"...και με πλατιά νύχια"!

Σύμφωνα με μια αρχαία ανέκδοτη ιστορία, κάποτε ο Πλάτωνας κατέληξε επιτέλους στον ορισμό "τι είναι ο άνθρωπος" απαντώντας ως εξής: "είναι ένα δίποδο ζώο χωρίς φτερά".
Αυτόν τον ορισμό έδειχνε να τον αποδέχεται η τότε κοινωνία.

Ο ανεπανάληπτος Διογένης, όμως, όταν το έμαθε, θέλοντας να ειρωνευτεί τη ρηχότητα του ορισμού αυτού, πήρε έναν κόκκορα, του μάδησε τα φτερά και τον παρουσίασε στη σχολή του Πλάτωνα λέγοντας: "ορίστε, δίποδο ζώο χωρίς φτερά! αυτός είναι ο άνθρωπος του Πλάτωνα!"
Ο Πλάτων και η λοιπή φιλοσοφική...

γραφειοκρατία της εποχής, αντιλαμβανόμενοι το κενό στον ορισμό τους, αντέδρασαν ακαριαία.

Αντί, όμως να αναλογιστούν πού βρισκόταν το λάθος στο σκεπτικό, αυτοί απλώς προσέθεσαν στον ορισμό: "δίποδο ζώο, χωρίς φτερά και με πλατιά νύχια"...

Αυτή η πλατωνική νοοτροπία διαπερνά τους περισσότερους ημών και σήμερα.

Βρίσκουμε την "αλήθεια" μας, καμαρώνουμε σα γύφτικο σκεπάρνι, λες και τετραγωνίσαμε τον κύκλο, και επαναπαυόμαστε στη βεβαιότητα της απόλυτης αλήθειας μας.

Κι όταν έρθει κάποιος ενοχλητικός και με τη στραβομάρα και τη γρουσουζιά του τολμήσει να ταρακουνήσει λιγάκι τις βεβαιότητές μας, τον παίρνουμε στο κυνήγι.
Κι αν, παρ' ελπίδα, μετά τη βίαιη εκδίωξη, αναρωτηθούμε μήπως τυχόν υπήρχε και καμιά μικρή, τοσοδούλα ατέλεια στο σκεπτικό μας, τότε μπαινοβγάζουμε ένα filioque και θαρρούμε πως ξεμπερδέψαμε!
Ή έστω μ' ένα "...και με πλατιά νύχια"!