Φυτώριο… φιλάθλων

Του Θανάση Νικολαΐδη

(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)

ΧΟΡΕΥΕ ζεϊμπέκικο κι ήταν 10/χρονο. Με γύρες και οι τριγύρω παλαμάκια. Κι ύστερα «ανέλαβε» η… Ναταλία. Θρασύτατη και ωραιοπαθής(!;). Ερωτήσεις βλακώδεις και απαντήσεις με θράσος, αταίριαστες στην ηλικία του πιτσιρικά και ταιριαστές στην… ανατροφή του, που η παραπάνω τελετουργία (του ζεϊμπέκικου εξ απαλών ονύχων του) πρόσθεσε το λιθαράκι της. Η κυρία που δεν κληρονόμησε τίποτα απ’ τη λεπτότητα και το ήθος του πατέρα της (Φρ. Γερμανού) καμάρωνε.

Αυτή που πασκίζει για δευτερόλεπτα τηλεθέασης κι ό,τι βγει. Ό,τι περάσει κι ότι σταλεί σαν μήνυμα. Για να προηγηθεί το ζεϊμπέκικο σε ηλικίες τρυφερές και να καταστεί το τσιφτετέλι… εθνικός χορός μας.

ΚΑΙ τι έλεγε η κα Τατιάνα σε 15/χρονη; «Λίγο περισσότερο βυζάκι θα’ ταν προτιμότερο». Κι ήταν εισαγωγή στο θέμα της «προσθετικής». Για να ‘χουν δουλειά οι… δημιουργοί του «τοπ μόντελ» και να μην κουνιέται φύλλο για τις ξεβρακωσιές των κοριτσιών. Όλοι τους κάτι… συνεισφέρουν. στη «δομή» του παιδιού για την αυριανή κοινωνική συμπεριφορά του.

ΚΙ ύστερα αναλαμβάνουν οι… κίναιδοι των καναλιών. Είναι της μόδας, έχουν πέραση, κανένας δεν αντιστέκεται στην (προ)επιλογή τους και το «κουσούρι» γίνεται πλεονέκτημα. Σε κλίμα και για θέματα που «αρέσουν στους βαρβάρους» και κάνουν τις μεσημεριανούδες να φαντάζουν σαν δασκάλες ήθους και αρετής. Κι ύστερα έρχεται η «ταφόπλακα» του κ. Λαζόπουλου. Ώριμα πλέον τα «παιδιά» και σε τροχιά μόρφωσης στο σχολείο των καταλήψεων και της αποστήθισης, με το πανό «προέλευσης», οργανωμένα και ευτυχή, προσέρχονται στο «σχολείο» του σύγχρονου Αριστοφάνη. Λες και όλα τα’ χαν (και δούλους είχαν) οι αρχαίοι τέλεια και σωστά, όλοι τους ήσαν δημιουργοί και η θεωρία του Δημόκριτου με τη σοφία του Αριστοτέλη πρέπει να περάσει στις σύγχρονες κοινωνίες ανάκατη με βρισιές και βωμολοχίες.

ΤΟ παιδί μεγάλωσε, έγινε έφηβος και ποδοσφαιρόφιλος, γράφτηκε σε σύλλογο και κουβαλάει την «αγωγή» του. Εκείνη που του ενέπνευσαν τα ανεξέλεγκτα κέντρα ψυχαγωγίας και την έκτισαν μεθοδικά ολετήρες της ψυχής του. Με δυσδιάκριτους φορείς της αλητείας κάτω από φώτα, κάμερες και χειροκροτήματα.

ΗΡΘΕ η ώρα και το παιδί «εκφράστηκε». Μαζί με άλλους κάφρους στον αγωνιστικό χώρο, το γήπεδο έγινε αρένα και ο καθένας εναντίον όλων. Με γροθιές, κλωτσιές και ρόπαλα, με όλα τα μέσα και τα όπλα της αγωγής του που έκτισαν μεθοδικά δυνάμεις που ξεχύθηκαν απείραχτες στην κοινωνία, όπως οι «φίλαθλοι» στο γήπεδο.