Υπάρχει ελπίδα!

Του Θανάση Νικολαΐδη 

 «ΕΠΕΣΕ ο κομουνισμός, ζήτω ο καπιταλισμός!». Εκόντες άκοντες στον δρόμο που χάραξε η ιδιωτική πρωτοβουλία, με τα καλά και τα άσχημά της. Και με την κοινωνική ανισότητα να κάνει θραύση απέναντι στη νομενκλατούρα που θρηνεί απαρηγόρητη για τον απολεσθέντα παράδεισο. Κράταγε τα κλειδιά για τα προνόμιά της, σε καθεστώς εσωτερικού τρόμου. Με την ψευδαίσθηση(;) πως καταξιώνεται η ιδεολογία που καπηλεύτηκε.
ΕΞΩ γυρόφερνε ο εχθρός με χίλια πρόσωπα κι άλλα τόσα κόλπα και οι αρτηριοσκληρωτικοί του Κρεμλίνου δεν το’ χαν πάρει χαμπάρι. Αστυνόμευσαν τους «εντός», επαναπαυμένοι στο «θείο» σύστημα και το πνεύμα του Μαρξ. Σπάρθηκαν πράκτορες για την δήθεν εσωτερική ασφάλεια και οι έξω αλώνιζαν. Για να ζουν αντρόγυνα με την αμφιβολία της αλληλοαστυνέμευσης, όταν στη Μόσχα του Γκορμπατζώφ κυκλοφορούσαν 4.000 αμερικανοί πράκτορες.
ΚΙ έμεινε μόνος ο Καπιταλισμός για να αλωνίζει σε Ανατολή και Δύση, τρυπώνοντας στην τρώγλη και στα παλάτια. Για να πέσουν με τα μούτρα στα «αγαθά» οι λαοί και πίσω τους οι αφέντες. Αφελείς όσο νόμισαν οι καταναλωτικές μάζες, παραπλανημένες από χαμογελαστά, μασκοφορεμένα πρόσωπα.
ΣΗΜΕΡΑ που όλα μας τα παίρνει πίσω ο Καπιταλισμός σκυθρωπιάσαμε, ξεχνώντας πως καταναλώναμε περισσότερα απ’ όσα παρήγαμε και πως οι παροχές του είχαν ημερομηνία λήξης. Για την άμπωτη μετά την παλίρροια, τη μπόρα μετά τη λιακάδα. Πανευρωπαϊκά και παγκόσμια. Με νόμους ευρωπαϊκούς που νομίσαμε αφελώς πως οι ίδιοι τους φτιάξαμε. Πίσω μας και αθέατος ο καπιταλισμός τσεπώνει το διάφορο κι ακονίζει το μαχαίρι. Για . θυσίες μας, αναγκαστικά, που μας βρήκαν απροετοίμαστους.
«ΑΝ θέλεις ειρήνη προπαρασκευάσου για πόλεμον» και το αγνοήσαμε χυδαία και επιδεικτικά. Με συσκευές τηλεόρασης ισάριθμους με τα δωμάτια του σπιτιού μας, αυτοκίνητο ανά οικογένεια και δεκάδες…πουκάμισα κατά κεφαλήν. Πέσαμε λυσσάρικα στην αγορά που κι αυτή στήθηκε κατά την προσφορά και ζήτηση. Και σήμερα; Χιλιάδες μαγαζιά μεταπρατών που δεν παράγουν και μικροεπιχειρήσεις που δεν αντέχουν.
ΤΩΡΑ, τρέχουμε. Για το αναγκαίο, μιας και δεν κρατήσαμε σε απόσταση το περιττό. Και, βέβαια, έχοντας υποτιμήσει κατά πνεύμα και πρακτική τον παμφάγο και απάνθρωπο καπιταλισμό.
ΥΠΑΡΧΕΙ ελπίδα; Ναι και θα ξεπροβάλει απ’ τη συνειδητή λιτότητα και την ανάγκη. Με τον έλληνα λιγότερο καταναλωτή και περισσότερο πειθαρχημένο. Με απελευθερωμένες τις λανθάνουσες ψυχικές του δυνάμεις (το αποδεικνύει σήμερα, σε ώρες κρίσης). Με το ελληνόπουλο να διδάσκεται αρχαία ελληνικά και να διαβάζει κλασικούς, γοητευμένο από έναν στίχο του Παλαμά και εμβαθύνοντας στον Καζαντζάκη.
“Ohne Wohnung, ohne Arbeit, aber nicht ohne Hoffnung” (χωρίς στέγη, χωρίς δουλειά, αλλά όχι χωρίς ελπίδα) λένε οι Γερμανοί. ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.

(Αναγκαίες) προτεραιότητες

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΧΟΡΤΑΤΟΙ από λόγια και υποσχέσεις (πολιτικών), αρχίσαμε να…εμβαθύνουμε. Για τη σχέση της ηθικολογίας (τους) με την ανομολόγητη σκέψη. Και με την πρακτική τους.
ΚΟΠΙΑΣΕ για το γραφείο υπουργού και μέτρα κεφάλια «εργαζομένων». Αποσπασμένοι του δημοσίου σε πόστο λουφαδόρου, μοχθούν για (το) μεροκάματο. Κοπέλες σκυμμένες στο κομπιούτερ, κυρίες επί της «υποδοχής», μαντράχαλοι με το κινητό στο χέρι για δημόσιες σχέσεις και ο υπουργός σε σύσκεψη. Με τους φρουρούς του σε κατάσταση «ανάπαυσης του πολεμιστή» και τους…πελάτες να περιμένουν. Για το κουφετάκι του έκαστος κι όλοι μαζί να περιγράφουν την ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Με τους (μεγαλο)ρουσφετολόγους (λήπτες και δέκτες) αθέατους και την κωδικοποιημένη γλώσσα τους ακατάληπτη απ’ τους «εκτός».
ΚΑΙ τι οφείλουν να πράξουν οι πολιτικοί μας, αύριο το πρωί; Να λιγοστέψουν τους φρουρούς και να απολύσουν το μισό προσωπικό των βολεμένων (και δραχμοβόρων) συνεργατών τους οι υπουργοί. Κι από χρυσοπληρωμένους ειδικούς συμβούλους που δεν υπόκεινται σε κοινή…θέα; Να τους ξεβολέψουν. Κι ύστερα; Να παραδώσουν τα (δωρεάν) λάπτοπ και τον πολυτελή και παραπανίσιο εξοπλισμό των γραφείων τους σε μια μεγάλη αποθήκη. Αυτά τα…υλικά αγαθά θα τα παραλάβουν, την άλλη μέρα, με φορτωτική τα φορτηγά και τους ανθρώπους τα…λεωφορεία. Για πού, πώς και γιατί;
ΟΙ δικαστικοί περιμένουν. Οι πολλοί σε κτήρια χωρίς κλιματισμό, οι λιγότεροι με στοίβα υποθέσεων και οι ελάχιστοι χωρίς επαρκές και εξειδικευμένο προσωπικό. Κι από τεχνολογία; Δεν…περίσσεψε. Την ηλεκτρονική την φάγανε οι βουλευτές μας για ταξινόμηση των ρουσφετιών, και για προσωπικό δεν υπάρχει…κίνητρο. Ούτε γνωριμίες κάτω απ’ το βλέμμα του δικαστικού, ούτε υποσχέσεις για προεκλογική προετοιμασία.
ΚΑΙ, βέβαια, τα…ποσά δεν είναι συγκρίσιμα. Ούτε και τα έμψυχα. Ωστόσο, υπάρχουν προτεραιότητες, Γιατί, η πρακτική του πολιτικού με τους βαθμούς ελευθερίας της κατά τα πολιτικά μας ήθη πόρρω απέχει από εκείνην του δικαστικού με τα ανελαστικά και την αυστηρότητά της. Κι αν σκεφθείς πως 2-3 δικαστές πήραν στα χέρια τους, τελευταία, υποθέσεις που έχουν να κάνουν με αμαρτίες πολιτικών και με την εθνική μας τιμή, τότε βγάζεις τη βουκέντρα και τη μπήγεις στα πισινά των κακομαθημένων. Πολιτικών καριέρας, είτε υπουργών «μιας χρήσης».
ΠΑΘΑΜΕ ανοσία με τα παράξενα και περίεργα των δεκαετιών της ασυδοσίας. Σε όλα τα επίπεδα, στην Ελλάδα της αταξίας. Με την ανοχή μας εξασφαλισμένη απ’ τους «δράστες». Γι αυτό και ακουμπάμε τις ελπίδες μας στην ανάγκη και μόνο. Είναι σκληρό και συνιστά κατάντια. Και «ανάγκη εστί το μη ενδέχεσθαι άλλως».

Το…χωνευτήρι (Παπακωνσταντίνου)

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΜΙΛΟΥΣΑΜΕ για…εντιμότητα. Την ψάξαμε ψηλά και χαμηλά. Στα σοκάκια της πόλης και στους κουτοπόνηρους του χωριού, στα σαλόνια της πλουτοκρατίας και στα παλάτια βασιλιάδων ή δικτατόρων. Είδος εν ανεπαρκεία και τα φορτώσαμε στον «αδηφάγο» καπιταλισμό. Ωστόσο, και ο κομμουνισμός έδωσε τα ρέστα του, στην πράξη. Κι έμειναν οι θεωρίες να χάσκουν και οι άνθρωποι να πένονται. Και να βασίζονται, μπερδεμένοι και απογοητευμένοι.
ΕΙΝΑΙ, λοιπόν, υπόθεση ανθρώπων η ευτυχία και μην ψάχνεις για άνθρωπο. Κι ο Διογένης τον έψαχνε κι απόκαμε, παραμένοντας στα λόγια: «Πότε ευημερούν οι κοινωνίες, είπατε; Όταν οι βασιλιάδες φιλοσοφούν και οι σοφοί βασιλεύουν».
ΣΚΛΗΡΟΙ οι άνθρωποι και τους χρειάζεται σκληρή τιμωρία. Αν τους πιάσεις κι όποτε του πιάσεις. Μόνο, που όταν έρθει η ώρα της τιμωρίας και οι πολλοί λακίζουν. Από (φαινομένη) λύπηση κι άλλοι από φόβο. «Ουδείς γαρ αναμάρτητος» και ποιος να «βάλει τον λίθο του αναθέματος;». Κι αν η (ελληνική) Πολιτεία άφησε στον κάθε έλληνα να παρανομεί, με μια διαβάθμιση που ξεκινάει απ’ την παράνομη βίλα μέχρι το κοτέτσι του χωρικού, είναι για να τον «κρατάει». Να τον έχει στο χέρι για λιγότερες απαιτήσεις του, μη λιγοστέψουν τα προνόμια των εχόντων.
ΕΚΑΝΕ την αμαρτία του ο κ. Παπακωνσταντίνου, του φορτώσαμε τα κρίματα ολονών μας, με το πιο εύκολο κυνήγι εκείνο του «αποδιοπομπαίου τράγου». Χωνευτήρι αμαρτωλών με δυσθεώρατα και αόρατα ανομήματα. Του στήνουμε, αύριο» την «κρεμάλα και οι…βίλες τυλιγμένες με τη μίζα της ανομίας θα καμαρώνουν, τα γιοτ θα λικνίζονται και οι φοροκλέφτες θα ξαλαφρώσουν. Ο φακός απάνω του και διαχεόμενο, χωρίς να φωτίζονται οι δύσοσμοι δρόμοι των οικονομημένων αμαρτωλών με το προτεταμένο δάκτυλο.
ΚΙ άρχισε ο κρυφός εναγκαλισμός και η φανερή συσκότιση προσώπων και πράξεων από μια Βουλή που ψήφισε νόμους που απαλλάσσουν ενόχους και διαγράφουν αδικήματα. Και σήμερα; Κατεβάζουν οι συνταγματολόγοι απ’ το ράφι το σύνταγμα κι ανεβάζουν τους τόνους οι πολιτικοί μας, φορώντας την τήβεννο του «δικαστή». Οι…κέρβεροι της πολιτικής ηθικής για την παρθενία τους και εγγυητές της συνταγματικής ομαλότητας. Λες και δεν ήσαν οι ίδιοι (όχι ως πρόσωπα, αλλά σαν κυρίαρχη νοοτροπία και παραμένουσα πρακτική) που ψήφισαν νόμους περί «μη ευθύνης κ.λπ.» και παραπλάνησής μας. Για ν’ ανοίξει η πόρτα της κόλασης. «Χωρίς πισωγύρισμα» λένε οι συνταγματολόγοι, «με σεβασμό στο σύνταγμα» επαναλαμβάνουν οι εθνοπατέρες μας και ο καιρός περνάει. Με τα μεγάλα λόγια τους (χωρίς αντίκρισμα) και τα ταμεία άδεια. Με τη Λίστα αναξιοποίητη, όταν οι «κουτόφραγκοι» ήδη τα εισέπραξαν. Χωρίς φανφάρες, εκπτώσεις και διαγραφές ονομάτων.

Θα πίεζαν το κουμπί (για την ηλ. καρέκλα)

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΑΠ’ τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα στην «Άγρια Δύση», πέρασαν στάδια «προσαρμογής» με το δίκαιο του μακρύκαννου κι ύστερα έκαναν Κράτος. Με την ηλεκτρική καρέκλα στην πρίζα και με τον δολοφόνο να την κοιτάει κατάματα. Σπαρτάρησαν πολλοί εγκληματίες πάνω της πριν παραδώσουν το πνεύμα, λιγόστεψαν οι Πολιτείες με τη θανατική ποινή ακατάργητη, αλλά η ηλεκτρική καρέκλα δεν πέθανε. Συγκρατεί και  αποθαρρύνει τον «επίδοξο». Κι αν το έγκλημα και ο εγκληματίας τρομάζουν την αμερικάνικη κοινωνία, φαντάσου την χωρίς την…ηλεκτρική καρέκλα.
ΚΙ ερχόμαστε στα ημεδαπά και τρομερά. Κάποτε μας συντάραξε η φωτογραφία με τον «Δράκο» (Παγκρατίδη) να προηγείται, χειροδέσμιος, για εκτέλεση. Δυο τρεις παπάδες δίπλα του, εκπρόσωπος της δικαστικής εξουσίας και πίσω του η…νεκροφόρα! Αδημονούσε να βρει ένοχο η Πολιτεία και τον βρήκε, ωστόσο, η αμφιβολία που ακόμα αιωρείται περιγράφει τα δικαστικά και κοινωνικά μας ήθη της εποχής. Δεν μιλάμε για θανατικές καταδίκες τυλιγμένες με τη δυσοσμία των σκοπιμοτήτων, με ερωτήματα και διλήμματα περί θανατικής (και εκτέλεσης) μιας θανατικής καταδίκης, στην Ελλάδα της ατιμωρησίας και της ανοχής.  Μιλάμε για δολοφονίες καραμπινάτες και ειδεχθείς εγκληματίες.
ΚΙ ύστερα; Μας…προέκυψε ο Λυμπέρης, ακολούθησε η εκτέλεση κι ήταν η τελευταία στην Ελλάδα της ευρωπαϊκής κουλτούρας και πρακτικής. Μας θέλουν «πολιτισμένους» οι εταίροι μας, αλλά μόνο στην Ελλάδα της πανσπερμίας των κακοποιών και εν δυνάμει δολοφόνων (που μας τους φόρτωσαν) κοιμόμαστε κλειδαμπαρωμένοι. Κι αν εκεί δεν αρπάζουν πορτοφόλια περαστικών και μόνο ένας τρελός σκοτώνει (ενίοτε) μαζικά, εδώ είναι στρωμένο το έδαφος για κάθε βαθμίδας κακοποιό.
ΚΑΙ τι (δι)έπραξε ο βιαστής και δολοφόνος της Ξάνθης; Ό,τι σχεδιάζει και εκτελεί ο δολοφόνος, χωρίς τον φόβο της ηλεκτρικής καρέκλας (είτε της κρεμάλας), και χωρίς να τον σημαδεύουν κάννες λίγο πριν το «πυρ!» του επικεφαλής. Το νέο μαθεύτηκε, η είδηση μας συντάραξε, ο δολοφόνος ομολόγησε κι εμείς χαθήκαμε στις θεωρίες. Με τους…πονόψυχους να κερδίζουν πόντους «ανθρωπιάς» φτιαχτής και ψευδεπίγραφης, ωστόσο, και «ξένος πόνος ξέγδαρμα». Τους ακούει ο σημερινός είτε αυριανός δολοφόνος κι ανεβαίνει το ηθικό του. Σχεδιάζει κι όλο πλησιάζει στο τέλειο έγκλημα, χωρίς τις παραλήψεις και τους κινδύνους του προηγούμενου.
ΚΑΙ, βέβαια, οι θιασώτες και υπέρμαχοι της κατάργησης δεν θα «κελαηδούσαν» με ξένο αίμα. Αν είχαν σκοτώσει το δικό τους παιδί, με τον φονιά στο κελί (για μερικά χρόνια) και ψύχραιμο, τον άνθρωπό τους στο χώμα και την κοινωνία αδιάφορη, τότε θα πίεζαν (από μέσα τους) το κουμπί για την ηλεκτρική καρέκλα, θα όπλιζαν με σφαίρες το εκτελεστικό απόσπασμα.

