Λαϊκισμός και βία θα φέρουν μάγο ή λοχία;..

Του Κωστή Χατζηδάκη
http://www.aixmi.gr/

Μέσα στο κλίμα της κοινωνικής και πολιτικής έντασης, που χαρακτηρίζει τους τελευταίους μήνες την Ελλάδα, τρεις αντιλήψεις διαδίδονται ολοένα και περισσότερο. Η πρώτη έχει να κάνει με την συλλήβδην ενοχοποίηση των 300 της Βουλής και την εξ ορισμού καταδίκη οποιουδήποτε σχετίζεται με την πολιτική. Η δεύτερη, με τη συνολική απόρριψη του πολιτικού συστήματος που θεωρείται ανίκανο να δώσει οποιαδήποτε λύση. Και η τρίτη, με την άμεση ή έμμεση επιβράβευση πρακτικών βίας και αυτοδικίας.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Oι 300 της Βουλής: Καταρχήν, δεν αποτελούν ένα ομοιόμορφο σώμα. Ανήκουν σε κόμματα που απέχουν ιδεολογικά και πολιτικά μεταξύ τους. Και εκφράζουν διαφορετικές απόψεις για τα προβλήματα, διότι αυτή είναι...
 ακριβώς η ουσία της δημοκρατίας.
Αν υποτεθεί ότι δεν είμαστε ικανοποιημένοι από κανέναν ή έστω από τους περισσότερους και θέλουμε να τους αλλάξουμε –παρότι εξελέγησαν μόλις πέρυσι– μπορεί κάτι τέτοιο να συμβεί με πρόωρες εκλογές.
Ωστόσο, ενώ ορισμένοι καταδικάζουν το σύνολο των 300, από την άλλη πλευρά το 80% των πολιτών στις δημοσκοπήσεις λέει ότι δεν επιθυμεί πρόωρες εκλογές. Οι δύο αυτές λογικές δύσκολα συνδυάζονται μεταξύ τους.
Δεύτερον, η ικανότητα του πολιτικού συστήματος να δώσει λύσεις. Είναι γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχει σοβαρές ευθύνες για τη σημερινή κρίση. Θα ήταν, προφανώς, υποκρισία να ισχυριστούμε ότι δεν έχουν ευθύνες όσοι κατά καιρούς κυβέρνησαν τη χώρα ή όσοι αντιπολιτεύτηκαν με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Ανεξάρτητα, φυσικά, με το αν διαφωνούμε στον επιμερισμό των ευθυνών.
Θα ήταν, επίσης, υποκρισία να υποβαθμίσουμε τα προβλήματα της αδιαφάνειας και της ανάμιξης ορισμένων πολιτικών σε σκάνδαλα.
Η κοινωνική ένταση πρέπει να απασχολήσει σοβαρά τη Βουλή των Ελλήνων, ιδιαίτερα δε τα προβλήματα των κοινωνικά ασθενέστερων. Το ίδιο και όλα τα ζητήματα διαφάνειας και η συνεπακόλουθη τιμωρία των υπευθύνων με βάση τους κανόνες του Συντάγματος. Για να δοθούν λύσεις ουσιαστικές και αποτελεσματικές. Οι οποίες, ωστόσο, δεν μπορούν να δοθούν από κανέναν άλλον. Ούτε από κάποιο μάγο, ούτε από κάποιο λοχία.
Όσοι αμφισβητούν ουσιαστικά την ικανότητα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας να δώσει λύσεις, στην πράξη συντάσσονται με έναν υφέρποντα ολοκληρωτισμό. Αν στα μεγάλα προβλήματα που έχουμε, προσθέσουμε και την αμφισβήτηση της Δημοκρατίας, τότε η πατρίδα μας θα κατρακυλήσει ακόμα περισσότερο.
Τρίτον, η βία και η αυτοδικία ως λύσεις. Τις τελευταίες μέρες αναπτύσσεται το λεγόμενο «κίνημα του τζάμπα». Χωρίς να επιχειρείται η αντιμετώπιση ορισμένων υπαρκτών αδικιών στο νέο σύστημα με ειρηνικό και δημοκρατικό τρόπο, οι μπάρες σπάνε και ο καθένας εφαρμόζει το δικό του νόμο, επικροτούμενος από σημαντικό τμήμα των αναλυτών και της κοινωνίας. Με έναν έμμεσο τρόπο, ορισμένοι έχουν σπεύσει να δικαιολογήσουν, επίσης, διάφορα φαινόμενα βίας, συμπεριλαμβανομένης της επιθέσεως που έγινε εναντίον μου ή ακόμα και τρομοκρατικές επιθέσεις.
Ωστόσο, ας μη γελιόμαστε: Η βία είναι διαλυτικό στοιχείο, όπου και αν εκδηλώνεται. Στο οικογενειακό περιβάλλον, στον εργασιακό χώρο, στις κοινωνίες ευρύτερα. Η ενθάρρυνση και η επιδοκιμασία της βίας, ανοιχτά ή συγκεκαλυμμένα, είναι αμφισβήτηση της ουσίας της Δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας.
Η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα του διαλόγου, του πολιτικού πολιτισμού και της ανοχής, τουλάχιστον, στην αντίθετη άποψη. Είναι το πολίτευμα που έχει τη δυνατότητα να κάνει όλες τις διορθωτικές κινήσεις με τη σφραγίδα και την εντολή της πλειοψηφίας του λαού στις εκλογές.
Αν αγνοήσουμε αυτές τις αρχές θα οδηγηθούμε σε πολιτική και κοινωνική ζούγκλα, όπου τα επιχειρήματα υποκαθίστανται από τη βίαιη επιβολή του καθενός. Και, ως γνωστόν, στη ζούγκλα επικρατεί το δίκαιο του ισχυροτέρου. Οι νομιμόφρονες και οι ασθενέστεροι εξαφανίζονται.
Δεν πιστεύω ότι με αυτές τις απόψεις θα μεταπείσω πολλούς από αυτούς που ενστερνίζονται τις αντιλήψεις στις οποίες αναφέρομαι. Θεωρώ εξαιρετικά πιθανό ότι αρκετοί συμπολίτες μας, επηρεασμένοι από την οικονομική κρίση, τις συνέπειές της και τις υπαρκτές ευθύνες του πολιτικού συστήματος, θα εξακολουθήσουν να διακατέχονται από τις αντιλήψεις στις οποίες ασκώ κριτική.
Νομίζω, όμως, ότι θύματα τελικώς των αντιλήψεων αυτών θα είναι οι ίδιοι που τις ενστερνίζονται. Διότι οι ακραίες πρακτικές -όσο και αν εξηγούνται πολιτικά και κοινωνικά– θα βαθύνουν την κρίση και θα επιδεινώσουν τη θέση των κοινωνικά αδυνάτων.