ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΕΓΓΕΝΕΙΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΟΥ

ΜΕΛΕΤΗΣ Η. ΜΕΛΕΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΙΔΑΚΤΩΡ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ

ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΓΕΝΕΥΗΣ

   

 Η κυβέρνηση Παπαδήμου πάσχει από τρεις βασικές εγγενείς  αντιφάσεις, που δημιουργούν  σοβαρή αμφιβολία για την ευόδωση των σκοπών της.

   1. Η σωφροσύνη θα επέτασσε ο κ. Λουκάς Παπαδήμος να σχηματίσει μία ολιγομελή κυβέρνηση προσωπικοτήτων, χωρίς απολύτως καμμία σχέση με το πολιτικό σύστημα που οδήγησε την χώρα στην πρωτοφανή χρεωκοπία. Αντ’αυτού, δέχθηκε πλήρως τους όρους των κομμάτων που τον κάλεσαν να «κυβερνήσει». Δέχθηκε ως αντιπροέδρους τους δύο αποτυχημένους, δημόσια προπηλακιζόμενους και  βαλλόμενους πανταχόθεν αντιπροέδρους του προκατόχου του. Του επεβλήθη το ίδιο οικονομικό επιτελείο, που απέτυχε παταγωδώς , δύο χρόνια τώρα, να επιλύσει και το παραμικρό πρόβλημα. Και σχημάτισε μία τερατώδη παλαιοκομματική κυβέρνηση 49 μελών, που εκπροσωπούν όλο σχεδόν το φάσμα του πολιτικού συστήματος που ευθύνεται για την κατάρρευση της χώρας.

    Ας φανταστεί κανείς τον Ελευθέριο Βενιζέλο το 1910 να σχηματίζει κυβέρνηση με υπουργούς τους παλαιοκομματικούς πολιτευτές που είχαν οδηγήσει την Ελλάδα στην χρεωκοπία του 1893 και στον εξευτελισμό του 1897.Ας φανταστεί κανείς τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να σχηματίζει κυβέρνηση, το 1974, από εκπροσώπους του οικτρού καθεστώτος που οδήγησε την Ελλάδα στην εθνική τραγωδία της Κύπρου.

   Όσοι φαντασιώνονται τον κ.Παπαδήμο ως την προσωπικότητα που θα ανατρέψει το σύστημα, ας θυμηθούν ότι υπήρξε στενός συνεργάτης των πρωθυπουργών και διορισμένος τραπεζίτης των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης. Γνωρίζει καλά, εκ των έσω, το ελληνικό πολιτικό σύστημα, αφού επί κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου, τον Δεκέμβριο του 1993, διορίστηκε υποδιοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, και διοικητής τον Οκτώβριο του 1994. Από το 2002 έως το 2010 ήταν αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (με ελληνική κυβερνητική υπόδειξη) και μετά την αποχώρησή του μέχρι την πρωθυπουργοποίησή του διετέλεσε άμισθος σύμβουλος του οικτρά αποτυχημένου πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου. Επομένως, αν και τονίστηκε ιδιαίτερα το επιστημονικό προφίλ του, πολιτικά είναι οργανικό μέρος του συστήματος της Μεταπολίτευσης. Αυτό εξηγεί την έλλειψη οποιουδήποτε όρου και διαπραγματευτικής ισχύος εκ μέρους του. («Δέχομαι την εντολή, αλλά θα σχηματίσω μία κυβέρνηση 15 εξωκομματικών προσωπικοτήτων, θα εισπράξω την 6^η δόση, θα καταθέσω ένα πολυνομοσχέδιο-εξπρές με τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και θα διεξαγάγω εκλογές τον Ιανουάριο», όφειλε να απαντήσει, προκειμένου να έχει κάποια ελάχιστη πιθανότητα επιτυχίας).

    Στο εσωτερικό της κυβέρνησης Παπαδήμου είναι εγκατεστημένος ο σκληρός πυρήνας του παλαιοκομματισμού, οι αξιωματούχοι των κομμάτων που οδήγησαν την Ελλάδα στην διάλυση, οι κομματάνθρωποι και οι ευνοούμενοι, οι εγκάθετοι των κομματικών μηχανισμών και οι κυνικοί εκπρόσωποι της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας. Βρίσκονται εκεί ακριβώς για να μην υπάρξει καμμία περίπτωση να συρρικνωθεί το πελατειακό τους κράτος, να μην καταργηθούν οι χιλιάδες άχρηστοι οργανισμοί-πρυτανεία αργομισθίας των κομματικών στελεχών, να μην περικοπούν κατ’ελάχιστον τα προκλητικά τους προνόμια. Αυτή είναι η πρώτη θεμελιώδης αντίφαση αυτής της κυβέρνησης.

  2. Η δεύτερη αντίφαση αφορά την ασκηθησομένη οικονομική πολιτική. Η σκληρή φορολογική πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου-Βενιζέλου-Λοβέρδου συνέτριψε την κατανάλωση, κατέστρεψε τις μικρομεσαίες και πολλές μεγάλες επιχειρήσεις, εκτόξευσε την ανεργία στο εκατομμύριο, προκάλεσε μαζικό κύμα μετανάστευσης πτυχιούχων ακόμη και μεσηλίκων στο εξωτερικό, στοχοποίησε την ακίνητη περιουσία (τελικό καταφύγιο της ελληνικής οικογένειας) και δημιούργησε κλίμα γενικευμένης απόγνωσης και απαισιοδοξίας. Παράλληλα, η κυβέρνηση αυτή δεν εφάρμοσε ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΜΙΑ από τις κατεπείγουσες και αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, δηλαδή κατάργηση ΔΕΚΟ, άχρηστων δημόσιων οργανισμών κλπ., περιφρουρώντας λυσσαλέα τα προνόμια της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας. Επειδή ακριβώς δεν ήθελε να αγγίξει το τεράστιο, διεφθαρμένο, δαπανηρό, σοβιετικών προδιαγραφών πελατειακό κράτος, προκειμένου να αντλήσει τα απαιτούμενα χρήματα επιδόθηκε σε πρωτοφανή φορολογική επιδρομή εναντίον της ελληνικής κοινωνίας. Με μοναδικό αποτέλεσμα την κατάρρευση των φορολογικών εσόδων και τον αποκλεισμό οιαςδήποτε περίπτωσης να εξέλθει η ελληνική οικονομία από την ύφεση.

