Η ζωή στο Abu Dhabi

Ζω στο Abudhabi τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Ακολούθησα τον άνδρα μου όταν η εταιρία του μεταφέρθηκε στο Dubai. Όταν άφησα την Αθήνα, το 2002, τίποτε δεν προμήνυε την μελλοντική οικονομική κρίση.

Τα Eμιράτα τότε δεν ήταν.....
γνωστός προορισμός. Πού είναι το Abu dhabi κυρία, με ρωτούσαν οι μαθητές μου στα ΙΕΚ, και τους σχεδίαζα τον χάρτη στον πίνακα. Οι έλληνες ήταν λίγοι εδώ, κυρίως μηχανικοί μεγάλων έργων. Σήμερα πολλοί περισσότεροι, στο Dubai οι πιο πολλοί, αλλά και εδώ σε εμας. Ακούω συχνά παράπονα όλα αυτά τα χρόνια. Πόσο τους ενοχλεί το κάλεσμα για προσευχή, στη διαπασών, πέντε φορές την ημέρα. Εμένα με γαληνεύει.

Μου θυμίζει τις κυριακάτικες λειτουργίες στα χωριά μας. Οι ντόπιοι, κρατάνε απόσταση από τους ξένους. Ευγενικοί και απόμακροι, κλεισμένοι σε σπίτια με ψηλούς τοίχους τριγύρω, οδηγώντας αυτοκίνητα τεράστια με σκούρα φιμέ παράθυρα στα malls, αφήνοντας στο πέρασμά τους αρώματα εξωτικά... στα μαύρα οι γυναίκες, στα λευκά οι άνδρες. Τεράστιες σύγχρονες πόλεις και λίγο παραέξω να απλώνεται η έρημος. Τόσο γοητευτική λίγο πρίν δύσει ο ήλιος...

Εδώ είναι θαμμένη και η μητέρα μου, σε ένα νεκροταφείο όλων των άλλων θρησκειών, εκτός της μουσουλμανικής, ανάμεσα σε ανθρώπους από τα πέρατα της γης... τόσο φιλόξενη χώρα για εκείνη, όταν 80 χρονών, σοβαρότατα άρρωστη, έγινε δεκτή ξανά και ξανά και ξανά, ατέλειωτες φορές στα τρία χρόνια, στο τοπικό και απίστευτα εξελιγμένο νοσοκομείο. «Δεν θα την δεχτούν. Είναι χριστιανή»» μου είπαν κάποιοι έλληνες που ζούσαν χρόνια εδώ. Στην εντατική, δωρεάν, πανάκριβη περίθαλψη, τριγυρισμένη από νοσοκόμες τρυφερές και γιατρούς που νοιάζονταν και που την φώναζαν «Μάμα» και προσπαθούσαν να την κρατήσουν στη ζωή με όλα τα μέσα..

Μου λείπει η πατρίδα μου. Αυτή των παιδικών μου χρόνων. Με το στακαμάν και το κρυφτό στη γειτονιά μέχρι αργά την νύχτα, με τα ραντεβού στον Μπακάκο στην Ομόνοια μετά την Πάντειο, με τους περίπατους στην Πατησίων και στον κήπο του μουσείου... Και να προσπαθώ χρόνια να πείσω τον σουηδό άνδρα μου ότι οι έλληνες δεν είναι αυτό που βλέπει σήμερα, ότι η πατρίδα της καρδιάς μου δεν είναι ούτε μίζερη ούτε αγενής ούτε ρατσίστρια και αφιλόξενη. Τότε που όταν κάποιος επεφτε στον δρόμο, όλοι έτρεχαν να τον σηκώσουν, έτσι όπως είναι εδώ ακόμα, τότε που οι ηλικιωμένοι και τα μικρα παιδιά είχαν ξεχωριστή αντιμετώπιση. Ναι, το αγαπώ αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι της παραδοσιακής κοινωνίας που ζω τώρα. Μου είναι οικείο, το αναγνωρίζω από τότε που ήμουν παιδί...

arouraios.gr