Επιστροφή (κλεμμένων) με δημεύσεις!

Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ 

ΤΟ’ χαν στρώσει νομοθετικά κι είχε ο μήνας…εννιά. Με τον νόμο περί μη ευθύνης υπουργών για αμαρτίες βαθμοφόρων όλων των «στρατών» και με τα κλεψιμαίικα εξασφαλισμένα. Το ρευστό διάσπαρτο σε κρυψώνες και βιβλιάρια, τα ακίνητα προστατευμένα και τα (ένοχα)…πουλάκια να κοιτάνε απ’ έξω το κλουβί.
ΚΙ έγινε το δημόσιο χρήμα περιουσία ιδιωτών χωρίς κινδύνους δήμευσης. Κάποιοι πονηροί  αποχαιρέτισαν έγκαιρα την πολιτική κι άλλοι, αθεράπευτα άρπαγες και αφελείς συνέχισαν, μέχρι να σπάσει ο διάολος το ποδάρι του. Δεν αρκέστηκαν στο ρευστό και τους κινδύνους του, στην Ελλάδα της αβεβαιότητας. Το κλείδωσαν στην Ελβετία τσεπώνοντας τους κωδικούς για μαξιλάρι, και σήμερα ξεκαρδίζονται με τις επιτροπές που παίζουν τη Λίστα κομπολόι.
ΞΕΣΠΑΣΕ η κρίση, πέφτει χαλάζι και το αγιάζι περονιάζει πρόσωπα. Οι θρασείς συμμαζεύτηκαν. Όχι από φιλότιμο και τύψεις. Τρόμαξαν στιγμιαία, θυμήθηκαν τα πεπραγμένα τους, καμάρωσαν το ξένο (δημόσιο) βιος που το’ καναν δικό τους, μια ματιά στα ακίνητα που δεν φεύγουν κι ένα ξεφύλλισμα του νόμου. Δεν προβλέπεται δήμευση περιουσίας-πάμε για ύπνο (του δικαίου), χωρίς εφιάλτες.
ΤΟΣΑ και τόσα αποφασίστηκαν με την κρίση. Νόμοι…στο φτερό δίκην «επαναστατικώ δικαίω» με υποχρεωτική και άμεση εφαρμογή. Έναν νόμο για τη δήμευση περιουσίας «αμαρτωλών» δεν σοφίστηκαν να θεσπίσουν, μια διάταξη-διαταγή να επιστρέψουν στην πηγή τους τα κλοπιμαία στριφογυρίζει στο μυαλό τους, αλλά καθυστερεί σαν…καφές με κόκαλα. Απόφαση για φορολόγηση των πολιτών με συνοπτικές διαδικασίες, αποφασιστικά και χωρίς αμφιταλαντεύσεις, σκεπτικισμός, απ’ την άλλη, για ένα νόμο που θα δημεύει περιουσίες (μαγαλο)κλεφτών, μετά την καταδίκη τους.
ΤΟ «σύστημα» που το ‘ φτιαξαν χίλιοι μαστόροι δεν αφήνεται στην τύχη του. Το προστατεύουν γιατί τους προστατεύει. Δεν βρήκαν χρόνο για να θεσπίσουν νόμο ή ν’ αλλάξουν τον παλιό, κανένας των εθνοπατέρων μας δεν τινάχτηκε από’ το έδρανο να υποστηρίξει την ιδέα της δήμευσης κι ας τσιρίζει για τα καθημερινά, ασήμαντα, ανώδυνα  και…εντυπωσιακά.
ΤΟ’ πε ο κ. Μπουτάρης, το ξαναλέμε και επιμένουμε. Να βρεθούν τα λεφτά. Κάπου είναι κρυμμένα. Πριν φαγωθούν, όταν οι «ισοβίτες» βγουν και τα «σηκώσουν». Αν δεν δημευθούν τα ακίνητα του Άκη (μετά την δίκη και πιθανή καταδίκη του), θα τα απολαύσει στα γεράματα είτε θα τα χαρούν οι δικοί του, αφού βγάλουν στο φως του Ήλιου απ’ την κρυψώνα. Και τα ακίνητα; Κατοχυρωμένα κι αυτά απ’ τον προστατευτικό (και καταστρεπτικό) νόμο.
ΑΥΡΙΟ το πρωί αλλάζεις τον νόμο κυρά…(Συν)κυβέρνηση! Μεθαύριο δημεύεις περιουσίες (καταδικασθέντων)!!

ΟΛΑ στο βιβλίο σας, κ. Μητσοτάκη!

Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ 

ΕΚΛΕΙΣΕ ως πολιτικός ο κ. Μητσοτάκης, αλλά δεν έκλεισε μαζί του τα κιτάπια της η ιστορία. Πείσμων και χαλκέντερος, ξεζουμίζει την πολιτική που άσκησε ως χόμπι και επάγγελμα, έχοντας φροντίσει και για τα (δυο) παιδιά του. Στον ίδιο «επαγγελματικό»
χώρο Ντόρα και Κυριάκος, στην ίδια φάμπρικα που παράγει πολιτική με τις χαρές και τις πίκρες της-επιλογή, ωστόσο, του πατερφαμίλια, χρήσιμη και ενδιαφέρουσα.
«ΜΕ την Κυβέρνηση του στα πράγματα και με τον ίδιο στο τιμόνι, θα’ ταν άλλιώτικη η μοίρα της πατρίδας μας» γράφει στο βιβλίο του και τον ακούνε τεντωμένα αυτιά ευφάνταστων, ίσως και πολιτικά ανιστόρητων. Το(ν) ακούσαμε και πάει ο νους μας στο «βρώμικο ‘89». Με τους (αχυρ)ανθρώπους του και με την (λεγομένη) αριστερά να «συνεργάζεται και με τον διάβολο» για να τον κάνει πρωθυπουργό. Έγινε, κι ήταν όλος ταξίδια και…τσιμέντα της ΑΓΕΤ, μέχρι που βρέθηκε στη ζωή του ο Αντώνης Σαμαράς. ΚΑΙ, βέβαια, δεν σταματάμε στην παρένθεση της πρωθυπουργίας του ανθρώπου με τις 4-5 χιλιάδες κουμπαριές για να πίνει τη ρακή του σε φιλικό κλίμα ανηφορίζοντας για τον Ψηλορείτη. Πάμε στα πολύ παλιότερα, διερωτώμενοι αν θα’ ταν καλύτερη η μοίρα της Ελλάδας χωρίς την Αποστασία και τους αποστάτες!
ΔΕΝ ήταν ο ιδεώδης Πρωθυπουργός και πολιτικός ο Γεώργιος Παπανδρέου. Και τον αντικομουνισμό του έδεσε με την «ιδεολογία» του Τσώρτσιλ και για τα «Δεκεμβριανά»…παινεύτηκε. Ωστόσο, τα (δημοκρατικά) στερνά του τίμησαν τα πρώτα του και το «όχι» στο σχέδιο Άτσεσον και κάποια άλλα…ψιλά περί δημοκρατίας εξόργισαν τους μακρινούς Αμερικανούς, που γίναν’…κοντινοί με τα κάποια φίδια στον κόρφο του.
ΞΕΚΙΝΗΣΕ η Αποστασία με την Κυβέρνηση στα δυο και την εξουσία του «σαλαμιασμένη» να γλιστράει απ’ τα χέρια του. Μέχρι την παραίτησή του, για να αναλάβουν «ενεδρεύοντας», «κατεψυγμένοι» και «Βούδες» φανεροί, με τον «αρχιτέκτονα» κρυφό, δρώντα, ψυχρό και ψύχραιμο. Αδιάφορο για την Ελλάδα και τη μοίρα της. Με ακανθώδη τον δρόμο για τη δημοκρατία και ασφαλτοστρωμένο για τους συνταγματάρχες, καμαρωτούς πάνω σε τανκς της «εθνικοφροσύνης». Πριν μαντρώσουν σε κελιά τους «συνοδοιπόρους» και τα «μιάσματα» στην απομόνωση.
ΑΝ είχε απέναντί του ακροατές της…κλάσης του ο κ. Μητσοτάκης, θα’ ταν πιο συγκρατημένος. Αν είχε ο (νεο)έλληνας ψηλαφίσει τα πεπραγμένα του «αρχιτέκτονα» ξεφυλλίζοντας τη νεότερη πολιτική μας ιστορία, θα’ χε αποχωρήσει απ’ την παρουσίαση, δεν θα’ χε διαβάσει το βιβλίο του.

Προτεραιότητες…απολύσεων

Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ 

ΟΠΩΣ ήρθαν έτσι θα φύγουν. Τους έγνεψε φιλικά το δημόσιο και άρπαξαν την ευκαιρία. Με μπάρμπα κ.λπ. είτε ως καλοί…αφισοκολλητές. Άλλοι με πλαστά χαρτιά κι απ’ το παράθυρο. Τους φρέναραν για λίγο με το ΑΣΕΠ, αλλά οι…κλασικοί του ρουσφετιού το κατάργησαν σταδιακά μη δώσουν στόχο.
ΚΑΙ γέμισε το δημόσιο με μόνιμους της λούφας και της απραξίας. Και της κοπάνας, με χίλιους τρόπους. Στα σκιερά μιας νεφελώδους νομοθεσίας ανεφάρμοστων νόμων, υπό το σκέπαστρο της ατιμωρησίας. Κι ύστερα; Μια ματιά τριγύρω στους αραχτούς, και το μυαλό στη μίζα. Στο φακελάκι του ο γιατρός, τα «μαύρα» του ο μαθητέμπορας του δημοσίου, ο μηχανικός για την άδεια, ο νομάρχης για το «έργο», ο δήμαρχος για την προμήθειά του απ’ το «σπασμένο».
ΑΥΤΑ για τη διαφθορά στο δημόσιο. Στην ελεύθερη αγορά, αυτή λέγεται κλεψιά. Με τις διαβαθμίσεις κα τα στάδιά της. Απ’ την απάτη στην κλεψιά και τα κλοπιμαία στην άκρη, μη κάτι στραβώσει. Με το κάτιτις στην άκρη ο βενζινάς. Για την «κακιά ώρα» που το κράτος θα λειτουργήσει είτε μια καρφωτή που θα φέρει τους ελεγκτές στο μαγαζί του. Τα’ χει βγάλει τα σπασμένα και δεν τον πιάνεις σε ιδέες και εμπνεύσεις. Με την τεχνολογία συμπυκνωμένη στην εισαγόμενη κλεπτομανή, τελευταία, που βλέπει ξεπερασμένα τα αυτοσχέδια της νοθείας και της κλεψιάς.
ΠΑΡΑΠΕΡΑ ο ταξιτζής με το «χαλασμένο» ταξίμετρο, ο μπογατσατζής με το γάλα-αποφάγια για…ρυζόγαλο, πιο πέρα ο μαντράχαλος να πουλάει χαρτομάντιλα και οι φοροτεχνικοί-σαΐνια να κλέβουν την εφορία για λογαριασμό του αφεντικού. Τους πιάνεις στα πράσα και σε πιάνουν για κορόιδο. Και πετούν εκείνο το κλασικό «δεν είναι όλοι» σηκώνοντας τους ώμους κι ας έχουν πληρώσει (και) οι ίδιοι τη ζημιά.
ΚΑΙΡΟΣ να βάλουμε κανόνες στο παιχνίδι. Χωρίς «κλάματα» και οιμωγές. Όσο εύκολα τρύπωσαν στο δημόσιο, το ίδιο εύκολα θα πάρουν δρόμο. Εκείνοι που το «δικαιούνται». Δεν έχεις κάτι καλό να περιμένεις π.χ. από έναν πλαστογράφο του πτυχίου του. Όπως δεν ελπίζεις να εξανθρωπιστεί ένας ειδεχθής εγκληματίας ή να επιστρέψει ο κακοποιός απ’ την αδεία του.
ΚΑΙ, βέβαια, μη ξεχνάμε και τους παράνομα (ρουσφετολογικά) διορισμένους στη Βουλή, με τα πρωτοφανή προνόμια. Κινδύνεψε η εργαζόμενη κι άρπαξαν την «ευκαιρία» όλες οι πτέρυγες (γιατί όλες, εκτός ΚΚΕ, διόρισαν). Για αίνους και…κινδύνους των «εργαζομένων», λες και κινδυνεύει να…πνιγεί στο νερό του ποτηριού ο κομιστής, να πάθει υπερκόπωση στο φωτοτυπικό ο «εργαζόμενος».

Το…ελικόπτερο

Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ  

ΣΚΛΗΡΟΙ με το θύμα, μαλ(θ)ακοί με τον θύτη. Τον κάθε βαθμίδας κακοποιό, και με τον (ειδεχθή) εγκληματία ζωντανό. Κάποτε θα σπάσουν τα δεσμά του και ξανά πουλάκι ελεύθερο για «δάση». Μέχρι τότε, τον τρέφεις και τον ντύνεις, του δίνεις και άδεια, μέχρι να τον ξανάβρεις στα…μπουζούκια. Βρήκε κι άλλα…λουλούδια για συνεργάτες του, σχεδίασαν το επόμενο χτύπημα κι ο κόσμος κοιμάται ήσυχα, μέχρι να τον ξυπνήσουν τα καλάσνικοφ.

