Αρθρογράφοι
Δ.Ιατρόπουλος | Α.Ανδριανόπουλος | Γ.Δελαστίκ | Δ.Γιαννακόπουλος | Γ.Πιπερόπουλος | Χ. Κλυνν | Ε.Ανδρικόπουλος | Δ.Κωνσταντάρας | Δ.Κοζάκης | Γ.Πρεβενιός | Θ.Νικολαϊδης | Παπά-Ηλίας | Δέσπω | Siglitiki | Σ.Κ | Μακελειό

Η σελίδα του πιο πιστού μας φίλου....

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Τα πραγματικά αίτια ενός εκβιαστικού δημοψηφίσματος


Γράφει ο Προκόπης Παυλόπουλος 

Από τις ως τώρα δηλώσεις –διαρκώς, δυστυχώς, αντιφατικές και αντικρουόμενες- του Πρωθυπουργού κ. Γ. Παπανδρέου και του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης και Υπουργού Οικονομικών κ. Ευ. Βενιζέλου διαφαινόταν, μάλλον, ότι η δεύτερη Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης, όπως θα προκύψει ως αμάλγαμα των οριστικών συμπερασμάτων των Συνόδων Κορυφής της 21ης Ιουλίου και της 26ης -27ης Οκτωβρίου 2011, θα κατετίθετο, «εν ευθέτω χρόνω», στη Βουλή προς κύρωση με τυπικό νόμο. 
«Ξαφνικά», την περασμένη Δευτέρα, ο κ. Γ. Παπανδρέου πυροδότησε, σε βάρος του Ελληνικού Λαού, τη «βόμβα» του εκβιαστικού δημοψηφίσματος ως προς την έγκριση της δεύτερης Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης. Το ξαφνικά εντός εισαγωγικών, επειδή όλα είχαν, ουσιαστικώς, προαναγγελθεί όταν συνεζητείτο στη Βουλή το σχέδιο νόμου περί δημοψηφισμάτων (νυν ν.4023/2011), όπως είχα την ευκαιρία να επισημάνω στη σχετική παρέμβασή μου κατά την ως άνω συζήτηση. 

Και έτσι επιδιώκει –πιστεύω ότι δεν θα τα καταφέρει και δεν πρέπει να τα καταφέρει- πρώτον, είτε να επιβιώσει πολιτικώς είτε ν’ αποδράσει από την κυβέρνηση, εκβιάζοντας το κοινωνικό σύνολο με την απειλή της πτώχευσης και την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, όταν όμως ο ίδιος, με δική του αποκλειστικώς ευθύνη, έφερε τη Χώρα ως εδώ. Και, δεύτερον, να καλύψει τη Κυβέρνησή του και τον εαυτό του από τις ευθύνες του για το ότι η πρώτη Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης ουδέποτε ήλθε προς κύρωση στη Βουλή, κατά προκλητική παραβίαση του άρθρου 36 παρ. 2 του Συντάγματος.  Αυτή, τη δεύτερη πτυχή του εκβιασμού του Γ. Παπανδρέου, αναδεικνύουν οι σκέψεις που ακολουθούν.

I. Η κύρωση της δεύτερης Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης θα επεχειρείτο, από κυβερνητικής πλευράς, όχι με την αυξημένη πλειοψηφία των 3/5. Και τούτο επειδή η Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου αφενός αποφεύγει, «επιμελώς», να δεχθεί ότι και με την ως άνω Σύμβαση αναγνωρίζονται «σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα», κατά τις διατάξεις του άρθρου 28 παρ. 2 του Συντάγματος.  Και, αφετέρου, διότι έχει πια αντιληφθεί ότι η επίκληση αμιγώς πολιτικών λόγων, εκπορευόμενων από τη συγκυρία, ουδόλως μπορεί να δικαιολογήσει μια τέτοια αυξημένη πλειοψηφία, αφού αποτελεί κοινό τόπο ότι μόνο το Σύνταγμα και, σ’ εκτέλεσή του, ο Κανονισμός της Βουλής προβλέπουν πότε τούτο επιβάλλεται και ποιες ιδιαίτερες έννομες συνέπειες δρομολογεί.

Α. Άρα, η κύρωση της δεύτερης Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης από τη Βουλή θα επεχειρείτο, με απλή πλειοψηφία και σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 36 παρ. 2 του Συντάγματος, κατά τις οποίες: «Οι συνθήκες για εμπόριο, φορολογία, οικονομική συνεργασία και συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς ή ενώσεις, και όσες άλλες περιέχουν παραχωρήσεις για τις οποίες, σύμφωνα με άλλες διατάξεις του Συντάγματος, τίποτε δεν μπορεί να οριστεί χωρίς νόμο, ή οι οποίες επιβαρύνουν ατομικά τους Έλληνες, δεν ισχύουν χωρίς τυπικό νόμο που τις κυρώνει».

