Φαρμακεία

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΧΟΥΝ τη δικιά τους αλήθεια οι φίλοι φαρμακοποιοί. Την προβάλλουν όσο γίνεται στο χάος των διεκδικήσεων και περιμένουν ανταπόκριση. Απ’ τον πολίτη που τον αποκαλούν πελάτη κι απ’ την Πολιτεία που την είχαν σύμμαχο και την ήθελαν προστάτιδα. Χωρίς να το υποψιάζονται πως δίνουν προς τα έξω την εικόνα του επαγγελματία και λιγότερο εκείνην του επιστήμονα. Γιατί, αν κάποιοι απ’ τους ασπροφορεμένους πίσω απ’ τον πάγκο δείχνουν ανθρωπιά στο… γεροντάκι, οι πολλοί δεν του χαρίζουν καν ένα χαμόγελο. Μακρινοί κι αποστασιοποιημένοι, ψυχροί και...
 απρόσιτοι, ανέκφραστοι (-ες) με γυαλιά είτε όχι, αρπάζουν απ’ το ευκίνητο συρτάρι την… υγεία αποκωδικοποιώντας τα ορνιθοσκαλίσματα των γιατρών και την προσφέρουν πακεταρισμένη. Με τη φίρμα και το όνομά τους. Κι ύστερα; Τα αυτοκόλλητα. Το κομπιούτερ. Ο λογαριασμός. Η «συμμετοχή», το ποσοστό-και τι… ποσοστό(!). Εξασφαλισμένο, νομοθετημένο και μη ανταγωνίσιμο. Και τι που άδειασε ταμεία το «τρίγωνο» (γιατρός-ασθενής-φαρμακοποιός) στην Ελλάδα της (υπερ)κατανάλωσης, του αδιάφορου πολίτη και του ψηφοθήρα πολιτικού; Και τώρα (στη μέγγενη), τι κάνουμε που λοιδορούσαμε τους «κουτόφραγκους» για την επιμονή τους να ελέγχουν τη διαδρομή μιας… ασπιρίνης; Ωστόσο, είναι άδικο να «χάνεται» ο φαρμακοποιός με γνώσεις και το πτυχίο του στην… πανσπερμία των «χαρτιών».
ΟΥΤΕ οι φαρμακοποιοί κέρδισαν την κοινή γνώμη. Ο κόσμος «διάβασε» τις προθέσεις τους στο άγριο βλέμμα του κ. Λουράντου, έτοιμου να… σκοτώσει άνθρωπο. Σα να του πήρες από μπροστά το πιάτο που χρόνια έτρεφε το σινάφι του. Και, βέβαια, δεν τους ενοχλεί το «άνοιγμα» και το ωράριο. Φάνηκε απ’ την πορεία του «αγώνα». Με τις μεγαλοστομίες των εκπροσώπων τους. Με τη σπουδή τους για απεργία, λες και πουλάνε μανταλάκια. Και, βέβαια, η ουσία βρίσκεται στο… παραδάκι που θα λιγοστέψει με τα πολλά φαρμακεία, αλλά με το ποσοστό του 23% ακατέβατο και… ζηλευτό. Γιατί, αν (περίπου) μοιράζεσαι με τον πωλητή την αξία του προϊόντος, κάτι δεν πάει καλά στην αγορά, στην οικονομία και στην… ηθική (το ίδιο, κι αν το Κράτος χρωστάει και καθυστερεί). Το «λειτούργημα» γίνεται επάγγελμα, το φαρμακείο εμπορικό και το «ιγδίον (γουδί) αχάτου» ανάμνηση γλυκιά.
ΟΣΟ το ελληνικό φαρμακείο θα εμπλουτίζεται με «αλλότρια» στα ράφια του, τόσο θα καταντάει «μαγαζί» κι ο φαρμακοποιός θα απομακρύνεται απ’ τη δουλειά και την επιστήμη του. Κι αν αποκαλεί τον ασθενή «πελάτη» (όπως συνηθίζεται στις ιδιωτικές κλινικές), η κοινή γνώμη δεν θα είναι τόσο… κοινή και θα στηθεί απέναντί του. Με το (απλά ανήσυχο) βλέμμα του κ. Λοβέρδου να σκεπάζει το άγριο και… ανθρωποφάγο του κ. Λουράντου.