ΣΥΝΕΒΗ κάτι με τον (μεγαλο)κακοποιό Π. Βλαστό κι ακόμα να το αποσώσουμε. Για τις ευθύνες των φρουρών που πυροβόλησαν, για τη σκληρή κοινωνία-σκληρότερη απ’ τον ισοβίτη και τα «έργα» του; Και, βέβαια, εδώ να επισημάνουμε τη διαφοροποίηση. Είναι, βέβαια, εντυπωσιακή η απόπειρα όσο και ένα ελικόπτερο που το κοιτάμε αυθόρμητα, αλλά είναι στο…μέσον και η απαγωγή βιομηχάνου. Και η σχέση του κ. Βλαστού με την τρομοκρατία, η οποία…σχετίζεται με τους επώνυμους. Βουλευτές, πολιτικούς και «κάποιους». Αλλιώτικα, θα’ χε  αγνοηθεί όπως τόσοι άλλοι που…ξεκοίλιασαν ανώνυμους ή άδειασαν σπίτια φουκαράδων.

ΕΙΜΑΣΤΕ των άκρων και το εκκρεμές δεν θα ισορροπήσει. Αστυνομία με …γλαδιόλες στον κακοποιό μη μας κακιώσει, κι άλλοτε ξύλο σε κρατούμενο. Κανένας σε κανέναν εμπιστοσύνη κι ίσως με το δίκιο του. Με το κράτος που φτιάξαμε όλοι μαζί και με την ίδια βουλιμία για φαΐ, άλλο αν δεν τα «φάγαμε όλοι μαζί». Το κάναμε καθένας με τις «δυνάμεις» και τις ευκαιρίες του κι ας μην κρυβόμαστε.

ΑΦΗΝΟΥΜΕ τις παραπάνω σκέψεις και πάμε στην παρακολούθηση του «αδειούχου». Καλώς είτε κακώς θεσπίστηκε, αλλά πλημμελώς λειτουργεί και είναι παρακινδυνευμένο να βασίζεται η Πολιτεία στη «μπέσα» του κακοποιού. Κάποτε δεν τους ξέφευγες ως…κομουνιστής στη σκιά του ξαμολημένου χαφιέ. Σήμερα, και με την τεχνολογία θαυμαστή και απλωμένη στη ζωή μας, καιρός για (αποτελεσματική) παρακολούθηση του «αδειούχου». Με την έννοια της επισήμανσης της θέσης του, ώστε να είναι άμεση και αποτελεσματική η σύλληψή του.

ΚΑΙ τι προτείνουμε; Το…βραχιολάκι. Ηλεκτρονικό και προστατευτικό της τρομαγμένης κοινωνίας. Και για τον «αδειούχο»; Προσβλητικό, αλλά όχι πιο προσβλητικό απ’ των θυμάτων του η συντριβή, την ώρα που τα’ κλεβε ή τα κακοποιούσε.

ΩΣ εκεί πάει το μυαλό μας και σταματάμε. Τα υπόλοιπα στην Πολιτεία και στο χρέος της προς το «φυλάξαι τ’ αγαθά». Κι αν είναι αγαθό για τον βαρυποινίτη η άδεια, είναι και για το θύμα η τιμή και αξιοπρέπεια, η ίδια η ζωή του.

Βασανιστική ορθοστασία(!;) εργαζομένων

Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ 

ΤΟΤΕ που ο κόσμος ήταν χωρισμένος σε Ανατολή και Δύση. Με το σύστημά του έκαστος και τη νοοτροπία των ανθρώπων του. Και την πρακτική τους. Σε κατάστημα είτε «πάγκο» μιας πόλης του ανατολικού (λεγομένου) μπλοκ; Σε κοίταζε αφηρημένα και καπνίζοντας αδιάφορος ο πωλητής. Του έλειπε το κίνητρο κι ας μην τον απειλούσε η ανεργία. Όλοι στο πόστο τους και απασχολημένοι, ωστόσο, ακόμα κι όλο το προϊόν να’ ταν προσωπικό του κέρδος, δεν τα’ χει βγάλει τα λεφτά του ο «εργαζόμενος» (για τροφή, ένδυση και υπόδηση).
ΚΑΙ πάμε στην «ημετέραν» Δύση, με τις μεθόδους και τα κίνητρά της για δουλειά. Ξεκινάμε απ’ τον…εκβιασμό της ανεργίας. Υπόβαλε την αίτησή σου και περίμενε, σου λέει ο καπιταλισμός. Θα επιλέξει όποιον κι όποιαν γουστάρει το αφεντικό. Με τα εχέγγυα του υποψηφίου, αλλά και με το ελεύθερο να επιλέξει κατά τις «αρχές» της επιχείρησης. Και, βέβαια, αν μου πεις ότι οι επιλογές είναι οι σωστές, σε παραπέμπω π.χ. σε κανάλια που μάζεψαν «μεσημεριανούς» κίναιδους και «μεταμεσονύχτιες» κρυπτοπόρνες. Και στο δημόσιο; Εκεί να δεις…αξιοκρατία με τον νόμο του ΑΣΕΠ πεταμένο στα σκουπίδια.
ΠΑΜΕ, λοιπόν, σε καθημερινές εικόνες εργαζομένων στην αγορά μας. Με τον καπιταλισμό χωμένο παντού, φτιασιδωμένο κι άλλοτε ακάλυπτο, απαίσιο, αποκρουστικό. Μπαίνουμε σε κατάστημα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Σε μαγαζί που το αφεντικό έχει τις σκοτούρες του, έχει και τους/τις υπαλλήλου του. Μακάρι να’ χε και καμιά…καρέκλα. Για να καθίσει ο υπάλληλος, όταν δεν υπάρχει μέσα πελάτης. Ν’ ακουμπήσει τα πόδια της η κοπέλα και να γλυτώσει τους κιρσούς. Να ξεκουραστεί φευγαλέα ο εργαζόμενος και η επιχείρηση δεν θα ζημιωθεί. Το αντίθετο! Με ξεκούραστο τον υπάλληλο, θα’ ταν πληρέστερο το σέρβις. Ο νέος/νέα πιο ορεξάτος για δουλειά και θα τινάζονταν σαν ελατήριο, όταν έμπαινε ο πελάτης.
ΕΙΝΑΙ διαρκές το βασανιστήριο κι ας πρόκειται για νέα παιδιά. Κι αν βάλεις το ηθικό τους δίπλα στον γλίσχρο μισθό, βγάζεις συμπέρασμα για το…ήθος του καπιταλισμού. Με τα καλά του (αραδιασμένα στα ράφια) και τα άσχημά του-το εξής ένα: Κέρδος υπεράνω όλων, πάση θυσία, ακόμα και με (άσκοπο) βασανισμό των εργαζομένων.
ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ(!) ο 89/χρονος τ. ναζί και των S-S φρουρός του Χίτλερ. Καθυστέρησε να το κάνει, αλλά είναι αφορμή για το κληροδότημά του Media Markt. Κόπιασε, λοιπόν, για ένα τέτοιο απ’ τα πολλά. Θα δεις παιδιά με θλιμμένο βλέμμα πρόθυμα να σε εξυπηρετήσουν, βασανισμένα απ’ την 8/ωρη ορθοστασία.

Σημίτης (και άλλοι)…απέχοντες

Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ 

ΒΙΑΣΤΗΚΕ να αποικοδομήσει το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου. Με τον τρόπο που σκέφτεται, με τους «δικούς του» και με την…αρρώστια του Ανδρέα. Τους οργάνωσε ο κ. Σημίτης. Κάλεσε τους πιο πιστούς σε δείπνο μυστικό (Πάγκαλο, Βάσω, Αυγερινό), άρπαξαν το Κόμμα και μοίρασαν…υπουργεία.
ΑΡΑ, είχε την αγωνία του (διάβαζε πρεμούρα για να κυβερνήσει) ο κ. Σημίτης για το (προηγούμενο) ΠΑΣΟΚ και προσφέρθηκε να το…καλυτερέψει. Με τους συγχρονιστές του, κρατώντας για πάρτη του το πρωθυπουργηλίκι. Και διαχειρίστηκε κοινοτικό χρήμα με ουρά, μας χαμογέλασε κρατώντας τα πρώτα ευρωπαϊκά χαρτονομίσματα, (προ)ετοίμασε τους «Ολυμπιακούς» και…γεια χαρά. Αφού παρέδωσε στον επόμενο Παπανδρέου το Κόμμα και την βραδυφλεγή…βόμβα (σε σχήμα δακτυλιδιού). Την πήρε ο κ. Καραμανλής (επανιδρυτής του Κράτους των…κουμπάρων), την κράτησε στα χέρια με τη φούρια του να φύγει και την παρέδωσε επειγόντως και χέρι-χέρι στον επόμενο (Παπανδρέου). Έσκασε στα χέρια του τελευταίου, που «φορτώθηκε» τους προηγούμενους. Για να λοιδορείται σήμερα…παγκοσμίως και είναι (εν μέρει) άδικο.
ΞΑΝΑΠΑΜΕ στον κ. Σημίτη και την…κρίση. Δεν την έζησε, δεν τον άγγιξε. Αν τον άγγιζε, θα’ χε βγει απ’ την κρύπτη του. Θα παραμέριζε τους φρουρούς του και θα στηνόταν στις κάμερες.
-Τι συμβαίνει, παιδιά;
-Περνάμε κρίση, Πρόεδρε.
Θα ‘δινε εξηγήσεις, θα αναλάμβανε τις ευθύνες του αναλογούν, θα ‘δινε κουράγιο στους πενόμενους έλληνες. Δεν το’ κανε και του χρεώνουμε την αποχή στις δύσκολες ώρες θυμίζοντας την πρεμούρα του να κυβερνήσει επί παχιών αγελάδων (με δανεικά).
ΤΟ σημερινό ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου αγωνίζεται να σταθεί στα πόδια του. Με του εκσυγχρονισμού τα βάρη στην πλάτη και με τον κ. Σημίτη να το(ν)…σνομπάρει. Τότε, βιάζονταν να το σώσει. Σήμερα δεν του καίγεται καρφί. Σαν ξένο σώμα το ΠΑΣΟΚ, άγνωστοι οι «συναγωνιστές» του.
ΑΡΝΕΙΤΑΙ να συμπράξει και απέχει από τα προκαταρκτικά του Συνεδρίου ο κ. Σημίτης. Κρύβει τις μύχιες σκέψεις του. Για την (συν)κυβέρνηση και το αύριο της Ελλάδας που κυβέρνησε σε καλές στιγμές. Το ίδιο και ο (εξαφανισμένος) Γιώργος Παπανδρέου, ο «σεμνός και ταπεινός» Καραμανλής με τους Αλογοσκούφηδες και τους Χριστοφοράκους του.
ΔΕΝ γίνεται έτσι δουλειά, κ.κ. τέως και πρώην Πρωθυπουργοί. Βγείτε στο «γυαλί» και δεν θα τσακωθούμε. Ούτε θα σας «δικάσουμε». Αυτά είναι δουλειά της ιστορίας. Και των ελλήνων που δείχνουν να ξεχνούν, αλλά δεν λησμονούν.

Μας πήρε το…ποτάμι

Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ 

ΞΕΣΠΑΣΕ καταιγίδα φυσική (κοντά στις άλλες) και τρέχουμε αλαφιασμένοι. Ασυντόνιστα και κατά μόνας, με τις ελπίδες αφημένες στο…οργανωμένο κράτος, τους ανθρώπους και τις υπηρεσίες του. Κάποτε τα είπαν «ακραία φυσικά φαινόμενα» και καθάρισαν. Σήμερα μιλάνε για «υπερβολικό νερό» κι όλα τα παίρνει το…ποτάμι.
ΔΕΝ τρέξαμε έγκαιρα κι όταν έπρεπε προλαβαίνοντας, σε πόλεις, χωρά και στο «Κλεινόν Άστυ» (σήμερα). Στην Αττική, πλημμυρισμένη από αυθαίρετα που τα ‘φτιαξε η ελληνική μαγκιά και η κρατική αδιαφορία. Και τι άλλο; Η ψηφοθηρική αλητεία των πολιτικών που «κυβερνούσαν». Με τις ανομολόγητες προτεραιότητες και «δύσοσμα» έργα τους που απέπνεαν μίζα και προμήθειες. 
Η ανάγκη της εσωτερικής (μετεμφυλιακής) μετανάστευσης έφερε στην πόλη τον χωρικό που προσαρμόστηκε, αλλά και τον χωριάτη που επιμένει. Κλείστηκαν ρέματα κάτω απ’ τη μύτη μιας (σκοπούμενα) αδιάφορης Πολιτείας, με τη χρησικτησία να καθιστά ιδιοκτήτες τους θρασείς, αφήνοντας έξω τους νομοταγείς.
Σ’ αυτήν τη διαδικασία των δεκαετιών, κλείστηκαν ρέματα, φράχτηκαν δρόμοι φυσικής απορροής ομβρίων υδάτων, εξαφανίστηκαν δάση (πριν μας…έρθουν οι φωτιές), θάφτηκαν αρχαιότητες βιαστικά μη πάρει η Αρχαιολογία μυρουδιά την πλεονεξία του εργολάβου κι όλα πήγαν μια…χαρά. Με χορούς και πανηγύρια, ανεμελιά και εθνική…υπερηφάνεια. Τον πολιτικό να χτυπάει τον «πελάτη» φιλικά στην πλάτη. Το κόμμα να θριαμβεύει και τους παρατρεχάμενους και αφισοκολλητές σε αξιοζήλευτα λειτουργικά (και «αποδοτικά») πόστα. Κι ο κόσμος; Στην Αθήνα…βιαστικά ο χωρικός που προσαρμόστηκε, έμαθε γράμματα και εκπολιτίσθηκε, δίπλα του ο χωριάτης που επιμένει με τη χοντροκοπιά και τη νεοελληνική μαγκιά του.
ΥΣΤΕΡΑ ξέσπασαν οι φωτιές. Εμπρησμοί «εισαγόμενων εμπρηστών; Ατυχήματα ντόπιων; Έτσι κι αλλιώς, πλαγιές μείνανε φαλακρές, τα δάση μας λιγόστεψαν, οι βροχές περίσσεψαν και τα…αναθέματα δυνάμωσαν. Για το Κράτος και τις υπηρεσίες του που δεν έσπευσαν να καθαρίσουν τα φρεάτια γεμάτα «πολιτισμό» πολιτών που πετούν…λεβέντικα το πακέτο (κι όχι μόνο), δεν ήρθαν να φτυαρίσουν το χιόνι από την πόρτα του.
ΕΙΝΑΙ τα παραπάνω ορατά και καταγεγραμμένα από έναν απλό παρατηρητή. Με κάποιους «μέσα απ’ τον βούρκο να κοιτάνε τα άστρα» και άλλους να επιμένουν με τα μάτια (και μυαλό) κλειστά και πεισμόνως κομματικά. Ακούσαμε τον κ. Στρατούλη να δίνει τη δικιά τους εξήγηση για την πλημμυρισμένη Αθήνα και πλημμυρίσαμε…λογική. «Το Μνημόνιο κατέστρεψε τους μηχανισμούς των δήμων κ.λπ». Λες και υπήρχαν(!).
ΣΤΟ «μαύρο», απεχθές και εφιαλτικό Μνημόνιο κρύβεται και η ελπίδα για αφύπνισή μας, κ. Στρατούλη μας. Δυστυχώς.