Β. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος που ν’ αμφισβητεί πως συμφωνίες ή συμβάσεις δανεισμού με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, στο πλαίσιο εφαρμογής του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας, αποτελούν κατ’ εξοχήν –ακριβώς επειδή, μεταξύ άλλων, «επιβαρύνουν ατομικά τους Έλληνες»- περιπτώσεις οι οποίες εμπίπτουν στο πλαίσιο εφαρμογής του άρθρου 36 παρ. 2 του Συντάγματος. Και κάθε άλλο παρά μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι δυνατό, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, να συγκριθούν με τις «συμβάσεις απλοποιημένης μορφής», για τις οποίες αρκεί η υπογραφή του αρμόδιου Υπουργού.  Συνακόλουθα τέτοιες συμβάσεις, για να ισχύσουν, απαιτούν τυπικό νόμο κύρωσής τους, δηλαδή αποφασιστική παρέμβαση της Βουλής.  Υπό διαφορετική εκδοχή –ήτοι χωρίς κυρωτικό νόμο- είναι ανίσχυρες και δεν παράγουν έννομα αποτελέσματα, όπως ορίζει άλλωστε το ίδιο το Σύνταγμα στο άρθρο 36 παρ. 2.

II. Υπό τα δεδομένα όμως αυτά είναι φανερό ότι η Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου θα ήταν αναγκασμένη ν’ ανατρέψει τις συνθήκες υπό τις οποίες, με προφανή όχι απλώς παραβίαση αλλά κυριολεκτικώς κατάλυση του Συντάγματος, τέθηκαν σε ισχύ, κατ’ εφαρμογή των Μνημονίων, η από 8/5/2010 Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης και ο από 10/5/2010 Διακανονισμός Χρηματοδότησης. Σχετικά μ’ αυτή την «ανατροπή» της τακτικής της Κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου πρέπει, νομίζω, να επισημανθεί η επιβεβλημένη επίγνωση του κ. Ευ. Βενιζέλου, και ως καθηγητή του συνταγματικού δικαίου, για τις πρόσθετες ευθύνες που θα συνεπαγόταν μια νέα ωμή παραβίαση του Συντάγματος όταν αφορά θέματα αυτής της, τεράστιας, εθνικής σημασίας.

Α. Υπενθυμίζεται ότι οι προαναφερόμενες δύο, συμπληρωματικές μεταξύ τους, δανειακές συμβάσεις, καίτοι το σχετικό σχέδιο νόμου κατατέθηκε στη Βουλή, ουδέποτε κυρώθηκαν απ’ αυτήν.  Και τούτο διότι, μετά τη κατάθεσή του στη Βουλή ψηφίσθηκαν, στις 6/5/2010, από την κυβερνητική πλειοψηφία –και κάποιους μεμονωμένους «πρόθυμους» συμπαραστάτες- οι διατάξεις του πρώτου άρθρου παρ. 4 και του  τρίτου άρθρου του ν. 3845/2010, όπως τροποποιήθηκαν –μια μέρα μετά, ήτοι την 7/5/2010!!- με τις διατάξεις του άρθρου μόνου παρ. 9 του ν. 3847/2010, κατά τις οποίες, μεταξύ άλλων: «Τα μνημόνια, οι συμφωνίες και οι συμβάσεις του προηγούμενου εδαφίου εισάγονται στη Βουλή για συζήτηση και ενημέρωση. 2. Η ισχύς των συμβάσεων του άρθρου πρώτου αρχίζει από την ημερομηνία υπογραφής τους».  Τονίζω εκ νέου  ότι ακόμη και απλή ανάγνωση των προαναφερόμενων διατάξεων του άρθρου 36 παρ. 2 του Συντάγματος αρκεί για να τεκμηριώσει  πως οι ως άνω διατάξεις των ν. 3845/2010 και 3847/2010 ψηφίσθηκαν ουσιαστικώς κατά κατάλυση του Συντάγματος, οι δε δανειακές συμβάσεις που δεν κυρώθηκαν από τη Βουλή κατ’ εφαρμογή τους παραμένουν πάντοτε θεσμικώς έκθετες, ως νομικώς ανίσχυρες.

