Η Διαμαντοπούλου κατατροπώνει τον... Μοντεσκιέ!

Γράφει ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Μετά μεγίστης ταραχής για το «δημοκρατικό ατόπημα» στο οποίο προέβη το ΚΚΕ ανήλθε στο κοινοβουλευτικό βήμα η κυρία υπουργός Παιδείας χτες.

Ποιο ήτο το «ατόπημα»;
Οτι οι βουλευτές του Κόμματος τόνισαν πως το... ΚΚΕ θα στηρίξει με όλες τις δυνάμεις του την προσπάθεια να μην ψηφιστεί ο νόμος - έκτρωμα για την Ανώτατη Εκπαίδευση, αλλά και ότι εφόσον ο νόμος ψηφιστεί, το ΚΚΕ θα στηρίξει τον αγώνα να μην εφαρμοστεί στην πράξη.

Η υπουργός της κυβέρνησης των μνημονίων, των μεσοπρόθεσμων, των δανειακών συμβάσεων (κ.ο.κ.) εξεμάνη: Ακούς εκεί να λέει το ΚΚΕ ότι τάσσεται υπέρ της μη εφαρμογής «ψηφισμένων νόμων»! Φρίκη!

Κατ' αρχάς, καμία θεατρικότητα δεν μπορεί να κρύψει την «αλά καρτ» αντιμετώπιση που τυγχάνουν οι (αστικοί) νόμοι από τους αστούς πολιτικούς (τους ίδιους δηλαδή πολιτικούς που ψηφίζουν αυτούς τους νόμους).

Για παράδειγμα:
Υπάρχει νόμος που υπαγορεύει στις κυβερνήσεις τη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων. Δεν εφαρμόζεται, αλλά ουδέποτε η κυρία Διαμαντοπούλου και οι συν αυτή εξεμάνησαν από τη μη εφαρμογή του.

Υπάρχει νόμος που υπαγορεύει στις κυβερνήσεις καταβολή των χρεών τους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Δεν εφαρμόζεται.

Υπάρχει νόμος που απαγορεύει τη φοροδιαφυγή των μεγαλόσχημων (αφού μόνο αυτοί μπορούν να φοροδιαφεύγουν) και άλλος που απαγορεύει την εισφοροδιαφυγή των βιομηχάνων, εφοπλιστών, εργοδοτών (αφού μόνο αυτοί μπορούν να εισφοροδιαφεύγουν). Δεν εφαρμόζονται.

Υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις (ντάνες) κατά των καταχρηστικών όρων των τραπεζών εις βάρος των πολιτών. Δεν εφαρμόζονται.

Υπάρχουν διατάξεις (συνταγματικές, μάλιστα) που υπαγορεύουν την κύρωση διεθνών συμβάσεων της χώρας, όπως είναι τα μνημόνια, με αυξημένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και όχι με τον πραξικοπηματικό τρόπο που το διέπραξαν ΠΑΣΟΚ και ΛΑ.Ο.Σ, στην πρώτη φάση, και το ΠΑΣΟΚ μόνο του, στη δεύτερη φάση. Δεν εφαρμόζονται.

Συμπέρασμα:
Οι νόμοι όχι μόνο είναι ταξικοί. Ταξική είναι και η εφαρμογή (ή η μη εφαρμογή) τους.

Ζήτημα δεύτερον και σημαντικότερον: Δεν υπάρχει εκμεταλλευτική - ταξική κοινωνία, στην οποία οι «από πάνω» να μην αναφωνούν κραδαίνοντας το μαστίγιο στους «από κάτω»:

«Dura lex sed lex» («σκληρός νόμος, αλλά νόμος»)! «Καλός νόμος ή κακός νόμος, αδιάφορο. Είναι νόμος!»...

Ως εκ τούτου, και για όσους δεν κατάλαβαν:

Μη μιλάτε, μην αντιδράτε και κυρίως μην αντιστρατεύεστε «την ευνομίαν και την τάξιν»! Τα πάντα γίνονται διά νόμου.

Απόδειξη:

Κόψιμο μισθών - νόμος!

Κόψιμο συντάξεων - νόμος!

Αύξηση 40% στα εισιτήρια - νόμος!

Απολύσεις εργαζομένων - νόμος!

Λεόντειες (κατά τα εισαγγελικά πορίσματα) συμβάσεις για τα διόδια - νόμος!