«Ελλάς-Γαλλία κ.λπ»

Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ 

ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ τον Ολλάντ και ήρθε. Έφερε και τη Γαλλία μαζί του για επενδύσεις στην Ελλάδα της κρίσης και της αταξίας. «Να μια ευκαιρία» είπε ο ένας, «θα μας φάνε το πετρέλαιο και το χρυσάφι» αντέτεινε ο άλλος-Ρωμιοί όλοι μας και (δίκαια) καχύποπτοι, διχασμένοι κι αμετανόητοι. Και, βέβαια, αν ταξιδέψει το μυαλό μας στο τραγικό ‘22 με τις μνήμες και την προδοσία των «Συμμάχων», βλέπουμε τους Γάλλους σε ρόλο αρχιμάστορα του απάνθρωπου διωγμού μας. Και πρωταγωνιστές της προδοσίας. Έσπευσαν (και) για τα πετρέλαια της Μοσούλης Άγγλοι, Γάλλοι και Ιταλοί ξεχνώντας πως ανήκουμε στην ίδια «Συμμαχία» και μας μεταχειρίστηκαν σαν...χιλιοπροδομένους έλληνες.
ΣΗΜΕΡΑ, δεν υπάρχει απέναντί μας Κεμάλ-υπάρχουν Τούρκοι και οι (γκρίζοι) λύκοι θα το βάλουν στα πόδια, αν δουν μια ισχυρή «ευρωπαϊκή» παρουσία στην Ελλάδα.
ΚΑΙ, βέβαια, ισχύει ο αντίλογος της…αποπομπής των ξένων (πριν ακόμα μας έρθουν), αλλά είναι θεωρητικός. Και ανεδαφικός. Γιατί; Γιατί αν δεν «πλακώσουν» οι ξένοι, με την τεχνογνωσία και την τεχνολογία τους, μένουμε μόνοι, καμαρώνοντας για τον υπόγειο φυσικό μας πλούτο και αποτιμώντας την αξία τους σε δις. Μέχρι να τα αξιοποιήσουμε οι ίδιοι. Χωρίς (ξένους) προστάτες, μεσάζοντες και εκμεταλλευτές. Πώς; Αρπάζουμε τις αξίνες και σκάβουμε για χρυσάφι, τα αλέτρια των τρακτέρ βαθιά στη γη για να αναβλύσει πετρέλαιο, κάρα (ντόπιας παραγωγής) για τη μεταφορά τους. Και; Στη σειρά οι μεσάζοντες για την προώθηση του προϊόντος. Καθένας με το καλαθάκι του για ποσοστό, τη μίζα του ο αφανής κουμανταδόρος του γραφείου κι εμείς στους δρόμους με πανό.
ΣΤΗΝ Ελλάδα της καφετέριας και των μεταπρατών όπου εισάγουμε…φασόλια, δεν τρέφουμε αυταπάτες. Κι αν όλοι κάπου συμφωνούμε περιμένοντας επενδύσεις και ανάπτυξη…ουρανοκατέβατη, είναι στην ουρανομήκη κραυγή «η Ελλάδα ανήκει στους έλληνες». Κι αν μας πλησιάζουν ακόμα και οι Γάλλοι κρατώντας λευκή σημαία και πανό «Ελλάς-Γαλλία συμμαχία», επιμένουμε ελληνικά, σχεδιάζοντας «επί χάρτου». Με τους ντόπιους σε απόσταση απ’ τις επενδύσεις, μη διακινδυνεύουν τα κεφάλαιά τους.
ΔΕΝ ήρθε ο σοσιαλιστής Ολλάν στην ημετέρα δεξιά. Έρχεται η Γαλλία στην Ελλάδα. Σήμερα που δεν υπάρχει αντίπαλος και ο καπιταλισμός αλωνίζει, τώρα που όλα γίναν’ κέρδος και μπίζνες.
ΚΑΙ κάτι ακόμα. Ήταν πολύ…καλός ο κ. Ολλάν για να ανεχθεί τα φάλτσα της μπάντας που τρυπούσαν τ’ αυτιά του. Αν οι «δολοφόνοι» ήσαν στρατιωτικοί, να τους στείλουν στην «καλλιόπη». Αν ήταν του Δήμου, σε ωδείο, μπας και ξεστραβωθούν.

«Πρώην, τέως, νυν» και οι…εργάτες χώρια

Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ 

ΘΑ επιμείνουμε στο θέμα. Στο ποινικό μέρος της εγκληματικής εισβολής των κουκουλοφόρων και στην άφρονα Πολιτεία, με τις ετεροβαρείς έγνοιες και προτεραιότητές της.
ΦΑΝΑΤΙΣΜΕΝΑ τα παλικαράκια, αλλά όχι ιδιαιτέρως ευφυή. Δεν σου παρέχει την ανωνυμία η κουκούλα σε κεφάλια 40-50 ανεγκέφαλων «συναγωνιστών». Θα βρεθεί συνεργός (στο έγκλημα), αλλά όχι…αμέμπτου ηθικής και μπεσαλής. Θα σε προδώσει ξερνώντας την αλήθεια και ο ηρωισμός σου θα καθίσει στο σκαμνί.
ΚΙ ύστερα; Ξανά φόβος και δέος να προσέλθει στη δουλειά του ο εργαζόμενος. Είναι κάποιας…διαλογής πολίτης και δεν το’ χει καημό να τον (προ)φυλάξει η Πολιτεία. Αλλού  στραμμένη η προσοχή της, για άλλους κι άλλες νοιάζεται και μεριμνά, με τα εντεταλμένα όργανα και τις ανησυχίες της. Κι αν θέλεις δείγμα γραφής της, δες, σκέψου και θυμήσου. Με όλες τις κυβερνήσεις και χωρίς η (εκάστοτε) αντιπολίτευση να προβάλλει…σθεναρή αντίσταση, πρώην, τέως και νυν πολιτικοί με χωροφύλακες ξοπίσω τους μη (μας) πάθουν κάτι κι ας είναι οι πρωταίτιοι της κατάντιας μας. Θεωρητικά και πρακτικά. Τους φυλάνε και οι δυνάμεις επαρκούν. Με τους φρουρούς, για τα μαγαζιά και τη βουλή, σε χορούς και πανηγύρια. Με φρουρούς (του δημοσίου) ακόμα και στα ακίνητα (διάβαζε βίλες τους κτηθείσες εν τη πολιτική).
ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ το Κράτος με τον «Ελληνικό Χρυσό». Μέτρησε η ζημιά, δεν μετρούν οι άνθρωποι. Ανησυχεί το Κράτος για την ψυχολογία των επενδυτών, δεν της καίγεται καρφί για την ασφάλεια των εργαζομένων για λογαριασμό του. Μόνο αν κάτι ακουστεί για «τρομοκράτες» βαράει συναγερμό. Και βγάζει με απόχη τους «τσαλακωμένους», μοστράρει τη φάτσα τους στο «γυαλί» και πάει για ύπνο. Συνεδρίασαν, όταν χρειάστηκε, οι εθνοπατέρες μας με τα ΜΑΤ ολόγυρά τους. Για την ασφάλεια και την…τιμή τους. Μη τους αγγίξει διαδηλωτής, ή τους πετάξει αυγά, μη τους πιάσει βόλι τρομοκράτη.
ΟΙ παραπανίσιοι στο δημόσιο απειλούνται με απόλυση-δεν είναι ώρα για απολύσεις. Οι «πρώην, τέως και νυν» είναι χορτάτοι από φρουρούς. Οι εργαζόμενοι στον Ελληνικό Χρυσό κινδυνεύουν και η Πολιτεία δεν ευαισθητοποιείται, παραμένοντας στις επιλογές της. ΚΙ εμείς επιμένουμε. Να το σκεφθεί καλά η (συγ)κυβέρνηση. Να πάρει μέτρα περιφρούρησης των εργαζόμενων. Μας είναι πολύτιμοι όσο ο χρυσός, έναντι πολλών κίβδηλων και «παραχαραγμένων» του Κοινοβουλίου, με ανάμεσά τους κάποιους…ντενεκέδες.

Επιλεκτικές (περιβαλλοντολογικές) ευαισθησίες

Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ 

ΤΑΞΙΔΕΨΕ, περπάτα και καμάρωσε. Τις φυσικές ομορφιές της πατρίδας μας «διαμορφωμένες» απ’ την φυσική παρουσία του (νεο)έλληνα. Δεν ζούμε στην εποχή που η νοικοκυρά σκούπιζε το δρόμο κι ο μαγαζάτορας το πεζοδρόμιο. Έχουμε ξένους με τον «πολιτισμό» τους, ντόπιους με τον πόνο τους (να κυβερνήσουν) κι άλλους με την τύφλα τους στα τριγύρω τους περιβαλλοντολογικά.
 ΕΙΚΟΝΑ 1η: Έλληνας βοσκός ξαμόλησε τα προβατάκια του για τροφή. Και σκάλιζαν με τη μυτούλα τους σκουπίδια πεταμένα στην «αυθαίρετη» χωματερή, ανάκατα με νοσοκομειακά απόβλητα. Ό,τι ματωμένο και μολυσμένο είχαν πετάξει οι «αρμόδιοι», ανάμικτο με την επαγγελματική αλητεία και την κρατική αδιαφορία. Τα είδαμε στην τηλεόραση και κάποιος φίλος έκανε 2-3 χρόνια να φάει αρνάκι, τη Λαμπρή. Κανένας φύλακας-άγγελος της δημόσιας υγείας-δεν είδε κι ας το είδαμε στην τηλεόραση. Δεν συγκινήθηκαν  οργανώσεις κι ούτε οι «αρχές» πήραν αμπάριζα τα μαντριά για έλεγχο εγκαταστάσεων και ποιότητας…κρέατος.
ΕΙΚΟΝΑ 2η: Η «νόμιμη» (με μίζες και λαδώματα) βίλα του μεγαλοαστού καμαρώνει στην πλαγιά, έχοντας ανοίξει τεράστια «τρύπα» στο δάσος. Πήγαν δέντρα υπέρ…πίστεως, πήγε και ο λεφτάς τα πλούτη και τις ανέσεις του στη βίλα. Και τη μαγκιά του για θέα στον λαό που ανέχεται και στο Κράτος που του χορήγησε την άδεια. Κανένα…ντου από ακτιβιστές, ρεσάλτο για το θράσος του, καμιά οργάνωση δεν έκανε φύλλο φτερό την «άδεια». Μη χαλάσει το κέφι του «δολοφόνου» της φύσης και νεκροθάφτη δέντρων.
ΕΙΚΟΝΑ 3η, συνεχής και στατική: Παράκαμψη στο «Ρ» (πάρκο της εθνικής λεγόμενης οδού) για ξεμούδιασμα του οδηγού και μιαν…ανάσα. Με τα σκουπίδια τριγύρω να την εμπλουτίζουν με τις οσμές αντί οξυγόνου. Τον πολίτη ανενεργό και το Κράτος θεατή. Κι αν ψάξεις έναν επαρχιακό δρόμο στα κράσπεδα και τις νησίδες του, θα ανακαλύψεις σκουπίδια δεκαετιών-κληροδότημα «πολιτισμού» στους επιγενόμενους.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ…ευαίσθητοι για το περιβάλλον και τις πληγές του; Βεβαίως! Δεν άντεξαν και ζώστηκαν τ’ άρματα. Πήραν στουπί, βενζίνη και μολότοφ, άρπαξαν το καλάσνικοφ φορώντας την κουκούλα-δείγμα αντρισμού, παλικαριάς και…πίστης σ’ αυτό που κάνουν-και όρμησαν στο εργοτάξιο. Δεν σκότωσαν (ακόμα), αλλά μας φόρτωσαν τη ζημιά.
ΤΟ περιβάλλον κακοποιείται και πήραν τα βουνά. Ο «Ελληνικός Χρυσός» έγινε παρανάλωμα, εμείς μείναμε άναυδοι, ο Χαλκιδικιώτης χωρίς δουλειά και ο…επενδυτής το’ βαλε στα πόδια.
ΠΡΟΤΑΣΗ: Τα «παιδιά» (που πιάστηκαν) να πιάσουν δουλειά. Στο Εργοτάξιο, υποχρεωτικά, φρουρούμενα και για μια 20/ετία.

