«Αντιστασιακοί»…εν δημοκρατία

Του Θανάση Νικολαΐδη   

ΞΑΝΑ…Σκουριές, αντίσταση και ανυπακοή. Με σκάγια στο κορμί αστυνομικού κι είναι αδιανόητο. Εδώ παπάς εκεί παπάς…ποιος πυροβόλησε; Και, βέβαια, είναι αδιανόητο να πυροβόλησε βαλτός, μιας και δεν παίζεις με τα όπλα (μυρίζει μπαρούτι).

ΕΙΝΑΙ η ανανδρία αυτό που καίει και (μας) ζεματάει. Ως Έλληνες της Ελλάδας που αντιστέκονται, αν χρειαστεί, και του καλού καιρού το βάζουν στα πόδια για την κρύπτη. Χωρίς να ομολογούν αυθορμήτως για την τιμή και το δίκιο τους, θυμίζοντας το…παλληκάρι του «Θρύλου» που «την έκανε» με το χέρι και δεν σήκωσε το…ξερό του.

ΒΙΩΝΟΥΜΕ μικρά και μεγάλα που ορίζουν τη ζωή μας κι είναι διάχυτη η αντίληψη πως όλα πετυχαίνονται με άρνηση και ανυπακοή. Κι αν το σύνθημα (του ΚΚΕ) «η ιστορία γράφεται με ανυπακοή» είχε ισχύ και πέραση σε χρόνια ανελευθερίας, σήμερα πέφτει στο κενό, ως λόγος κενός, και αχρηστεύεται.

ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ ακόμα κι αν συμφωνούμε. Και βγαίνει για «κατανάλωση» ένας εκρηκτικός…επαναστάτης ασυμβίβαστου χαρακτήρα, που έχει πέραση στις μέρες μας. Με τις (ανοιχτές) θύρες παραβιασμένες και το «τζάμπα μάγκες» σε πλήρη ισχύ.

ΝΑ δούμε, λοιπόν, την «Αντίσταση» σε κάποιους χώρους και εκφάνσεις τη σύγχρονης ζωής «αντιστασιακών» που, τραβολογούσαν τη δημοκρατία, πριν την καταντήσουν μισή και αγνώριστη; Είναι περιττό, ως αυτονόητο και δεδομένο. Καθένας μας χρειάζεται τον χωροφύλακα ξοπίσω του για πειθαρχία, στιγμιαία και από κάποιον φευγαλέο φόβο. Μετά την…απομάκρυσνή σου, λύεται ο «συναγερμός» και ξανά στην πεπατημένη της ανομίας και της απάτης. Με τις διαβαθμίσεις της, που ξεκινούν απ’ το παραβιασμένο «κόκκινο» του εποχούμενου και «ξεσκέπαστου» μάγκα δικυκλιστή, για να φτάσει στον μεγαλοφοροκλέφτη που «δεν τον σκιάζει φοβέρα καμιά».

ΚΛΑΔΟΙ και σινάφια προβάλλουν τα δίκια τους, άτομα «επαναστατών» δείχνουν το ταπεραμέντο τους, η δημοκρατία υποχωρεί και η λογική ταλαιπωρείται, ωστόσο, οι συνδικαλιστές δίπλωσαν τη σημαία τους ψελλίζοντας, και ο συνδικαλισμός έφαγε κι αυτός τις «ψιλές» του. Έλαχε να φάει τις…χοντρές του μέχρι θανάτου του επί Χούντας, ζωντάνεψε με τη δημοκρατία, για να τη γρονθοκοπήσει. Ωστόσο, αν είναι χρέος σου με χούντες να αντιστέκεσαι, είναι ηλίθιο, με δημοκρατία, να παίρνεις το όπλο σου.

ΕΧΕΙ χώρους και πεδία για αγώνα η δημοκρατία. Και παιδεία, για τους λειτουργούς της εκπαίδευσης. Κι αν οι τελευταίοι αντιστέκονταν π.χ. στην αλητεία κάποιων καναλιών (με ημίγυμνες μαθήτριες στη «γέφυρα της ομορφιάς»), θα ‘παιρναν άριστα, ως παιδαγωγοί. Πρωτίστως.