«Επιστροφή στη φύση»

Του Θανάση Νικολαΐδη

 «ΚΑΘΕ χωριό και γυμναστήριο» έλεγε η Χούντα, «κάθε πόλη και πανεπιστήμιο» υποσχέθηκε η δημοκρατία και γεμίσαμε σχολές, επιστήμονες και «επιστήμονες». Με το μάτι στο δημόσιο (οι απόφοιτοι) κι όποιος προλάβει. Χωρίς μέριμνα για την «παραγωγή» (επιστημόνων) κατά τις ανάγκες της χώρας. Είχαν οι «κουτόφραγκοι» το εκπαιδευτικό τους σύστημα, είχαμε κι εμείς το δικό μας.
ΕΒΓΑΖΕ π.χ. η Γερμανία 100 γιατρούς το χρόνο γιατί τόσους χρειάζονταν, ορκίζαμε κι εμείς με τη σέσουλα πτυχιούχους. Με τις κυβερνήσεις να το’ χουν καμάρι που αυξάνουν τους εισαγόμενους στα πανεπιστήμια και τις σχολές, την Πολιτεία να ανέχεται τους «αιώνιους» και την (τοπική) κοινωνία να τρίβει τα χέρια της για τις γεμάτες καφετέριες και τα νοικιασμένα διαμερίσματα. Με την κλασική μας παιδεία σε λήθαργο στα σχολεία κάθε βαθμίδας και τα αρχαία ελληνικά μας (σχεδόν) εκποδών και δώρο στους ξένους.
ΑΠ’ την άλλη, το «ανοίξαμε και σας περιμένουμε» του ιδιωτικού τομέα και οι «εξειδικευμένοι» που έμαθαν να κουρεύουν στου κασίδη το κεφάλι και να σου το ελληνικό μοντέλο της αγοράς, της κοινωνίας και του επιστημονικού…προλεταριάτου. Κι από παραγωγή; Το φρόντισαν οι εταίροι μας να μην παράγεται φύλλο καπνού στην «γεωργική» Ελλάδα. Το φρόντισαν οι αγρότες μας να «σκοτώσουν» την συνεταιριστική ιδέα με τη «δράση» τους κι άλλοι με την ανοχή τους.
ΚΑΙ γέμισε η αγορά μεταπράτες και μικρομάγαζα μεταπώλησης. Με υπεράριθμα «αφεντικά» και ανασφάλιστους υπαλλήλους. Σε αγοραστικό κοινό που σνόμπαρε τα ελληνικά προϊόντα προτιμώντας τα ξένα μετά μανίας, και τα «παραπροϊόντα» (φοροδιαφυγή, ένσημα…) να διαμορφώνουν τις στρεβλώσεις της ελληνικής αγοράς.
ΗΡΘΕ το πλήρωμα του χρόνου και η ανάγκη μας χτυπάει την πόρτα. Χαμηλώσαμε τη ματιά στο και διαβάσαμε «Ευρώπη» στο χώμα που πατάμε. Σοκ και δέος, αντίδραση και…απεργίες (εναντίον τίνος;), ωστόσο, θέλουμε-δεν θέλουμε (αν θέλουμε η Ελλάδα να μην πεθάνει), θα πορευτούμε πάνω (είτε συρόμενοι) στο άρμα της Ευρώπης. Με τις δομές (μας) που δεν αλλάζουν μέσα σε μια νύχτα. Με τις «συνήθειες» και τη νοοτροπία του καθένα μας, που χρειάζεται έναν χωροφύλακα ξοπίσω του μην «αμαρτήσει». Κι όταν η επιτήρηση χαλαρώσει, ξανά κυνηγητό μέχρι ο «χωροφύλακας» να κουραστεί. Αν, βέβαια, κι αυτός δεν διαφθαρεί σε κοινωνία της μαγκιάς και των καταφερτζήδων.
Η μετεμφυλιακή Ελλάδα ήθελε τους θυρωρούς των αστών προερχόμενους απ’ τα χωριά που πεινούσαν. Η Ευρώπη θέλει τον γεωργό της σύγχρονο και «ηλεκτρονικό». Κι εμείς το ίδιο. Την «επιστροφή μας στη φύση» (Ζαν-Ζακ Ρουσσώ), σε συνθήκες ευρωπαϊκές του 21ου αιώνα.