«Το καραβάνι περνάει…»

Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ 

ΕΠΙ δεκαετίες το’ χαν στρώσει «επιστημονικά». Με προσαυξήσεις, αφαιρέσεις και βελτιώσεις. Στη βάση του ακαταδίωκτου και με δεδομένη την ατιμωρησία. Έτσι το’ πιασαν, τέτοια (δι)έπρατταν κι αλίμονο σ’ όποιον κατήγγελλε  την αλητεία τους. Θα του την «πέφτανε» ξεψαχνίζοντας τα έργα και τη ζωή του, θα τον ξετίναζαν με μηνύσεις και αγωγές, μη ξανατολμήσει.
Η «μηχανή» πρόβλεπε και αποκατάσταση των αμαρτωλών. Εμμέσως και υπούλως. Δια των καθυστερήσεων σε συμβούλια επιτροπές και συνεδριάσεις. Και, βέβαια, με τη, (προ)μελετημένη τους σύσταση. Για να βρει το…δίκιο του ο «αμαρτωλός» (κρινόμενος από «συναδέλφους» και δίπλα τον συνδικαλιστή φύλακα και αρωγό του) και να το χάσει η κοινωνία.
ΜΕ την πρακτική τους και την ανοχή μας, φτάσαμε να θερίζουμε θύελλες πιάνοντας τη μύτη. Και βγαίνουν στο φως ιστορίες του παρελθόντος με κατορθώματα δραστών που δεν το περίμεναν, ωστόσο, επιμένουν. Κατά την αρχή του Le Chatelier, ένα σύστημα αντιδρά σε κάθε αιτία που προσπαθεί να το μεταβάλλει. Και ήταν τόσοι και τόσο βολεμένοι, με την αντίδρασή τους σθεναρή και πολύμορφη, που συνιστούν μεγάλο πρόβλημα.
ΤΟ δημόσιο δεν έστρεξε ποτέ του στη μηχανοργάνωση. Το κομπιούτερ που δεν έλειπε από ένα φοιτητικό δωμάτιο δεν «κοσμούσε» τα γραφεία της δημόσιας διοίκησης. Για να’ χουν «δουλειά» λουφαδόροι και ενίοτε για να συνωμοτούν, ανέλεγκτοι.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι πως δεν περίμεναν την ανατροπή (με δημοκρατία και με…μνημόνια) και τους ήρθε ταμπλάς. Αυτοί με χειροπέδες για τη «στενή»…χαμογελώντας κι εμείς απ’ τα…σύννεφα(;), με κάποιες ελπίδες για τιμωρία των παλιών και τρομοκράτηση των επίδοξων (για κομπίνα).
ΜΑΔΟΥΣΑΝ τα ταμεία τους για βίλες μετά…πισινών και παραμένουν στη μισθολογική λίστα, γιατί τα πειθαρχικά δεν…συνεδρίασαν (ακόμα). Οι «τρύπες» καλύπτονταν απ’ τον δημόσιο προϋπολογισμό κι εμείς σηκώναμε τους ώμους. Από φόβο μη μπλέξουμε κι από αδιαφορία πως άλλος θα πληρώσει και πληρώνουμε. Βίλες, μίζες και προμήθειες, που δεν θ’ αλλάξουν κτήτορα μέχρι να περάσει η μπόρα (γι αυτούς) και οι εντυπώσεις για ‘μας.
ΔΕΝ θέλαμε μνημόνιο και ήρθε. Θέλαμε εθνική περηφάνεια και τη χάσαμε (την καταβρόχθισαν απατεώνες ολκής και απατεωνίσκοι της καθημερινότητας). Θέλουμε τιμωρία για εγκλήματα και πάμε σαν χελώνα. Η αρχή (ως ήμισυ του παντός) έγινε, ο κ. Σαμαράς μην κάνει πίσω (στην πάταξη της διαφθοράς) και η (συν)κυβέρνηση να τον στηρίξει.
«Οι κύνες αλυχτούν, το καραβάνι περάνει».

Σαν σήμερα (1964)

Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ 

ΝΑ θυμίσουμε και να θυμηθούμε τη σημερινή επετειακή ημέρα. «Η δημοκρατία ενίκησεν» (16/2/64) κατά Γεώργιον Παπανδρέου κι ας κουβαλούσε τις «αμαρτίες» του. Αγγλόφιλος μέχρι μυελού οστέων και αντικομουνιστής, «απελευθερωτής» και ρήτορας στο Σύνταγμα, αλλά «συνδιοργανωτής» (με τον Τσώρτσιλ) των «Δεκεμβριανών». Για να φτάνει, πολύ αργότερα, στα (αδιάφορα) αυτιά του το σύνθημα-παράπονο και απειλή των κομουνιστών «Παπανδρέου πού θα πας…».
ΠΟΛΥ ύστερα και στα…ύστερά του, δημοκράτης! Με τον «Ανένδοτο Αγώνα» (του) και το «1-1-4» να γεννάει ελπίδες στη νεολαία που τον αγκάλιασε ως «Γέρο της Δημοκρατίας», το «τρομοκρατείστε τους τρομοκράτες» να παραμερίζει θρασύδειλους δεκαετιών και το «Παπανδρέου-Δημοκρατία» να δονεί καρδιές.
ΜΕΤΑ την οριακή νίκη της Ε.Κ. (Νοέμβρης 1963) και τον Πρωθυπουργό (Γ. Παπανδρέου) «περίκλειστο» στο κάστρο της δεξιάς και ανίσχυρο, έρχεται ο εκλογικός θρίαμβος του 53% (σαν σήμερα, 1964). Με τη δημοκρατία να τη σημαδεύουν πολλά τουφέκια ακροβολισμένων και το μεγάλο κανόνι της υπερπόντιας «φίλης, προστάτιδας κλπ.» να τον σημαδεύει. Οι καιροί ήταν βαθιά αντικομουνιστικοί και δεν σήκωναν ενθαρρύνσεις και ανοίγματα.
ΞΕΚΙΝΗΣΕ η Αποστασία για να γίνουν πλούσιοι (κάποιοι) αποστάτες, «Πρωθυπουργοί» (ενεδρεύοντες είτε «κατεψυγμένοι») να εναλλάσσονται δοκιμαστικά, ο «Άναξ» να ορκίζει ακόμα και…Τσιριμώκους προετοιμάζοντας τη δικιά του χούντα (των στρατηγών) και το πράμα να…ωριμάζει για τανκς και χούντα, γύψο και ΕΑΤ-ΕΣΑ.
Ο εκλογικός θρίαμβος του ’64 σηματοδοτεί τη δίψα του έλληνα για δημοκρατία, αλλά και την απαρχή δεινών. Με την ασυδοσία να βγαίνει απ’ το καβούκι της, να ξαναχώνεται στα χρόνια της χούντας κι ύστερα ξανά στο ξέφωτο. Αγκαλιά με την ατιμωρησία που γεννάει ιδέες σε «απελευθερωμένα» μυαλά, άτομα υπολειπόμενα σε δημοκρατική συνείδηση κι ας το παίζουν δημοκράτες.
Ο κ. Β. Μαρκεζίνης τοποθέτησε, χρονικά, το ξεκίνημα της διαφθοράς (στην Ελλάδα) κάπου στο 1965. Έχει τη λογική της, μιας και τότε ξεκινά η «δημοκρατία». Και φθάνουμε στο σημερινό χάλι, με τη διαφθορά χωμένη απ’ τη χαραμάδα είτε από ορθάνοιχτες πόρτες. Χωρίς σκοπιά και θυρωρό, και με την κομπίνα ατομικό και ομαδικό σπορ. Να μην προλαβαίνει τους κομπιναδόρους το Κράτος που ξύπνησε και πάει να βάλει τάξη.
«Η ελευθερία είναι πολύτιμη, γι αυτό πρέπει να δίνεται σε δόσεις» είπε ο Λένιν, αλλά εμείς δεν το λέμε. Και τι λέμε; «Με τη δημοκρατία, κανένας δεν κάνει ό,τι θέλει».

Μόνο τα…γαϊδούρια κλωτσάνε

Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ 

ΔΕΝ γινόμαστε Ευρώπη μέσα σ’ ένα βράδυ και το ξέρουμε. Πάμε για…Ευρώπη (με χίλια βάρη και βαρίδια στην πλάτη) κι είναι ελπιδοφόρο, αλλά δυσκολευόμαστε στη λογική του «κουτόφραγκου». Και στην πρακτική και τις συνήθειές του. Δεν έχουμε τα ίδια ιστορικά «πάθη» μ’ αυτόν, το ίδιο κλίμα και DNA. Και, βέβαια, δεν είναι απαραίτητο, ως λαός με ήθη, έθιμα και παραδόσεις να αφομοιωθούμε με τους ευρωπαίους, μεταγενέστερους ιστορικά, γλωσσικά και πολιτισμικά. Δεν τους ακολουθούμε «καθ’ όλα» σαν να’ ναι σωστοί αυτοί κι εμείς στο λάθος, ωστόσο, ο κοινός ευρωπαϊκός μας δρόμος (μας) επιβάλλει αλλαγή και προσαρμογές.
ΣΤΗΝ κοινή μας πορεία και εξευρωπαϊζόμενοι, καλώς είτε κακώς και σε κάποιον βαθμό, θα επιμένουμε ελληνικά, απέχοντας απ’ τον τελικό στόχο και παραμένοντας έλληνες. Με τα σωστά και τα κουσούρια μας, ωστόσο, σε ένα modus vivendi με τους ξένους που γίνονται έλληνες στις…διακοπές κι εμείς ευρωπαίοι στις εκδρομές.
ΕΙΔΑΜΕ την…ακτιβιστική εφόρμηση ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ σε γραφείο δημοσίου ανδρός και είναι αποδεκτό ως φαινόμενο ελληνικό. Είδαμε και τα ΜΑΤ με τον υπερβάλλοντα ζήλο τους («δι ασήμαντον, πρακτικά, αφορμήν») και είναι μη επιθυμητό, αλλά παράδεκτο, ως φαινόμενο…ελληνικό.
ΚΙ εμείς που νομίσαμε πως μόνο τα γαϊδούρια κλωτσάνε…Που ακόμα περιμένουμε πορίσματα ΕΔΕ και καταδίκες κανίβαλων που χτύπαγαν (με το κλομπ απ’ την ανάποδη), λυσσασμένα, πεσμένους καταγής…
ΠΟΛΥ διστακτικά και σε τόνο ήπιο, «την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενος» μπροστά σε φωνές και διαμαρτυρίες, «διέταξε» ΕΔΕ ο κ. Δένδιας (και καλά έκανε). Για τη συμπεριφορά ζηλωτών της…κλωτσιάς κατά βουλευτών που είχαν παρανομήσει «βελούδινα» (για τα δεδομένα της Ελλάδας που λέγαμε…).
ΔΕΝ είμαστε «και με τον…αστυφύλαξ», ωστόσο, δεν χρειάζεται υπερβολική βία, δεν σκοτώνεις τσιροπούλια με κανονιές. Το’ παμε πως οφείλουμε να’ μαστε προσεχτικοί στη χρήση βίας του ένστολου γιατί βαραίνεται  με αμαρτίες του παρελθόντος και πρέπει να εξιλεωθεί, ωστόσο, πειθαρχικοί και στον νόμο, που ορίζει και απαιτεί.
ΟΙ (όποιοι) πολίτες (ομάδες, συντεχνίες, κόμματα…), «εισβολείς» και εν δυνάμει καταληψίες δημόσιου χώρου οφείλουν να γνωρίζουν το «απαγορευτικό» και να πειθαρχούν. Άλλως, ο νόμος υπάρχει και τα ΜΑΤ περιμένουν. Προληπτικά, εκφοβιστικά, έστω. Αν οι διαμαρτυρόμενοι επιμένουν πολιτισμένα, δεν χρειάζεται βία. Για να μην δημιουργείς «ήρωες» της ημέρας, της κατάληψης και των…εθνικών οδών.
«Η ιστορία ΔΕΝ γράφεται ΠΑΝΤΑ με ανυπακοή».

