ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Προς Θεού, όχι μιαν απ’ τα ίδια
Του Θανάση Νικολαΐδη
Τα βάζουμε με τους ξένους (ανθέλληνες, «φίλους» και συνεταίρους), κάποιοι ζητούν ακόμα και τη…σύλληψη των τροϊκανών, τους τα ψάλαμε, δεν συγκινήθηκαν, εκτονωθήκαμε. Ωστόσο, είναι σαν να τα βάζεις με μια τράπεζα που σου ρουφάει το αίμα με την υπογραφή σου. Κι αν την κάψεις με βενζίνες και στουπιά, θα ξεφυτρώσει άλλη. Πιο στυγνή και πιο μεγάλη. Με τις ίδιες «συνήθειες» κι εσύ απέναντι να κλαις που δεν σε…
λυπάται. Με το μυαλό κολλημένο στην απανθρωπιά των δανειστών σου και στο σύστημα. Κι είναι το ίδιο με εκείνο που σου’ δινε με ευκολία τα διακοποδάνεια και γαμοδάνεια, με μάτσο τις κάρτες του 17%.
Να πούμε «μπόρα είναι θα περάσει»; Να περιμένουμε μαύρες μέρες; Μόνο ατενίζοντας αισιόδοξα το μέλλον έχεις μέλλον. Ωστόσο, όσα (δανεικά) κι αν πέσουν στο ταμείο, με τις υπάρχουσες δομές και τη νοοτροπία, θ’ αδειάσει σύντομα και πάλι απ’ την αρχή. Κι αν περισσέψει ΕΝΑ ευρώ για μοιρασιά, δεν θα σε αφήσουν να το δεις. Θα το’ χει φάει το σκοτάδι σε τσέπες λαδωμένων ή θα’ χει αλλάξει…εθνικότητα οδεύοντας για Ελβετία.
ΕΙΝΑΙ…ψυχοτονοτικό να βρίζεις τους αιτίους των δεινών σου, αλλά μην τους αναζητάς με προτεταμένο το όπλο, σαν τους Ναζί σε ανυπεράσπιστους μελλοθάνατους. Διεύρυνε το πεδίο αναζήτησης και σάρωσε με την κάννη σου όλους τους ύποπτους. Θα ανακαλύψεις και στο δικό σου στρατόπεδο προδότες και κουκουλοφόρους, ανθέλληνες του εσωτερικού και συνεργάτες του εχθρού.
Να ξαναπάμε στις δομές που μόνο η ανάγκη θα τις αλλάξει και στη νοοτροπία που δεν αλλάζει. Κι αν είναι με ευχές και παρακάλια να ξορκίσεις το κακό, ας μένει. Αν μιλάς για φιλότιμο σε εποχές παγκόσμιας επικυριαρχίας του καπιταλισμού πάνω στα κράτη και για ελληνικό φιλότιμο μεταλλαγμένων (νεο)ελλήνων, είσαι ρομαντικός, αγαθός και αιθεροβάμων. Κι αν οι Ευρωπαίοι θέσπισαν νόμους και κανόνες για να επιβιώσουν σ’ εκείνα τα αφιλόξενα πλάτη, οι έλληνες το’ χουμε υποχρέωση. Γιατί; Γιατί χρωστάμε. Τι άλλο; Γιατί δεν θέλουμε μιαν απ’ τα ίδια.
ΤΕΛΟΣ η ελληνική…μαγκιά, οι κλέφτες και οι μιζαδόροι, τέλος οι χρυσοπληρωμένοι που δεν τους άγγιξε η κρίση, τέλος και τα λόγια του αέρα. Πώς; Με έναν «μάνατζερ» εισαγόμενο, ελεγχόμενο και με ημερομηνία λήξης. Για να τινάξει γιακάδες υπουργών (μας), να πάρει κεφάλια και να μας στρώσει στον μονόδρομο της τάξης και της πειθαρχίας.