Πολιορκητικός κριός των ΗΠΑ

Η απόφαση - απειλή του Γ. Πα­πανδρέου να θέσει τη νέα δα­νειακή σύμβαση που προέκυ­ψε από τη σύνοδο της Ε.Ε. την 26η Οκτωβρίου στη... δοκιμασία του δημο­ψηφίσματος - πέρα από τις εσωτερι­κές (εσωκομματικές) πολιτικές διερ­γασίες που προκάλεσε - υπογράμμι­σε, ακόμη μια φορά, τουςάρρηκτους δεσμούς «αίματος» του πρωθυπουρ­γού της Ελλάδας με την Ουάσιγκτον και τα συμφέροντά της.Οι ΗΠΑ δεν θα μπορούσαν, αυτή τη στιγμή, να λάβουν μεγαλύτερη βοή­θεια στον πόλεμο που διεξάγουν ενα­ντίον της Γερμανίας (και του ευρώ) από αυτήν που τους πρόσφερε ο Γ. Παπανδρέου.

Ο στενός συνεργάτης του πρωθυ­πουργού και υπουργός Εξωτερικών της χώρας Σταύρος Λαμπρινίδηςήταν ο πρώτος Ευρωπαίος επίσημος με τον οποίο ήρθε σε επαφή η αμερικανική κυβέρνηση μετά τις αποφάσεις της συνόδου της 26ης Οκτωβρίου. Μετά τη συνάντηση με τη Χίλαρι Κλίντον στην Ουάσιγκτον στις 28 Οκτωβρίου ο Λαμπρινίδης δήλωσε: «Ήταν μια εξαι­ρετικά θετική συνάντηση, σ’ ένα εξαι­ρετικά θετικό κλίμα, που αποδεικνύ­ει ότι η Ελλάδα και η Αμερική έχουμε πλέον σε πολλά ζητήματα μια κοινήπροσέγγιση των πραγμάτων».

Ανάμεσα στα κοινά ζη­τήματα όπου διαπιστώ­νεται η κοινή ελληνοα­μερικανική προσέγγιση, για την οποία μίλησε ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, προ­φανώς είναι και η απόφαση του

Γ. Παπανδρέου για το δημοψή­φισμα. Αυτό γίνεται σαφές από τον θετικό - υποστηρικτικό τρόπο με τον οποίο υποδέχτηκε ο Λευκός Οίκος την απόφαση του Πα­πανδρέου: «Η απόφαση του Έλληνα πρωθυ­πουργού για τη διεξαγωγή δημοψη­φίσματος ‘‘ενισχύει’’ την ανάγκη η ευρωζώνη να προχωρήσει γρήγορα και αποτελεσματικά με την εφαρμογή του σχεδίου για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους», αναφέρει η ανακοί­νωση που εξέδωσε ο Λευκός Οίκος την Τρίτη.

Ο εκπρόσωπος Τύπου Τζέι Κάρνεϊ υπογράμμισε ότι η απόφαση για το δημοψήφισμα «απλά ενισχύει την αντίληψη πως η ευρωζώνη θα πρέπει να κινηθεί με ταχείς ρυθμούς για την υλοποίηση της συμφωνίας των Βρυ­ξελλών».

Το αμερικανικό παιχνίδι

Πίσω από τις αμερικανικές παρο­τρύνσεις για την υλοποίηση της από­φασης των Βρυξελλών (συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου) δύσκολα κρύβο­νται οι επιδιώξεις της Ουάσιγκτον. Την ίδια μέρα (Τρίτη) οι «Financial Times » σε άρθρο του Willem Buiter, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Το μπαζούκα του EFSF είναι νεροπίστολο», προεξο­φλούν την αποτυχία των ευρωπαϊκών αποφάσεων.

Σύμφωνα με το άρθρο της εφημε­ρίδας, η οποία χαρακτηρίζεται και ως «εργαλείο» των αγορών, «η ευρωπαϊ­κή σύνοδος για τη διάσωση του ευρώ κατέληξε σε προσωρινές και ατελείς λύσεις ως προς τα τρία άμεσα προβλή­ματα που αντιμετωπίζει η Ε.Ε.