Η…πάταξη της φοροδιαφυγής

Του Θανάση Νικολαΐδη 
ΜΕ κίτρινα και φωσφορίζοντα γιλέκα έξω από μαγαζιά «αγωνιστών» της φοροδιαφυγής κι ήταν να καίς και να γελάς. Με τους ελεγκτές του ΣΔΟΕ αφημένους στο έλεος του (κάποιου) τραμπούκου που τσεπώνει τον ΦΠΑ. Το Κράτος εκεί, ο νόμος έξω, οι μαγαζάτορες μέσα κι εμείς θεατές. «Για πρόληψη» μας είπαν, «προς το θεαθήναι» λέμε και περιμένουμε. Όπως περίμεναν οι «εντός» που έκοβαν απόδειξη όσο τους «έκοβε» ο ελεγκτής. Κι ύστερα; Λήξη συναγερμού, εκτόνωση και ξανά προς τη δόξα.
ΜΕΧΡΙ να ξαναβγούν στη γύρα τα «κίτρινα γιλέκα», έχει ο Θεός. Μόνο τα δημόσια ταμεία δεν έχουν. Θα μισογεμίσουν απ’ τα λιγοστά κορόιδα που πληρώνουν κι απ’ τους πολλούς που δεν μπορούν να ξεφύγουν. Εκείνους του Δημοσίου, που κι αυτοί δεν πληρώνουν απ’ την…καλή τους την καρδιά. Κι αυτοί δεν θα πλήρωναν, αν το μπορούσαν. Ωστόσο, με τα δικά τους λεφτά χτίζονται πόλεις με γεφύρια, δρόμους, σχολεία και νοσοκομεία. Κι είναι παραλογισμός να χρησιμοποιεί ο φοροφυγάς τους δρόμους που «έκτισε» ο μη φοροφυγάς.
ΓΙΑ δεκαετίες το Κράτος «δεν ήθελε». Και στήθηκαν, κάτω απ’ τη μύτη του, μηχανισμοί φοροκλοπής, ρίζωσε η νοοτροπία και δεν αλλάζει με «κίτρινα γιλέκα». Το σκυλάδικο θα βγάζει…τ’ άντερά του επιμένοντας στις παραδόσεις, η «φίρμα» θα τα τσεπώνει και ο κ. Βοσκόπουλος θα δηλώνει 0,77 ευρώ ετήσιο εισόδημα.
ΣΗΜΕΡΑ, το Κράτος δείχνει να θέλει. Τρομοκρατήθηκε απ’ τα άδεια ταμεία; Μας  ξύπνησε η βουκέντρα της Τρόικας; Σημασία έχει η φορά των πραγμάτων και το αποτέλεσμα. Ωστόσο, ο έλεγχος δεν γίνεται με ορατούς. Με έναν ελεγκτή «μεταμφιεσμένο» σε πελάτη γίνεται και προστατευμένο από αστυνομικούς με πολιτικά. Διαλέγεις. Έναν χωροφύλακα πίσω από κάθε κατεργάρη ή τον φόβο να φυλάει τα έρμα;
ΚΑΙ, βέβαια, δεν εξαντλείται το φάσμα των φοροφυγάδων με τους «μικρούς», επιτηρούμενους και διωκόμενους. Περιμένουμε χέρι ανιχνευτικό και χείρα τιμωρό σε υψηλά κλιμάκια και νόμιμους μεγαλοαπατεώνες. Αν μας ξεσκέπαζαν κάθε μέρα και μια «οφ σορ» ξετυλίγοντας το κουβάρι, αν ρίχναν’ φως σε σκοτεινούς διαδρόμους για τη διαδρομή του χρήματος και σε πρόσωπα που ποτέ μας δεν είδαμε, τότε θα τους απονέμαμε  κάποια εύσημα. Για την ολοκληρωμένη προσπάθεια, που τη θέλουμε και αποδοτική. Με τη λεία των φοροκλεφτών στο ίδιο τραπέζι με το «ζεστό πιάτο φαΐ» των πεινώντων.
ΜΑΣ αποκαλύπτουν σκάνδαλα παλιά, μας ξεσκεπάζουν(;) ενόχους και μας…ζεσταίνουν με τη σκέψη της επικείμενης τιμωρίας τους, η «βιτρίνα» των κρατουμένων μας εντυπωσιάζει, ωστόσο, δεν βλέπουμε «επιστρεφόμενα» και δημεύσεις περιουσιών και η διαγραφή…διαγράφεται.

Ποια Λίστα; Θα τη θάψουν σε «εξεταστικές»

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΣΥΝΟΔΕΙΑ υπευθύνων και…αρμοδίων η (νέα) λίστα Λαγκάρντ. Δεν μας τιμά, αλλά «στερνή μου γνώση» και «κάλλιο γαϊδουρόδενε…». Καθυστερεί η αντιπαραβολή της με την παλιά (κι ίσως έτσι πρέπει), αλλά το μυαλό μας πάει στο κακό. Όπως για τόσα σε τόσων χέρια και δεν εννοούμε την Ελληνική Δικαιοσύνη. Εννοούμε τα λοιπά βέβηλα χέρια με τους ανομολόγητους σκοπούς και τους προφανείς στόχους.
ΚΙ ύστερα; Πού καταλήγει η «Λίστα» για να βγάλουμε άκρη παλεύοντας με θεούς που αγαπούν την Ελλάδα και με δαίμονες που απεργάζονται τις τύχες μας, σημερινών και αυριανών, στην Ελλάδα της κομπίνας; Θα την παραλάβει η Βουλή για να της αλλάξει τα…φώτα;
ΔΕΣ τους πόσο το μάτι τους γυαλίζει. Την είδαν και αναστατώθηκαν. Ξύπνησε η αλληλεγγύη των πολιτικών μας για μερικούς(;), που αρπάζει φωτιά το σπίτι τους. Ωστόσο, είναι τόσο σίγουροι πως θα «μουντζουρωθούν» τα ονόματα των «ενδιαφερομένων», θα απαλειφθούν εκείνα των πολιτικών και, ξερή και αφυδατωμένη θα παραδοθεί στον…όχλο.
ΕΧΟΥΝ δώσει δείγματα κοινοβουλευτικής πρακτικής τα παλικάρι (και οι νιες). Σύστησαν  επιτροπές (αμειβομένων) για Βατοπέδια και χάθηκαν στη ξερολιθιά τα ανιχνευτικά τους εργαλεία. Το ίδιο για “Siemens” και βούλιαξαν με τα υποβρύχια που γέρνουν. Κι ύστερα; Δεν τους βλέπεις πόσο…στοργικά γέρνουν στους «εργαζόμενους» της Βουλής μην έρθει και η σειρά τους; Κι αν τη γλυτώσαμε προσωρινά απ’ την αδηφαγία τους για κρυφά προνόμια, δεν τη γλυτώνουμε από τα…αναδρομικά παλιών για «δεδουλευμένα» τους κι είναι αυτά «δείγμα γραφής», πρακτικής και προθέσεων.
ΜΕ τέτοιο παρελθόν, προοιωνίζεται το μέλλον και έπεται συνέχεια. Κι εμείς, «πολλά ειδόντες, παθόντες και…πληρώσαντες» προειδοποιούμε τους εκλεγμένους και…μη εκλεκτούς μας: Μακράν της Λίστας τα χέρια σας και μόνο οι δικαστικοί έχουν τον λόγο. Κι ας μη φροντίσατε για τη δουλειά και την ασφάλειά τους. Ο δικαστικός με τη στοίβα των υποθέσεων, χωρίς προσωπικό και μέσα, αλλά ο/η βουλευτής με τους γραφιάδες και τη φύλαξή του. Με το…τζάμπα κομπιούτερ και αυτοκίνητο, με τον παιδικό σταθμό έξω απ’ τη Βουλή και τα…τζακούζια και γυμναστήρια σε (προσωρινή) αναστολή λειτουργίας.
ΤΟΥΣ βλέπεις έναν-έναν να δηλώνουν περήφανα πως «δεν έχουν κάτι να φοβηθούν» κι όλους μαζί να το’ χουν αποφασίσει, σιωπηρά και με νοήματα. Θα συμπιέσουν τι Λίστα σε «εξεταστικές», θα τη θάψουν με «ανακριτικές» και το πόρισμα θα βγει νεφελώδες. Είναι στο στην πρακτική των κοκορομάχων, που ξεσκεπάζουν διακομματικούς δεσμούς σκεπάζοντας (ενίοτε) και ενοχές.

Εκ…χρησικτησίας

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ στην Ελλάδα κι είναι ελληνάκι. Πήγε σχολείο και δεν του ’μαθαν (δεν του επέβαλαν) να μην πετάει το χαρτάκι καταγής, να μην περνάει με «κόκκινο». Ύστερα ήρθε το γυμνάσιο των πρώιμων ηρωισμών. Με το τσιγαράκι, τη μαγκιά και την ατιμωρησία (σχολική μικρογραφία της κοινωνίας). Ακολούθησε το λύκειο των καταλήψεων. Με τις χαμένες διδακτικές ώρες, για να αυξηθούν εκείνες του ιδιαίτερου, δαπανηρού για τον γονιό, παράνομου με τα «μαύρα» στη τσέπη του (διορισμένου) ιδιαιτεράκια, για την αγορασμένη αποστήθιση.
ΑΣΧΕΤΟ το (σημερινό) σχολείο με την διαπαιδαγώγηση του μαθητή, αδύναμος ο εκπαιδευτικός να πάρει μέτρα κι όλα λειτούργησαν για τη μεγάλη ζημιά. Την «ανατροφή» του, με την αντίληψη πως η κατάληψη είναι χρέος και ο καταληψίας ήρωας, μπροστάρης κι αγωνιστής. 
ΜΕ τέτοια στοιχεία να κοσμούν το νου και την καρδιά του κρίνεται(;) στις «πανελλαδικές» της αποστήθισης και «στέφεται» φοιτητής/τρια. Ευθυγραμμισμένος στην πεπατημένη της μηχανιστικής απόδοσης των μαθημένων, άσχετης με τη γνώση. Με μονοψήφιο «βαθμό πρόσβασης» μιας ανώτατης εκπαίδευσης που θέλει τον πήχη χαμηλά, σχεδόν στο έδαφος. Κι αν το πανεπιστήμιο σκέφτεται να επαναφέρει τη βάση του δέκα, λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο. Θα δώσουν τον «αγώνα» τους γονείς και υποψήφιοι και «ο…φασισμός δεν θα περάσει». Για να (παρα)μείνει ο «φασισμός» των καταληψιών και των «αιώνιων» φοιτητών. Οι κοτσιδάκηδες με το τριγωνικό σημαιάκι στην άκρη του κονταριού που δήλωσαν «αντιεξουσιαστές» και όλα…επιτρέπονται. Και τα μπουκάλια (για μολότοφ) σε γιάφκες και τα…κόσμια «τι λες ρε Πρύτανη» στον Πρύτανη. Για να μη «φαίνονται», μη διακρίνονται οι άριστοι, πολιτισμένοι και επιμελείς, ανάμεσα στους πολλούς, κομματικούς, «μοιραίους» και αδιάφορους.
ΝΑ ξανάρθουμε στην ελληνική καθημερινότητα των «αγωνιστών» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ανάμεσα σε φοιτητές και σπουδαστές με τη σφραγίδα της δωρεάς, ζουν και «σπουδάζουν» συναδελφικοί τους που απλά επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό. Με τις «σπουδές», που σημαίνουν «πάσο», «Λέσχη» και δωμάτιο στην «Εστία». Δικό τους εκ…χρησικτησίας. Κι αν ο (νέος) νόμος τους κάνει «έξωση», τότε εξεγείρεται ο «αιώνιος» και οι σύντροφοί του. Εμπλουτίζουν τις απαιτήσεις τους ψαχουλεύοντας τη φαρέτρα, τα ζυγιάζουν με βάση την κομματική γραμμή και εφορμούν..
ΚΑΙ, βέβαια, το θέμα μας δεν τελειώνει εδώ. Υπάρχει και η άλλη όψη. Με τους νόμιμους σε καθηγητικά και διοικητικά  πόστα. «Αμάρτησαν» σωρευτικά και πληρώνουν τα επίχειρα των παραλήψεων και των «έργων» τους. Και τη σχέση τους με τους φοιτητές που «συνεργάστηκαν», με ανταλλάγματα. «Εγώ στην έδρα μου με την ψήφο σου, εσύ με την εύνοιά μου» και…θέριζε, τώρα, θύελλες.

