Αισιόδοξα τουριστικά μηνύματα

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΕΡΧΟΝΤΑΙ καλύτερες μέρες για τον Τουρισμό μας κι εμείς ψάχνουμε τις αιτίες. Δεν είναι γιατί μας «λυπήθηκαν» οι ξένοι-δεν μας προτιμά ο γερμανός, που μόλις επιστρέψει απ’ τις διακοπές του προγραμματίζει τις επόμενες. Τουρκία; Ισπανία; Φτηνότερες και τον «τραβούσαν». Ωστόσο, γυρίζει σελίδα και προσθέτει Ελλάδα.
ΤΟ ακούσαμε, χαρήκαμε κοιτώντας αισιόδοξα το τουριστικό μας μέλλον, αλλά γυρίσαμε κι εμείς κάποιες (πολλές) σελίδες ανιχνεύοντας το παρελθόν των «αμαρτιών» μας. Για (κάποιες) αιτίες που μας κάναν’ ουραγούς των παραπάνω χωρών, που δεν είναι Ελλάδα των αρχαιοτήτων και της φυσικής ομορφιάς.
ΠΑΜΕ, λοιπόν, στη δεκαετία του ’80, με τα καλά και τα άσχημά της. Τότε που μας κατέκλυζαν ξένοι και δεν ήσαν μόνο φτωχοτοουρίστες και…Βαλκάνιοι. Επέμεναν ευρωπαίοι και Αμερικάνοι σε τουριστικούς προορισμούς που οδηγούσαν στα καταγάλανα ακρογιάλια μας, στην Πελοπόννησο των αρχαιοτήτων, στην Αθήνα του Παρθενώνα.
ΚΙ εμείς; Επιμέναμε στα «κλασικά». Και στην «ελευθερία» μας. Κοινωνική ασυδοσία, επαγγελματική προχειρότητα και στην ελληνική…μαγκιά. «Μας προτίμησαν (οι ξένοι) και δεν…αντέχουν χωρίς εμάς, ο δρόμος μας ανοιχτός για υπηρεσίες χαμηλής ποιότητας και υψίστης εκμετάλλευσης». Συλλογισμός απλός, (νεο)ελληνικός, αλλά χωρίς τον ξενοδόχο. Κι άρχισαν (θυμηθείτε την Β. Παπανδρέου) τα «φασολάκια Χ», τουτέστιν μερίδα για ξένο (λιποβαρής, μπαγιάτικη και με ό,τι άλλο προβλέπει ο δαιμόνιος έλληνας στην…παραχαραγμένη Ελλάδα του Ξένιου Δία). Κι από λογαριασμό; Μέτραγε κεφάλια ο ατημέλητος και αξύριστος «άρχων» κι έκοβε το χαρτί, έχοντας προσθέσει και την… ημερομηνία.
ΚΙ από «στέγη»; Φίσκα τα ξενοδοχεία και ο κυρ Μήτσος του απόμακρου χωριού ένιωθε ευτυχής. «Γυναίκα, νοικιάσαμε και τη σοφίτα…». Στο κλίμα της «Αλλαγής» και στο πνεύμα της ασυδοσίας, με την ατιμωρησία να σκάει μύτη αγκαλιά με τον σοσιαλισμό, ο έλληνας οργίασε και ο Τουρισμός δοκιμάστηκε. Με θύμα(;) τον σιωπηλό «κουτόφραγκο» που δεν αντιδρά φωνασκώντας, αλλά όλα τα καταγράφει στο μυαλό του. Δεν άργησε να ‘ρθει η «εκδίκηση» και ήταν…ευρωπαϊκή. Με τα «πακέτα», κι έξω μόνο για…σπόρια και πορτοκαλάδα.
ΔΕΝ αναλύσαμε το φαινόμενο-δεν αναλύεται σε 30 αράδες. Σκιαγραφήσαμε τον πίνακα της τουριστικής μας κακοδαιμονίας, με τους «μικρούς» ολετήρες της στο προσκήνιο και τους μεγάλους κρυφούς και αθέατους.
Η κρίση συμπίεσε τις τιμές, ξεκίνησαν οι ελπιδοφόρες (προ)κρατήσεις, το κλίμα αλλάζει, αλλά δεν άλλαξε. Οι φοροφυγάδες των νησιών ανταλλάσσουν πονηρές ματιές ακονίζοντας τα μαχαίρια και οι πιο παθιασμένοι (με το «άθλημα») στοιβάζουν πέτρες για…ώρα ανάγκης. Θα πετροβολήσουν τους εφοριακούς (για έλεγχο) κι ας το (ξανα)βάλει στα πόδια ο Τουρισμός. Ωστόσο, χωρίς δημόσιο χρήμα (αξιοποιημένο χωρίς μίζες και υπερκοστολογήσεις) δεν ρολάρει η μερσεντές στα δρομάκια π.χ. της Χαλκιδικής.