Γιάλτα-Βάρκιζα και η…συνέχεια

Του Θανάση Νικολαΐδη 

Η Γιάλτα ορίζει το τέλος του Πολέμου και την αρχή του «Ψυχρού Πολέμου». Ο ένας με τις εκατόμβες κι ο άλλος με την αντικομουνιστική του υστερία. Ευρωπαϊκά, παγκόσμια και…ελληνικά.
ΚΑΙ τι είναι πόλεμος; «Όταν σκοτώνονται άνθρωποι που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, γιατί εκείνοι που γνωρίζονται πολύ καλά δεν μπόρεσαν να τα βρουν». Και του «Ψυχρού Πολέμου»; Δεν έχει ορισμό. Εκτείνεται σε λαούς, ταξιδεύει σε Ηπείρους, ενώνει ανθρώπους σε κοινή «ιδεολογία» φτάνει να μη σχετίζεται με την κομουνιστική, διχάζει λαούς με το δάκτυλο στη σκανδάλη για να ξοδεύονται δολάρια σε όπλα και προπαγάνδα.
ΚΙ έγινε (τέτοιες μέρες 1944-45) η μοιρασιά του κόσμου στη Γιάλτα. Ο Τσώρτσιλ με το πούρο του χαμογελούσε με νόημα, ο Ρούσβελτ «ρυμουλκούμενος» στο καρότσι του και ο Στάλιν ανυποψίαστος για τη συνέχεια και τη σημασία της υπογραφής του (στο ιστορικό «χαρτάκι»).
ΧΩΡΙΣΤΗΚΕ ο κόσμος στα δυο και οι λαοί στα…τρία. Με τους (δήθεν) αδέσμευτους να το παίζουν «ανατολικοί», αλλά με εντολοδότες της Δύσης να τους ορίζουν τα βήματα. Να «απειλούν» πως θα στραφούν προς τη Σοβιετική Ρωσία (για όπλα), αλλά με τις αποθήκες τους γεμάτες με όπλα «αμερικανικής κατασκευής και προελεύσεως». Με τον Τσώρτσιλ της «Θαλασσοκράτειρας» να κάνει παιχνίδι αντικομουνιστικό, πριν «παραδώσει» στους σύγχρονους καουμπόηδες, οριστικά και αμετάκλητα. Η ανθρωπότητα θα ανέπνεε αντικομουνιστικά, κι αλίμονο σ’ όποιον δεν το’ χε αντιληφθεί και ονειρευόταν.
ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ (σχεδόν) με τη Γιάλτα και σε επίπεδο τοπικό, είχαμε την…ημετέρα Βάρκιζα. Τέλειωσε ο (παγκόσμιος) Πόλεμος κι άρχιζε ο…ελληνοελληνικός. «Συμμοριτοπόλεμος» για τους «εθνικόφρονες», Εμφύλιος για τον ιστορικό. Με την προετοιμασία για τη μεγάλη σφαγή, μετά τη «γεύση» από «Δεκεμβριανά».
ΜΠΡΟΣΤΑΡΙΣΣΑ στον αντιφασιστικό αγώνα η Ελλάδα του Γοργοπόταμου, δεν θα γιόρταζε τη λευτεριά. Την πρόλαβαν οι Άγγλοι. Περίμενε αναγνώριση και ανταμοιβή. Οι «Σύμμαχοι» την παράτησαν στα χέρια του Τσώρτσιλ κι αυτός (ξανα)λειτούργησε ως «κακός δαίμονας της Ελλάδας». Αφού τραβολόγησαν (οι Άγγλοι) την αριστερά σε Λιβάνους και Γκαζέρτες (1944), χωρίς να ψηλαφίσει στον λαιμό της τη θηλιά η…σοφή ηγεσία της.
ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΑΝ τα όπλα μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, για να’ ναι άοπλη η αριστερά των διώξεων απ’ τις συμμορίες της δεξιάς που τις ξαμόλησαν για τρομοκρατία. Βάσει σχεδίου. Και βγήκαν στο βουνό «με το δισάκι τους στον ώμο» κομουνιστές, αλλά ήταν φραγμένος ο δρόμος για τη «χιλιάκριβη τη λευτεριά».
ΓΙΑΛΤΑ (μετά τη συντριβή του Φασισμού), Βάρκιζα (μετά την ήττα της αριστεράς), άνισα τα ποσά σε μέγεθος και σημασία, ωστόσο, έχουν κοινή αφετηρία, κίνητρο και  «ιδεολογία». Τον αντικομουνισμό.