Το «ναυάγιο» και οι αυτουργοί του

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΑΠΟΤΥΧΙΑ, κι εμείς ψάχνουμε την αιτία της σαρώνοντας, ως παρατηρητές (και μόνο) τα επίπεδα, καχύποπτοι για τους πάντες, ακόμα και για τον…εαυτό μας. Θα φτάσουμε στις ευθύνες του «λαού του μικρού του μέγα», ξεκινώντας από ψηλά. Εκεί όπου φτιάχνονται σχέδια και χαράζονται πολιτικές. Για την Ευρώπη των «μακρινών» Αμερικανών που λειτουργεί ως εξάρτημα για τα συμφέροντά τους, πριν το πετάξουν στα σκουπίδια.

ΔΕΝ βρισκόμαστε στα χρόνια του ψυχρού πολέμου και των (φανερών και κρυφών) ανταγωνισμών. Τους βλέπαμε «μεγάλους» (επειδή είμασταν γονατιστοί), σήμερα γίναν’ ένας που κουμαντάρει τον κόσμο, ως τρανός, μοναδικός αφέντης. Με τη στρατηγική του, αλλά και με τις…Νατοϊκές του βόμβες, αν χρειαστεί και «όπου δει». Με τους λαούς να πιστεύουν(;) πως υπάρχει ελπίδα για αναβίωση της κομμουνιστικής Ρωσίας και πως η Κίνα είναι «αφύλαχτη» και ανεξέλεγκτη. Έχει τον κρυφό(;) σκιτσογράφο της η σημερινή εικόνα του κόσμου, υπάρχουν σχέδια για το μέλλον και η γεωστρατηγική έγνοια και επίβλεψη των ΗΠΑ καλύπτεται με επιχειρησιακές δραστηριότητες. Με το ψευδεπίγραφο ταμπελάκι των οικονομικών αναζητήσεων.

ΠΑΜΕ στην «τηλεκατευθυνόμενη» Ευρώπη των γερμανικών και άρα ανθελληνικών συμφερόντων; Δεν φοβούνται οι Ευρωπαίοι «μην έρθουν οι Ρώσοι», αλλά δεν…σκίζονται για τα θησαυροφυλάκιά τους. Κίνησε τους μοχλούς της αντιρωσικά η Ευρώπη, γύρισε το τιμόνι, το καράβι στα βράχια και το αέριο εξανεμίστηκε.

ΝΑ πάμε στο…ημέτερο (λεγόμενο) κεφάλαιο (βιομηχανικό, εφοπλιστικό) με τους…άξιους εκπροσώπους του; Οι έλληνες λεφτάδες μπορεί να χρωστάνε στη ΔΕΠΑ, ωστόσο, βγάζουν έξω τα λεφτά τους και δεν τα ξαναμπάζουν για επενδύσεις στην Ελλάδα που τυχαίνει να’ ναι και πατρίδα τους.

ΚΑΙ, βέβαια, όλοι οι παραπάνω, άρα και οι Ρώσοι, κάτι ξέρουν από «εργασιακά» δεδομένα στην Ελλάδα της γραφειοκρατίας, της κομπίνας και της αρπαχτής. Λες να μην το’ μαθαν πως «δημόσιοι» λειτουργοί εξασφάλισαν το μέλλον των παιδιών τους με αρπαχτές από μίζες, φακελάκια και προμήθειες; Να μη μέτρησαν μέρες απεργίας «εργαζομένων» και λάβαρα συνδικαλιστών στον «αγώνα»; Να μην είδαν (περι)κυκλωτές της Ακρόπολης και μπλόκα σε λιμάνια;

ΚΑΙ, βέβαια, η πολιτική των διχασμένων πολιτικών μας δεν είναι άσχετη με το…ναυάγιο. Η Αντιπολίτευση επιχαίρει και θα…(κατα)δικάσει τους «ξεπουλητές», όταν και αν έρθει στη βασιλεία των ουρανών.

ΩΣΤΟΣΟ, «επιτυχία είναι να πέφτεις από αποτυχία σε αποτυχία, χωρίς να χάνεις τον ενθουσιασμό σου» (Τσώρτσιλ).