Ζωοφιλία και Πολιτισμός

Γράφει η Σοφία Αλιμπέρτη

Είμαι κάτοικος αυτής της Πόλης που λέγεται Αθήνα και κάποτε ήταν πολύ όμορφη και ανθρώπινη. Διαμένω στα Άνω Πατήσια, στην περιοχή Κυπριάδη, στην πάλαι ποτέ Κηπούπολη και γειτονιά των καλλιτεχνών.

Τώρα πια δεν είναι τίποτα από τα δύο. Δυστυχώς είναι ένα μεγάλο αφοδευτήριο σκύλων όπως και όλη η πόλη απ’ άκρη σ’ άκρη, στις πλατείες στα πάρκα, στους δρόμους, σε κάθε περιοχή και σε κάθε σπιθαμή γης ή τσιμέντου.

Οι κληρονόμοι των καλλιτεχνών παραχώρησαν τις υπέροχες βίλλες των παπούδων και των γονιών τους σε αδηφάγους κατασκευαστές έναντι γενναίας αντιπαροχής και στην θέση των μονοκατοικιών φύτρωσαν κακόγουστες φτηνιάρικες πολυκατοικίες όλες ίδιες που θυμίζουν «γκέτο».

Επειδή όμως η περιοχή είναι ακριβή όσοι είχαν πρόσβαση σε μεγάλα δάνεια αγόρασαν διαμέρισμα και για να συμπληρώσουν την επίπλωση τους εφοδιάστηκαν με ένα ή και με δύο σκύλους.

Βλέπει λοιπόν κανείς όλες τις ώρες της ημέρας αλλά και το βράδυ να προβάλλουν από τους γύρω δρόμους σκύλοι διαφόρων φυλών, μεγεθών και χρωμάτων και τραβώντας τα’ αφεντικά τους από το λουρί τρέχουν να κάνουν την ανάγκη τους όπου τους αρέσει:

Στους δρόμους, στα πεζοδρόμια στις αυλές, στις πυλωτές και τα παρτέρια των πολυκατοικιών, στις εισόδους των μαγαζιών, στις στάσεις των μέσων μαζικής μεταφοράς εκεί που περιμένει ο κόσμος το τρόλεϊ ή το λεωφορείο και δεν αντέχει την αφόρητη δυσοσμία.

Με ποιο δικαίωμα αυτοί οι ασυνείδητοι άνθρωποι που δεν έχουν ίχνος τσίπας και ντροπής μας επιβάλλουν αυτή την φρικτή κατάσταση;

Ας μας πει κάποιος αν αυτό δεν είναι φασισμός τότε τι είναι;

Πρέπει να διευκρινίσω ότι δεν είμαι εχθρός των ζώων. Το αντίθετο. Τα λυπάμαι διότι όταν περάσει η “μόδα” επειδή περί μόδας πρόκειται οι διάφοροι κατ’ ευφημισμόν ζωόφιλοι θα τα εγκαταλείψουν σε κάποια εξοχή μακριά από την πόλη για να μη μπορούν να γυρίσουν.

Και ή θα πεθάνουν από πείνα ή θα αγριέψουν και θα κατασπαράξουν όποιο άλλο ζώο βρεθεί μπροστά τους.

Δεν αμφισβητείται από κανένα ότι τα ζώα έχουν δικαιώματα στην στοργή των ανθρώπων, στην τροφή και στην υγεία. Σκέφτηκε όμως κάποιος από αυτούς που υπεραμύνονται αυτών των δικαιωμάτων ότι μια μερίδα της κοινωνίας η πλέον ευάλωτη και εκτεθειμένη βρίσκεται σε κατώτερη θέση ακόμη και από τα σκυλιά;

Αυτά δυστυχώς είναι τα παιδιά που είναι κλεισμένα στα διαμερίσματα και τιμωρημένα στην μοναξιά του υπολογιστή.

Χώρος για παιχνίδι δεν υπάρχει που είναι αναγκαίο όσο το φαγητό. Άλλοτε υπήρχαν αλάνες, παιδικές χαρές με πολλά παιχνίδια αλλά και με σκάμμα γεμάτο χώμα που ήταν η χαρά των μικρών παιδιών. Τώρα πώς να πάνε να παίξουν σε πάρκα; Είναι πιο πολλά τα σκυλοκακά από τα χώματα. Η κατάσταση έχει γίνει εφιαλτική. Στον δρόμο που περπατάμε κοιτάμε κάτω σε κάθε βήμα μην τα πατήσουμε και γλιστρήσουμε και βρεθούμε στο νοσοκομείο με κάποιο κάταγμα.

Αυτό ακούμε να συμβαίνει πολύ συχνά. Επίσης διαμαρτύρονται και οι ποδηλάτες πως γλιστρούν οι ρόδες τους στα σκυλοπεριττώματα και κινδυνεύουν να πέσουν με απρόβλεπτες συνέπειες για την ζωή τους.

Στη γειτονιά Κυπριάδη τα πεζοδρόμια είναι πλατιά και κατά μήκος τους έχουν παρτέρια με δέντρα μεγάλα και μικρά. Κάτω από το πράσινο όμως κρύβεται η απόλυτη ακαθαρσία και δυσοσμία. Πραγματικός βόθρος.

Με το χάλι αυτό έχουν αγανακτήσει και οι πλέον ανεκτικοί. Είναι αυτονόητο ότι το πρωταρχικό στοιχείο πολιτισμού είναι η καθαριότητα απαραίτητη για την υγεία μας και κυρίων των παιδιών μας. Δεν φαίνεται να συμφωνούν με αυτήν την άποψη οι Ζωόφιλοι Αρσενικοί και Θηλυκοί. Είναι εξοικειωμένοι με την αθλιότητα της ακαθαρσίας επειδή κατά τα φαινόμενα την έχουν συνηθίσει από τα σπίτια τους. Η ιδιοκτησία ενός ζώου είναι ευθύνη του κατόχου του και δεν έχει δικαίωμα να ενοχλεί τους πολίτες. Όπως προανέφερα δεν έχω πρόβλημα με τα τετράποδα. Έχω όμως πρόβλημα και .. και πολύ μεγάλο μάλιστα με τα δίποδα που τα βόσκουν!

Σοφία Αλιμπέρτη

Άνω Πατήσια