Θα θέλαμε…

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ στο Παρίσι, με τις σπουδές και τα πτυχία του ο κ. Παπαντωνίου,  ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ (1981) και «τσάρος της οικονομίας» (1994-2001), μας (προ)ετοίμασε και για την ΟΝΕ. Άξιος ο μισθός του, η πολιτική τον τίμησε, το ΠΑΣΟΚ τον ανέδειξε και γέμισε ο τόπος…χαμόγελο. Σήμερα ο Γιάννος σκοτεινιάζει και επιμένει πως τα (κατατεθειμένα) λεφτά δεν ήταν δικά του. Η Δικαιοσύνη θα κάνει τη δουλειά της, εμείς…βιαζόμαστε για την απονομή της δικαιοσύνης και στο μεταξύ μελετούμε συμπεριφορές και χαρακτήρες.
ΠΡΙΝ από λίγες μέρες που το αναμμένο φιτίλι έφτανε στη βόμβα, ποια ήταν η πρώτη αντίδραση του κυρίου; «Πρόκειται για συνωνυμία»(!). Σήμερα που η «συνωνυμία» της συζύγου του έδειξε την ίδια, ο Γιάννος στην…πρώην (τέως, το ορθότερο). Για να μας μπερδέψει ο «χαμογελαστός» και να κερδίσει χρόνο.
ΥΠΑΡΧΕΙ άνθρωπος που έχει σκοτώσει και παραδίδεται αυθορμήτως. Ακόμα και κλέφτης που ομολογεί και ζητάει συγγνώμη. Δεν κρύβεται, δεν λέει μισές αλήθειες, δεν τον σκιάζει η αλήθεια, κατάματα. Ομολογεί και «πληρώνει». Αναλαμβάνει τις ευθύνες του κι είναι δείγμα παλικαριάς και κρυμμένης εντιμότητας.
ΣΤΗΝ εποχή μας της «έκπτωσης» των ηθικών αξιών, μην περιμένεις παρόμοιες συμπεριφορές. Περίμενε τον κλέφτη αμυνόμενο και πείσμονα στην…αθωότητά του. Ακόμα κι αν πιάσεις τον χέρι του να κλέβει, θα ισχυριστεί πως δεν είναι δικό του. Κι αν νιώσει τον κλοιό να του σφίγγει τον λαιμό, θα απαιτήσεις «κρείσσονες αποδείξεις». Με προσφυγή σε ανώτερα δικαστήρια κι ίσως φτάσει σ’ εκείνο των «Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων». Κι ας ήταν ένας…ταπεινός διαρρήκτης ή κλέφτης αυτοκινήτων.
ΚΙ ύστερα; Αν τον καθίσεις στο σκαμνί για χειροπιαστά αδικήματα; Μην τον περιμένεις μόνο και ανυπεράσπιστο. Πέρα από έναν «καλό» δικηγόρο, θα’ χει κουβαλήσει του κόσμου τους φίλους του σε ρόλο ψευδομάρτυρα κι ο ίδιος θα κλαψουρίζει αρνούμενος την ενοχή του. Κι αν σχολάσει «κερδίζοντας», θα το γλεντήσουν στα μπουζούκια. Για την ομαδική (ψευδο)μαρτυρία (συχνά οι μάρτυρες καταδικάζουν ή αθωώνουν), τον θρίαμβο του ψεύδους και για την…παλικαριά τους (των άνανδρων).
ΕΠΕΜΕΝΕ ο Άκης, επιμένει ο Γιάννος, αλλά επιμένει και η κρίση να βγάλει άκρη με κάποιους πρωταγωνιστές της. Μακάρι να βγουν αθώοι κι εμείς αμαρτήσαντες (για τις υπόνοιες και τη διαβολή). Θα περιμένουμε. Ωστόσο, μέχρι η Δικαιοσύνη να αποφανθεί, θα…θέλαμε δημεύσεις περιουσιών, τα λιοντάρια στο κλουβί και τους ποντικούς στη φάκα. Χωρίς ξεχωριστές ανέσεις στο κελί, αλλά και σε συνθήκες απομόνωσης. Χωρίς τηλεόραση, εφημερίδες, κινητά και επισκέψεις. Για να βγει η αλήθεια και μόνο η αλήθεια. Χωρίς ενδοεπικοινωνία και έξωθεν επηρεασμούς και δασκαλέματα.

Αισιόδοξα τουριστικά μηνύματα

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΕΡΧΟΝΤΑΙ καλύτερες μέρες για τον Τουρισμό μας κι εμείς ψάχνουμε τις αιτίες. Δεν είναι γιατί μας «λυπήθηκαν» οι ξένοι-δεν μας προτιμά ο γερμανός, που μόλις επιστρέψει απ’ τις διακοπές του προγραμματίζει τις επόμενες. Τουρκία; Ισπανία; Φτηνότερες και τον «τραβούσαν». Ωστόσο, γυρίζει σελίδα και προσθέτει Ελλάδα.
ΤΟ ακούσαμε, χαρήκαμε κοιτώντας αισιόδοξα το τουριστικό μας μέλλον, αλλά γυρίσαμε κι εμείς κάποιες (πολλές) σελίδες ανιχνεύοντας το παρελθόν των «αμαρτιών» μας. Για (κάποιες) αιτίες που μας κάναν’ ουραγούς των παραπάνω χωρών, που δεν είναι Ελλάδα των αρχαιοτήτων και της φυσικής ομορφιάς.
ΠΑΜΕ, λοιπόν, στη δεκαετία του ’80, με τα καλά και τα άσχημά της. Τότε που μας κατέκλυζαν ξένοι και δεν ήσαν μόνο φτωχοτοουρίστες και…Βαλκάνιοι. Επέμεναν ευρωπαίοι και Αμερικάνοι σε τουριστικούς προορισμούς που οδηγούσαν στα καταγάλανα ακρογιάλια μας, στην Πελοπόννησο των αρχαιοτήτων, στην Αθήνα του Παρθενώνα.
ΚΙ εμείς; Επιμέναμε στα «κλασικά». Και στην «ελευθερία» μας. Κοινωνική ασυδοσία, επαγγελματική προχειρότητα και στην ελληνική…μαγκιά. «Μας προτίμησαν (οι ξένοι) και δεν…αντέχουν χωρίς εμάς, ο δρόμος μας ανοιχτός για υπηρεσίες χαμηλής ποιότητας και υψίστης εκμετάλλευσης». Συλλογισμός απλός, (νεο)ελληνικός, αλλά χωρίς τον ξενοδόχο. Κι άρχισαν (θυμηθείτε την Β. Παπανδρέου) τα «φασολάκια Χ», τουτέστιν μερίδα για ξένο (λιποβαρής, μπαγιάτικη και με ό,τι άλλο προβλέπει ο δαιμόνιος έλληνας στην…παραχαραγμένη Ελλάδα του Ξένιου Δία). Κι από λογαριασμό; Μέτραγε κεφάλια ο ατημέλητος και αξύριστος «άρχων» κι έκοβε το χαρτί, έχοντας προσθέσει και την… ημερομηνία.
ΚΙ από «στέγη»; Φίσκα τα ξενοδοχεία και ο κυρ Μήτσος του απόμακρου χωριού ένιωθε ευτυχής. «Γυναίκα, νοικιάσαμε και τη σοφίτα…». Στο κλίμα της «Αλλαγής» και στο πνεύμα της ασυδοσίας, με την ατιμωρησία να σκάει μύτη αγκαλιά με τον σοσιαλισμό, ο έλληνας οργίασε και ο Τουρισμός δοκιμάστηκε. Με θύμα(;) τον σιωπηλό «κουτόφραγκο» που δεν αντιδρά φωνασκώντας, αλλά όλα τα καταγράφει στο μυαλό του. Δεν άργησε να ‘ρθει η «εκδίκηση» και ήταν…ευρωπαϊκή. Με τα «πακέτα», κι έξω μόνο για…σπόρια και πορτοκαλάδα.
ΔΕΝ αναλύσαμε το φαινόμενο-δεν αναλύεται σε 30 αράδες. Σκιαγραφήσαμε τον πίνακα της τουριστικής μας κακοδαιμονίας, με τους «μικρούς» ολετήρες της στο προσκήνιο και τους μεγάλους κρυφούς και αθέατους.
Η κρίση συμπίεσε τις τιμές, ξεκίνησαν οι ελπιδοφόρες (προ)κρατήσεις, το κλίμα αλλάζει, αλλά δεν άλλαξε. Οι φοροφυγάδες των νησιών ανταλλάσσουν πονηρές ματιές ακονίζοντας τα μαχαίρια και οι πιο παθιασμένοι (με το «άθλημα») στοιβάζουν πέτρες για…ώρα ανάγκης. Θα πετροβολήσουν τους εφοριακούς (για έλεγχο) κι ας το (ξανα)βάλει στα πόδια ο Τουρισμός. Ωστόσο, χωρίς δημόσιο χρήμα (αξιοποιημένο χωρίς μίζες και υπερκοστολογήσεις) δεν ρολάρει η μερσεντές στα δρομάκια π.χ. της Χαλκιδικής.

Με πέτρες και λοστάρια…
Του Θανάση Νικολαΐδη 
ΥΠΑΡΧΕΙ το φιλότιμο του έλληνα, υπάρχει και η….μαγκιά του. Συχνά κακοβαλμένη, ασυγχώρητη. Και, με πεδίο δράσης την καθημερινότητα με τον αυτοθαυμασμό του, δεν το κατάλαβε πως σκάβει τον δικό του και του διπλανού τον λάκκο. Και, βέβαια, δεν είναι θέμα προσωπικής μαγκιάς του τα κοινά. Είναι κάτι σοβαρότερο και οφείλει να πειθαρχήσει. Δεν το κάνει, φορτώνοντας την προσωπική του ζημιά στο κοινωνικό σύνολο.
ΝΑ γίνουμε σαφέστεροι. Η μεγάλη πληγή της δημόσιας ζωής μας είναι η φοροδιαφυγή. Σε όλα τα επίπεδα και με κάθε βαθμίδας φοροφυγάδες και φοροκλέφτες. Απ’ τη μια «πώς θα κλέψουμε το Κράτος» κι απ’ την άλλη «πού είναι το Κράτος;». Δηλώνουμε πενταροδεκάρες για έσοδα, πληρώνουμε μηδέν και περιμένουμε να γεμίσει το ταμείο για δρόμους σχολεία και νοσοκομεία. Απαιτούμε δημόσια έργα από έντιμους μηχανικούς και εργολάβους, παραμένοντας οι ίδιοι πονηροί, ψεύτες και άρπαγες.
ΓΙΑ τους μεγάλους (φοροφυγάδες) τι να πεις, αν δεν…μπορείς; Τους κράξαμε χωρίς στοιχεία, μιας και «αν ξέρεις να κρύψεις, κλέψε». Και χάθηκε η φωνή μας, μέχρι να φτάσει στις «Οφ Σορ» από υπόγειες διαδρομές για φορολογικούς παραδείσους όπου κατέθεσαν τον…ιδρώτα τους. Και πάμε στους «μικρούς», τους συνήθεις και καθημερινούς-είναι οι πολλοί. Παρακάμπτουμε την «ιδεολογία» τους περί φοροδιαφυγής και πάμε στην πρακτική (τους). Προσφέρθηκαν οι Γερμανοί να μας «δανείσουν» την τεχνογνωσία τους για σύλληψη της φορολογητέας ύλης και τους απειλήσαμε πως, αν μας έρθουν, «θα φάνε ξύλο». Και το εννοούσε ο μικροφοροκλέφτης με τη…μαγκιά του-σύγχρονος τσαρουχάς του παρελθόντος που θα του άρπαζαν την κατσίκα οι μπολσεβίκοι.
ΔΕΝ είναι υπερβολή το «ξύλο» και του «έλληνα ο τράχηλος ζυγόν κ.λπ.». Ξύπνησε μέσα τους το…φιλότιμο (διάβαζε…μαγκιά του κακομαθημένου νεοέλληνα και μαθημένου να μην πληρώνει φόρους). Κι άρπαξε ξύλα, πέτρες και άλλο πολεμικό υλικό. Για τα συνεργεία της Εφορίας που πήγαν για έλεγχο και «μην πατήσει βάρβαρος στα εδάφη μας». Άρχισε πόλεμος με θύματα αστυνομικούς (για προστασία των εφοριακών), με τα ΜΑΤ σε προστατευτικό κλοιό.
ΕΤΣΙ (δεν) εισπράττονται οι φόροι στην Ελλάδα. Αυτά κάνει ο «επαγγελματίας» του «ανοίξαμε και σας περιμένουμε». Ο μεταπράτης που δεν παράγει και μόνο πουλάει. Το «αφεντικό» που δεν στέργει να γίνει υπάλληλος σε μια στρεβλή αγορά, που στέγνωσε σε περίοδο κρίσης. «Ανοίγουν μαγαζιά καινούρια»-το’ πε και ο κ. Καμίνης.
-Σαν τι μαγαζιά, κ. Δήμαρχε;».
-Μπαράκια, εστιατόρια…
ΜΕ τόσους μεταπράτες στη σειρά και έμφορτα τα μαγαζιά τους με ομοειδή προϊόντα, με τέτοια αντίληψη πως φόρους πληρώνουν τα κορόιδα, μεν περιμένεις και πολλά απ’ το (δανεικό) χρήμα που θα κατακλύσει(;) την αγορά μας.

Ο…ελεγκτής και η κρίση

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΤΑ σχολεία κλείνουν(!;), μεθεορτίως, στη Μακεδονία. Δεν γίνεται μάθημα σε μια παγωμένη αίθουσα, δεν ζούμε στα χρόνια της (μετεμφυλιακής) Ελλάδας, για να κουβαλάει ο μαθητής/τρια το ξύλο του για τη σόμπα.
ΩΣΤΟΣΟ, φρονούμε πως οι δήμαρχοι «δεν δικαιούνται δια να τα κλείνουν». Το ίδιο και τα σχολεία. Χωρίς αποθεματικό-καβάντζα, αλλά με τις «αμαρτίες» του παρελθόντος. Κι αν «στολίσαμε» τους δημάρχους, καιρός και για «σχολικές» αμαρτίες. Πέραν της υποκρισίας των διευθυντών πως «δεν είδαν και δεν άκουσαν» για παράνομο ιδιαίτερο και «μαύρο» χρήμα καθηγητών τους.
ΔΥΟ περιστατικά απ’ τα συνήθη και μη ζητάς ονόματα, διευθύνσεις και τηλέφωνα. Ξεθύμαναν, ξεχάστηκαν στο Κράτος που το νανούριζαν για δεκαετίες οι πολίτες του. «Εξ όνυχος το λέοντα γιγνώσκεις» και πάμε.
ΕΙΚΟΝΑ 1η: Έφτασε το «φορτίο» στο Λύκειο. Το παρέλαβε ο καθηγητής, συμπλήρωσε τα απαιτούμενα της γραφειοκρατίας, υπέγραψε ο διευθυντής και την επόμενη φύγαν’ τα «χαρτιά», κουβαλώντας και τη βρωμιά του συστήματος. Και την απατεωνία των αοράτων κυκλώματος. Ποιος να το προσέξει, γιατί να τους φρενάρει;
ΚΑΙ τι περιείχε το «φορτίο»; Πανάκριβο εργαστηριακό υλικό. Σύγχρονο, πανάκριβο και…άχρηστο. Όχι γιατί σε 5-10 χρόνια θα’ ταν παρωχημένο, αλλά θα παρέμενε αχρησιμοποίητο. Σε κιβώτια δίπλα σε παλιά, με ακριβοπληρωμένο περιεχόμενο, πεπαλαιωμένο και αχρησιμοποίητο. Γιατί; Γιατί το εργαστήριο είναι προγραμματισμένα «χρόνος χαμένος». Απ’ το «σύστημα» (μετατροπής του λυκείου σε προθάλαμο εισαγωγής στο πανεπιστήμιο, με τα αποστηθισμένα που κρατάνε σε απόσταση…ασφαλείας την εμβάθυνση και το εργαστήριο) μην περιμένεις αξιοποίηση του υλικού. Θα σκουριάσει στις αποθήκες αναξιοποίητο, αλλά η «δουλειά» έγινε. Ο εισαγωγέας τα ‘κονόμησε, ο έμπορος-διακινητής πληρώθηκε, το σχολείο ευτυχισμένο και η…κρίση ερχόταν.
ΕΙΚΟΝΑ 2η (συνέβη, τυχαία, μπροστά μου): Εισβάλλει στο γραφείο ένας τύπος, δηλώνει «άνθρωπος του Υπουργείου» (και ήταν) και «τρομοκρατεί» τον διευθυντή.
-Τα βιβλία σας (Π.Δ.Σ.), για έλεγχο.
-Δεν είμαι έτοιμος 
-Πριν προβώ στα «δέοντα», έχω να συστήσω τα βιβλία μου. Είμαι μαθηματικός, είναι «φρέσκα», 20 τον αριθμόν. Αν θέλει το σχολείο σας να τα προμηθευτεί…
-Βεβαίως! (και υπογράφει για κάποιες δεκάδες χιλιάρικα δραχμές). Για το σχολείο και για τη…τσέπη του «συγγραφέα, που…δάγκωσε το δημόσιο. Κατά τις δυνάμεις του κι ίσως με κάποια…ανεπαίσθητη μοιρασιά των «κερδών» ακόμα και με τον Υπουργό(;!).
Ο ελεγκτής αποχωρεί χωρίς…έλεγχο, τα βιβλία φτάνουν και δεν είναι 20 (είναι 8), της περασμένης 20/ετίας και θα παραμείνουν στα αζήτητα (και αδιάβαστα) της βιβλιοθήκης.
ΚΑΙ ζήσαμε ‘μείς καλά κι ας τα σχολεία κλείνουν.

