Αφού ψηλαφίσει τις πληγές…

Του Θανάση Νικολαΐδη   

ΒΡΗΚΑΝ «δουλειά» οι κοινοβουλευτικοί μας και δεν εννοούμε τους «εργαζόμενους» της Βουλής που λούφαξαν πάνω στα (χρυσά) αυγά τους. Ξεσπαθώνουν ακροδεξιοί και οι «απέναντι» θυμίζοντας…20ή  Απριλίου 1967 «και ημείς άδομεν». Μια κοινοβουλευτική ΧΑ (Χρυσή Αυγή) που δεν κρατιέται και παραληρεί κι απέναντι τα κόμματα που πάσκισαν να την γεννήσουν και αγωνίζονται να την «αναδείξουν». ΣΗΚΩΣΑΝ (οι κοινοβουλευτικοί μας) τα μάτια τους απ’ τα μείζονα προβλήματα της Ελλάδας, παράτησαν τα δύσκολα με τους…Κινέζους, τα κάρφωσαν στον αντίπαλο κι η γλώσσα τους ροδάνι. Δεξιά κι αριστερά και κάνει και τις δυο σαν τέτοιες να μη μοιάζουν. Μια (ακρο)δεξιά που μας θυμίζει τον εαυτό της και μια (δήθεν) αριστερά που κουβαλάει νερό στο μύλο της πρώτης.

ΟΠΩΣ κάποτε με το ΚΚΕ (εκτός νόμου), ελκυστικό και ονειρώδες σε χέρια ιδεολόγων. Και σήμαινε αυτό αγράμματες ηγεσίες που οδηγούσαν αγωνιστές στο θάνατο κι άλλους που μορφώθηκαν στα Μακρονήσια, αφού νωρίτερα είχαν «οργώσει» τα βουνά. Και πιο…νωρίτερα; Ζωσμένοι στ’ άρματα σημάδευαν τον φασισμό. Κι αν ο πρώτος αγώνας ήταν καθήκον, ο δεύτερος ήταν μια προεξοφλημένη ήττα «προγραμμένων». Απ’ την αφιλόξενη αγκαλιά του Στάλιν στα χέρια του Τσώρτσιλ. Για τη συνήθη μεταχείριση από Άγγλους που εξολοθρεύουν τον αντίπαλο με ξένο αίμα.

ΑΥΤΑ, λοιπόν και άλλα περνούν απ’ το μυαλό μας στη θέα «συμπλεκομένων» του κοινοβουλίου μας. Σε καιρούς ειρηνικούς που μυρίζουν πόλεμο. Όχι, βέβαια, σαν τους δυο πολέμους που ερήμωσαν την Ευρώπη, αλλά μιλάμε για κοινοβουλευτικές πτέρυγες εμπλεκομένων εν δημοκρατία και χωρίς αιτία. 

«ΠΑΡΕΛΑΣΕ» ο…Χίτλερ απ’ το κοινοβούλιό μας με βρικολακιασμένους ομοϊδεάτες του που απέδρασαν απ’ τα καζάνια της κόλασης, κάτι απ’ τις μεθόδους των ναζιστών (σε κλίμακα) αντιγράφουν οι σημερινοί και η…γης τους ετρομάζει. Κι αν ο Γκαίμπελς μας…υποσχέθηκε πως «θα ξανάρθουμε και η γης θα τρέμει», είναι πολύ νωρίς να ονειρεύονται οι νεοφασίστες. Να περιμένουν την Ιστορία.

ΟΦΕΙΛΟΥΝ να συμμορφωθούν οι Χρυσαυγίτες σε κανόνες κοινοβουλευτικούς, να δώσουν τον αγώνα τους κατά των φαυλοκρατών που μας βούλιαξαν, με το «σύστημα» των προνομίων τους και των χρεών μας. Από’ κει και πέρα, είναι υπόθεση του ελληνικού λαού να αποφασίσει. Τους πριμοδοτεί εκλογικά; Τους (εξ)αφανίζει; Να το κάνει, αφού ψηλαφίσει τις πληγές του απ’ τη φασιστική θηριωδία, αλλά κι εκείνες του εμφυλίου που είναι πιο βαθιές (ως «αδελφικές») και ταυτοποιήσει τους ενόχους.