Τα δίκαια, τα μαύρα και τα «μαύρα» των καθηγητών

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΝΑ ξεκινήσουμε απ’ τα δίκαια των καθηγητών. Για τη δουλειά και για τους ίδιους, που η κοινωνία τους αποκαλεί «λειτουργούς», όποτε τη βολεύει. Και, βέβαια, η πατρίδα μας που ήθελε ανέκαθεν τον δάσκαλο φτωχό (για λόγους σκοπούμενης αγραμματοσύνης του λαού), τον μεταχειρίζεται ως «επαγγελματία» κατωτέρας διαλογής. Κι αν η σημερινή κοινωνία, με τα «ιδανικά» και τις προτεραιότητές της, «δικαιολογεί και «χαλαλίζει» μιαν άνετη ζωή και πλούτη στον επαγγελματία της ύλης, στον δάσκαλο αρνείται και τον θέλει «ιεραπόστολο». Δικαιούται, να’ χει βίλα ο μεγαλέμπορος και εξοχικό ο μπακάλης, αυτοκινητάρα ο φούρναρης και σπιταρόνα ο μανάβης, περιουσία ο αγρότης, ακίνητα ο μηχανικός και…μίζες ο Υπουργός, αλλά ο δάσκαλος έξω και μακριά από τέτοιες αναζητήσεις.

ΠΟΙΟ είναι το πρωτεύον στα δεδομένα της δουλειάς του καθηγητή, στην τάξη; Ο αριθμός των μαθητών/μαθητριών. Με 2-3 παραπάνω φαίνεται η διαφορά. Αρνητική για την απόδοσή του καθηγητή και του μαθητή, δείκτης που ορίζει την παραγωγικότητα και των δυο και την ποιότητα της εκπαίδευσης. Από’ κει πέρα, ξετυλίγονται άλλες…ελλείψεις. Από βιβλιοθήκες που λείπουν μερικώς είτε ολοσχερώς, εργαστήρια με εξοπλισμό που φούσκωσε τις τσέπες μεσαζόντων και εμπόρων που τα διακίνησαν, χωρίς να αξιοποιούνται στην τρέχουσα εκπαιδευτική διαδικασία. Γιατί; Γιατί το λύκειο δεν είναι σχολείο-είναι προετοιμασία των «Πανελλαδικών» και προθάλαμος των ΑΕΙ.

ΚΑΙ πάμε στα αρνητικά και «αλλιώτικα». Απεργούσε, κάποτε, η ΟΛΜΕ και «έριχνε κυβερνήσεις». Απείχαν για μήνες οι καθηγητές απ’ τη δουλειά τους-λειτούργημα-με χίλιες δυο ελλείψεις και ουραγοί μισθολογικά, ωστόσο, με μπακράουντ την εκπαιδευτική τους εντιμότητα. Αρκούμενοι στον μισθό τους και με ωράρια εξοντωτικά. Χωρίς αποζημίωση ως συνοδοί στην «Πενταήμερη» και λουφαδόρους σε γραφεία βουλευτών και υπουργών. Εκεί, λοιπόν, στην τάξη της λιτότητας και της πλούσιας φαντασίας, αναβαθμίζονταν η ελληνική μας γλώσσα. Με πρώτη ύλη για τη γνώση το μυαλό που δούλευε, χωρίς «χρήστες» να πατάνε κουμπιά.  

ΑΥΤΟΣ, λοιπόν, ο χώρος με τα ψήγματα ιεραποστολικής διάθεσης δεν άντεξε στον χρόνο και τη φθορά. «Τα κονομάει ο διπλανός (του δημοσίου) με χίλιες δυο κομπίνες μετά μίζας και προμηθειών; Να τα’ κονομήσω κι εγώ» σκέφθηκε ο εκπαιδευτικός κι έκανε πράξη την πρόθεσή του. Σε κοινωνία όπου όλα πωλούνται κι αγοράζονται, πούλησε κι αυτός την ψυχή του.

ΚΙ άνοιξε ο δρόμος του ιδιαίτερου, για να κλείσει και τον καθηγητή στο κλαμπ των οικονομισάριων. Τρυπώνει σε σπίτια, αμείβεται με «μαύρα» κι είναι ο μισθός του συμπλήρωμα. Και το (δημόσιο) σχολείο για βιτρίνα της δουλειάς του. Για πελατεία που δεν θα’ χε, αν είχε παραιτηθεί απ’ το δημόσιο (ή αν τον είχαν απολύσει). Και είναι η συντριπτική πλειοψηφία τους, αλλά το κρύβουν.