ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Οι επενδυτές και το…τέρας

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΜΕ το ένα μάτι στους επενδυτές που έρχονται(;!) και το άλλο στο Κράτος που τους διώχνει. Με τα δεδομένα του. Και με τη νοοτροπία των πολιτών του. Και, βέβαια, δεν είναι Κράτος της στιγμής. Δομήθηκε με…τέχνη και φροντίδα σε δεκαετίες «δημοκρατίας», επιμένει στις δομές του και ανθίσταται με τις «αρχές» του.

ΑΠ’ την ώρα που η δημοκρατία ήρθε (με αγώνες και θυσίες του λαού), σφηνώθηκε και στα μυαλά η ιδέα πως μπορείς να την τραβολογάς. Κατά τις αντιλήψεις και την παιδεία σου. Κυρίως, κατά το συμφέρον σου. Ατομικό, ομαδικό, συντεχνιακό. Κι έγινε η Ελλάδα πεδίο μάχης των ακαταδίωκτων.

ΜΕ τον παλιό ρωμιό να ξυπνάει μέσα του και με παρατημένες παλιές καλές συνήθειές του, στήθηκε σε θέση παρατηρητή ο μέσος έλληνας. Ο υπάκουος και αρκετά πειθαρχημένος, στο παρελθόν, από φόβο είτε από δημοκρατική συνείδηση. Έριξε τη ματιά ερευνητική τριγύρω. Δεν είδε τρομαγμένους και καταπιεσμένους και πήρε ανάσα η ψυχή του. Για την ασυδοσία που κέρδιζε έδαφος εκτοπίζοντας βαθμηδόν τη δημοκρατία. Για την ελευθερία που ήρθε με τη σέσουλα κι όχι «σε μερίδες», όπως το ‘θελε ο Λένιν. Μια-δυο, λοιπόν, ξεθαρρεμένος απ’ τον περίγυρο και το ακαταδίωκτο των ιδεών του, αφομοιώθηκε με το περιβάλλον του λόγου, αλλά και της πράξης.

ΕΙΔΕ τον διπλανό του να μην πληρώνει το ΦΠΑ και τον…μιμήθηκε. Να φτιάχνει βίλα απ’ τα κλεμμένα και τον αντέγραψε. Είδε τον δημόσιο υπάλληλο «ελεύθερο» να στήνει στο τσαντίρι του μηχανισμούς εκμετάλλευσης του πολίτη και…ζήλεψε. Ο γιατρός με το φακελάκι του, ο καθηγητής με το ιδιαίτερο, ο πολεοδόμος με το λαδάκι του. Και ο πολιτικός; Ο ρηξικέλευθος και…μερακλής του είδους με τους λογαριασμούς στην Ελβετία και με την αρμαθιά των ακινήτων, «έργο των χειρών του», κληρονομιά στους επιγόνους.

ΚΙ έγινε η Ελλάδα χώρος απέραντος απάτης, κομπίνας και κλεψιάς. Με τον δημόσιο τομέα να παίρνει τη…ρεβάνς απέναντι στον ιδιωτικό. Έστησαν οι «δημόσιοι» μηχανισμούς καταπίεσης (και εκμετάλλευσης) του ιδιώτη. Από θέση (κρατικής) ισχύος και ως δημόσιοι «λειτουργοί». Έδεσαν τα εξαρτήματα, κρέμασαν τα μπιχλιμπίδια και να, μπροστά σου αγνώριστο το τέρας της γραφειοκρατίας! Με φτιασίδια και αρώματα, μην το δεις και αηδιάσεις.

ΟΙ ξένοι…επενδυτές έρχονται, αλλά τους περιμένει το τέρας. Ντόπιο, αθέατο(;), ανθρωποφάγο. Δεν άκουσαν για τερατογονία, δεν το διέκριναν στα ξόμπλια, δεν είδαν «εξαρτήματα» πεταμένα στα σκουπίδια, δεν πήραν μυρουδιά τις οσμές του. Οσονούπω, θα το δουν (αν επιμείνουν), θα το βάλουν στα πόδια, κι εμείς ξανά…μάγκες και ασύδοτοι στην «μικράν και έντιμον Ελλάδα».