Β. Κορεάτικη…απειλή

Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ 

ΕΠΕΣΕ το μεγάλο «κάστρο», ακολούθησαν μικρότερα κι όταν η ανθρωπότητα ανέπνευσε απ’ το άγχος του κομουνιστικού «κινδύνου» (όπως τον σφήνωσε στα μυαλά της η δυτική προπαγάνδα), σήμανε λήξη. Για την αντικομουνιστική υστερία, σε κάθε γωνιά της γης. Τη γνώρισαν λαοί εμφυλιοπολεμικά μην έρθουν οι «κόκκινοι», κι εμείς τραγικά (Εμφύλιος).
ΚΙ όταν η ανθρωπότητα ηρέμησε, της σφύριξαν (οι μοναδικοί αφέντες): «πυρηνικές δοκιμές τέλος! Με διεθνή (παγκόσμια) συμφωνία, τώρα (1990) που ολοκληρώθηκε η κατάρρευση και η ανθρωπότητα αναπνέει καπιταλιστικά». Κι ας είχαν συνταράξει τον πλανήτη, μέχρι τότε, οι ίδιοι, υπεργείως και υπογείως με δοκιμές πολλών kt, για λόγους άμυνας(!;) απέναντι στη Σοβ. Ρωσίας. Ισοπέδωσαν τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι σαν πρόβα και δοκιμή επί εμψύχων, αλλά, τέλος ο κομουνισμός, τέλος και οι πυρηνικές δοκιμές. Στα «χαρτιά», μέχρι που έσκασαν μύτη κάποιοι «μικροί» και απειθάρχητοι.
ΚΕΡΔΙΣΑΝ στην διελκυστίνδα οι Αμερικανοί, κατίσχυσαν παγκόσμια, αλλά σκοπίμως και…ευφυώς, άφησαν κάποιες μικρές «φλογίτσες» να καίνε. Χωρίς κινδύνους για τις ΗΠΑ και την παγκόσμια κοινότητα, αλλά εξόχως προπαγανδιστικές. «Δείτε πώς σβήνουν (σαν το κεράκι) χώρες που επιμένουν σοσιαλιστικά, πνιγμένες στα προβλήματά τους. Την Κούβα και τη Β. Κορέα-απομεινάρια του συστήματος μιας ιδεολογίας που πέθανε(!;), όπου τρώνε ψόφια μοσχάρια» λένε οι Αμερικάνοι και το…‘φχαριστιούνται. Για να εισχωρήσει στα καπιταλιστικά μυαλά της φτώχιας η προπαγάνδα (της υπερβολής), χωρίς να…προλαβαίνουν να λειτουργήσουν (τα μυαλά), πνιγμένα στα προβλήματα και το άγχος της επιβίωσης.
ΔΕΝ «ζηλέψαμε» το καθεστώς της Β. Κορέας κι ακόμα γελάμε με τους…κλαίοντες για τον θάνατο του προηγούμενου, πριν αναλάβει ο γιος τον προεδρικό του θρόνο. Με τον χαφιέ να καταγράφει τους μη κλαίγοντες…γοερά, πριν ανακριθούν απ’ τους γελώντες (από μέσα τους) του καθεστώτος. Ωστόσο, στην ευτυχία τους οι Αμερικάνοι είναι και…δυστυχείς. Γιατί; Γιατί ξεμύτισε αντίπαλος! «Μικρός» και τιποτένιος, ωστόσο, ικανός για το μεγάλο κακό των εντυπώσεων. Και είναι πραγματικός και γνήσιος αντίπαλος η Β. Κορέα, κάτι αλλιώτικο απ’ την «δρομολογημένη» (στον καπιταλισμό) Κίνα και το «ελεγχόμενο» Ιράν.. ΜΕ την πρόσφατη πυρηνική τους δοκιμή οι Β. Κορεάτες δεν συντάραξαν (υπόγεια) μόνο τη γη. Ξύπνησαν και τη στρατηγική και πολιτική συνείδηση των Αμερικάνων, που τινάχτηκαν απ’ το…κρεβάτι, βάρεσαν συναγερμό και «κίνησαν» τις διαδικασίες. Για τον ΟΗΕ (τους)-για το ΝΑΤΟ (τους) είναι επικίνδυνο-μη μείνει αδρανής, για το Σ.Α. (Συμβούλιο Ασφαλείας) του μη δεν συνεδριάσει. Και είναι το ίδιο (ως θεσμός) μ’ εκείνο που…χασμουριόταν, όταν έπεφταν βόμβες (Νατοϊκές-Αμερικανικές) στα Βαλκάνια, στο Ιράκ και…αλλαχού.

«Ο λαός στην εξουσία…»

Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ 

ΔΙΨΟΥΣΕ για δημοκρατία ο λαός κι έκανε ξαστεριά. Με τους αγώνες του, με θυσίες δημοκρατών. Και οι θύλακες νοσταλγών; Δεν έχει σημασία-τους πήρε το ποτάμι. Κι ύστερα; Ξεχύθηκε η δημοκρατία σε δρόμος σοκάκια, πόλεις και χωρία. Διαμόρφωσε συνειδήσεις, τρύπησε κεφάλια, φούσκωσε μυαλά.
«ΜΕΓΑΛΩΣΕ» ο κάθε έλληνας απλώνοντας τα πόδια του έξω απ’ το στρώμα. Και νόμισε πως έκαστος μπορεί να κυβερνήσει την Ελλάδα από θέση…πρωθυπουργού. Κι η ελληνίδα πως αδικείται στο χωράφι. Το ίδιο κι ο μάστορας, σκυμμένος στη δουλειά. Και ο γραφιάς με ένα χαρτί στο χέρι, ο φοιτητής που ανακάλυψε τον δρόμο του συνδικαλισμού για άμεση επαφή και σχέση «ανταποδοτική» με τον καθηγητή, ο μηχανικός του λαδώματος, ο βουλευτής των προνομίων, ο υπουργός της μίζας κι όλα πήγαν μια…χαρά.
ΑΥΤΑ, χωρίς ονόματα, αξιώματα και διευθύνσεις. Μα κι αν απαιτείται, αναφερόμαστε στον Α. Παπανδρέου και την εποχή του, που αγαπήθηκε αλλά και λοιδορήθηκε όσο κανείς. Αναγνωρίζοντας τον σοσιαλισμό του που δεν άφησαν να’ ρθει εχθροί και φίλοι του και το επικίνδυνα δημοκρατικό «Ο λαός στην εξουσία». Ένιωσε ‘λεύτερος ο πολίτης και απαλλαγμένος από φοβίες δεκαετιών, αλλά …υπερβολικά ελεύθερος. Με τη δημοκρατία «ξυράφι σε χέρια νηπίου» και την ατιμωρησία να κουμαντάρει το μυαλό του για «έργα».
ΑΠΟ’ κει αρχίζει το «λάθος». Ποιος να (κατα)διώξει ποιον, πώς να τιμωρήσεις «αμαρτωλό», με τα «πειθαρχικά» σε χέρια (3) «συναδέλφων» και (2) συνδικαλιστών;
ΑΥΤΟ είναι το ξεκίνημα και η αφετηρία δεινών, αθέατων, σε φανταχτερό αμπαλάζ. Με τον «λαό στην εξουσία», τουτέστιν κάθε καταφερτζή να υποσκελίζει, με άλματα, τον ιδεολόγο. Και γέμισε ο κόσμος κομματόσκυλα, σε μια χαώδη κοινωνία της αναξιοκρατίας, με την (ατιμώρητη) μπαγαποντιά τρόπο ζωής και σκέψης.
ΓΙΑ κάθε πόστο και δουλειά χρειάζεται γνώση, προπαίδεια και εξειδίκευση. Εμείς τα…ξεπεράσαμε! Κι έμαθε να κουρεύει στου κασιδιάρη το κεφάλι ο κουρέας, αυτοδίδακτος γεωπόνος ο αγρότης, του κεφαλιού του ο κτηνοτρόφος και, παραπέρα (με την ατιμωρησία παραμάσχαλα), φοροκλέφτης ο «επαγγελματίας», άρπαγας ο βουλευτής, μιζαδόρος ο υπουργός, κι όλα πήγαν μια…χαρά.
Σ’ αυτήν τη βάση της απόλυτης ελευθερίας και της παρεξηγημένης γνώσης, στην Ελλάδα της «αφοβησιάς» όπου (ακόμα) κλέβουν σχάρες και μετασχηματιστές, μουντζουρώνουν πινακίδες πετώντας το πλαστικό στο δρόμο, είναι ματαιοπονία να μιλάς για δημοκρατία.
ΑΝ, όντως, νοιάζεσαι για τον λαό και την τύχη του, τον μορφώνεις και οριοθετείς τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του. Βάσει του συντάγματος και των νόμων που ψηφίζεις δημοκρατικά. Κι ύστερα; «Ο λαός στην εξουσία»!

(Μικρο-μεγαλο)οφειλέτες…κακομαθημένοι

Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ 

ΔΕΝ θα τα «βρούμε» μεταξύ μας κι ούτε θα ομονοήσουμε. Για μικρά της καθημερινότητας, για σημαντικά του μέλλοντος. Όπως στη μακραίωνη ιστορία μας της διχόνοιας και των ερίδων. Στην Ελλάδα των ηρωισμών και των αθλιοτήτων, των παχέων προεκλογικών (και όχι μόνο) λόγων και των ισχνών πράξεων.
ΑΦΗΝΟΥΜΕ τους πολιτικούς των σκοπιμοτήτων και της καριέρας. Πάμε στον απλό έλληνα της καθημερινής κρίσης και κριτικής, «παντός απτομένου» και ενίοτε βαθιά νυχτωμένου, αναποφάσιστου και διχασμένου. Με δείγμα άποψης, στάσης και συμπεριφοράς του τις φωνές (και ενίοτε κραυγές του) για τη φοροδιαφυγή, και το ανάθεμά για τους φοροφυγάδες. Με τον «δυνάμενο» να κλέβει το Κράτος, άφοβα, καθότι ατιμώρητα.
ΚΑΤ’ αρχάς, έχουμε δεδομένη τη μόνιμη αδιαφορία του μέσου έλληνα για το δημόσιο ταμείο κι ας μην κρυβόμαστε. Το’ χαν, βέβαια, αδειάσει μακρυχέρηδες, αλλά κι όταν είχε μέσα δυο δεκάρες, δεν το’ χε καημό (ο πολίτης) να τις αυγατίσει. Παρέμενε με τα σχολεία όπου οι μαθητές καίγανε τα βιβλία, βολεύονταν χωρίς νοσοκομεία και με τον βουλευτή μεσάζοντα για κρεβάτι στην εντατική, καυγάδιζε πάνω σε ασυντήρητους δρόμους με τη λακκούβα έτοιμη να τον καταπιεί, αλλά η φοροδιαφυγή-φοροδιαφυγή. Σαν χόμπι, άθλημα και εθνική μαγκιά. Με τον «επαγγελματία» να δηλώνει (χωρίς ντροπή) πενταροδεκάρες ως εισόδημα, τον αγρότη αφορολόγητο, τον «αμαρτωλό» να τα βγάζει λάθρα και αφορολόγητα στην Ελβετία και τον εφοπλιστή μακρινό και απείραχτο απ’ την τσιμπίδα.
ΚΑΙ τι απόμεινε; Ο δημόσιος υπάλληλος, κι εδώ θα σταθούμε. Στον ανεπαρκή και τεμπέλη ανάμεσα σε δουλευταράδες, στον κοπανατζή και λουφαδόρο που τον «κάλυπτε» ο συνεπής και επιμελής, που όμως όλοι μαζί συνιστούν ένα σύνολο φορολογουμένων χωρίς δυνατότητα φοροδιαφυγής. Προκαταβάλλει τους φόρους ο λειτουργός και «λειτουργός» του δημοσίου, του τα παίρνουν έγκαιρα και με ακρίβεια μαθηματική, δεν έχει περιθώρια «κλοπής» (κι ας το επιθυμούσε σφόδρα).
ΞΕΣΠΑΣΕ η κρίση και τα πράματα σκούραιναν. Βρέθηκε μια (συν)κυβέρνηση…κορόιδων (με τα όποια λάθη, αδυναμίες, ακόμα και σκοπιμότητες), ωστόσο αποφασιστική για σύλληψη της φορολογητέας ύλης. Με μια διαβάθμιση που ξεκινάει από συλλήψεις μεγαλοοφειλετών, για να απειλήσει και τον τελευταίο που δεν πλήρωσε έγκαιρα (κι όταν μπορούσε). Γιατί; Γιατί έτσι είναι (κακο)μαθημένος.
ΑΠ’ τη τσέπη, λοιπόν, του ασυνεπούς κάθε βαθμίδας στον δημόσιο κορβανά κι ας μας…κακοφαίνεται. Τα 3-4 χιλιάρικα που προκατέβαλε ο «δημόσιος» τα κράτησε στη τσέπη ο «επαγγελματίας», για να κατεβάζει, σήμερα, «καντήλια».
ΑΦΟΥ διευκολυνθούν όσοι όντως δεν έχουν, οι «άλλοι» να…τσακιστούν να τα βρουν, κι ας χτυπούν τα στήθια τους, απελπισμένα.

Η...Λέσχη
Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ 
ΔΕΝ θα μιλήσουμε πολιτικά. Δεν μετράει το κόμμα, όταν ψάχνεις για την αλήθεια. Ούτε οι «ιδεολογίες» για το δίκαιο. Γιατί, αν ο λόγος μας ήταν πολιτικός-κομματικός, θα ξεκινούσαμε απ’ τα «βραχώδη» των Καραμανλήδων, τα «σάπια κρέατα του Μπαλόπουλου» και τα «προσοδοφόρα» Βατοπέδια, για να φτάσουμε στα μυθώδη ποσά που σχετίζονται με τον κ. Τσοχατζόπουλο και την παρέα του.
ΚΑΙ, βέβαια, δεν μιλούσαμε κάποτε για σκάνδαλα όχι γιατί δεν υπήρχαν, αλλά «δια τον φόβον των Ιουδαίων». Ο χαφιές παραμόνευε με την «τρύπια» εφημερίδα για να βλέπει και το ους τεντωμένο για να αφουγκράζεται. Ό,τι πεις μη του φύγει, με όποιον σε δει μην του ξεφύγει. Ένα ζωντανό μαγνητόφωνο εποχής και μια πρακτική που σφαλνούσε στόματα και χαμήλωνε τα κεφάλια. Ο φάκελος εμπλουτίζονταν, ο στρατός σε περίμενε… 
ΥΠΑΡΧΕΙ, βέβαια, και αριστερά. Η πραγματική και η…ψεύτικη. Εκείνη των αγωνιστών της Αντίστασης που, εν πολλοίς κατέληξε στη…Μακρόνησο και η ψευδεπίγραφη που συνεργάστηκε με τον διάβολο από κίνητρα ταπεινά. Δεν διαχειρίστηκε δημόσιο χρήμα, αλλά η…ζημιά στο δημόσιο είναι ιστορική και διαρκείας. 
ΑΠΛΑ, λοιπόν, και με την κοινή λογική, ολότελα στην τύχη και με δυο «φρέσκα» παραδείγματα, πρώτα να δούμε και μετά να θυμηθούμε. Να δούμε κάποιους αναξιοπαθούντες, σήμερα, που σκαλίζουν για μεταλλικά απομεινάρια στα πεταμένα και στα παζάρια, κι ίσως αύριο για τροφή στα αποφάγια.
ΚΑΙ βλέπουμε τον έλληνα να επιστρατεύει το φιλότιμό του και να βοηθάει. Την Εκκλησία να κάνει ό,τι μπορεί στο πλαίσιο του φιλανθρωπικού της έργου, κι ας παραβλέψουμε κάποιους ελάχιστους δεσποτάδες σε ρόλο σύγχρονων Φαρισαίων της υποκρισίας, που θα ξανασταύρωναν τον Χριστό.
Η Δικαιοσύνη ερευνά για τα «πεπραγμένα» του Άκη και απαιτεί χρόνο. Ωστόσο, κάποιες ξεχασμένες(;!) περιπτώσεις μάς γεμίζουν απορίες και περιμένουμε αποτέλεσμα. Με χειροπιαστές καταδίκες, μιας και ο ένας ομολόγησε και ο άλλος μας…μπέρδεψε.
ΟΙ ερωτήσεις είναι ρητορικές, αλλά η πρότασή μας σαφής.
Ζήτημα 1ον: Ομολόγησε ο κ. Μαντέλης πως κάποιος…άγνωστος του έβαλε στο βιβλιάριο 150-200 χιλιάρικα για τις…σπουδές των παιδιών του; Φαντάσου, λοιπόν, να τα’ χαμε στο τραπέζι των πεινώντων ως τροφή και βρώση. Για δωράκια σε ορφανά ή για υποτροφία σε φτωχόπαιδο. Στη σειρά τους πεινασμένους και στην είσοδο μιας «Λέσχης», λίγο πριν απ’ το καζάνι που αχνίζει, μια μεγάλη ταμπέλα: «Συσσίτια Μαντέλη».
Ζήτημα 2ον: Τι απόγινε το χιλιάρικο του κ. Τσουκάτου; Το’ δωσε στο Κόμμα; Το τσέπωσε ο ίδιος; Φρονούμε πως θα’ πρεπε η Δικαιοσύνη να’ χει βγάλει άκρη και να βλέπαμε: «Λέσχη Τσουκάτου. Για ένα ζεστό φαγητό σε πεινασμένους».