«Ζήμενς», C4i, Ζέπελιν, Ολυμπιάδα - νόμος («υπέρτατος», μάλιστα)!

Τετραπλασιασμός των έμμεσων φόρων - νόμος!

Εκ περιτροπής «εργασία» και εργασιακή «εφεδρεία» - νόμος!

«Δικαίωμα» συνταξιοδότησης μετά θάνατον - νόμος!

Κλοπή ασφαλιστικών ταμείων - νόμος!

Χαράτσι στα νοσοκομεία - νόμος!

Ρουσφέτια μέσω ΜΚΟ - νόμος!

Ιδού περί ποίας «δημοκρατικής ευνομίας» και «δημοκρατικής τάξεως» κόπτεται η κυρία υπουργός.

Ιδού η «λογική» τους περί «νομιμότητας».

Τι γίνεται όμως με εκείνη την έννοια που θέλει να εξετάζει τα ζητήματα (και τους νόμους) σύμφωνα με το εξής κριτήριο:

Τι είναι επωφελές και τι είναι επιβλαβές για τους πολλούς; Εν ολίγοις, τι είναι δίκαιο και τι είναι άδικο;

«Αδιάφορο» (!), λένε οι δημοκράτες των (πλαστών) κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών και επιμένουν μονότονα: «Είναι νόμιμο»! Δεν αποκλείεται, μάλιστα, να είναι και «ηθικό»...

***

Είναι πρόδηλο ότι τα κηρύγματά τους περί «νομιμότητας» χάσκουν την ταξική τους αγριότητα, υποκρισία και χρεοκοπία.

Παρεμπιπτόντως: Ποτέ δεν τους ακούσαμε να καταγγέλλουν κάποια παρανομία με αφορμή ότι το (δικό τους, το αστικό) Σύνταγμα, ο «πρώτος νόμος» του κράτους, υπεραμύνεται - στα χαρτιά - της δημόσιας και δωρεάν Υγείας, της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, του δικαιώματος όλων να έχουν εργασία, της εθνικής κυριαρχίας, αλλά στην πράξη όλες αυτές οι «πρόνοιες» είναι για το θεαθήναι, στο πλαίσιο ενός νόμου που η ίδια εκείνη τάξη που διά των κομμάτων της τον ψήφισε, τον χρειάζεται μόνο ως «κουρελόχαρτο».

Οταν, επομένως, μιλούν περί του «νόμου και της τάξης», εννοούν την καταστολή, την αυθαιρεσία, την τρομοκρατία ως μεθοδολογία για την επιβολή - με ισχύ «νόμου» - των συμφερόντων της τάξης τους πάνω στην κοινωνία.

Αλλά, απέναντι σε αυτήν τη «νομιμότητα», δεν υπάρχει

τίποτα πιο νόμιμο,

τίποτα πιο δημοκρατικό,

τίποτα πιο «καθαγιασμένο»

από τη μαζική, οργανωμένη, δημοκρατική και πλειοψηφική εκ μέρους των λαϊκών στρωμάτων ανυπακοή, απειθαρχία, απόρριψη, άρνηση και ανατροπή της πολιτικής τους.

Αυτή είναι η θέση του ΚΚΕ. Η συγκρότηση ενός μαζικού, οργανωμένου, δημοκρατικού και πλειοψηφικού εργατικού και λαϊκού κινήματος που καθιστά ανενεργούς και θα πετάξει στα σκουπίδια τους νόμους τους.

Με την άποψη αυτή προφανώς διαφωνεί η κυρία Διαμαντοπούλου.

Ατυχώς γι' αυτήν συμφωνεί ο Ρήγας Φεραίος:

«Οταν - έλεγε - η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι (το) πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του».

Συμφωνεί, επίσης, ο Μοντεσκιέ - ο δικός «τους» αστός Μοντεσκιέ - όταν έγραφε ότι:

«Δεν υπάρχει σκληρότερη τυραννία από εκείνη που διενεργείται κάτω από τη σκιά των νόμων και τα προσχήματα της Δικαιοσύνης»,

και πρόσθετε ότι

«είναι καλό να εξορκίσουμε τους νόμους πριν βρικολακιάσουν και ξεκινήσουν να πίνουν το αίμα μας».

*Μήπως ήρθε η ώρα η κυρία υπουργός να φτιάξει ένα νόμο για να «κάτσει στο σκαμνί» τον Ρήγα και τον Μοντεσκιέ;...