Κοντράστ

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΖΟΥΜΕ και βιώνουμε αντιθέσεις. Μοναδικές, τραγικές…ελληνικές. Σε επίπεδο κρατικό, κομματικό και κοινωνικό. Αρπάζουμε στην τύχη μερικές, (ξε)χωρίζουμε βάζοντας το «Α» στη μια εικόνα και το «Β» στον αντίποδά της και ξεκινάμε.
«Α»: Χωρίς τσακωμούς, διχογνωμίες και τσακωμούς, τα κόμματα ψήφισαν αρπάζουν, οσονούπω, την επιχορήγησή της και το μάτι των «αγωνιστών» τους γυαλίζει. Δεκάδες εκατομμύρια για επαγγελματίες (διάβαζε κομματόσκυλα) που δηλώνουν «δουλεύω στο Κόμμα» και δεν τους ξέρουμε, δεν είδαμε σε λίστα ονόματα και μισθούς. Όλα μυστικά, κι αν κάτι στραβώσει και μας ζητήσουν λογαριασμό π.χ. για το εκατομμύριο Τσουκάτου, το θέμα υποβαθμίζεται θαμμένο στη λήθη.
«Β»: Οι (πραγματικά) ανάπηροι και άτομα με ειδικές ανάγκες αγωνιούν για το κουτσουρεμένο (ή καταργημένο) επίδομα. Η κρίση προβάλλει τις απατήσεις της, τα Κόμματα (με τις δικές τους προτεραιότητες) καλύπτουν (χαϊδεύοντας) τους «εργαζομένους» της Βουλής.
«Α»: Η απελπισμένη μητέρα (κωφάλαλη) σκαρφαλωμένη ψηλά, έτοιμη να σαλτάρει. Κάτω η μάνα και τα παιδιά της θεατές, ανήμποροι να τη σώσουν. Το ίδιο (θεατής) και το Κράτος με τις προτεραιότητές του. Για να γεμίσουν τα ταμεία με το κομμένο επίδομα των παιδιών της.
«Β»: Στη φρουρά του κ. Λαυρεντιάδη «υπηρετούσαν» ΚΑΙ δυο αστυνομικοί. Κανονικοί, φρουροί, ορισμένοι απ’ την Υπηρεσία και δημοσία δαπάνη. Με τη λούφα, τα δώρα και επιδόματα, ίσως και με τα νυχτερινά και τις υπερωρίες τους. Κάποιος τους όρισε με βούλα και υπογραφή και θα παραμείνει άγνωστος. Και τι περίμενες; Να χρεωθεί ο ίδιος τη δαπάνη των φρουρών του υπόδικου (και κρατούμενου) κροίσου;
ΕΜΕΙΣ, απλώς, λογαριάσαμε. Πόσο το χρονιάτικο των δυο παραπάνω αστυνομικών αποσπασμένων για «ιδιωτική» φύλαξη ανθρώπου της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, που η μόνη του σχέση με το Κράτος ήταν για να το κλέψει; Μερικές δεκάδες χιλιάρικα. Αρκετά για να περάσουν 5-6 χρόνια τα δύστυχα παιδιά της απελπισμένης μάνας.
«Α»: Πώς πείστηκε η Τρόικα για την εφαρμογή των «υπεσχημένων»; Θα μας επιβάλει μέτρα, αν παρεκκλίνουμε. Είναι η «εγγύηση» της και η…αναστάτωσή μας. Κι άρχισε η επιδρομή επί δικαίων και αδίκων. Περικοπές στην πλατιά μάζα κι όποιος αντέξει.
«Β»: Πόσο αμείβονταν ο…οδηγός του Γ. Διευθυντή της ΔΕΗ; 150.000 ευρώ τον χρόνο και οι «Γενικοί» ήσαν 5-6. Με διπλασιασμένο τον μισθό τους απ’ τον…αναντικατάστατο κ. Αθανασόπουλο. Και ο σημερινός, με τους σύμβουλους και τους συνεργάτες διάσπαρτους  στα γραφεία της (αμαρτωλής) ΔΕΗ, δημοσία δαπάνη (και αυτούς) τρεφόμενους;
ΣΤΑ «επικίνδυνα» σιωπούν και η σιωπή τους χάνεται στις κραυγές των πολλών. Η σιωπή (τους) είναι χρυσός και τόσο τους βολεύει…

(Ξε)βόλεμα

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΔΕΝ είναι μόνο το οικονομικό. Για κάποιους (πολλούς) «αγωνιστές», ο ξεσηκωμός έχει και άλλη αφετηρία. Κάποτε γέμιζαν τα πεζοδρόμια από ιδεολόγους με όραμα. Αργότερα, τους ένωνε το κόμμα και…εφορμούσαν με κοινή κομματική γραμμή. Για εκλογικούς θριάμβους και κατατρόπωση του «εχθρού», εναλλαγή των κυβερνήσεων και πολιτική ευημερία, με πάγιους υπουργικούς θώκους σε εκλεκτούς και μπροστάρηδες.
ΣΗΜΕΡΑ, δεν μας έλειψαν ολοσχερώς οι παραπάνω λόγοι, απλώς ατόνησαν. Κι απόμεινε κυρίαρχη «ιδεολογία» το…βόλεμα. Με τη δύναμη στο σινάφι και την προστασία στους συνδικαλιστές. Όπως λειτουργούσαν, εκεί που κατάντησαν τον συνδικαλισμό. «Η εν τη ενώσει ισχύς», σου λέει, και η κοινωνία πεδίο δράσης. Και τα δημόσια κτήρια χώρος «έκφρασης» των…προχωρημένων.
ΔΕΝ γεμίζουν, λοιπόν, μόνο οι δρόμοι από διαδηλωτές με τα δίκια τους. Οι καταληψίες εφορμούν για επίδειξη ισχύος και άλωση του κάστρου. Θα τους φουσκώνει τα στήθια κι ας ξεφουσκώνει το σακί των εσόδων. Με ακραία μορφή διαμαρτυρίας την κατάληψη που έγινε συνήθεια καθημερινή, ακατανόητη στον πειθαρχημένο «κουτόφραγκο».
ΕΙΝΑΙ το βόλεμα που λέγαμε, με αντίποδα το ξεβόλεμα. Στην Ελλάδα της αταξίας και της ασυδοσίας, ζητούμενο και οδηγός. Η «ήσσων προσπάθεια» αντί της εργώδους. Με την μηχανή στην υπηρεσία του ανθρώπου να μειώνει δραστικά την προσπάθεια, εξαλείφοντας και το τελευταίο ίχνος ιδρώτα απ’ το πρόσωπο του εργαζομένου (δίπλα στον «εργαζόμενο»). Και με την αντίληψη πως όλα τα δικαιούνται όλοι, χωρίς αποτίμηση της δουλειάς τους. Χωρίς αξιολόγηση ο εκπαιδευτικός και κρίση ο αστυνομικός, χωρίς ΑΣΕΠ ο προσλαμβανόμενος. Και, βέβαια, ποιος να εμπιστευθεί συμβούλια και επιτροπές κρίσεων που λειτουργούσαν κομματικά, αλλά το θέμα παραπέμπει στους «αμαρτωλούς» του παρελθόντος. Και οι άλλοι κλάδοι και σινάφια; Ο φαρμακοποιός, για παράδειγμα (της…μόδας και της αναταραχής); Με μοναδικό του δίκαιο τα χρήματα που του χρωστάνε σαν απόηχο του πάρτι που προηγήθηκε («συμμετείχαν όλοι οι έλληνες» ομολογεί ο κ. Λουράντος, αλλά αγριεύει και δεν σηκώνει κουβέντα). Με τα (υψηλά) ποσοστά ως πωλητές φαρμάκων και με την «επιστημοσύνη» τους αφημένη στα χέρια τσαμπουκάδων απέναντι σε «απεργοσπάστες», μη πωληθούν φάρμακα σε πραγματικούς πελάτες.
ΚΙ οι εργαζόμενοι και «εργαζόμενοι» σε δήμους και πρ. νομαρχίες; Υπεράριθμοι και αραχτοί σε διπλανά γραφεία, να  ξεφυσάνε σκυμμένοι στο κομπιούτερ, και οι απ’ έξω να περιμένουν την εύνοια του δημάρχου και των ανθρώπων του για πρόσληψη και εγγραφή στο «κλαμπ» των δουλευταράδων. Και οι ράθυμοι άεργοι στους «περιστερώνες» των τ. νομαρχιών με την έγκαιρη…αποχώρηση ως αντίδοτο της λούφας;
ΔΕΝ αδικούμε τους πραγματικά εργαζόμενους και μοχθούντες. Ωστόσο, αυτοί δεν προβαίνουν σε καταλήψεις. Γιατί; Γιατί δεν…ξεβολεύονται.

Η…παράδοση των όπλων (ΗΠΑ)

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΑΠ’ τα χρόνια του «Φαρ Ουέστ» και της εξόντωσης των Ινδιάνων, τον λόγο είχαν τα όπλα. Με την ανθρώπινη ζωή κρεμασμένη στην κάννη του τυχοδιώκτη που ανέλαβε τον «εκπολιτισμό» των αυτοχθόνων της «Νέας Γης». Έκανε τη «δουλειά» του με το μακρύκαννο ο…κατακτητής και, στη συνέχεια, άλλαξε όπλα-δεν άλλαξε τακτική. Το όπλο «παρά πόδα» για να μετρήσει το βιος του και ξανά δράση, με βάση την αχόρταγη ψυχή του.
ΥΣΤΕΡΑ το παιχνίδι χόντρυνε και η πατρίδα των «μετοίκων» απέκτησε αντίπαλο. Με τα δικά του όπλα και αντίθετη ιδεολογία. Για κάποιες δεκαετίες οι σχέσεις τους δοκιμάστηκαν, αλλά ο «ψυχρός πόλεμος» και το “modus vivendi” με την αλληλοανοχή τους ήταν η προστατευτική ομπρέλα για τους λαούς. Λιγόστεψε το ψωμί τους, αλλά γέμισαν με πυραύλους και πυρηνικές κεφαλές οι αποθήκες των μονομάχων.
ΚΙ ύστερα; Πέθανε η μια ιδεολογία απ’ τα λάθη των «ιδεολόγων» της, για να επικρατήσει, παγκόσμια, η άλλη. Με το σύστημα και τα…όπλα της. Ούτε στιγμή το όπλο δεν άραξε «παρα πόδα» και «αν θέλεις ειρήνη προπαρασκευάζου δια πόλεμον». Σε επίπεδο ΗΠΑ, αλλά και πολιτών. Δούλεψαν τα εργοστάσια, γέμισαν τα σπίτια με όπλα κι ήταν νόμιμα. Με παράλληλη «ηθική διαπαιδαγώγηση» από ταινίες, όπου το «παλληκαράκι» και οι Ράμπο καθάριζαν μαζικά τον αντίπαλο, ξεκαθαρίζοντας πως ήρωας είναι αυτός που σκοτώνει.
ΕΘΙΣΜΕΝΟΣ στη «λογική» των όπλων ο αμερικάνικος λαός, δεν «εξανέστη» όταν τα εξάσφαιρα «ρύθμιζαν» τα πολιτικά τους, στέλνοντας κάποιους Προέδρους στον άλλο κόσμο. Και το’ χε καμάρι ο μπαμπάς που δώρισε «ηλεκτρονικό εξολοθρευτή» στο γιο, για γενέθλιά του (το ίδιο κι εμείς, στη μακρινή…Ευρώπη). Χωρίς να βλέπει μακρύτερα στο μέλλον, τη συνέχεια και τη μετεξέλιξη της βίας.
ΤΟ κακό επεκτάθηκε και οι λαοί μπολιάστηκαν με τη βία. Εξοικειώθηκαν με τα όπλα και η ηλεκτρονική φανάτισε τους νέους, «εξ απαλών ονύχων» τους και να θυμηθούμε τη φράση του Α. Παπανδρέου, στο ξεκίνημα της μεγάλης αλλαγής με τα μικρά αποτελέσματα. «Μέχρι τα 18 του χρόνια, το ελληνόπουλο έχει βιώσει (εικονικά) 4.000 δολοφονίες».
ΜΕΤΑ την «επέκταση» και χρήση των όπλων στις ΗΠΑ των βομβών και των εξάσφαιρων, ήταν μοιραίο να εισχωρήσουν οι δολοφονίες ακόμα και στα σχολεία(!) και η εξοικείωση να μορφοποιείται σε αμόκ που σκοτώνει αθώα παιδιά.
Η πολιτεία (ΗΠΑ) αποφάσισε την «παράδοση των όπλων» (έναντι…τροφής). Αμερικανοί πολίτες συμμορφώθηκαν. Οι πολλοί τα κρύβουν. Ωστόσο, μια…Βάρκιζα δεν σταματάει τη βία. Προετοιμάζει για «Εμφύλιο» κι είναι πιο τραγικός.

Τότε, πριν…ψοφήσει η αγελάδα
Του Θανάση Νικολαΐδη 
ΑΝΤΙΔΡΟΥΜΕ στα άσχημα της τρισυπόστατης Κυβέρνησης, αντιδρούμε στα (κάποια) καλά που της επέβαλε η Τρόικα, που μας τα επέβαλε η ανάγκη και η ζωή συνεχίζεται. Με τάση να συντηρούμε τα αρνητικά που μας οδήγησαν εδώ που φτάσαμε και με λυσσώδη αντίδραση, αν ψυλλιαστούμε αλλαγή. Με την ίδια νοοτροπία-οδηγό για τον γκρεμό που δεν(;) είδαμε. Κι είναι αλήθεια πως βγαίνουν στο φως (κάποια) συμβάντα θαμμένα στη γη και αφημένα στη λήθη.
ΚΑΙ οι αυτουργοί; Ανήσυχοι για λίγο, αλλά με τη σιγουριά της ατιμωρησίας. Τα’ χαν μελετημένα και κανονισμένα. Οι κομπίνες σκεπασμένες με το σεντόνι του νόμου κι από κάτω, αθέατοι να μαζεύουν τη λεία. Θα τα ροκάνιζαν αργότερα. Στο τζάκι της βίλας, στη θαλπωρή της παρέας των ομοίων τους.
«ΑΝ δεν θέλεις κάτι να γίνει, φτιάξε μια επιτροπή». Την κάνανε, αλλά κάτι…γινότανε. Νομότυπα και για πάρτη τους. Με υπογραφές και προέδρους των επιτροπών, μέλη και πρακτικά. Κάτω απ’ τον λαβύρινθο της γραφειοκρατίας και με το «υλικό» των αποφάσεων να κρύβει την ατιμία. Κι αν μιλούσες για την παλιανθρωπιά τους, σκάλιζαν τα χαρτιά με τους νόμους κραδαίνοντας τις διατάξεις του και τα (σκοπίμως) δαιδαλώδη του νομοθέτη. Κι αν στην Ευρώπη ένας νόμος «χωράει» σε μια σελίδα, εδώ τον απλώνουν σε δεκάδες σελίδες, με τις παραγράφους, εδάφια και υποσημειώσεις. Τον φορτώνουν πόρτες για την έξοδο των ισχυρών, παραθύρια των πονηρών για τη λευτεριά, και για να μη  μπορείς εκ των υστέρων να «κρεμάσεις» τους κομπιναδόρους.
ΚΑΠΟΙΟΙ «αγωνίζονται» για μιαν απ’ τα ίδια. Με πάθος στα καθιερωμένα και ενίοτε καθισμένοι πάνω στα κεκτημένα. Θα’ θελε, για παράδειγμα, ο συνδικαλιστής να χάσει τη δύναμή του παρεκκλίνοντας απ’ τη στρεβλή λειτουργία του; Να τιμωρηθεί επίορκος χωρίς ο «συνδικαλιστής» να δώσει τη μάχη του; Γι αυτό δεν ορίστηκε (με τις ψήφους που απέσπασε η κλίκα του); Για να δώσει τη μάχη του, κι ας ο εργαζόμενος είχε σκοτώσει τη μάνα του. Όσο για την «ιδεολογία» κομματικών οργανώσεων και συνδικαλιστών, μας έπεισαν τύποι τύπου Φωτόπουλου, μας πείθουν και οι 500 ΔΑΚίτες των «εργαζομένων» της Βουλής.
ΚΑΙ, βέβαια, κάποιοι σιωπούν «ποιούντες την νήσσαν» και είναι οι πολυλογάδες των καναλιών-πρώην κρατικοδίαιτοι, με το χιλιαρικάκι τους (ημερησίως) στη τσέπη. Κι έχουν πλάκα όταν πετάνε και κορώνες του τύπου «πού πήγαν τα λεφτά;», διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους. Να ρωτήσουμε, π. χ. τους/τις ηγεμονικά αμειβόμενους της ΝΕΤ: Πόσα παίρνατε, ημερησίως, κ.κ. Λυριτζή και Οικονόμου, Τσαπανίδου, Χούκλη κ.ά. επί «παχέων αγελάδων»;