Το πρώτο είναι η αναδιάρθρωση του κρατικού χρέους (για την Ελλάδα, πιθανότατα την Πορτογαλία και ίσως την Ιρλανδία). Το δεύτερο είναι η ανακεφαλαιοποίηση των, πολλών πλέον, τραπεζών - ‘‘ζόμπι’’ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και το τρίτο είναι η προστα­σία εκείνων των κρατών που, αν και φαίνεται πως είναι φερέγγυα, αντιμετωπίζουν άμεσο κίνδυνο ρευστό­τητας».

Με πιο απλά λόγια, αυτό που ζη­τούν οι αγορές (και οι ΗΠΑ) από την ευρωζώνη (Γερμανία κατά κύριο λό­γο) είναι ζεστό χρήμα. Όπως επιση­μάνθηκε στην οικονομική ιστοσελίδα XrimaNews, οι ΗΠΑ αναζητούν 2,173 τρισ. δολάρια με τα οποία θα πρέπει να αναχρηματοδοτήσουν το επόμενο έτος το κολοσσιαίο χρέος τους. Ανα­ζητώντας αυτό το αστρονομικό ποσό, οι ΗΠΑ είναι προφανές ότι θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να αναχρημα­τοδοτήσουν αυτό το ποσό με όσο δυ­νατόν χαμηλότερο επιτόκιο.

Ανάμεσα στις πιθανότητες είναι η πρόκληση μιας διεθνούς κρίσης στα χρηματιστήρια, ώστε να μεταφερθούν χρήματα προς την αγορά ομολόγων και να αναχρηματοδοτήσουν αυτό το τεράστιο χρέος τους με όσο το δυνα­τόν χαμηλότερο επιτόκιο.

Αυτή τη χρονική στιγμή η ευρωπαϊ­κή κρίση χρέους είναι δεδομένη και το μόνο που έχει να κάνει η Αμερική είναι να παρατείνει την εξεύρεση της λύσης και για τους επόμενους μήνες. Σε αυτό το τελευταίο (παράταση της ευρωπα­ϊκής κρίσης) μπορεί ο Γ. Παπανδρέου να προσφέρει μεγάλη βοήθεια.

Εξ άλλου η ενίσχυση των αγορών με 2 τρισ. ευρώ, είτε από τα γερμανικά πλεονά­σματα είτε από την κοπή πληθωριστι­κού νομίσματος από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είτε από κεφάλαια τρίτων χωρών μέσω του ΔΝΤ είτε από έναν συνδυασμό των παραπάνω, θα είναι μια γερή ανάσα στη ρευστότητα του συστήματος.

Το Βερολίνο προφανώς δεν επιθυ­μεί ούτε να βάλει το χέρι στην τσέπη ούτε να υπονομεύσει την ισχύ του ευρώ και επιχειρεί να επιβάλει «γερμανι­κή» δημοσιονομική προσαρμογή, πει­θαρχία και έλεγχο στην Ελλάδα και την ευρωζώνη συνολικά. Αυτόν τον έλεγ­χο το Βερολίνο επιχειρεί να τον θεσμο­θετήσει – πέραν του ήδη υπάρχοντος Συμφώνου για το Ευρώ – ξεκινώντας μια διαδικασία για την αλλαγή των ευρωπαϊκών Συνθηκών.

Του ζητούν «κωλοτούμπα»

Η προθυμία με την οποία ο Γ. Πα­πανδρέου τοποθετήθηκε (αυτός και η χώρα) στο πλευρό των ΗΠΑ στον με­γάλο παγκόσμιο νομισματικό πόλεμο εξελίσσεται με κλιμακούμενη ένταση και αποτυπώθηκε από τουςπρώτους μήνες της διακυβέρνησής του, με την προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ και μέ­σω αυτού τη θεσμικήεμπλοκή της Ου­άσιγκτον στα δημοσιονομικά της Ε.Ε. και στα πόδια της Γερμανίας.

Αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο η Ελλάδα βιώνει την οργή του Βερολίνου. Σε αυτό το πλαίσιο, άλλωστε, όπως θα δείτε στις σελίδες 6-7, Μέρκελ και Σαρκοζί απαντούν με επί­σπευση του μηχανισμού πτωχεύσεων (ESM), αλλά και την αναζήτηση νομι­κού πλαισίου που να διευκολύνει την έξοδο μιας χώρας από το ευρώ.

topontiki.gr