   Εάν η κυβέρνηση Παπαδήμου ακολουθήσει αυτήν την οικτρή πολιτική, είναι απολύτως βέβαιο ότι η κατάρρευση της ελληνικής κοινωνίας θα συνεχίσει αδιατάρακτη την πορεία της, μέχρις ότου η χώρα μας μετατραπεί σε σωρό ερειπίων. Μέχρις στιγμής, στις προγραμματικές δηλώσεις της νέας (όσο και παληάς) κυβέρνησης  αναπαράγεται η ίδια καταστροφική συνταγή: αύξηση φόρων και μείωση μισθών. Αλλά δεν ακούσαμε κάποια εξαγγελία για μία γενναία αναδιάρθρωση του κράτους και τις ριζικές μεταρρυθμίσεις που θα καθιστούσαν την Ελλάδα βιώσιμο κράτος. Επίσης ο νέος (αλλά επικεφαλής κυβερνήσεως του παρελθόντος) πρωθυπουργός δεν έκανε κάποιο διάγγελμα, να εξηγήσει στον ελληνικό λαό την ενδεδειγμένη κατεύθυνση που απαιτούν οι περιστάσεις. Δεν βρήκε το θάρρος να εξηγήσει ότι η ζωή μας όπως την ξέραμε αποτελεί παρελθόν, ότι πρέπει όλοι μαζί να ανασκουμπωθούμε και να αλλάξουμε τρόπο ζωής και κυρίως τρόπο σκέψης.

   3. Η τρίτη-και ίσως η βαθύτερη- αντίφαση της κυβέρνησης Παπαδήμου είναι ότι δεν δείχνει να έχει αντιληφθεί (ή δεν θέλει να αντιληφθεί) ότι το πρόβλημα της χώρας επιφανειακά μόνον είναι οικονομικό, ενώ στην ουσία του είναι πολιτικό. ΟΣΟ ΚΥΒΕΡΝΑ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΕΣΜΟΥΣ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ. Ο κλειστός, αυτοαναφερόμενος και αυτοαναπαραγόμενος ολιγαρχικός κοινοβουλευτισμός της Μεταπολίτευσης, η οικογενειοκρατία, ο φεουδαρχικός τρόπος λειτουργίας των κομμάτων και του κοινοβουλίου, η αναξιοκρατία και η ευνοιοκρατία, η διαφθορά, το μαύρο χρήμα, το πελατειακό σύστημα, ο έλεγχος της Δικαιοσύνης από το πολιτικό σύστημα, η ασυλία των πολιτικών, τα προνόμια, η ανάδειξη των πολιτικών στελεχών όχι από την κοινωνία αλλά από τις αυλές των εκάστοτε τριτοκοσμικών σατραπίσκων, τα κομματικά πανεπιστήμια-φυτώρια κομματικών στελεχών και το «άσυλο» που απαγορεύει την ελεύθερη σκέψη και διευκολύνει το μονοπώλιο του κομματικού λόγου, οι ολιγαρχικοί εκλογικοί νόμοι, οι παρακρατικοί μηχανισμοί με ψευδοπροοδευτικό προσωπείο ως έσχατο καταφύγιο του συστήματος, αυτά συγκροτούν το πρόβλημα της χώρας. Μόνον μία ριζική πολιτική μεταρρύθμιση  μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις εξόδου της χώρας από την προϊούσα αποσύνθεση. Μόνον η εγκαθίδρυση μίας σύγχρονης δημοκρατίας ευρωπαϊκού τύπου, ενός υγιούς κράτους και ενός σοβαρού εκπαιδευτικού συστήματος, μόνον η ανάδειξη νέων πολιτικών δυνάμεων από την κοινωνία εγγυώνται την σωτηρία της χώρας.

    Αυτήν την ριζική πολιτική μεταρρύθμιση δεν μπορεί να την πραγματοποιήσει η κυβέρνηση Παπαδήμου-Βενιζέλου-Πάγκαλου-Αβραμόπουλου κλπ. Επομένως η βαθύτερη δομή που παράγει την χρεωκοπία και αποκλείει την αντιμετώπισή της θα επιβιώνει, όσο θα επιβιώνει το σημερινό πολιτικό καθεστώς. Είναι φανερό ότι ο επίλογος της περιόδου της Μεταπολίτευσης θα είναι μία χαοτική περίοδος, με διαδοχικές κυβερνήσεις σε διάφορους συνδυασμούς, ενώ θα πλήττεται βάναυσα το βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού, θα καταρρέει η κοινωνική συνοχή, η δημόσια τάξη, η εθνική αξιοπρέπεια. Μέχρις ότου η λύτρωση έρθει μέσα από την συνολική αντικατάσταση του σημερινού τριτοκοσμικού πολιτικού σκηνικού από ένα νέο, από άφθαρτους, ικανούς και έντιμους ηγέτες.