας, άπλωσαν ξεδιάντροπα τα προνόμιά τους και φόρεσαν το καπελάκι στραβά.

ΤΟΥΣ πιάσαμε στα πράσα, αλλά νιώθουμε ανυπεράσπιστοι. Όλα καλώς (και συνταγματικώς καμωμένα), με σφραγίδες και υπογραφές. Και με τη δημοκρατία φτιασιδωμένη να τη μοστράρουν μπροστά μας για άλλοθι. Τους πιάσαμε με την αίτησή τους στο χέρι. Ζητούν «δεδουλευμένα» κι ίσως τα πάρουν. Κι αν συναντήσουν εμπόδια, θα επικαλεσθούν το… Σύνταγμα. Μπορεί και να προσφύγουν σε ευρωπαϊκά δικαστήρια εξάγοντας το όνειδος και δείγμα της ανθρώπινης πλεονεξίας (αντί ελληνικού φιλότιμου). Αν, βέβαια, μέχρι τότε «αναπνέει» η Ελλάδα, που τη διεμβόλισαν με την αδιαφορία τους για τον ελληνικό λαό και με πολιορκητικό κριό τα συμφέροντά τους.

ΠΑΛΙΕΣ «φίρμες» πολιτικών κι ανάμεσά τους «ιστορικά στελέχη» του ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής έναν από δαύτους που η κόρη του «κοσμεί» το κοινοβούλιο και δίνει «αγώνες» για τη… φτωχολογιά. Κάποιοι έκαναν πίσω, άλλοι το σκέπτονται και οι πολλοί προχωρούν απτόητοι για χούφτωμα της «μακρομάσταρης, χλωμής και ετοιμοθάνατης. Δεν είδαν παλιούς ψηφοφόρους τους να ψάχνουν στα σκουπίδια για τροφή κι ούτε θυμούνται τα κομματικά τους λάβαρα που ανέμιζαν για τη δικιά τους έδρα στη βουλή.

ΚΑΙ τι κάνεις που σε πρόσβαλαν, μπροστά σου το χάος κι αυτοί (τέως και νυν) ταμπουρωμένοι στο κάστρο της συνταγματικής τους προστασίας διεκδικούν «δεδουλευμένα»; Αλλάζεις το Σύνταγμα; Δεν είναι εύκολο. Τους παρακαλάς γονατιστός; Καταψηφίζεις τα παιδιά τους που «κληρονόμησαν» το «επάγγελμα»; Κάνεις το απλό, σύντομο και πρακτικό. Τους γιουχάρεις όπου τους συναντάς, για να μη νιώσουν άνετα ακόμα και στην ταβέρνα. Να ντρέπονται τα εγγόνια τους στο σχολείο, να τους πιάνει πανικός πριν βγουν για ψώνια στη λαϊκή. Αυτό μπορείς-αυτό θα κάνεις, ωστόσο, το νου σου σε κάποιους (πολλούς) ραγιάδες. Θα σπεύσουν να σφίξουν το χέρι του/της «τέως». Κι ύστερα; Θα τους δεις στο γραφείο του/της «νυν», για τα… σέβη τους και για ρουσφέτι.