Να…δανειστούμε(!)

Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ 

ΤΟ Κράτος αμύνεται! Με τους ανθρώπους και τους θεσμούς του. Με φανερούς νομοθέτες του Κοινοβουλίου, με κρυπτόμενους σε νόμους και διατάξεις-μη χαθεί η ρέγουλα και τα «κέρδη».
ΜΑΣ σέρβιρε σε…πιάτο τις ανομίες δημάρχων του πρόσφατου παρελθόντος το Ελεγκτικό Συνέδριο και θα μείνουμε στα λόγια. Με μια δύναμη αγνώστου(;) προελεύσεως να μας αφιονίζει καταργώντας τα αντανακλαστικά μας. Ως ατόμων της απραξίας από φόβο και αδιαφορία(!), ως κοινωνίας που αφέθηκε, με τα φρένα λυμένα στον κατήφορο.
ΜΑΣ βγάζει, λοιπόν, «αμαρτίες» δημάρχων στο φως και φορέσαμε γυαλιά μη τυφλωθούμε απ’ τις ιδέες αιρετών για ‘κονόμα προσωπική, της κλίκας και της ομάδας. Κρύφτηκαν σε ψευδεπίγραφους «προεκλογικούς» τίτλους και λογότυπα που απηχούν το ενδιαφέρον τους για την πόλη. Πήραν τις εκλογές, (δια)μοιράστηκαν πόστα και λειτουργίες. Με γραμματείς και ιδιαιτέρες, αλλά με τη λακκούβα να…περιμένει.
ΣΕ κοινωνίες «κουτόφραγκων», ο δήμαρχος προλαβαίνει. Με τις υπηρεσίες του να καταγράφουν την επικινδυνότητα του δρόμου και να σπεύδουν, έγκαιρα. Γιατί; Γιατί ο νόμος και η πρακτική θα τον καθίσουν στο σκαμνί! Γιατί δεν διόρισε το σόι του, φίλους και κολλητούς «δημοτική δαπάνη» τρεφόμενους, σχεδιάζοντες και ενίοτε συνομωτούντες.
ΤΟ Κράτος «αμύνεται», η Πολιτεία «δεν θέλει». Και ακολουθούν οι φορείς της την πεπατημένη. Το ίδιο και τα κόμματα με τις «ιδεολογικές» τους προεκτάσεις σε συνδικαλιστικούς φορείς και πρόσωπα.
ΚΙ αν κάποιος δεν το…πρόσεξε σαν να’ πεσε απ’ τον ουρανό, ας ρίξει μια ματιά στα γκισέ και στα γραφεία π.χ. στη ΔΕΗ. Να σκανάρει «αγωνιστές» που κατεβάζουν διακόπτες και να σταματήσει στις ουρές των «ραγιάδων» στα ταμεία. Θα καταγράψει την επαγγελματική «ανορεξία» βολεμένων που τους πληρώνουμε για να εισπράξουμε την αγένεια και τη χοντροκοπιά τους. Από ΜΗ διάθεση να εξυπηρετήσουν, αρχίζοντας απ’ το «όχι» και το «δεν γίνεται». Για να παραδοθείς αμαχητί και να περάσουν (συχνά) θριαμβευτές πάνω απ’ την τραυματισμένη σου αξιοπρέπεια. Δεν είναι όλοι τους-κανένας να μην είναι άτροπος, αγενής και δερβέναγας στο πόστο του, επιμένουμε. Και, βέβαια, δεν έχει καμιά σχέση ο εναερίτης και ο «λιγνιτωρύχος» της Κοζάνης με τους αραχτούς γραφιάδες, που δεν αλλάζουν «συνήθειες», αντικείμενο και περιβάλλον.
ΣΤΗΝ Ελλάδα μας όπου ακυρώθηκαν λειτουργίες με κινητήρια δύναμη το φιλότιμο και την ανθρωπιά του έλληνα, σε δημόσιο υδροκέφαλο και μαλθακό που, ωστόσο, αμύνεται…σθεναρά, δεν υπάρχει ελπίδα για αυτόματη προσαρμογή.
ΜΕ τόσες επεμβάσεις ξένων στην ιστορία μας και αυτόκλητους «σωτήρες» (που μας κάνανε μαλλιά-κουβάρια) κι αντί να μας δανείζουν χρήματα, ας δανειστούμε την τεχνογνωσία τους. Για σύγχρονα προβλήματά μας. Υπό όρους και με ημερομηνία λήξεως.

«Ήλθε, είδε…απήλθε»
Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ 
ΣΤ σύνορά μας, «αγαθός» και ανυποψίαστος (ο επενδυτής). Με τα πρώτα βήματα, ένιωσε πάνω του καρφωτό κι ανέκφραστο το βλέμμα της γραφειοκρατίας-τέρας που του ζήταγε και απαιτούσε μίζα. Παράδοση με ρίζες βαθιές, ποτισμένες με την ατιμωρησία, άγνωστη λέξη στην καθημερινή πρακτική των «κουτόφραγκων». Και η…Siemens, θα μου πεις; Εμπορική πράξη, με κάποιους εξαγορασμένους έλληνες, ευεπίφορους στη μίζα.
ΡΩΤΗΣΕ για το δίκαιο του αγρότη και το νόησε, είδε δρόμους μπλοκαρισμένους και δεν το κατανόησε. Μαγαζιά και μαγαζάκια στη σειρά (κάποια, δυστυχώς, με ρολά κατεβασμένα), μεταπράτες (και μόνο) περιμένοντας υπομονετικά τον πελάτη και σκέφθηκε πως μόνο ο αγρότης παράγει.
ΕΙΔΕ τις καφετέριες φίσκα σε ώρα δουλειάς και δρόμους πνιγμένους στο σκουπίδι. Με το λάστιχο του φορτηγατζή παρατημένο στην τριμμένη άσφαλτο και τη λακκούβα-δολοφόνο απείραχτη και ανθεκτική στον χρόνο. Με κάποια σχολιαρόπαιδα να καθαρίζουν, απελπισμένα, σκουπιδαριό δεκαετιών στους δρόμους και τις παραλίες, μέχρι κι αυτά να αποκάμουν και να «παραδώσουν» στους «άλλους». Στην…πλειοψηφία που βρωμίζει τους δρόμους και τις αμμουδιές, περιμένοντας ο καθένας κι έναν οδοκαθαριστή ή καθαρίστρια ξοπίσω του.
ΕΜΑΘΕ πως ο σημερινός δήμαρχος είδε «αμαρτίες» του παλιού και τις σκέπασε σαν…δικές του-«κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον». Με την προεκλογική του αφίσα να τυπώνεται (μη μας «φάνε» στις εκλογές) κι άσε τη λακκούβα να χάσκει, το δημόσιο πάρκο με σπασμένα και άβαφα παγκάκια αφύλαχτο και τις κούνιες ασυντήρητες και επικίνδυνες. Τον παιδικό σταθμό χωρίς θέρμανση γιατί τα κονδύλια ξοδεύτηκαν στα «πολιτιστικά» με μίζες και προμήθειες, στα «κομματιασμένα» έργα κ.ά. δραστηριότητες προπαγανδιστικού (προεκλογικού) χαρακτήρα.
ΕΙΔΕ πανεπιστήμια τυλιγμένα στην αφίσα και «αιώνιους» γραμμένους στα κατάστιχα. Μαθητόκοσμο στο δρόμο για διαδήλωση και τους καταληψίες-σκοπιά μην ανοίξει το σχολείο. Κάτι άκουσε για διακόπτες που «κατεβάζουν» (σαν να’ ταν δικοί τους) κάποια τσακάλια της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ για συμπαράσταση σε απεργούς, μη κάτι αλλάξει στην Ελλάδα της αταξίας και ατιμωρησίας, της κομπίνας και της αρπαχτής.
ΕΙΔΕ «εμπόρους» με απλωμένη την πραμάτεια τους στο δρόμο και διερωτήθηκε γιατί να μη λειτουργούν παζάρια σε (καθ)ορισμένο τόπο και χρόνο και με κανόνες τακτικής αγοράς.
ΠΗΡΕ γεύση από τακτική των πολιτικών μας παρακολουθώντας το «μίνι» κοινοβούλιο των συνεδριάσεων για τη λίστα, με την πρακτική της συσκότισης μη βγουν ονόματα στο φως. Είδε αρχηγούς κομμάτων να ενθαρρύνουν απεργούς συνεισφέροντας στο…χάος.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΘΗΚΕ για βαποράδες με τζάμπα πετρέλαιο και για βιομηχάνους αφορολόγητους (με μικροοφειλέτες στη «στενή»), είδε το μετρό νεκρωμένο και τα τραίνα σταματημένα, μπλοκαρισμένα λιμάνια και την Ακρόπολη κλειστή, τα μάζεψε και…δρόμο.

Διάλειμμα…
Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ 
Για ανάσα, ψυχαγωγία και…μελαγχολία. Είναι το αποτέλεσμα της «ήσσονος (εκπαιδευτικής) προσπαθείας». Σε επίπεδο μαθητών («Πενταήμερη», καταλήψεις, βιομηχανία «αριστούχων»), φοιτητών (κομματική «ενασχόληση» και δράση), και «επιστημόνων» με πτυχίο.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ άξιοι και ικανοί, «με τη σφραγίδα της δωρεάς», μεράκι, γνώσεις και ανησυχία. Δεν μιλάμε γι αυτούς. Μιλάμε για τους «άλλους», διάσπαρτους σε πόστα, που δεν τους άγγιξαν οι σπουδές και μόνο το πτυχίο τους ανεμίζουν. Κρατικό είτε όχι. Δολοφονούν την ελληνική γλώσσα και είναι δείγμα γραφής, παραμένοντας αδιάφοροι και «ατιμώρητοι», όταν ακόμα και στο ποδόσφαιρο επιβάλλονται «ποινές».

