Η Ελλάδα του ΟΑΚΑ και η Αγγλία του Μουάμπα

 Γράφει ο  Βαγγέλης Λιακόγκονας

Ακόμη κι αν παρακολουθεί κανείς ελάχιστα τα αθλητικά τεκταινόμενα, μάλλον δεν μένει παρατηρητής σε καταστάσεις εθνικής οπαδικής ξεφτίλας όπως αυτής της νύχτας της Κυριακής στο «derby των αιωνίων», ειδικά αν μπει στη διαδικασία να αντιπαραβάλει την είδηση με μια άλλη, από το αθλητικό δελτίο πάλι, αυτή τη φορά εκτός των........

τειχών…

Την παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα το Σαββατοκύριακο, μονοπώλησε η μάχη που δίνει για να παραμείνει στη ζωή, ο ποδοσφαιριστής της αγγλικής ομάδας Μπόλτον Φαμπρίς Μουάμπα, που κατέρρευσε μέσα στο γήπεδο κατά τη διάρκεια του αγώνα με την Τότεναμ, λόγω καρδιακής προσβολής. Ο 23χρονος Άγγλος καταγόμενος από το Κογκό, μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές νοσηλεύεται σε εντατική του νοσοκομείου του Λονδίνου, και η κατάσταση του εξακολουθεί να είναι ιδιαίτερα σοβαρή.

Παρακολουθώντας «απανωτά» το ένα μετά το άλλο, το εν λόγω ρεπορτάζ και μετά από 1 ώρα τα αηδιαστικά έκτροπα στο Μαρούσι, εστιάζει κανείς σε οπαδικές συμπεριφορές ανά περίπτωση. Και μόνο.

Στο 41ο λεπτό στο Γουάϊτ Χαρτ Λέϊν, στον προημιτελικό του κυπέλλου μεταξύ Τότεναμ – Μπόλτον, ο Μουάμπα σωριάζεται στο έδαφος, και όλοι νομίζουν ότι έχει κάποιο τραυματισμό. Όμως, οι πρώτοι που τον πλησιάζουν καταλαβαίνουν ότι κάτι πολύ σοβαρό συνέβη. Στη συνέχεια μεταξύ των θεατών που παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα, άλλοι κλαίνε, άλλοι προσεύχονται, ενώ οι περισσότεροι αρχίζουν και φωνάζουν ρυθμικά το όνομά του για να του συμπαρασταθούν.

Διερωτώμαι αν θα γινόταν το ίδιο από ελληνικό κοινό σε μια ανάλογη περίπτωση, χωρίς -προφανώς- να θαρρώ πως διακατεχόμαστε από εθνική έλλειψη ανθρωπιάς, κάθε άλλο. «Κάτι μου λέει» όμως, ότι σχεδόν το μισό κοινό θα ανακουφιζόταν που ο παίκτης της αντιμέτωπης ομάδας δεν είναι πλέον μάχιμος, πολλοί δε επί τη ευκαιρία θα φώναζαν συνθήματα χαράς. Σίγουρα όταν μαθευόταν η κρισιμότητα του συμβάντος η θλίψη θα επικρατούσε, εδώ όμως είναι η ειδοποιός διαφορά:

Γιατί πάντα πρέπει πρώτα να «συστεί το σύμπαν», να φτάσει ο Έλληνας σε κάθε είδους τέλμα, ώστε κατόπιν να -αρχίσει να- σκέφτεται πως κάτι δεν κάνει σωστά, πως κάπου λειτουργεί λανθασμένα, εγωιστικά, κουτοπόνηρα;

Η ευκαιρίες δεν είναι δεδομένες, ούτε δικαιούμαστε μονίμως περιόδους χάριτος, απλά επειδή «γεννήσαμε» τη δημοκρατία. Το θέμα είναι πως την αναθρέψαμε.

Είμαστε, εθνικά, καλοί «γονείς»;

Στο ματς μεταξύ «πρασίνων» και «ερυθρολεύκων» και κατά τη διάρκεια του ημιχρόνου, ανεκδιήγητοι οπαδοί συγκρούστηκαν με δυνάμεις των ΜΑΤ στο αριστερό πέταλο του γηπέδου. Οι συγκρούσεις μεταφέρθηκαν και έξω από τον χώρο του γηπέδου, με «μάχες», ρίψεις μολότοφ και δακρυγόνων. Μέχρι τις 21:20, οι ομάδες παρέμεναν στα αποδυτήρια, ενώ γίνονταν διαβουλεύσεις των διαιτητών με τους παράγοντες των δύο ομάδων για την τύχη του αγώνα. Εν τέλει το δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε, όμως στο 83ο λεπτό, όταν άρχισε και πάλι η ρίψη κροτίδων και μολότοφ ο αγώνας διεκόπη οριστικά.

Θα αναρωτηθώ κι ας θεωρηθώ ακραίος: Πρέπει να υπάρξει νεκρός για να αναθεωρήσουμε στάσεις, θέσεις και επιτέλους να πάψουν τα φαινόμενα βίας στα γήπεδα; Είναι ή όχι ενδεικτική της ιδιοσυγκρασίας μας η οπαδική συμπεριφορά; Μάλλον είναι…

Η βία στην Ελλάδα είναι όπως η αθλητική κουλτούρα στην Αγγλία: Τρόπος ζωής…

Ενώ θα κλείσω με tweet που είδα αμέσως μετά τον «αγώνα» και χαρακτηρίζει πλήρως την κατάσταση στα ελληνικά ποδοσφαιρικά πράγματα:

«Αν είχαμε υπουργό με θάρρος (sic) αύριο το πρωί θα καταργούσε το ανέκδοτο της Super League και θα διέλυε κάθε έννοια σχετική με επαγγελματικό ποδόσφαιρο».

Ας καταργηθεί, άμεσα!

Ποιος υγιής Έλληνας θέλει τέτοια «μπάλα»;