Καραγκιόζηδες

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΔΕΝ είμαστε «Καμενικοί»-είμαστε με το δίκαιο. Και με την ηθική, ωστόσο, μακρινοί θεατές της πολιτικής ηθικής που όλο και συρρικνώνεται. Από τα καμώματα πολιτικών μας που παράτησαν την Ελλάδα και αγωνιούν για την καριέρα τους. Για το επάγγελμα που ασκούν με επιτυχία, παραμένοντας γαντζωμένοι σε πόστα και νομίζοντας πως και ο κόσμος συμμερίζεται την αγωνία τους. Δεν μόνοιασαν όταν η Ελλάδα πεθαίνοντας τους χρειάστηκε, δεν μας αγγίζουν οι φιλοδοξίες τους. 
ΑΝΑΖΗΤΗΣΑΝ πολιτική στέγη και δέθηκαν στο μικρό άρμα του κ. Καμένου. Άνθρωποι της Ν.Δ. που σε μια φάση το’ παιξαν ήρωες νομίζοντας πως και η έξοδός τους θα’ ταν ηρωική. Αγκάλιασαν τον νέο Αρχηγό τους ως «ανεξάρτητοι» έλληνες, αποτινάζοντας τον ζυγό της…υποταγής και των δεσμεύσεων στην προηγούμενη στάνη.
ΚΙ ύστερα; Χθες, σήμερα, τώρα; Έπιασαν σήμα οι κεραίες τους, σήμανε συναγερμός. Έπεσαν νεύματα, μεσολάβησαν συσκέψεις και πάρθηκε η απόφαση. «Φεύγουμε ξαφνικά-η μπόρα κόπασε-ξεθύμανε ο «αντιμνημονιακός» μας ηρωισμός, καιρός ξανά για το μεγάλο μαντρί, ικέτες με γονυκλισίες στον (παλιό-νέο Αρχηγό), συντετριμμένοι με το «ήμαρτον» για συγχωροχάρτι και (επαν)ένταξη. Θα μας αποκαλέσει ο Καμένος αποστάτες. Ε, και; Ποιος θυμάται τον όρο, ποιος ευαισθητοποιείται για να μας ρίξει τον λίθο του πολιτικού αναθέματος; Κι αν μας ψυλλιαστούν για (πολιτική) παλιανθρωπιά-μπρος στην έδρα τι’ ναι η μούντζα…».
ΕΙΚΟΝΕΣ τρέχουσας πολιτικής ηθικής και φαινόμενα πολιτικής παρακμής, με αφετηρία της διαφθοράς στους παρεπιδημούντες στον «ναό της δημοκρατίας». Άνθρωποι που δεν μόνοιασαν με την Ελλάδα να σφαδάζει και μόνο για τα κομματικά τους ξαγρυπνούσαν, διαβουλεύονταν και βυσσοδομούσαν.
ΚΑΙ ποιος αποκάλεσε «καραγκιόζη» τον κ. Καμένο που λέει κάποιες αλήθειες, αντέχει και την προδοσία σε βάρος του; Ο κ. Γεωργιάδης! Με το…Όσκαρ της αποστασίας στο τσεπάκι, την αθυροστομία και το θράσος. Κι αν κάποιον…θαυμάζουμε για την αντοχή του απέναντι σε (κατα)προδότες, είναι ο κ. Γ. Καρατζαφέρης. Για να περισώσουν το πολιτικό τους τομάρι ανανήψαντες(;) (κρυπτο)ακροδεξιοί τύπου Βορίδη και Άδωνη-καραγκιόζη (με τα όλα του). Με το (απύθμενο) θράσος και τις φοβίες του. Για τους Μπολσεβίκους που δεν το πληροφορήθηκε πως «πέθαναν» και τους μνημονεύει ζωντανούς. Για το ιδεολογικό ταμπελάκι που απαιτεί, τελευταία, από τον συνομιλητή του, χωρίς να φοράει το δικό του. Χωρίς να μνημονεύει τους «συναγωνιστές» του- συναυτουργούς της μεγάλης προδοσίας.
ΠΕΡΑ απ’ τους Καραγκιόζηδες μόνιμα καλαμπουρίζοντες και σε διάσταση με τη λογική των πολλών, υπάρχει η Ελλάδα που κινδυνεύει ακροβατώντας και οι έλληνες που αγωνιούν.

Άντε και στα…δικά μας(!;)

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΚΑΙ τι είναι φασισμός; Αρχίζει και τελειώνει στη ναζιστική Γερμανία (ξεκινώντας απ’ την Αυστρία και «αγγίζοντας» την Ιταλία); Όχι, βέβαια. Εκεί προσδιόρισε το στίγμα του με εκατόμβες, ωστόσο, εμφιλοχωρεί σε κοινωνίες, φωλιάζει σε ψυχές και εκφράζεται ποικιλοτρόπως. Και σε περίοδο ειρήνης, ακόμα και με τους δημοκρατικούς θεσμούς καταγεγραμμένους σε συντάγματα.
ΕΧΕΙ, λοιπόν (ο φασισμός), κι άλλες μορφές κι ας τον…χαιρόμαστε στη ντόπια μορφή του. Με υπουργούς (και όχι μόνο) που κατάκλεψαν το δημόσιο, για να μην έχουμε δρόμους, σχολεία και νοσοκομεία. Με τη διαδρομή του χρήματος ενίοτε υπόγεια, χωρίς να φτάνει στον τελικό σκοπό. Και κλαίμε πάνω στο χυμένο γάλα. Αν, λοιπόν, βλέπεις, συμπατριώτη μας στα συσσίτια, χρεοκοπημένους, αυτόχειρες και κάποιους να ψάχνουν στα σκουπίδια, έχεις ανάγλυφο τον «δημοκρατικό» φασισμό.
ΣΤΗΘΗΚΕ το «σύστημα» και δεν το αποδομείται με κατάρες, φωνές και κλαψουρίσματα. Τα κοράκια περιμένουν το χρήμα (ήδη…κατέφθασε), οι τράπεζες θα πάρουν τη μερίδα του λέοντος για να τα βγάλουν έξω και οι πονηροί για να τα (ξανα)φυγαδεύσουν. Κι αν η ανάγκη πάει να στριμώξει (και) τους έχοντες; Τότε ξεσηκώνονται πρώτοι οι…μη έχοντες. Από λύπηση κι άλλοι αντιδρώντας από…ένστικτο, προσαρμοσμένο στις «συνήθειες» του παρελθόντος. Κάποτε οι τσαρουχάδες μη τους αρπάξουν την κατσίκα, σήμερα (και) κάποιοι λέτσοι μη χάσουν την τρώγλη τους.
«ΔΕΙΛΟΙ, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα», ρίχνουμε κλάμα αν δούμε μεγαλοφοροφυγά με χειροπέδες, κι ούτε στρέγουμε να αναλάβουν ξένοι και για λογαριασμό μας τη σύλληψη της φορολογητέας ύλης στην Ελλάδα της ρεμούλας και της αρπαχτής. Δεν βρέθηκε δρόμος για να πάρει…δρόμο η  διαφθορά, κι αν ο ένας την μαχαιρώσει, φωνασκεί ο διπλανός που τη…συμπονάει. Φτάνει ο καθένας κάτι να λέει (και ουδέν να πράττει), να φαντάζει «λαϊκός» και δημοκράτης, ξορκίζοντας (με λόγια) τον φασισμό.
ΕΧΟΥΝ την εξουσία τους οι σημερινοί, αλλά δεν τολμούν. Στα «μεγάλα» κάνουν πίσω και με τους «ισχυρούς» δεν τα χαλάνε. Το βλέπουμε, προβλέποντας το αύριο και τη συνέχεια. Ωστόσο, βλέπουμε και άλλες συμπεριφορές (ξένων…φασιστών), τις ξορκίζουμε και καθαρίζουμε, παραμένοντας επι τα αυτά.
ΝΑ το κάνουμε απλό και σαφές. Στην Ελλάδα της κομπίνας κ.λπ. δεν είδαμε να κάνει «ντου» η Αστυνομία για συλλήψεις μεγαλοπαραγόντων στο «βασίλειό» τους. Είναι…φασιστικό και πονάει η καρδιά μας. Στη…φασιστική Γερμανία το κάνει! Γι αυτό κι έχουν κράτος. Ήταν αιφνιδιαστική η εισβολή της Γερμανικής Αστυνομίας στην “Deutsche Bank” και η σύλληψη του (διεφθαρμένου) στελέχους της άμεση.
ΚΙ εκεί υπάρχουν «αμαρτωλοί», αλλά η διαφθορά δεν χτυπιέται με λόγια και παρακάλια.

Περίεργη(;) κομματική σύμπνοια

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΟΣΟ υπάρχουν «εργαζόμενοι» της Βουλής, θέματα δεν μας λείπουν. Υπάρχει ντροπή που επιμερίζεται, αλλά το βάρος πέφτει στα…αδιόρθωτα ομορφόπαιδα του κοινοβουλίου μας. Έκαναν τις επιλογές «ημετέρων» τους οι παλιοί, τους έριξαν απ’ το παράθυρο κλείνοντάς το βιαστικά μη βγει η μπόχα και οι σημερινοί «δεν είδαν, δεν ξέρουν, δεν μιλούν».
ΜΕ τα προνόμια και τις…υπερωρίες τους(;!) οι «εργαζόμενοι», τα εκτός έδρας(!!) και τα…ξενύχτια τους, κατάκοποι να βγάζουν φωτοτυπίες και ν’ αλλάζουν νερό στο ποτήρι «ρητόρων». Και πώς το ξέρουμε; Απλά, διόρισαν 20 για δουλειά δυο ατόμων!
ΕΙΝΑΙ…αξιοθαύμαστοι (για τους «εργαζόμενους» μιλάμε και το κράτος τους εν κράτει). Βγαίνει «βρόμα» και πέφτει σύρμα. «Μας αφανίζουν και…τέλος τα 400 χιλιάρικα εφάπαξ της προϊσταμένης, τέλος οι παραφουσκωμένες υπερωρίες. Μα βάζουν χέρι και είναι αντισυνταγματικό». Και στήνουν καραούλι μη πιαστούν στον ύπνο και περάσουν πράξεις νομοθετικού περιεχομένου σε βάρος τους, μη συζητηθεί νομοσχέδιο που θα βάλει πάτο στο βαρέλι.
ΔΕΝ θα επιμείνουμε στα σκανδαλώδη των «υπαλλήλων» της Βουλής. Είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα, είναι αρκετά να φανατίσουν (δίκαια) τον κόσμο που τους πληρώνει κι ανοίγει τις δυο παλάμες του για το έμψυχο υλικό του κοινοβουλίου μας. Εκεί, λοιπόν, οι ευθύνες και η «νόμιμη» διαφθορά. Στα παχύδερμα του παρελθόντος που διόρισαν με την ψυχή τους βολεύοντας φίλους και συγγενείς και στους σημερινούς που σφυρίζουν αδιάφορα. Κόμματα και (κατάπτυστοι) εθνοπατέρες αμύνονται σιωπώντες και σιωπούν αμυνόμενοι. Μη βγει στη φόρα ποιος με ποιους/ποιες των «εργαζομένων» συνδέεται συγγενικά κι όλο βαθύτερα θαμμένη η λίστα.
ΕΙΝΑΙ οι ίδιοι που σκίζονται για εντυπώσεις στα «παράθυρα» και…ξεσκίζουν τον αντίπαλο. Τους βλέπεις, τους/τις ακούς και σου βγαίνει ένας ενθουσιασμός. Για τον αγώνα τους να παραμείνουν βουλευτές κουρνιάζοντας μέχρι να κάνει ξαστεριά. Με γονυκλισίες στον αρχηγό για την εύνοιά του…
ΤΟΥΣ…θαυμάζουμε ως κόμματα και πολιτικές υπάρξεις. Για τη…λεπτότητά τους να μην θίγουν την Κυβέρνηση που υπαναχωρεί στο θέμα των «υπαλλήλων της Βουλής» και για την αναίρεση(;) της υπόσχεσης Σαμαρά. Ούτε ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει για να κλαψουρίζει, ούτε ένας έντιμος εθνοπατέρας μας να τα βροντήξει διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά του.
ΚΑΙ τι απόμεινε; Το ΚΚΕ που (λέγεται) πως δεν διόρισε. «Ένα ήταν το Κόμμα», αλλά κομματιάστηκε σε…προσωπικές απόψεις και μονοψήφια ποσοστά. Κι αν δεν έπεισε με τα μπλόκα «αγωνιστών» και το…περιτύλιγμα του Παρθενώνα με πανό, αν όντως είναι άσχετο με διορισμούς απ’ το παράθυρο, ας αντιδράσει ξιφουλκώντας.