•    Σεισμός χτύπησε τους νήσους (ΣΚΑΙ/ειδήσεις)
•    Έχει παρατάσσει τα τρακτέρ (ΣΚΑΪ)
•    Λειτουργούν ως αυτόπτης μάρτυρες (ΜΕΓΑ)
•    Μιλάει σε ένα φόρουμ επιχειρηματίες (Κούτρας/ΣΚΑΪ)
•    Νομικά ομιλώντες (Βερβεσός, σύμβ. ΔΣΑ/ΣΚΑΪ)
•    Δεν ερμηνεύουμε διατάξεις ευρεία (Βερβεσός)
•    Αυτός ο διευθυντής τον έλεγξε κανένας; (Βερβεσός)
•     Η ευρωπαϊκή σύνοδο (ΣΚΑΪ)
•    Καταθέσεις αυτόπτων μαρτύρων (ΝΕΤ)
•    Υπάρχει πρόβλημα λήψεως φάρμακα (ΝΕΤ)
•    Κατ’ ομολογία (Βαρβιτσιώτης)
•    Για έναν δευτερεύον λόγο (Βουδούρης/ΑΝΕΞ)
•    Τον θέλει παρών (ΝΕΤ/Αθλητικά)
•    Με βραχύ κεφαλή (Γρηγοράτος/ΕΤ3)
•    Σε αρένα μετατρέπηκε (ΑΝΤ1)
•    Δεν εμπιστεύεσαι την υπηρεσία σου; Διέλυσέ την! (Τσίμας/ΜΕΓΑ)
•    Θα παραθήσει γεύμα (ΣΚΑΪ)
•    Δύο κοινοβουλευτικοί σύνοδοι (Δημητρ/λος/ΣΚΑΪ)
•    Είχε σκαφτεί ένας τάφρος (Ζ. Χατζηφωτίου/ΝΕΤ)
•    Μετά την παραίτησή της ως υπουργός (ΜΕΓΑ)
•    Ούτε οι μελανοχιτώνες (Ανακοίν. ΣΥΡΙΖΑ)
•    Αλλάξαμε τον επικεφαλή (ΝΕΤ)
•    Όσοι θεωρούνται ύποπτοι προσαγάγονται (ΣΚΑΪ)
•    Το αναγάγει η ΝΔ σε μείζον θέμα (Καλογεροπούλου/ΣΚΑΪ)
•    Αυτοχειριάζουν οι εταιρείες (Νταλάρας/ΜΕΓΑ)
•    Που συνέβαλε την απελευθέρωση (Τσίπρας)
•    Όχι σε αυτοτελής φορολόγηση (Κάρτα/ΣΚΑΪ)
•    Υπάρχουν και οι άλλοι έρευνοι (Λυριζής/ΣΚΑΪ)
•    Τα ίδια ερωτήματα τίθονται (Τσαπανίδου/ΣΚΑΪ)
•    Όταν συγκυβερνείς…(Αναγνωστάκης/Μέγα)
•    Στρίβουμε δια της αραβώνης (ΣΚΑΙ)

Δημοκρατία…πλουμιστή, παραπλανητική

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΔΕΝ έχουμε χούντα, αλλά οι φωνές (πως έχουμε) όλο και πυκνώνουν. Και είναι η κραυγή εκείνων που δεν έζησαν την πραγματική, κάποιων που υποκρίνονται, και, βέβαια, των ανιστόρητων.
ΝΑ πάμε κάποια χρόνια πίσω, σε στιγμές καθημερινές, «χουντικές». Ξετύλιγε λάθρα ένα πανό με τη λέξη «δημοκρατία» ένας δημοκράτης, είτε την ξεστόμιζε ένας τολμηρός φοιτητής και ήδη είχε κυκλωθεί το τετράγωνο από ασφαλίτες (άοπλους, γιατί ο «δράστης»-άοπλος κι αυτός-θα το’ χε βάλει στα πόδια). Τον ξετρύπωναν αστυνομικοί, τον δέρναν’ ακόμα απ’ τον δρόμο. Από’ κει και πέρα, αναλάμβαναν οι βασανιστές της (λεγομένης) Ασφάλειας. «Εν χώρω κλειστώ» και με τη «μηχανή» να μαρσάρει μην ακουστούν ουρλιαχτά. Κι αν ο «ταραξίας» ήταν φακελωμένος, αναλάμβανε ο…στρατός!
ΒΛΕΠΟΥΜΕ αγρότες (με τα δίκια τους) να πετροβολούν αστυνομικούς, για να καταλάβουν το εθνικό δρόμο. Εκπρόσωποί τους μιλάνε για…χούντα(!). Ακούμε συνδικαλιστές και τηλεσχολιατές, διαλεγόμενους σε πρωινάδικα και κοκορομάχους των βραδινών. Δίπλα τους, η δημοκρατία χασμουριέται από ανία (και θλίψη). Δεν είναι φακελωμένοι, δεν φακελώνονται για τα λεγόμενά τους, δεν πήραν άδεια απ’ τις αστυνομικές αρχές, δεν τους ακολουθούν χαφιέδες.
ΕΙΝΑΙ λάθος να πιστεύουμε πως η δημοκρατία «απέδρασε» από χώρους όπου άλλοτε έκανε θραύση ο φασισμός, με το ρόπαλο, το φακέλωμα και την ταπείνωση. Και, βέβαια, είναι υπερβολή και ανυπόστατο, ψέμα και συκοφαντία να επιμένεις πως γίνονται συστηματικά βασανιστήρια σε αστυνομικά τμήματα και σε στρατώνες. Όσο κι αν ανατριχιάσαμε απ’ το πρόσφατο κρούσμα της κακοποίησης των νεαρών με τα καλάσνικοφ και εν δυνάμει τρομοκρατών(!;). Δεν σιώπησαν ακόμα και τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, δεν σήκωσε αδιάφορα τους ώμους του ο μέσος έλληνας.
ΩΣΤΟΣΟ, πριν η Δικαιοσύνη απλώσει τα χέρια της για τα δέοντα, οι πιθανοί θύτες έπεσαν στα χέρια βασανιστών κι έγιναν…θύματα(!). Με προεξάρχοντα τον…ασίκη (της Νάουσας) που έδειρε με την ψυχή του. Και περιμένουμε να τον «κρεμάσει» νόμιμα η Δικαιοσύνη, πριν τον «κοντύνει» ο πατέρας του θύματος. Έτσι συμβαίνει με μπουζουκοκέφαλους που «εκθέτουν» το Σώμα μηδενίζοντας την τόλμη πραγματικών παλικαριών της Αστυνομίας.
ΞΑΝΑΠΑΜΕ στη δημοκρατία και τα πάθη της. Πέρα από κρούσματα σαν το παραπάνω. Δεν κακοποιείται η δημοκρατία όπως «τότε». Την…μπαγλάρωσαν με τη νοοτροπία τους αμετανόητοι «νοσταλγοί». Την άρπαξαν «παπαγαλάκια» καναλιών. Τη ξεζούμισαν έντεχνα (δειγματοληπτικά) Τρέμηδες («των μαργαριταριών σε γηρασμένο λαιμό που κλαίνε») και Πρετεντέρηδες (των…μπουκαλιών στο γήπεδο), περνώντας την απ’ το «χρυσίον» της (αντ)αμοιβής τους κι απ’ το μικρόφωνο της παραπλάνησής μας. Μας τη σερβίρουν, λαύρα και παραμορφωμένη, σε δίσκο χρυσό και χρώματα φανταχτερά, υπαρκτή και ενίοτε αθέατη.
ΔΕΝ έχουμε χούντα-έχουμε δημοκρατία με λούσα και ψιμύθια που πρέπει να λιγοστέψουν, πριν πεταχτούν.

Γιάλτα-Βάρκιζα και η…συνέχεια

Του Θανάση Νικολαΐδη 

Η Γιάλτα ορίζει το τέλος του Πολέμου και την αρχή του «Ψυχρού Πολέμου». Ο ένας με τις εκατόμβες κι ο άλλος με την αντικομουνιστική του υστερία. Ευρωπαϊκά, παγκόσμια και…ελληνικά.
ΚΑΙ τι είναι πόλεμος; «Όταν σκοτώνονται άνθρωποι που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, γιατί εκείνοι που γνωρίζονται πολύ καλά δεν μπόρεσαν να τα βρουν». Και του «Ψυχρού Πολέμου»; Δεν έχει ορισμό. Εκτείνεται σε λαούς, ταξιδεύει σε Ηπείρους, ενώνει ανθρώπους σε κοινή «ιδεολογία» φτάνει να μη σχετίζεται με την κομουνιστική, διχάζει λαούς με το δάκτυλο στη σκανδάλη για να ξοδεύονται δολάρια σε όπλα και προπαγάνδα.
ΚΙ έγινε (τέτοιες μέρες 1944-45) η μοιρασιά του κόσμου στη Γιάλτα. Ο Τσώρτσιλ με το πούρο του χαμογελούσε με νόημα, ο Ρούσβελτ «ρυμουλκούμενος» στο καρότσι του και ο Στάλιν ανυποψίαστος για τη συνέχεια και τη σημασία της υπογραφής του (στο ιστορικό «χαρτάκι»).
ΧΩΡΙΣΤΗΚΕ ο κόσμος στα δυο και οι λαοί στα…τρία. Με τους (δήθεν) αδέσμευτους να το παίζουν «ανατολικοί», αλλά με εντολοδότες της Δύσης να τους ορίζουν τα βήματα. Να «απειλούν» πως θα στραφούν προς τη Σοβιετική Ρωσία (για όπλα), αλλά με τις αποθήκες τους γεμάτες με όπλα «αμερικανικής κατασκευής και προελεύσεως». Με τον Τσώρτσιλ της «Θαλασσοκράτειρας» να κάνει παιχνίδι αντικομουνιστικό, πριν «παραδώσει» στους σύγχρονους καουμπόηδες, οριστικά και αμετάκλητα. Η ανθρωπότητα θα ανέπνεε αντικομουνιστικά, κι αλίμονο σ’ όποιον δεν το’ χε αντιληφθεί και ονειρευόταν.
ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ (σχεδόν) με τη Γιάλτα και σε επίπεδο τοπικό, είχαμε την…ημετέρα Βάρκιζα. Τέλειωσε ο (παγκόσμιος) Πόλεμος κι άρχιζε ο…ελληνοελληνικός. «Συμμοριτοπόλεμος» για τους «εθνικόφρονες», Εμφύλιος για τον ιστορικό. Με την προετοιμασία για τη μεγάλη σφαγή, μετά τη «γεύση» από «Δεκεμβριανά».
ΜΠΡΟΣΤΑΡΙΣΣΑ στον αντιφασιστικό αγώνα η Ελλάδα του Γοργοπόταμου, δεν θα γιόρταζε τη λευτεριά. Την πρόλαβαν οι Άγγλοι. Περίμενε αναγνώριση και ανταμοιβή. Οι «Σύμμαχοι» την παράτησαν στα χέρια του Τσώρτσιλ κι αυτός (ξανα)λειτούργησε ως «κακός δαίμονας της Ελλάδας». Αφού τραβολόγησαν (οι Άγγλοι) την αριστερά σε Λιβάνους και Γκαζέρτες (1944), χωρίς να ψηλαφίσει στον λαιμό της τη θηλιά η…σοφή ηγεσία της.
ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΑΝ τα όπλα μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, για να’ ναι άοπλη η αριστερά των διώξεων απ’ τις συμμορίες της δεξιάς που τις ξαμόλησαν για τρομοκρατία. Βάσει σχεδίου. Και βγήκαν στο βουνό «με το δισάκι τους στον ώμο» κομουνιστές, αλλά ήταν φραγμένος ο δρόμος για τη «χιλιάκριβη τη λευτεριά».
ΓΙΑΛΤΑ (μετά τη συντριβή του Φασισμού), Βάρκιζα (μετά την ήττα της αριστεράς), άνισα τα ποσά σε μέγεθος και σημασία, ωστόσο, έχουν κοινή αφετηρία, κίνητρο και  «ιδεολογία». Τον αντικομουνισμό.

Προλετάριοι…εμπροσθοφυλακή

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΕΙΝΑΙ η διαμαρτυρία στο DNA του έλληνα. Σε όλες τις μορφές και τα επίπεδα κι ο καθένας εναντίον όλων. Δίκαια, γιατί ποτέ του δεν τον διοίκησαν άμωμοι, άδικα, γιατί ο ίδιος δεν υπήρξε άμωμος. Από’ κει και πέρα, αν τον κυνηγάς με μια ζυγαριά όπως ο Διογένης με το φανάρι του, δεν καταφέρνεις να ζυγιάσεις τη σκέψη του.
ΤΟ λέμε, γιατί…μια ζωή διαμαρτυρία του φτωχού για το έχεαν» του πλούσιου. Κραυγές για ισότητα μπας κι έρθει ο κομουνισμός να τα μοιράσει…δίκαια, συνθήματα κατά της πλουτοκρατίας που κρατάνε μέχρι σήμερα κι ό,τι άλλο θέλει η ψυχούλα του. Με τον φτωχό μπροστάρη για τα «δίκαια» του πλούσιου, χωρίς να αντιλαμβάνεται το παιχνίδι σε βάρος του. Συχνά ο κολλήγος υπέρ των συμφερόντων του τσιφλικά, ο προλετάριος για τον αφέντη που του ρουφούσε το αίμα. Άγνοια και δειλία; Αμορφωσιά και πνευματική υστέρηση; Όλα μαζί.
ΚΙ αν σταθούμε στα παλιά-πρόσφατα και συγκεκριμένα της πολιτικής μας ιστορίας, έχουμε τον τσαρουχά να τρομοκρατείται πως του παίρνουν το χωράφι οι μπολσεβίκοι. Πρωτοστατεί (με άδειο στομάχι και τσαρούχια πλην…εθνικόφρων) μη του λείψουν βασιλιάδες και μαζεύει χρήματα για το δώρο της Σοφίας. Χωρίς να ανησυχούν οι «έχοντες». Είχαν την…εμπροσθοφυλακή τους-ξεσηκωμένους της «βάσης». Τσαρουχάδες με τα «ιδανικά» τους και το δικράνι προτεταμένο μη κάτι πάθει ο αφέντης, που’ γινε, σήμερα, πανό στη διαδήλωση.
ΤΑ θυμηθήκαμε, γιατί υπάρχει αντιστοιχία, με του «έλληνα τον τράχηλο κλπ» και με την ιστορία να επαναλαμβάνεται. Με την πρώτη σκέψη πως του…αρπάζουν την περιουσία φορομπήχτες ακινήτων, τινάχτηκε απ’ την καρέκλα του. Ποιος; Ο πλούσιος μη πληρώσει εκατομμύρια; Όχι, βέβαια (αυτός κάνει αγώνα από «μέσα», χωρίς να φαίνεται). Ο …προλετάριος ξεσηκώθηκε! «Ούτε σκέψη για νομοσχέδιο-ο φασισμός δεν θα περάσει» και πάει, τέλειωσε.
ΔΕΝ τον «καλύπτει» το 2-2,5% του έχοντος και κατέχοντος, της πλουτοκρατία (κατά ΚΚΕ), των μεγαλοτσιφλικάδων και μεγαλοεργολάβων, «φορτωμένων» με εκατοντάδες (άδεια) διαμερίσματα. Δεν ανησύχησαν οι παραπάνω, ανησύχησαν οι…παρακάτω. Σιωπά ο έχων, τσιρίζει ο προλετάριος, ορθώνει τείχος και «αγωνίζεται». Κλασικά, ιστορικά… ελληνικά.
ΜΙΑ ζωή, λοιπό, φωνάζαμε και φωνάζουμε. Μη πληρώσουμε οι φτωχοί (και πολλοί) πενταροδεκάρες, για να μη πληρώσουν οι πλούσιοι (και ολίγοι) εκατομμύρια. Μη πιαστούμε κορόιδα και πιαστήκαμε.
ΚΑΙ, βέβαια, στο βάθος, είναι πώς νιώθεις την «ισότητα» (στον καπιταλισμό) και τι κάνεις για το λιγόστεμα της αδικίας. Αν το πήρες απόφαση πως θα πορευτείς στο άρμα του. Με τους λιγότερους τριγμούς.

