Καραγκιόζηδες

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΔΕΝ είμαστε «Καμενικοί»-είμαστε με το δίκαιο. Και με την ηθική, ωστόσο, μακρινοί θεατές της πολιτικής ηθικής που όλο και συρρικνώνεται. Από τα καμώματα πολιτικών μας που παράτησαν την Ελλάδα και αγωνιούν για την καριέρα τους. Για το επάγγελμα που ασκούν με επιτυχία, παραμένοντας γαντζωμένοι σε πόστα και νομίζοντας πως και ο κόσμος συμμερίζεται την αγωνία τους. Δεν μόνοιασαν όταν η Ελλάδα πεθαίνοντας τους χρειάστηκε, δεν μας αγγίζουν οι φιλοδοξίες τους. 
ΑΝΑΖΗΤΗΣΑΝ πολιτική στέγη και δέθηκαν στο μικρό άρμα του κ. Καμένου. Άνθρωποι της Ν.Δ. που σε μια φάση το’ παιξαν ήρωες νομίζοντας πως και η έξοδός τους θα’ ταν ηρωική. Αγκάλιασαν τον νέο Αρχηγό τους ως «ανεξάρτητοι» έλληνες, αποτινάζοντας τον ζυγό της…υποταγής και των δεσμεύσεων στην προηγούμενη στάνη.
ΚΙ ύστερα; Χθες, σήμερα, τώρα; Έπιασαν σήμα οι κεραίες τους, σήμανε συναγερμός. Έπεσαν νεύματα, μεσολάβησαν συσκέψεις και πάρθηκε η απόφαση. «Φεύγουμε ξαφνικά-η μπόρα κόπασε-ξεθύμανε ο «αντιμνημονιακός» μας ηρωισμός, καιρός ξανά για το μεγάλο μαντρί, ικέτες με γονυκλισίες στον (παλιό-νέο Αρχηγό), συντετριμμένοι με το «ήμαρτον» για συγχωροχάρτι και (επαν)ένταξη. Θα μας αποκαλέσει ο Καμένος αποστάτες. Ε, και; Ποιος θυμάται τον όρο, ποιος ευαισθητοποιείται για να μας ρίξει τον λίθο του πολιτικού αναθέματος; Κι αν μας ψυλλιαστούν για (πολιτική) παλιανθρωπιά-μπρος στην έδρα τι’ ναι η μούντζα…».
ΕΙΚΟΝΕΣ τρέχουσας πολιτικής ηθικής και φαινόμενα πολιτικής παρακμής, με αφετηρία της διαφθοράς στους παρεπιδημούντες στον «ναό της δημοκρατίας». Άνθρωποι που δεν μόνοιασαν με την Ελλάδα να σφαδάζει και μόνο για τα κομματικά τους ξαγρυπνούσαν, διαβουλεύονταν και βυσσοδομούσαν.
ΚΑΙ ποιος αποκάλεσε «καραγκιόζη» τον κ. Καμένο που λέει κάποιες αλήθειες, αντέχει και την προδοσία σε βάρος του; Ο κ. Γεωργιάδης! Με το…Όσκαρ της αποστασίας στο τσεπάκι, την αθυροστομία και το θράσος. Κι αν κάποιον…θαυμάζουμε για την αντοχή του απέναντι σε (κατα)προδότες, είναι ο κ. Γ. Καρατζαφέρης. Για να περισώσουν το πολιτικό τους τομάρι ανανήψαντες(;) (κρυπτο)ακροδεξιοί τύπου Βορίδη και Άδωνη-καραγκιόζη (με τα όλα του). Με το (απύθμενο) θράσος και τις φοβίες του. Για τους Μπολσεβίκους που δεν το πληροφορήθηκε πως «πέθαναν» και τους μνημονεύει ζωντανούς. Για το ιδεολογικό ταμπελάκι που απαιτεί, τελευταία, από τον συνομιλητή του, χωρίς να φοράει το δικό του. Χωρίς να μνημονεύει τους «συναγωνιστές» του- συναυτουργούς της μεγάλης προδοσίας.
ΠΕΡΑ απ’ τους Καραγκιόζηδες μόνιμα καλαμπουρίζοντες και σε διάσταση με τη λογική των πολλών, υπάρχει η Ελλάδα που κινδυνεύει ακροβατώντας και οι έλληνες που αγωνιούν.