Τραπεζικές…εγγυήσεις

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΘΑ πέσει χρήμα στην αγορά, θα πέσει και στις τράπεζες. Κι αν μπορούσαν θα το’ ριχναν μόνο σ’ αυτές. Για να φτάσει στην αγορά «εμπλουτισμένο» με τον τόκο-οξυγόνο των τραπεζών, αλλά και διαποτισμένο σε λειτουργικές συνήθειες κάποιων «λειτουργών» τους. Μη χρεοκοπήσουν και…αναγκαστούν να τσεπώσουν τ’ αφεντικά τους δημόσιο, κρατικό χρήμα.
ΔΕΝ μένουμε σε αριθμούς και ποσά. Προχωρούμε, ρίχνοντας μια ματιά στο παρελθόν, ίδιο με το παρόν και προοιωνίζον το μέλλον. Για τη διαχείριση του (δανεικού) χρήματος, πριν το «υποδεχτούμε».
ΔΕΝ θα’ ναι το αύριο αλλιώτικο απ’ το χθες και τα…πειστήρια είναι ισχυρά. Ελληνικά και διαχρονικά. Για δεκαετίες το’ χαν στρώσει τράπεζες και πελάτες. Φανερά και με τα δεδομένα τους (υψηλά επιτόκια δανεισμών, ανύπαρκτα καταθέσεων), αλλά το «σύστημα» πρόβλεπε και άλλα. Δρόμους σκοτεινούς και άβατους. Μια αλυσίδα ανθρώπων ορατών και αοράτων κι άλλη μια για εγκρίσεις και υπογραφές. Και ο δανειολήπτη; Έκανε κι αυτός το κουμάντο του. Τόσα για μίζες, τα υπόλοιπα «επενδύσεις» για την επόμενη δόση και το (θαλασσο)δάνειο θα ξεχαστεί στο νεφελώδες αύριο, στην Ελλάδα της κομπίνας και της αρπαχτής.
(ΚΑΙ) εκεί, λοιπόν, στα καταστήματα των υψηλών τόκων και της «επαγγελματικής» σκληρότητας, σε κάποιες ελληνικές τράπεζες όπου δύσκολα κρατιέσαι μακριά απ’ τον πειρασμό μετρώντας χιλιάρικα και υπογράφοντας δάνεια, έγινε ό,τι έγινε. Να το περιγράψουμε; Να τα θυμηθούμε; Απλά, βλέπουμε βίλες ορατές, φανταζόμαστε κάποιους αόρατους μιζαδόρους και εικάζουμε. Χωρίς να υπερβάλλουμε.
ΚΑΙ ποιος να σου εγγυηθεί πως το «σύστημα» δεν θα…ξαναμεγαλουργήσει με το αυριανό (δανεικό) χρήμα στα ταμεία ελληνικών τραπεζών; Τι άλλαξε για ν’ αλλάξει η τροχιά του και να τρομάξει ο μιζαδόρος και να μην (ξανα)αμαρτήσει; Τι κάνεις για να «στομώσεις» τους άρπαγες και να…ψοφήσει(;) η μίζα;
ΝΟΜΟΘΕΤΕΙΣ «σκληρά» και προειδοποιείς. Λαδώθηκες για το δάνειο; Δεν πας σπίτι σου (κάπου αλλού σε πάμε), δεν επιστρέφεις τα κλεμμένα (σου κατάσχουμε την περιουσία).
ΤΙ άλλο θεσπίζεις ως Πολιτεία (κι ας αντίκειται στη…σοφή και βολική εφεύρεση των προσωπικών δεδομένων); Υπάρχει και το διαδίκτυο!
-Θέλεις δάνειο; Αμέσως! (Η μίζα μου θα μείνει μυστική).
Την άλλη μέρα:
-Δος μου κι εμένα, κ. Διευθυντά, (χωρίς λαδώματα).
-Δεν σου δίνω. Τέλος τα διαθέσιμα.
-Μη δω (στο διαδίκτυο) να’ χεις δώσει σε άλλον…αύριο!
ΤΙ άλλο κάνεις για να μην κάνουν περιουσίες «συμβαλλόμενοι» των δύο πλευρών; Ορίζεις επιτροπές προσώπων εγνωσμένου κύρους (και μη πολιτικών), εκτιμούν τις μείζονες δανειοδοτήσεις και υπογράφουν.
ΤΑ υπόλοιπα να τα σκεφθούν οι «ιθύνοντες». Πριν το χρήμα εξαφανιστεί ως δια μαγείας και μιαν απ’ τα ίδια.

«Πρώτο τραπέζι πίστα» και…φοροκλοπή

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΤΟΥΣ βάφτισαν «καλλιτέχνες»  αδικώντας τις λέξεις, τις είπαν «συναυλίες» υποβαθμίζοντας τον όρο και τους στρώσαμε χαλιά. Για το σκυλάδικο και την «ιεροτελεστία». Εκεί οι (ωραίες) πενιές σκέπαζαν τα «ψάρια» και τους φάλτσους του πάλκου. Το ουίσκι έρεε κι ο μερακλής πλήρωνε. Τη λουλουδού για το ροδόλουτρο, με το γκαρσόνι απίκο. Για όλες τις πεθυμιές του παραλή-θαμώνα των «εκπολιτιστικών κέντρων» που έγραψαν κι αυτά την ιστορία τους.
ΕΚΕΙ, λοιπόν, όπου λικνίζονταν αοιδοί και γκάριζαν τραγουδιστάδες, δεν είχες «καπνίλα και βρισιές», είχες καθωσπρέπει ανθρώπους. Εύκολα τα’ βγαζαν, εύκολα τα σκορπούσαν. Τα (θαλασσο)δάνεια επί παχέων αγελάδων έφταναν και περίσσευαν. Για το ίματζ του «επιχειρηματία» που περίμενε την επόμενη δόση έχοντας κτίσει δυο ντουβάρια (για τα μάτια) ως επέκταση και μπουκώνοντας μεγαλομιζαδόρους για την υπογραφή.
ΑΦΗΝΟΥΜΕ τον καταναλωτή-γλεντζέ στη μέθη (ενίοτε και στην καψούρα του) και πάμε στον/στην αοιδό. Δεν τον βασάνισαν σπουδές, ωδεία και δαπάνες. Γεννήθηκε «ταλέντο» (έτσι νομίζει) και τον αποδέχτηκε το κοινό. Με το γούστο του κι αυτό (κατά πλειοψηφία), στην Ελλάδα όπου η μουσική παιδεία στα σχολεία πασκίζει να σταθεί στα πόδια της.
ΤΑ ‘κονομούσαν, λοιπόν, άγρια «τραγουδώντας» στην πίστα του σκυλάδικου, τ’ άρπαζαν από «συναυλίες», τα ‘πιαναν χοντρά κάποιοι «εκλεκτοί» (κυβερνήσεων) που μας ψυχαγωγούσαν κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα (όλο οι ίδιοι και οι ίδιοι) κι όλοι χτυπούσαν παλαμάκια. Εντός σκυλάδικου, είτε από τηλεοράσεως. Με το μάτι στη λικνιζόμενη αοιδό κι αναζητώντας την κοινωνική καταξίωση στο «πρωτο τραπέζι πίστα».
ΚΑΙ, βέβαια, δεν είδαμε, δεν το προσέξαμε πως ο/η «καλλιτέχνης» που αποχωρούσε ματσωμένος το πρωί, δεν δήλωνε δεκάρα από κέρδη, έσοδα και αμοιβή. Πέρασε η βραδιά, ξεμέθυσε ο πελάτης, τράβηξε γα τη βίλα του ο/η «καλλιτέχνης» κι έγιναν όλα αέρας και παρελθόν. Τι να χρειάζονταν, άραγε, οι μεγαλοφοροφυγάδες (πελάτης και τραγουδιστής); Έναν δρόμο για το σκυλάδικο και πάρκινγκ για ν’ αράξει τη μερσεντές και τον είχαν, τη λουλουδού και τον λογαριασμό (χωρίς απόδειξη) και πέραν τούτων ουδέν. Ούτε για τις ελλείψεις στα σχολεία θα σκοτίζονταν, ούτε για τα νοσοκομεία θα χαλάλιζε πεντάρα.
ΤΑ χρόνια πέρασαν, οι γελάδες αδυνάτισαν και οι «καλλιτέχνες» περνούν δύσκολες ώρες. Μειώθηκαν οι μέρες της «ιεροτελεστίας» και κάποιες «φίρμες» κίνησαν για τον…Βορά (ακόμα και για χωριά), από μιαν Αθήνα που (πια) δεν τους σηκώνει.
ΗΡΘΕ(;) και η ώρα να πληρώσουν οι παραπάνω (μεγαλο)φοροφυγάδες. Καιρός να εκποιηθούν βίλες και μερσεντές. Τα (άδεια) ταμεία περιμένουν, οι πίστες νεκρές και οι φορολογούμενοι έχουν αγριέψει.

Αυτονόητο και…αγροτικό

Του Θανάση Νικολαΐδη 

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ εναντιώνεται στην κοινωνία! Με κάθε κλάδο εναντίον των υπολοίπων και έκαστον έλληνα εναντίον όλων. Και με την αίσθηση πως αγωνίζονται. Λες και αγώνας είναι να κλείνεις τους δρόμους ή να καταλαμβάνεις δημόσια περιουσία.
ΗΡΘΕ η σειρά των αγροτών και των μπλόκων(;). Με αιτήματα που προβάλλονται, αλλά στο βάθος…φορολόγηση. Τ’ άκουσαν και πετάχτηκαν απ’ το τρακτέρ. Η λογική τούς εντάσσει στους κανονικούς φορολογούμενους, δεν το άντεξαν και ζεσταίνουν τις μηχανές. Με τη ισχύ του τρακτέρ, που χρειάζεται γκρέιντερ για να την ανακόψει (και με κάποιον εκπρόσωπό τους εκτός εαυτού). Έξαλλος ο κ. αγρότης, «αγωνιστής» κι αυτός και αφορολόγητος, οσμίστηκε τον «κίνδυνο» και αράδιασε επιχειρήματα. «Πληρώνουμε ΦΠΑ αγοράζοντας φυτοφάρμακα κ.λπ.». Λες και δεν πληρώνει για τα υλικά της δουλειάς του ο (κάθε) επαγγελματίας και άρα…καθάρισε από εφορία.
ΔΕΝ είναι ώρα να τους θυμίσουμε και να θυμηθούμε «αγροτικά» κόλπα και κολπάκια, κουτοπονηριές δηλωμένης ζημιάς που μοσχοπληρώθηκε, ούτε για επιδοτήσεις σε άεργους του καφενείου που ανέθεσαν τη δουλειά σε έμπιστο…αλβανό για να επιδίδονται με πάθος στην «ξερή» του καφενείου.
ΣΗΜΕΡΑ, δεν παλεύει στο βάλτο ο γεωργός κουβαλώντας σιδερένιους σωλήνες στον ώμο. Το «καρούλι» τον ξαλάφρωσε, και το τρακτέρ (ισοδύναμο με χιλιάδες τσάπες) του εξαφάνισε τον ιδρώτα απ’ το κορμί και τους ρόζους απ’ τα χέρια. Κι αν η αγρότισσα ξεκίναγε χαράματα για τα καπνά, σήμερα τη βλέπεις ακόμα και στα «Μποντιλάιν» (και το δικαιούται), ωστόσο, συνταξιοδοτήθηκαν και «αγρότισσες» που δεν πάτησαν ποτέ τους σε χωράφι και τις πληρώνει ο φορολογούμενος.
ΚΙ από συνεταιριστική ιδέα; Τη ρήμαξαν επιτήδειοι δηλώνοντας αγρότες για να πεθάνουν πλούσιοι. Κι εκεί κλίκες για συμβούλια και επιτροπές, με την ίδια πρακτική και νοοτροπία, που δεν είχαν κάτι να ζηλέψουν από εκείνες των δημοσίων οργανισμών και του Κοινοβουλίου μας.
ΚΑΙ, βέβαια, δεν είναι όλα τα άδικα με τους αγρότες μας. Έχουν τα δίκια τους, αλλά δεν είναι ώρα για ξεσηκωμούς με τρακτέρ και μπλόκα. Με επιδοτήσεις και με καταργημένες ολότελα καλλιέργειες λόγω κοινοτικών υποχρεώσεων, δεν επιβιώνει η αγροτιά και η εύφορη ελληνική γη που έθρεψε γενιές δεν είναι για μόνιμη αγρανάπαυση.
ΩΣΤΟΣΟ, με φορολογικό νομοσχέδιο-νόμο που δεν αφήνει αφορολόγητο ακόμα και τον άνεργο, δεν είναι και μεγάλη αδικία να ζητάς το αυτονόητο (και) απ’ τον αγρότη. Να υποβάλει κι αυτός την φορολογική του δήλωση κι ό,τι…βρέξει. Κι αν βρέξει κι έχει καλή σοδειά, να πληρώσει όπως όλοι(;).

Κάπου στην…Πίνδο (τους «σκληρούς»)

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΤΑ κλεφτρόνια υποχώρησαν, οι «σκληροί» επιμένουν. Ζωσμένοι στ‘ άρματα και με το καλάσνικοφ να εκφράζει τη σκληράδα και ενίοτε την προέλευσή τους. Ξένοι που μας τους φόρτωσαν για…εκπολιτισμό και ενίσχυση των «ημετέρων δυνάμεων». Κι έγιναν ένα ντόπιοι με αλλοδαπούς, με την αρχηγία στους δεύτερους. Στην Ελλάδα της παραδοσιακής φιλοξενίας, με τα λιγοστά κρούσματα στο παρελθόν, και τα σπάνια τα βαριά εγκλήματα.
(ΞΑΝΑ)μίλησαν τα καλάσνικοφ σε χέρια «εισαγόμενων» κακοποιών, τους αντιμετώπισαν θαρραλέοι αστυνομικοί μας με «ελαφρύ» οπλισμό, ο αλβανός στα χέρια της αστυνομίας και στην κρίση της Δικαιοσύνης. Ως εδώ όλα…κακά και φυσικά, στην ανοχύρωτη Ελλάδα όπου φυλάσσονται πολιτευτές και «κάποιοι».
ΕΙΝΑΙ γνωστή η διαδικασία «μεταχείρισης» του κακοποιού, γνωστή και η νοοτροπία του. Και η προοπτική της φυλάκισης, με τις πιθανότητες της οργανωμένης είτε…τυχαίας (λόγω γραφειοκρατίας) απόδρασής του. Δεν έχει κάτι να τον τρομάξει πέρα από κάτι «ψιλές», τη στιγμή της σύλληψή του κι άλλες…χοντρές (και δυστυχώς), για να ξεράσει τους συνεργάτες του.
ΤΟ θέμα μας είναι η προοπτική και η «άνεση» της φυλακής, που φαντάζει…παραθέριση για τον «σκληρό» και μια παρένθεση στη ζωή του. Δεν ζούμε στον αιώνα των βασανιστηρίων και των καταναγκαστικών έργων-διανύουμε περίοδο σωφρονιστικής μαλθακότητας και αεργίας του κρατουμένου, μητέρας πάσης κακίας. Όσο για τους «εισαγόμενους» κακοποιούς…χαράς ευαγγέλια. Στη πατρίδα τους θα τους έπαιρναν το κεφάλι κι εδώ κινούνται ξεθαρρεμένοι απ’ την ανοχή μας και την ατιμωρησία τους. Την ανακάλυψαν ψαχουλεύοντας και δεν τους κρατάς.
ΝΑ γίνουμε σαφέστεροι. Με φίσκα τον «Κορυδαλλό» και μάτσο τις δίκες που δεν έγιναν, ο «σκληρός» νιώθει ημιελεύθερος. Για νέους σχεδιασμούς και δράση. Κι αν του έλειψε ο…σολομός λόγω αφραγκίας του, δεν του έλειψαν οι επισκέπτες. Ούτε και οι νόμιμες άδειες εξόδου του χωρίς «βραχιολάκι» και ενίοτε χωρίς γυρισμό. Για να ξεδίνει στα μπουζούκια ο δολοφόνος και να βράζει στο ζουμί του το θύμα.
ΜΕ τον «Κορυδαλλό» στο κέντρο της Αθήνας και ζωσμένο με τη γραφειοκρατία και την καλοπέραση των φρουρών, με «πρόσβαση» στον κάθε φίλο, συγγενή, γνωστό ή δικηγόρο για να…απαλύνουν τον πόνο του, δεν υποφέρει αφόρητα ο «σκληρός». Νέος είναι, ο καιρός περνά και ο επόμενος αθώος «μελλοθάνατος» τον περιμένει. Με το μαχαίρι του στη ζώνη και το καλάσνικοφ στη μασχάλη.
ΓΙΑΤΙ τα λέμε αυτά και τα γράφουμε; Για να κτισθούν φυλακές κάπου στην…Πίνδο. Εκεί θα νιώσει μόνος ο «σκληρός» και θα…μαλακώσει. Κι αν ο επισκέπτης του τον αγαπάει…αφόρητα, ας δρασκελίσει κάμπους και βουνά για να βρεθεί δίπλα του, να σβήσει τον…καημό του.

Φέρτε αλλοδαπούς…φοροθηρευτές!