Β. Επειδή οι προαναφερόμενες αντισυνταγματικές διατάξεις των ν. 3845/2010 και 3847/2010 δεν έχουν ως τώρα τροποποιηθεί ή καταργηθεί θα ετίθεντο και τ’ ακόλουθα ζητήματα αν η Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου έφερνε προς κύρωση, κατά το άρθρο 36 παρ. 2 του Συντάγματος, τη νέα δανειακή σύμβαση.

1. Πρώτον, μαζί με το κυρωτικό της δανειακής αυτής σύμβασης σχέδιο νόμου –ή και προηγουμένως- η Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου θα όφειλε να καταθέσει στη Βουλή προς ψήφιση και ρητή καταργητική διάταξη των προαναφερόμενων  αντισυνταγματικών ρυθμίσεων των ν. 3845/2010 και 3847/2010.  Διαφορετικά, συνεχίζει να φέρει στο ακέραιο την ευθύνη για τη διαιώνιση μιας κραυγαλέας αντισυνταγματικότητας, την οποία και η ίδια πλέον αναγνωρίζει, με το να προσφεύγει οψίμως στην κυρωτική διαδικασία του άρθρου 36 παρ. 2 του Συντάγματος.

2. Δεύτερον, η a posteriori αποδοχή της -ορθής, επαναλαμβάνω, συνταγματικώς- θέσης ότι οι δανειακές συμβάσεις σ’ εκτέλεση των Μνημονίων πρέπει να κυρωθούν από τη Βουλή, ως υπαγόμενες στο πλαίσιο του άρθρου 36 παρ. 2 του Συντάγματος άλλως είναι ανίσχυρες, θέτει, προφανώς και αυτονοήτως, σημαντικά ζητήματα κυρίως προς την κατεύθυνση:

α) Των πολιτικών και θεσμικών ευθυνών όλων εκείνων των κυβερνητικών και κομματικών παραγόντων που πήραν την πρωτοβουλία ψήφισης και στήριξης των ως άνω διατάξεων των ν. 3845/2010 και 3847/2010. Διατάξεων τις οποίες, τώρα, η ίδια η Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου αναγνωρίζει, εμμέσως πλην σαφώς, ως ευθέως αντισυνταγματικές.

β) Των έννομων αποτελεσμάτων που έχουν στο μεταξύ παραγάγει οι δύο δανειακές συμβάσεις του Μαΐου 2010, οι οποίες ως τώρα εφαρμόζονται μολονότι πια, και κατά την άποψη της ίδιας της Κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, κρίνονται αντισυνταγματικές.

Η κατά τ’ ανωτέρω σειρά συλλογισμών αποδεικνύει λοιπόν και τούτο:  Το δημοψήφισμα, υπό τους εκβιαστικούς όρους με τους οποίους προτείνεται, πρωτίστως είναι αντίθετο με το γράμμα και το πνεύμα του άρθρου 44 παρ. 2 του Συντάγματος περί δημοψηφισμάτων.  Ουδόλως ο συντακτικός και ο αναθεωρητικός νομοθέτης φαντάσθηκαν προσφυγή  στη λαϊκή ετυμηγορία μέσω ενός εξωφθάλμως εκβιαστικού δημοψηφίσματος για τέτοιας σημασίας εθνικό διακύβευμα. 

Πέραν τούτου όμως ο κ. Γ. Παπανδρέου επιχειρεί ν’ απαλλάξει τη Κυβέρνησή του και τον προ του κ. Ευ. Βενιζέλου Υπουργό Οικονομικών από τις τεράστιες ευθύνες τους για το ότι δεν έφεραν στη Βουλή προς κύρωση την πρώτη Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης, κατά προκλητική παραβίαση –ορθότερα κατάλυση- του άρθρου 36 παρ. 2 του Συντάγματος.  Ας μην υποτιμηθεί αυτή η δεύτερη παράμετρος.  Τώρα που καταρρέει, πολιτικώς, ο κ. Γ. Παπανδρέου προφανώς αναλογίζεται αφενός πως θ’ αποδράσει, το συντομότερο δυνατό, από την κυβέρνηση. Και, αφετέρου, τι θα συμβεί όταν θα έλθει ο «λογαριασμός» των ευθυνών για την πτώχευση και την εξαθλίωση της Χώρας.

(Από τα «Επίκαιρα»)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε παρακάτω το σχόλιο σας και στην Υποβολή σχολίου ως: επιλέξτε το Ανώνυμος/η και μετά πατήστε την Δημοσίευση σχολίου
Καλό θα είναι (στο τέλος ή την αρχή του σχολίου σας) αν θέλετε να βάζετε το όνομα σας ή ένα ψευδώνυμο.