Απεργήστε και «αλλού», κ.κ. αγωνιστές…

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΕΙΧΑΝ την ιδεολογία τους, διέθεταν τον «Φάρο» τους, έδιναν τον αγώνα τους. Με ηρωισμούς αγωνιστών-θυμάτων της αγράμματης ηγεσίας τους. Στιγμές πατριωτικής δράσης στα χρόνια της Αντίστασης κι ύστερα από γκάφα σε γκάφα. Με Λιβάνους και Γκαζέρτες για να ξεκινούν τα «Δεκεμβριανά» στη Σκομπία των Άγγλων κι ύστερα να τους βγάζει στο βουνό ο αντίπαλος, για να τους τσακίσει. Κι ύστερα; «Λάθος»(;!) λένε και καθαρίζουν!
ΣΤΑ χρόνια της ειρήνης και της…μη δημοκρατίας, το ΚΚΕ συνέχισε να αγωνίζεται. Με τη ματιά στην Ανατολή που ενέπνεε κι ας μην είχαν τα καθεστώτα των χωρών της καμιά σχέση με τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» (και με τον ανύπαρκτο κομουνισμό).
ΑΡΓΟΤΕΡΑ, σήμερα, τώρα, η (ελληνική) κομουνιστική αριστερά δείχνει να μη διδάχτηκε τίποτα απ’ τον…θρίαμβο του καπιταλισμού, δεν προσαρμόστηκε, τρώγεται με τα ρούχα της και «αγωνίζεται». Απ’ την Ακρόπολη με το πανό απλωμένο σαν γάντι για καυγά (που δεν έρχεται και μόνο η ζημιά παραμένει) στα λιμάνια για «αντικαπιταλιστικά» μπλόκα και, βέβαια, με τους ταλαίπωρους της «Χαλυβουργίας» να επιμένουν. Με τι λεφτά; Πώς τρέφονται και συντηρούνται οικογένειες στο 9/μηνο του αγώνα; Ένας καχύποπτος επέμενε.
-Τους «χαρτζιλικώνει» το ΚΚΕ
-Πώς; Με την κομματική επιχορήγηση, άρα με δικά μας λεφτά;
-Ακριβώς.
ΕΜΕΙΣ σταματάμε τη «βρώμικη» σκέψη και ψηλαφίζουμε τις προθέσεις των απεργών. Αν το μοναδικό τους κίνητρο είναι αυτό που προβάλλουν, τους σφίγγουμε το χέρι, νοερά. Ωστόσο, υπάρχουν και παρελκόμενα και συνέπειες του «αγώνα». Το δίκαιο των «απεργοσπαστών» που θέλουν να δουλέψουν, το δικαιούνται και τους προστατεύουν τα ΜΑΤ και ο εισαγγελέας.
ΝΑ ξαναπάμε στο συνταγματικό δικαίωμα της απεργίας, να θυμίσουμε τις καταχρηστικές μορφές της στην Ελλάδα της υπερβολής, να θυμίσουμε πως έχει λόγους να αγωνίζεται το ΚΚΕ (και όχι μόνο), ωστόσο, η σωτηρία της πατρίδας απαιτεί, αυτήν τη στιγμή, αλλιώτικους αγώνες. Της ομόνοιας και της συνολικής προσπάθειας.
ΝΑ τους υπενθυμίσουμε πως στις χώρες του (αν)υπαρκτού σοσιαλισμού η απεργία ήταν άγνωστη λέξη και, βέβαια, τα οικονομικά τους δεν πήγαιναν θαυμάσια. Τι άλλο να παρατηρήσουμε; Πως το δημόσιο-απέραντο πεδίο «αγώνων»-γονάτισε, προδομένο απ’ τους «λειτουργούς» του. Το άρμεξαν οργανωμένα, το μόλυναν με πρακτικές για να το πνίξουν στη διαφθορά και κάποιοι ανάμεσά τους επιδιώκουν τη θανάτωσή του.
ΔΕΝ είναι στις «ιδεολογικές» επιλογές μας η ιδιωτική πρωτοβουλία σε όλο το φάσμα της οικονομικής δραστηριότητας. Ωστόσο, βλέπουμε την κατάντια του δημοσίου και το δικαίωμα της απεργίας όπλο φονικό σε χέρια «ιδεολόγων» και τους προτείνουμε. Απεργήστε και κατά ιδιωτών αφεντικών, κύριοι.