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΕΙΝΑΙ η αδράνεια όρος της φυσικής, είναι και της πολιτικής. Όπως την ξέρουμε στην Ελλάδα των «παραδόσεων» που κρατάμε και των παραδόσεων που ξεχνάμε. Ξέσπασε η κρίση και μας βρήκε σε πλήρη…ανάπτυξη. Με τη διαφθορά να καλπάζει, στην Ελλάδα-σκουπιδότοπο των μεγαλόσχημων και των «παρακατιανών» φοροκλεφτών. Σε Κράτος που το πολεμήσαμε βάναυσα, περιέπεσε σε κώμα και δεν λέει να ξυπνήσει.
Η πολιτική, λοιπόν, αδράνεια μας κρατάει σε…ομηρεία, σε σχέση με το παρελθόν. Με καθολική αντίδραση για την αλλαγή και με πίστη στις «παραδόσεις». Δεν αλλάζεις σ’ ένα βράδυ το σάπιο σύστημα, τις δομές και τη νοοτροπία. Σε εποχή που ο καπιταλισμός, με τα πρότυπα και τις…αρχές του, σφήνωσε στο μυαλό του κάθε μεροκαματιάρη πως μπορεί να ζει σαν άρχοντας και τους λαούς παραδομένους στην ύλη που την αγοράζουν εύκολα και την ξοφλούν αγκομαχώντας.
ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ελληνικά με τα εισαγόμενα στα ράφια, επιμένουμε συνδικαλιστικά, κομματικά, «ιδεολογικά». Με τους συνδικαλιστές, έχοντας τον πρώτο, λόγο να «δικάζουν» επίορκους του δημοσίου και να τους αθωώνουν, κόμματα που (διο)ορίζουν, ποσοστιαία, σε πόστα «ημετέρους» και αντιπολίτευση να ζητάει επίμονα εκλογές.
ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΑΜΕ θεσμούς «στα χαρτιά» και νόμους (πολυνομία) ασαφείς, δαιδαλώδεις και…ανεφάρμοστους. Με την ελληνική μαγκιά της βάσης και της κορυφής, εκπεφρασμένη ανάλογα, να θριαμβεύει, σε συνθήκες ατιμωρησίας. Είχαμε το φορολογικό «σύστημα» της φοροδιαφυγής και των ακαταδίωκτων φοροκλεφτών. Κάτι καινούριο γεννιέται (απ’ την ανάγκη), σκεφθήκαμε, και περιμέναμε το καινούριο. Το φρέσκο των «διαβουλεύσεων» της μιας βραδιάς. Η αδράνεια που λέγαμε…
ΒΑΣΙΣΤΗΚΑΜΕ σε «ίδιες» δυνάμεις, σαν να μη διδαχτήκαμε τίποτα απ’ το παρελθόν, τα παθήματα και τις αμαρτίες που μας βαραίνουν, ατομικά και συνολικά, αναλογικά και.. κατά την φοροκλοπή του έκαστος. Το παλιό «σύστημα», καμουφλαρισμένο και πασπαλισμένο με τη χρυσόσκονη του λαϊκισμού θα…συλλάβει την φορολογητέα ύλη. Όπως τόσα χρόνια, με τις κομματικές εύνοιες και τις γνωριμίες, τη μίζα να φουσκώνει τσέπες κάποιων επίορκων εφοριακών και τους (ιδιώτες) φοροκλέφτες κάθε βαθμίδας να στήνουν πάρτι.
ΔΕΝ τα χαλάς εύκολα με τον φίλο, δεν καταδιώκεις τον φοροφυγά χωρίς «κίνητρο», δεν κάνεις το καθήκον σου, ως διωκτική αρχή, χωρίς κίνητρα. Κι ούτε σου καίγεται καρφί για τα άδεια κρατικά ταμεία. Γιατί ν’ αλλάξουν τα φορολογικά μας και πώς ν’ αλλάξουν;
ΤΟ ξανάπαμε. Με ξένους σε πόστα και με δοτή «εξουσία». Σε ρόλο φοροθηρευτή για λογαριασμό μας. Με το δικό τους μοντέλο προσαρμοσμένο στην Ελλάδα, αλλά όχι στη νοοτροπία των ελλήνων. Χωρίς την κομματική χειραγώγηση, χωρίς τον πειρασμό της…γνωριμίας.

Μην (πολυ)προσδοκάς «πετρελαϊκά κέρδη»

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΚΑΠΟΤΕ θα βγει στον αέρα το φυσικό αέριο που κρύβει στα σπλάχνα της η ελληνική γη. Απλώθηκαν τα σχέδια κι η φαντασία οργίασε. Μας έθρεψε αυτή η γη…υπεργείως, καιρός για τον υπόγειο πλούτο μας(;).
ΑΥΤΑ, σε επίπεδο εθνικών σχεδιασμών και χωρίς τον…ξενοδόχο. Να θυμίσουμε πως κάθε πόλεμος οφείλεται στην ευκινησία της κάτω μασέλας; Και πώς το πετρέλαιο ανάβει πολέμους πριν ακόμα το ανάψουμε για την ενέργειά του; Και ποιος μας το εγγυάται πως η ζώνη περί τα «οικόπεδα» εξόρυξής του θα παραμείνουν στη ζώνη της κατοχής μας, ως ελλήνων (που μας βάλανε σημάδι); Να μην τον κακομελετάμε κι ας φαντασθούμε τον ξένο παράγοντα ανενεργό και…φιλέλληνα. Πως μας αγνοούν οι μακρινοί σχεδιαστές της παγκόσμιας οικονομίας και (μοναδικοί) αφέντες του κόσμου και πως δεν πέφτουν βόμβες στην περιοχή μας για «διευθέτηση» και έλεγχο των καυσίμων (μας). Δεν μας επιβάλλουν δικτάτορες τύπου Χουσεΐν, δεν μας απειλούν με (ΝΑΤΟικούς) βομβαρδισμούς λόγω «εμπλουτισμένου ουρανίου».
ΠΕΣ, λοιπόν, πως μείναμε μοναδικοί ιδιοκτήτες και ορίζουμε τα του οίκου μας. Αφήνουμε τη φαντασία να οργιάζει για το μάννα εκ της…γης, αλλά ας προσγειωθούμε. Ζούμε στην Ελλάδα της κομπίνας, όπου σχεδιάζει τα μικροκόλπα του ο απατεωνίσκος της καθημερινότητας, σχεδιάζει και τα δικά του ο μεγαλοκομπιναδόρος. Οικογένειες που παρέμειναν πλούσιες μπλοκάροντας τις έρευνες για φυσικό αέριο. Σε χώρα όπου βάζουν χέρι στο σχέδιο Μάρσαλ, ακόμα και στον ρουχισμό της ΟΥΝΡΑ. Στη σημερινή Ελλάδα, όπου ακόμα διακινούν νοθευμένα καύσιμα αδίστακτοι (και ατιμώρητοι) κομπιναδόροι.
ΣΤΗ σημερινή Ελλάδα (πρώτη στη διαφθορά…πανευρωπαϊκά), δεν έχεις και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Όχι για τα κοιτάσματα που μας τα’ δωσε, ως υπέδαφος, ο Θεός. Για τη μελλούμενη διαχείριση και τοποθέτηση των «κερδών», πριν ακόμα τα δούμε στο τραπέζι. Εδώ, λοιπόν, όπου «ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα» και αλωνίζουν νοθευτές καυσίμων ανθεκτικοί στο χρόνο και χωρίς της «εξουσίας» να ιδρώνει το αυτί, μην ονειρεύεσαι, μην προσδοκάς. Το καύσιμο θα…φαγωθεί «από μέσα».  Από οργανωμένα συμφέροντα, με «σκληρούς». Με τα κοράκια καλοταϊσμένα και μονίμως πεινασμένα και τα αρπακτικά να εφορμούν, χωρίς ν’ αφήνουν ίχνη της τροχιάς τους. Δεν θα βαρυστομαχιάσουν «πίνοντας» πετρέλαιο, όπως δεν κορέσθηκαν, χρόνια τώρα, απ’ τα υπερκέρδη τους.
ΜΕ τόσους καταργημένους θεσμούς και ανεφάρμοστους νόμους, μην…ονειρεύεσαι. Σε Κράτος κομμένο στα μέτρα της ολιγαρχίας και ανοχύρωτο σε ξένες παρεμβάσεις, μην πολυσχεδιάζεις…ελληνικά. Στην καθημερινότητα της πρόχειρης διαμαρτυρίας με πλακάτ, μολότοφ και κουκουλοφόρους, δεν έχεις την ηρεμία να σκεφθείς. Με τη διαφθορά διάχυτη, μην προσδοκάς κέρδη για μοιρασιά.

Αν... λέω αν... ζούσε την σημερινή εποχή ο Άγιος Νικόλαος...!

Αν ζούσε την σημερινή εποχή ο Άγιος Νικόλαος,
θα ράπιζε τους Πολιτικούς μέσα στην ίδια τους την έδρα,
την Βουλή και ειδικότερα τους εγκάθετους,
κατά την ανύπαρκτη «Δημοκρατική» ψηφοφορία

Συνέχεια... εδώ

Εθνικός πλούτος και…ντροπή

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΓΙΟΡΤΑΖΕ η ενορία (Αγ. Νικολάου) κι είχαν στρώσει τα «σιργκιά». Τραπεζάκια με τα μπιχλιμπίδια της φτήνιας και αμέτρητα, όσο και οι πάγκοι στη σειρά. Με το ίδιο «προϊόν», δίπλα-δίπλα, καταπώς συνηθίζεται στην ελληνική αγορά. Σχεδόν όλοι τους ημεδαποί και από όρθρου βαθέως, κουβαλώντας την ανεργία και την αγωνία τους για μεροκάματο. Χειμώνας, βροχή χθες και σήμερα το κρύο να περονιάζει πρόσωπα. Με μια μάνα με το μωρό της να τουρτουρίζει δίπλα στον «επιχειρηματία» των δυο ημερών. Με το νοικιασμένο πάγκο μη πέσει έξω η Δήμος (Θεσσαλονίκης), εκείνος που κάτω απ’ τη μύτη του φαγώθηκαν 50 εκ. από κομπιναδόρους.
ΑΚΟΥΜΕ τις ειδήσεις και κάποιες μας συγκλονίζουν. Για τα κοιτάσματα φυσικού αερίου σε υποθαλάσσιες εκτάσεις μας, που θα σβήσουν χρέη μετατρέποντας την Ελλάδα σε πετρελαϊκό Ελντοράντο. Φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια οι απορίες και ξεπετάγονται ερωτήσεις. Για το «ενεργειακό» μας μέλλον σε σχέση με το τραγικό μας παρόν, αλλά και για το «ένοχο» παρελθόν μας. Ως κοινωνίας που πίεζε για μισθούς και επιδόματα μονομερώς και επίμονα. Χωρίς να δίνει δεκάρα για τα μείζονα, «εγκύκλια» και εθνικά, αφημένες χέρια πολιτικών που ξενυχτούσαν με την αγωνία της επανεκλογής τους και μόνο. Με κυβερνήσεις εξαρτημένες και «ιδεολογίες» παραδομένες.
ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ πως οι έρευνες «κρατήθηκαν» απ’ το 1995 και πάει το μυαλό μας στην Κυβέρνηση Σημίτη. Με τα «ιδανικά», τον εκσυγχρονισμό και τους ανθρώπους της. Με «στελέχη» στη φυλακή και τον αρχηγό της σιωπώντα και απέχοντα. Όπως και οι κατοπινοί του, που θα «επανίδρυαν το Κράτος». Δεν μπορεί να μην άκουσε τον καθηγητή Φώσκολο ο κ. Σημίτης. Το’ πε σαφώς ο άνθρωπος και το περιμέναμε. Κάποιες (ελάχιστες) οικογένειες ισχυρών ημεδαπών «πατριωτών» θυσίασαν τα εθνικά μας συμφέροντα για το μονοπώλιο και τα κέρδη τους, μπλοκάροντας τις έρευνες και αποδιώχνοντας τη σκέψη μας απ’ την εκμετάλλευση του εθνικού, φυσικού μας πλούτου.
ΚΑΙ, βέβαια, δεν βγαίνει στο «γυαλί» ο κ. Σημίτης. Ούτε ο κ. Κ. Καραμανλής, που «έθαψαν» την υπόθεση σμιλεύοντας την εθνική μας φτώχια, που τη βλέπεις στα «σιργκιά» των αγωνιώντων για μεροκάματο και των…ερευνητών στα σκουπίδια (για τροφή). Εμείς παραμένουμε ανενημέρωτοι και οι τ. πρωθυπουργοί μας στην αφάνεια και τη σιωπή.
ΠΡΙΝ, λοιπόν, εισβάλει ο «εχθρός» και επιπέσουν τα κοράκια της αλλοδαπής, να σπεύσουν οι δικοί μας. Πολιτικοί και υπουργοί, λαός και τεχνοκράτες. Αντί της ακατάσχετης φλυαρίας στα κανάλια να…περιζώσουμε την Ελλάδα προστατευτικά, πριν μας ζώσουν φίδια.

Σύγχρονοι Τερτσέτηδες και Σαρτζετάκηδες

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΝΩΠΗ, αλλά ξεχασμένη η «επανίδρυση του Κράτους» επί Κώστα Καραμανλή. Στη λήθη οι Ζαχόπουλοι και οι «κουμπάροι» που κουβαλούσαν την ηθική και την πρακτική της παράταξης. Και, βέβαια, το κλίμα και η ατμόσφαιρα σήκωνε κομπίνες και λαθροχειρίες στο πλαίσιο της μαγκιάς του νεοέλληνα κάθε βαθμίδας και «ιδεολογίας». Με την ατιμωρησία να οδηγεί τον κακοποιό με τη γραβάτα και «την αριστερά να μη γιγνώσκει τι ποιεί η δεξιά». Είχε κι αυτή (η αριστερά) τον καημό της. Να αποδυναμωθεί το κράτος απ’ τους κομπιναδόρους που το «κυβερνούσαν», κι όταν καταρρεύσει ολότελα, να το αναλάβουν…αυτοπροσώπως.
Σ’ εκείνο το κλίμα και την ατμόσφαιρα, έκανε(;) και ο Θέμος τη μαγκιά του. Μέχρι να αποφανθεί η Δικαιοσύνη, θα βγαίνει με τα ΟΛΑ του στο «γυαλί» και μόνο το συννεφιασμένο βλέμμα και το πέτρινο χαμόγελο ίσως τον «προδώσουν». Εκεί, ανάμεσα σε καλλίγραμμες και θρασείες (και αγράμματες) του ΑΝΤ1, παριστάνεις τον χαρούμενο.
ΔΕΝ είναι το θέμα μας ο κ. Αναστασιάδης. Ούτε η Δικαιοσύνη των δικαστών στο σύνολό τους. Γιατί, έβγαλε και Μπουρμπούλιες που τους εξέθεσαν και Στάθηδες που τους «κρέμασαν». Κι αν η ελληνική Δικαιοσύνη παίρνει «λίαν καλώς», κάποιοι/κάποιες δικαστές παίρνουν «άριστα» και ορισμένοι «άριστα με τόνο». Και, βέβαια, εδώ να σημειώσουμε την αντίφαση. Φυλάσσονται βουλευτές και «σημαίνοντες» του δημοσίου (και του ιδιωτικού) βίου και μένουν δικαστές αφύλαχτοι! Χωροφύλακες-σκιά των βουλευτών μας και ενίοτε για τα ώνια υπουργών, αλλά ο δικαστής στη μοναξιά του. Να κουβαλάει μονάχος τους φακέλους, χωρίς κομπιούτερ, χωροφύλακες, βοηθούς και γραμματείς. Απέναντι ο κακοποιός και πίσω του ο αφανής μεγαλοπολιτικός, με πρόθεση  να τον χειραγωγήσει.
ΣΤΗ ζούγκλα της αταξίας, βρέθηκαν δικαστές να αγγίξουν «κραταιούς» και έπεται συνέχεια. Αχόρταγους, με τη σιγουριά της ατιμωρησίας, στην Ελλάδα όπου όλα αγοράζονται κι όλοι εξαγοράζονται «έχοντας την τιμή τους». Ωστόσο, ο κόσμος βλέπει και καταγράφει. Με το δικό του αισθητήριο και με την ηθική του μέσου έλληνα που κρατάει τις άμυνές του. Κι αν οι «ενδιαφερόμενοι» με τα κόλπα και τις κομπίνες τους μελαγχόλησαν, ο πολίτης νιώθει τη δικιά του ασφάλεια και σιγουριά. Για τους Τερτσέτηδες και Σαρτζετάκηδες που βγάζει (και) η εποχή μας κι ας περνούν απαρατήρητοι.
Ο μεγαλοκαλανάρχης νιώθει δυνατός και ο μεγαλοεφημεριδάς εξουσία, αλλά καιρός να στραπατσαριστούν, νόμιμα και αναγκαία. Με την εξουσία στα «νόμιμα» χέρια της πραγματικής εξουσίας. Σε καιρούς δύσκολους, αλλά με τη δημοκρατία στο βάθρο της και τη διαφθορά στο βάραθρο.

