Πλησιάζει η ώρα των δημοσίων υπαλλήλων…

Όπως έχουμε τονίσει κατ’ επανάληψη, σε όποια χώρα μπαίνει το ΔΝΤ, ζητάει δύο πράγματα: 1) υποτίμηση του νομίσματος και 2) απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων οι οποίες οδηγούν σε άμεση μείωση των δημοσίων δαπανών.  Στη χώρα μας δεν έγινε κανένα από τα δύο. Η αδυναμία υποτίμησης, λόγω ευρώ, έγινε προσπάθεια να αντιμετωπιστεί με εσωτερική υποτίμηση, κάτι που διόγκωσε την ύφεση κυρίως λόγω έλλειψης παραγωγικού ιστού. Ο δε φόβος για κατάρρευση του σάπιου πελατειακού πολιτικού συστήματος, οδήγησε τους Έλληνες πολιτικούς στο να αποφύγουν τις άμεσες απολύσεις ΔΥ και αντί για απολύσεις προέβησαν σε μισθολογικές μειώσεις, κάτι που οδήγησε το σύνολο των ΔΥ στα όρια της αντοχής.
Τώρα όμως, μετά την υπογραφή και του δευτέρου μνημονίου, σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα έχει αναλάβει να αντιμετωπίσει μόνη της το δημόσιο έλλειμμα, τα πράγματα…
. οδηγούνται σε αδιέξοδο. Είτε η (τρικολόρε με το αριστερό πρόσημο) συγκυβέρνηση θα επιβάλει νέους φόρους, είτε θα προχωρήσει σε μείωση των δημοσίων δαπανών με πιο εύκολη λύση τις αποκρατικοποιήσεις και τις απολύσεις ΔΥ.
Ήδη στην Ιταλία η κυβέρνηση Μόντι ανακοίνωσε ότι θα μειώσει τον αριθμό των ΔΥ κατά 100.000 μέχρι το 2014, η δε κυβέρνηση Ολάντ καλείται να περικόψει μέσα στο 2013, 33 δις ευρώ δημοσίων δαπανών. Μετά  από αυτές τις εξελίξεις, είναι φυσικά αδιανόητο να μπορέσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα και ειδικά η συγκυβέρνηση Σαμαρά, να αντισταθεί άλλο στις πιέσεις της τρόικας  για περιορισμό των ΔΥ.
Φυσικά το ελληνικό πολιτικό σύστημα, προκειμένου να περιορίσει το πολιτικό του κόστος, θα προσπαθήσει να κάνει τις γνώριμες πιρουέτες του. Έτσι, σε όλο το επόμενο χρονικό διάστημα θα ζήσουμε το γνωστό θέατρο των πολιτικών θεατράνθρωπων, με τις αδιέξοδες δήθεν εφεδρείες και άλλα αστεία εφευρήματα, προκειμένου να χρυσώσουν το χάπι και να φορτώσουν το όλο θέμα της παραβίασης των δικών τους «κόκκινων γραμμών» στην τρόϊκα.
Δεν φταίνε βέβαια σε τίποτα οι ΔΥ, ούτε για την εργασία τους, ούτε για την αποδοτικότητά τους. Το πελατειακό πολιτικό σύστημα εκμεταλλεύτηκε τα όνειρα των ανθρώπων για σίγουρη εργασία, χωρίς εξαρτήσεις από ατομικά συμφέροντα. Όμως τώρα έρχεται αντιμέτωπο με την ίδια την πελατειακή ηθική του βάση.

Πέτρος Χασάπης