ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Μεσάζοντες και…Ιντερνέτ
Του Θανάση Νικολαΐδη

ΠΟΤΕ δεν…μείναμε από μεσάζοντες και αεριτζήδες. Δεν είναι το φαινόμενο ελληνικό, αλλά στη νεώτερη Ελλάδα της κομπίνας και της αρπαχτής, το χρήμα αλλάζει χέρια που δεν τα είδες. Γέμισε τσέπες φουσκωτές και θησαυροφυλάκια κι αν είδες τον μεσάζοντα, ζήτα του διεύθυνση και τηλέφωνο. Φαντομάς στη διακίνηση του προϊόντος και ξαφνικά παρών στην καίρια στιγμή.
Για ν’ αρπάξει τον ιδρώτα του παραγωγού με ψεύτικα τιμολόγια και να φορτώνει την τιμή όσο σηκώνει η κίνηση στο παζάρι και η δικιά του παλιανθρωπιά. Με το Κράτος θεατή.

ΕΧΕΙ την ιστορία της η αγροτιά, την παρουσία τους οι μεσάζοντες και Μαρίνος Αντύπας δεν ξαναγεννιέται. Ούτε ο ξεσηκωμός του Κιλελέρ κυοφορείται, μιας και ο σημερινός αγρότης είναι προσαρμοσμένος στην εποχή του. Άρχοντας μπρος στον κολλήγο του 1910, με…αιρκοντίσιον στο τρακτέρ του και με διευρυμένη φοροαπαλλαγή που κλείνει το μάτι στα εξοντωτικά χαράτσια των «δουλοπάροικων» του Βόλου και της Λάρισας, πριν απ’ την έκρηξη του Κιλελέρ. Και, βέβαια, «επανάσταση δεν γίνεται χωρίς επαναστάτες» (Τσε Γκεβάρα) κι εδώ μιλάμε για μπουκωμένους…

ΘΑ εξαφάνιζε τους μεσάζοντες η Αλλαγή του Α. Παπανδρέου κι αυτοί «εξόντωσαν» τους Υπουργούς του, πριν το αποτολμήσουν. Θα τους καταργούσε η φορολόγησή τους, όπως ο Λένιν του…αστούς που θα τους «έλιωνε ανάμεσα στις μυλόπετρες της φορολογίας και του πληθωρισμού». Και, βέβαια, είδαμε τους «συντετριμμένους» και τους «λιωμένους», βγάλαμε συμπέρασμα ιστορικό, τρομάξαμε απ’ τα μεγάλα λόγια και ανεχτήκαμε τους μεσάζοντες σαν αναγκαίο κακό. Στην Ελλάδα της τρέχουσας πολιτικής ηθικής, όπου ο αθέατος αεριτζής θα μπορούσε να τσοντάρει π.χ. στον προεκλογικό «αγώνα» ενός πολιτικού, παραμένοντας άγνωστος. Με τα ανταποδοτικά της «προσφοράς» του δίπλα στις οικονομισιές απ’ το «επάγγελμά» του.

ΟΙ δεκαετίες πέρασαν, τα χρόνια άλλαξαν, οι μεσάζοντες μεσουρανούν, οι Κυβερνήσεις «δεν μπορούν», ωστόσο, μας ήρθε το…Ιντερνέτ. Αξιοποιήθηκε η ιδέα, οι παραγγελίες κινήθηκαν με την ταχύτητα του…φωτός, οι πατάτες πέσανε σαν βόλια στα κεφάλια μεσαζόντων και στα ράφια μεγαλοκαταστημάτων και έπεται(;) συνέχεια. Λες να γέννησε η ανάγκη την αρχή του τέλους για τα σαπρόφυτα της αγοράς και τη θεραπεία της γάγγραινας; Λες να’ βγάλει κι άλλα απρόσμενα καλά η κρίση για να’ ναι «μισή κρίση» και αλλαγή εκ των κάτω; Και το Κράτος; Θεατής, μιας και οι «λειτουργοί» του ουδέν έπραξαν, στις δεκαετίες των αεριτζήδων και της εκμετάλλευσης; Γιατί; Γιατί δεν το’ θελαν!