(Δυσ)αναλογίες

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ, και τους τρέλαναν στο ξύλο. Όπως συνηθίζεται σε (κάποια) αστυνομικά τμήματα, και σε καιρούς…δημοκρατίας. Ευτυχώς που ο στρατός «έκλεισε» με το ΕΑΤ-ΕΣΑ που’ γινε πάρκο για να σβήσει τη ντροπή. Όταν εκατομμύρια κόσμου επισκέπτονται το Άουσβιτς και το Νταχάου-ντροπή των Γερμανών για τη Ναζιστική θηριωδία.
ΕΔΩ, λοιπόν, τοπικά, χουντικά αλλά και «δημοκρατικά», πέφτει ξύλο σε κρατουμένους. Γιατί; Για να βρουν «αντικείμενο» γεννημένοι βασανιστές με το ρόπαλο, τη ζώνη, τις κλωτσιές και τις μπουνιές και στο στόμα το βρισίδι.
ΑΠΟ’ κει και πέρα, τον ιδιαίτερο ζήλο των διωκτικών αρχών και τη «χρήση» των…τσογλανοειδών σε χέρια αστυνομικών αναζήτησέ τον στο είδος της ληστείας και στην προέκτασή της. Έκλεψαν για την…οργάνωση(;!). Δεν σκότωσαν, μέχρι στιγμής, αλλά έχουν γνώση οι φύλακες (της Εξουσίας), έχει η ΓΑΔΑ «δουλειά», τα δικαστήρια θα’ χουν δίκες και η τηλεόραση θέμα. Για να χοροπηδάνε (δειγματοληπτικά) οι Πρετεντέρηδες για την είδηση της σύλληψης, για να πληροφορείται ο τηλεθεατής με κομμένη την ανάσα.
ΚΑΙ, βέβαια, πρέπει να προλάβουμε πάση θυσία τους όποιους τρομοκράτες εν τη γενέσει τους. Ασφαλώς και η Πολιτεία οφείλει να κάνει το χρέος της, με τα μάτια ανοιχτά για τον κακοποιό. Ωστόσο, δεν το…προσέξαμε πως πίσω απ’ τους δέκα οργανωμένους ληστές της Τράπεζας βρίσκεται η (όποια) οργάνωση και πίσω από αυτήν η (λεγόμενη) τρομοκρατία. Με ποιους στόχους και (πιθανά) θύματα; Μήπως οι «τρομοκράτες» έβαλαν στόχο τον ανώνυμο πολίτη και τη γριούλα της γειτονιάς;
ΟΣΟ κι αν ρωτάμε, οι ερωτήσεις μας παραμένουν ρητορικές. Γιατί, στόχος είναι οι «κάποιοι» της ελληνικής κοινωνίας και οι ίδιοι. Ποιοι; Ο πολιτικός λεγόμενος κόσμος μας, που μετριέται σε…τριακόσιους. Αυτοί νοιάζονται για την τύχη τους, φοβούνται για το τομάρι τους, κρατούν τα κλειδιά και βαράνε συναγερμό. Δεν τους χαλάς το κέφι για τον ληστή της καθημερινότητας, δεν τους καίγεται καρφί για το καλάσνικοφ (φτάνει να μην τους σημαδεύει), για τους «δολοφονημένους» της ασφάλτου με τη λακκούβα να χάσκει.
ΠΑΜΕ και παρακάτω. Τα παραπάνω «τσογλανοειδή» (ίσως και εν δυνάμει τρομοκράτες) λήστεψαν μια τράπεζα με λεία 200 χιλιάρικα και εισέπραξαν τα επίχειρα της πράξης τους (γροθιές και ό,τι άλλο…πρόσφορο για κακοποίηση κρατουμένων). Με τα ίχνη στο πρόσωπό τους. Ο (για παράδειγμα) κ. Άκης Τσοχατζόπουλος δεν καταδέχτηκε τα…200 χιλιάρικα. Άλλος ο «κύκλος εργασιών» του, η προσωπικότητα, το «επάγγελμα». Κανένας δεν τον κακοποίησε σωματικά (κι έτσι πρέπει), ούτε κλωτσιές, γροθιές και ξύλο αναλογικά με το…ποσόν κι ας ψάχνουν στα σκουπίδια, για τροφή, κάποιοι «τρομοκρατημένοι».
Αυτά. Με κοινή λογική.

“Ευχαριστούμε τους Αμερικανούς”

Του Θανάση Νικολαΐδη

 ΝΑ ξεκινήσουμε απ’ τα  παλιά και ιστορικά. Με τις συνθήκες Ζυρίχης και Λονδίνου (Φεβρ. 1959) και τις εγγυήτριες δυνάμεις (Ελλάδα, Τουρκία, Αγγλία), για την «ασφάλεια» της Κύπρου. Ήταν η «ευτυχέστερη μέρα της ζωής» του αείμνηστου Κων. Καραμανλή και η δυστυχέστερη της Κύπρου, ως απαρχή των δεινών της (τουρκική εισβολή 1974). Με το «Σαμψωνικό» πραξικόπημα εμπνεύσεως Ιωαννίδη και τον (τεχνητό) κίνδυνο της Κύπρου-πρόσχημα για εισβολή των Τούρκων-μετά το (μεθοδευμένο) πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Εισβολή νόμιμη(!) βάσει των συμφωνιών (Ζυρίχης και Λονδίνου)-οι Αμερικανοί σχεδιάζουν πολύ νωρίτερα και σε χρόνο ανύποπτο.
ΚΙ ύστερα; Βγαίνει στις (διεθνείς) κάμερες ο (παμπόνηρος) Ετσεβίτ και δηλώνει θριαμβευτικά: «Ευχαριστούμε Ρώσους (τότε…υπήρχε ακόμα Ρωσία) και Αμερικανούς δια την επιδειχθείσαν κατανόησιν». Για τα στραβά τους μάτια στον Αττίλα πάει να πει, όσο να μπάσουν…υπεράριθμους Τούρκους στο Νησί.
ΤΑ χρόνια πέρασαν και το (δεύτερο) «ευχαριστούμε τους Αμερικανούς» αντήχησε ελληνικά, ευρωπαϊκά, Νατοϊκά. Από χειλέων έλληνα Πρωθυπουργού (μερικών ημερών). Χωρίς ο κ. Σημίτης να κοκκινίζει. Μιλάμε για την επομένη της κρίσης στα Ίμια και τον θανάσιμο κίνδυνο ελληνοτουρκικής σύρραξης. Με τους Τούρκους, μετά το επεισόδιο να εγείρουν αξιώσεις συνιδιοκτησίας στο Αιγαίο των «Γκρίζων Ζωνών» και τους «Γκρίζους Λύκους» να δείχνουν τα δόντια τους. Την Τσιλέρ να επιμένει «τουρκικά» και τον δικό μας (Σημίτη)…αμερικανικά. Χαρμάνης για (πρωθυπουργική) εξουσία ο υπονομευτής του Ανδρέα και αρχισυνδαιτυμόνας στα «μυστικά του δείπνα» με πιστούς (Πάγκαλο, Βάσω, Αυγερινό), έδωσε τις «εξετάσεις» του, τσέπωσε την πράσινη κάρτα και παρέμεινε Πρωθυπουργός. Με τον Ανδρέα να πνέει τα λοίσθια και με τους «εκσυγχρονιστές» να διαμοιράζονται τα ιμάτιά του και να μοιράζονται υπουργεία. Κι ούτε ένα…σημιτικό κεράκι για τις ψυχές των τριών δολοφονημένων(;) αξιωματικών του Πολεμικού μας Ναυτικού. Ούτε νύξη για παραίτηση του κ. Πάγκαλου αγκιστρωμένου στον υπουργικό του θώκο, που αναπτύσσει (πολύ αργότερα) τη θεωρία του…αέρα που παρέσυρε τη σημαία μας, για να αναρτήσουν τη δικιά τους (στη βραχονησίδα) οι Τούρκοι. 
ΤΟ’ χουν σύστημα οι Αμερικάνοι. Δίνεις τις «εξετάσεις» σου. Περνάς απ’ την κρίση τους, σε δοκιμάζουν με τη «λυδία λίθο» τους και σηκώνουν τις μπάρες για να τρέξεις. Με το «Οκέι» τους φυλαχτό και οδηγό. Ήσουν πιστός και συνεπής μέχρι το τέλος; Γράφεις τα απομνημονεύματά σου, δίπλα στο τζάκι. Πας να το παίξεις ελεύθερος, αδέσμευτος και…ελευθερόστομος; Θα σε φάει το σκοτάδι. Κι αν «δεν τους ευχαριστήσεις»; Οι μπάρες κλειδωμένες κι ο δρόμος κλειστός.

«Επιστροφή στη φύση»

Του Θανάση Νικολαΐδη

 «ΚΑΘΕ χωριό και γυμναστήριο» έλεγε η Χούντα, «κάθε πόλη και πανεπιστήμιο» υποσχέθηκε η δημοκρατία και γεμίσαμε σχολές, επιστήμονες και «επιστήμονες». Με το μάτι στο δημόσιο (οι απόφοιτοι) κι όποιος προλάβει. Χωρίς μέριμνα για την «παραγωγή» (επιστημόνων) κατά τις ανάγκες της χώρας. Είχαν οι «κουτόφραγκοι» το εκπαιδευτικό τους σύστημα, είχαμε κι εμείς το δικό μας.
ΕΒΓΑΖΕ π.χ. η Γερμανία 100 γιατρούς το χρόνο γιατί τόσους χρειάζονταν, ορκίζαμε κι εμείς με τη σέσουλα πτυχιούχους. Με τις κυβερνήσεις να το’ χουν καμάρι που αυξάνουν τους εισαγόμενους στα πανεπιστήμια και τις σχολές, την Πολιτεία να ανέχεται τους «αιώνιους» και την (τοπική) κοινωνία να τρίβει τα χέρια της για τις γεμάτες καφετέριες και τα νοικιασμένα διαμερίσματα. Με την κλασική μας παιδεία σε λήθαργο στα σχολεία κάθε βαθμίδας και τα αρχαία ελληνικά μας (σχεδόν) εκποδών και δώρο στους ξένους.
ΑΠ’ την άλλη, το «ανοίξαμε και σας περιμένουμε» του ιδιωτικού τομέα και οι «εξειδικευμένοι» που έμαθαν να κουρεύουν στου κασίδη το κεφάλι και να σου το ελληνικό μοντέλο της αγοράς, της κοινωνίας και του επιστημονικού…προλεταριάτου. Κι από παραγωγή; Το φρόντισαν οι εταίροι μας να μην παράγεται φύλλο καπνού στην «γεωργική» Ελλάδα. Το φρόντισαν οι αγρότες μας να «σκοτώσουν» την συνεταιριστική ιδέα με τη «δράση» τους κι άλλοι με την ανοχή τους.
ΚΑΙ γέμισε η αγορά μεταπράτες και μικρομάγαζα μεταπώλησης. Με υπεράριθμα «αφεντικά» και ανασφάλιστους υπαλλήλους. Σε αγοραστικό κοινό που σνόμπαρε τα ελληνικά προϊόντα προτιμώντας τα ξένα μετά μανίας, και τα «παραπροϊόντα» (φοροδιαφυγή, ένσημα…) να διαμορφώνουν τις στρεβλώσεις της ελληνικής αγοράς.
ΗΡΘΕ το πλήρωμα του χρόνου και η ανάγκη μας χτυπάει την πόρτα. Χαμηλώσαμε τη ματιά στο και διαβάσαμε «Ευρώπη» στο χώμα που πατάμε. Σοκ και δέος, αντίδραση και…απεργίες (εναντίον τίνος;), ωστόσο, θέλουμε-δεν θέλουμε (αν θέλουμε η Ελλάδα να μην πεθάνει), θα πορευτούμε πάνω (είτε συρόμενοι) στο άρμα της Ευρώπης. Με τις δομές (μας) που δεν αλλάζουν μέσα σε μια νύχτα. Με τις «συνήθειες» και τη νοοτροπία του καθένα μας, που χρειάζεται έναν χωροφύλακα ξοπίσω του μην «αμαρτήσει». Κι όταν η επιτήρηση χαλαρώσει, ξανά κυνηγητό μέχρι ο «χωροφύλακας» να κουραστεί. Αν, βέβαια, κι αυτός δεν διαφθαρεί σε κοινωνία της μαγκιάς και των καταφερτζήδων.
Η μετεμφυλιακή Ελλάδα ήθελε τους θυρωρούς των αστών προερχόμενους απ’ τα χωριά που πεινούσαν. Η Ευρώπη θέλει τον γεωργό της σύγχρονο και «ηλεκτρονικό». Κι εμείς το ίδιο. Την «επιστροφή μας στη φύση» (Ζαν-Ζακ Ρουσσώ), σε συνθήκες ευρωπαϊκές του 21ου αιώνα.