Απ’ τον «Δράκο», στον ατιμώρητο φονιά

Του Θανάση Νικολαΐδη   

ΑΓΡΙΑ τα εγκλήματα του «Δράκου του Σέιχ Σου», άγρια και η εκτέλεσή του. Και βέβαια, δεν πείστηκε κι ο…τελευταίος πως ήταν ο Παγκρατίδης ο δολοφόνος με την πέτρα. Χρόνια δεξιού παρακράτους (λίγο μετά τη δολοφονία Λαμπράκη η σύλληψή του), σε εποχή σκληρής Χούντας η εκτέλεσή του (1968).

ΚΙ αν «δολοφόνησαν» έναν αθώο, πρωί στο Επταπύργιο; Το έγκλημα της Πολιτείας είναι διπλό. Μια φωτογραφία (στη «Μακεδονία») που μας είχε γίνει εφιάλτης. Μπροστά ο μελλοθάνατος με χειροπέδες, 2-3 μέτρα πίσω του οι παπάδες με το ευαγγέλιο, ο εκπρόσωπος της δικαστικής εξουσίας, όλοι τους πεζή στη λιτανεία του θανάτου και έπονταν…τι; Η νεκροφόρα! Την είδε ο μελλοθάνατος, την άλλη μέρα η μάνα του, η κοινωνία που δεν έβγαλε άχνα για τη βαρβαρότητα.

ΚΑΠΟΙΑ (λίγα) χρόνια πέρασαν, τα ήθη…αναβαθμίστηκαν και τα μέσα (για το έγκλημα) «βελτιώθηκαν». Η πέτρα έγινε μαχαίρι στα χέρια του Κοεμτζή («ο θανών δεδικαίωται», αλλά ακόμα κλαίνε μαυροφορεμένες μάνες κι αδερφές των δυο-απ’ τους τρεις- δολοφονημένων αστυνομικών), αιτία η «παραγγελιά» και η εκτέλεση φυλάκιση (1973). Για να κλείσει η αυλαία της θανατικής ποινής με τον Λυμπέρη. Στην Ελλάδα των άκρων και των ακροτήτων, όπου το ζύγιασμα και η ισορροπία δεν εμπνέει, δεν εντυπωσιάζει...

ΚΙ ύστερα;  Έγινε η Ευρώπη…Αμερική (αλλά χωρίς ηλεκτρική καρέκλα) και η Ελλάδα Ευρώπη. Με τους Ευρωπαίους να νομοθετούν (και) για λογαριασμό μας. Απ’ τις χοντράδες, λοιπόν, της Χούντας στα…λεπτεπίλεπτα της δημοκρατίας (διάβαζε ασυδοσίας) κι απ’ την πέτρα στο περίστροφο. Και στο καλάσνικοφ, αν «χρειαστεί». Και, αντί της νεκροφόρας…μην αγγίξεις τον φονιά-θα μπλέξεις. Μη δείξεις τη φάτσα του στο «γυαλί», μη του χαλάς το κέφι στο κατώφλι της φυλακής. Υπομονή, μέχρι την αποφυλάκιση (απ’ τα…ισόβια), μετά πολλών αδειών (ενίοτε χωρίς επιστροφή) και συντονισμό του με άλλα «λουλούδια», ημεδαπά κι αλλοδαπά, για το επόμενο χτύπημα.

ΕΚΤΕΛΕΣΕ τον ατυχή βενζινά μπροστά στα μάτια της συζύγου του, με τρεις σφαίρες στο λαιμό!. «Δι ασήμαντον αφορμήν» και με πολλή βαρβαρότητα. Κι ήταν ο ίδιος (το θύμα), που είδαμε να αφηγείται πώς τον ξανάκλεψαν και πόσο αναγκαία είναι η αστυνόμευση. «Και η σκληρή τιμωρία του φονιά», προθέτουμε.

ΚΑΙ ψάχνουμε για…αστυνομικό (χωρίς να ευθύνεται ο ίδιος). Τον συναντάμε ξάγρυπνο και με το δάκτυλο στη σκανδάλη, μη σκάσει μύτη…τρομοκράτης και σημαδέψει «ιδεολόγο» της Βουλής, κι ας κουβαλάει…πιστόλι. Έχει η Πολιτεία τις προτεραιότητές της. Κι εμείς την αγανάκτησή μας.