«Έριξαν πέτρα»

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΤΟΥΣ βλέπουμε…εξαφανισμένους και το μυαλό μας πάει στο κακό. Βγαίνουν στο «γυαλί» οι πολτικοί για το μέλλον τους, φλυαρούν και τσακώνονται, αρέσκονται στον καυγά τους οι τηλεπαρουσιαστές/στριες. Στους τελευταίους ανήκουν και «μεροκαματιάρηδες» των κρατικών μας καναλιών που ‘κονομούσαν τη μέρα και χιλιάρικο, αλλά κάνε πως δεν το πρόσεξες. Μόνο (τους) πλήρωσες και τελειώσαμε. (Σήμερα διερωτώνται «πού πήγαν τα λεφτά;»).
ΠΑΜΕ, λοιπόν, στους εξαφανισμένους. Συνολικά και ατομικά. Με πρώτους στη σειρά και ξεχασμένους εκείνους που υπηρέτησαν με…πάθος το υπουργείο που δεν αστειεύεται από χρήμα, έργα, «έργα» και σχεδιασμούς. Υπηρέτησαν στο ΥΠΕΧΩΔΕ Γιάννος, Λαλιώτης και Σουφλιάς και μη τους είδατε. Μείναμε με τις απορίες κι αυτοί με τις…αναμνήσεις τους.
ΝΑ πάμε στον άλλον εξαφανισμένο, θρήσκο και πιστό του Εφραίμ, με τις τρεις βίλες (απ’ τη δημοσιογραφία); Τι, άραγε, κρατάει μακριά απ’ τις κάμερες τον κ. Ρουσόπουλο; Γιατί βγήκε απ’ το «παιχνίδι» κι έριξε πέτρα, αν και αθώος του αίματος στην περιπέτεια του Βατοπεδίου; Κι αν μας «βγει» ξαφνικά και «μας τη βγει»; Είναι απίθανο όσο να «μας τη βγει» και ο κ. Σουφλιάς; Γιατί; Γιατί θα συμπαρασύρει κι άλλους κι όλοι μαζί τον αρχηγό τους, που «επανίδρυε το Κράτος» με τους…κουμπάρους. Κι αν ο φακός περιστραφεί αργά και επίμονα, θα βγάλει ξεχασμένους Ζαχόπουλους και 39/χρονες που κοντεύουν να γεράσουν.
ΤΟ άλλο τρομερό «θείο βρέφος» που ωρίμασε χωρίς να’ χουμε αποκωδικοποιήσει τη σκέψη του και να μας πείσει για τα πεπραγμένα του; Εξαφανισμένος ο κ. Λαλιώτης κι εμείς περιμένουμε…εξηγήσεις. Για τα έργα επί των ημερών του, για τα σημερινά του στέκια και ενδιαφέροντα, για τη ζωή του γεμάτη…Ανδρέα και ΠΑΣΟΚ.
ΓΙΑ τον κ. Σουφλιά τι να πεις; Είναι ο συνεπέστερος και…πονηρότερος όλων. Το ανακοίνωσε πριν από τους «Ολυμπιακούς», εξαφανίστηκε με τη λήξη τους χωρίς να μας δώσει «λογαριασμό». Κι αν τον εντοπίσεις; Είναι «κουφός»-δεν θα σ’ ακούσει. Και ο κ. Σιούφας; Τόσα του καταμαρτυρούν και παραμένει εξαφανισμένος. Η κα Μπενάκη; Το ίδιο.
ΔΕΝ προσέρχονται…αυθορμήτως (στο «γυαλί») και το βλέπουμε. Δεν «απασχολούν» τη Βουλή και η λήθη σκεπάζει αθώους και ενόχους. Δεν παρουσιάζονται για ενημέρωσή μας και εξηγήσεις, και μόνο, κατά περίπτωση, η Δικαιοσύνη επισημαίνει υπόπτους, δίκην γαλής που ξετρυπώνει τα ποντίκια.
ΚΙ αν ο κ. Παπαντωνίου (Γιάννος) δεν ένιωθε τον κλοιός να στενεύει, θα επέμενε πως πρόκειται για…συνωνυμία. Κι αν δεν «τσιμπούσαν» τον Άκη, είτε έπιαναν οι απειλές του (να εμπλέξει κι άλλους), δεν θα’ κοβε βόλτες στο κελί του.

Δεκέμβρης ‘44

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΟΛΑ έτοιμα και περίμεναν το σύνθημα. Για την θρυαλλίδα της «έναρξης» για τον μικρό εμφύλιο-πρελούντιο για τον μεγάλο που δεν άργησε. Δεν θα’ μενε ρουθούνι αριστερού στην Ελλάδα τους ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ και τα «Δεκεμβριανά» ήταν το ξεκίνημα. Το’ θελαν οι «Μεγάλοι» που μοίρασαν την Ευρώπη ακόμα πριν απ’ τη Γιάλτα, το’ θελαν οι Άγγλοι (διάβαζε Τσώρτσιλ) για λογαριασμό μας, ο Γ. Παπανδρέου και η ντόπια δεξιά. Κι ας «πίστευε και εις την λαοκρατίαν» ο τελευταίος, μόλις δυο μήνες νωρίτερα, υψώνοντας τη σημαία στο Σύνταγμα.
ΚΑΙ το ΚΚΕ-ψυχή της Αντίστασης-της αριστεράς του Σιάντου (καπνεργάτη, αδύναμου να σηκώσει το βάρος των «Δεκεμβριανών») και της (μετέπειτα) ηγεσίας των μπαρμπέρηδων και τσαγκαράδων; Ούτε που το ψυλλιάστηκε, όταν το σέρνανε σε Λιβάνους και Γκαζέρτες για να «υπογράψει» βάζοντας τη θηλιά στο λαιμό του. Και γέμισε η Ελλάδα άγγλους πράκτορες, πήρε ο Σκόμπι στη…Σκομπία του ό,τι (και) οι ΚΚΕδες είχαν συμφωνήσει, λίγες μέρες πριν «ευχαριστήσουν τον Τσώρτσιλ για το ενδιαφέρον του προς την Ελλάδα»!
Η διαδήλωση στο Σύνταγμα, οι ακροβολισμένοι του Α. Έβερτ σημάδεψαν, οι άγγλοι…βοήθησαν και οι πρώτοι αθώοι και άοπλοι νεκροί της 3ης Δεκέμβρη «τροφοδότησαν» τη γενική απεργία της επομένης. Η «Μάχη της Αθήνας» άρχιζε. Για 33 μέρες τα αγγλικά αεροπλάνα να σκιάζουν τον αττικό ουρανό και στρατιώτες, με «εφ’ όπλου λόγχη», να συλλαμβάνουν αθηναίους πολίτες.
ΧΩΡΙΣ σχέδιο κατάληψης της Αθήνας οι αριστεροί (όχι μόνο του ΚΚΕ) άντεξαν όσο αντέχει «αναγκαστικοί» επαναστάτες απέναντι στο οργανωμένο κράτος με στημένο σκηνικό. Πάνω στη μάχη και για λόγους ενθάρρυνσης και συμπαράστασης των δικών του «αγωνιστών», φτάνει ο Τσώρτσιλ στην Αθήνα, συνεδριάζει με Δαμασκηνό κ.ά. υπό τον κρότο πυροβολισμών και με «φανό θυέλλης» και επιμένει να παραμείνει πρωθυπουργός ο Παπανδρέου («ακόμα και δεμένος»).
ΕΠΕΣΕ η αυλαία και η αριστερά μετρούσε τους νεκρούς της, η Ελλάδα τις πληγές της και οι Άγγλοι κατέστρωναν το επόμενο σχέδιο. Ακλούθησε η Βάρκιζα και το πλήρες ξεδόντιασμα των ηττημένων της αριστεράς. Άρχιζε το…πανηγύρι των «νικητών». Με συμμορίες ξαμολημένες για διωγμούς, φόνους και ταπεινώσεις αριστερών, για να βγουν στο βουνό.
ΞΕΣΠΑΣΕ (μεγάλος) Εμφύλιος (Μάρτης ’46), για να σφάζει αδερφός τον αδερφό. Σε μιαν Ελλάδα των ηρωισμών και των αθλιοτήτων, «ευκολόπιστη και πάντα προδομένη», κι ας πολέμησε μπροστάρισσα τον φασισμό. Ήταν η ανταμοιβή της. Για μιαν ακόμα φορά.
ΑΥΤΟΙ είναι οι «Σύμμαχοι». Κατά τον ανθελληνισμό τους και πατώντας στη «διχόνοια μας τη δολερή».

Αντιφάσεις

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΕΙΧΑΝ τη…συμπάθειά μας οι πολύτεκνοι, είχαν και την κρατική φροντίδα. Κατά τις «δημογραφικές» παροτρύνσεις και την κινδυνολογία της Πολιτείας «κάνετε παιδιά-φθίνουμε αριθμητικά-κινδυνεύουμε ως λαός». Ήρθε η ώρα της κρίσης, ήρθε και η αποκάλυψη. «Τιμωρούμε τον πολύτεκνο»! Ο θόρυβος τους αναστάτωσε, ο νόμος «σιάχνεται» και περιμένουμε την άρση της αδικίας.
ΚΑΙ, βέβαια, η «λειψή» και πρόχειρη σκέψη (πριν γίνει νόμος), έχει και τη λογική της. Και την εμπειρία απ’ το παρελθόν. Και απ’ το απώτερο παρελθόν (επί παχέων αγελάδων). Αν, για παράδειγμα,  ο «κουτσονόμος» (1988) ευνόησε τον Κοσκωτά, ευνόησε και τους «έχοντες». Βολεύτηκαν στο δημόσιο γυναίκες-σύζυγοι ευπόρων κι ήταν να…γελάς.
ΤΑ χρόνια πέρασαν, ξέσπασε η κρίση και ψαχνόμαστε ζυγιάζοντας τα δεδομένα. Μην αδικηθεί ο πολύτεκνος, μη πέσουμε έξω ως εθνική οικονομία. Εμείς κάτι άλλο να θυμηθούμε. Το επίδομα τέκνων που βοήθησε απόρους, εξασφάλισε και π.χ. την κα Μενεγάκη (ως πολύτεκνη), βελτιώνοντας τα οικονομικά της. Ο νόμος ήταν «τυφλός» όσο κι εκείνοι που τον όρισαν.
ΓΕΝΙΚΕΥΟΝΤΑΣ, να θυμηθούμε τη δημόσια…γκρίνια. «Τυφλή» και μονοκόμματη, ενίοτε κομματική και μόνιμα αντιπολιτευτική. Για όσα αντιδράσαμε προκαταβολικά προτάσσοντας την άρνηση και τον υπερβολικό σκεπτικισμού για το αυτονόητο και συμφέρον. Είμαστε οι ίδιοι που μιλούσαμε για την πληγή της φοροδιαφυγής κι όταν είδαμε φοροκλέφτη με χειροπέδες, βάλαμε τα…κλάματα. Κι όταν μας πρότειναν Γερμανοί την τεχνογνωσία τους για σύλληψη της φορολογητέας ύλης στην Ελλάδα, κάποιοι ξεσηκώθηκαν και απείλησαν πως θα τους δείρουν (αν μας έρθουν). Ποιοι; Οι έχοντες και μεγαλοφοροφυγάδες; Όχι. Κάποιοι λέτσοι, και άρα συνεχίζουμε επί τα αυτά.
ΔΕΝ είναι ό,τι καλύτερο από νομοθέτες μας οι πολιτικοί, δεν είναι η καλύτερη η τριμερής (συν)κυβέρνησή μας. Γι αυτό και δεν αναλάβαμε την υπεράσπισή τους και ο λόγος μας είναι υπερκομματικός. Έχει να κάνει με τις παραξενιές της βάσης. Ως λαού, με τη μαζική του αντίδραση σε πάγια και χρόνια αιτήματα. Σύντομα, λοιπόν, και σταχυολογώντας, να να θυμηθούμε.
ΔΡΟΜΟΛΟΓΗΘΗΚΕ η ηλεκτρονική συνταγογράφηση και αντέδρασε η πλειοψηφία των γιατρών. Μαζί τους και μερίδα πελατών τους, επιμένοντας στην πολυφαρμακία και στο δόγμα «δεν μου’ γραψε πολλά φάρμακα-δεν είναι καλός γιατρός». Να πάμε στους…ιδεολόγους του «δεν πληρώνω»; Δεν πληρώνεις, αλλά συγχρόνως απεργείς για τις αυξήσεις σε μισθούς και επιδόματα εργαζομένων. Κραυγάζεις για αξιοκρατία στο δημόσιο, αλλά νιώθεις ευτυχής όταν παραβιάζεται το ΑΣΕΠ.
ΔΕΝ ομονοήσαμε στα μείζονα και δεν βγαίνει άκρη. Αντιδρούμε στα ίδια που διεκδικούσαμε κι είναι αντιφατικό, περίεργο και απολύτως…ελληνικό.

Παζάρια και «σούπερ»

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΜΕ τις προσφορές και τις εκπτώσεις τους τα μεγάλα σουπερμάρκετ. Άρα, είχαν περιθώρια, υπάρχει και ανταγωνισμός. Μόνο που βγήκαν στο φως και στοιχεία «συνεργασίας» μεταξύ τους. Μυστικές συμφωνίες μη ρίξουν τις τιμές, μη διαρραγεί το καρτέλ. Και, βέβαια, δεν μας εξήγησαν τις υψηλές τιμές στα ράφια, δείχνουν να μη σκιάζονται απ’ την απειλή των παζαριών.
ΚΑΙ, βέβαια, η «απάντηση» ήρθε απ’ τους παραγωγούς και τη γέννησε η ανάγκη. Προϊόντα απ’ το χωράφι στη λαϊκή κι ακόμα πιο προχωρημένης μορφής μαζική διακίνηση σε πλατείες, όπου βλέπεις τις τιμές και…χαμογελάς. Ξεκίνησαν αισιόδοξα και με τους μεσάζοντες να χλομιάζουν, ωστόσο, κάτι μας λέει πως και ο παραγωγός κουβαλάει τη δικιά του λανθάνουσα πλεονεξία. Ζεστάθηκαν οι πλατείες, κρύωσαν οι αγορές, αλλά απόδειξη δεν σου κόβει ο παζαρτζής κι αρχίζει ο πελάτης τη γκρίνια. Με το δίκιο του και με τον «παραγωγό» να ζυγίζει το προϊόν, ζυγιάζοντας και τις τιμές. Πόσο σηκώνει να τις σηκώσει κι ας μη δαπανά για το στήσιμο της «επιχείρησης», δεν πληρώνει υπαλλήλους και αστρονομικά ενοίκια, δεν διαφημίζει.
ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ σε τέτοιο ιδιότυπο παζάρι χαμηλών τιμών (και άνευ…αποδείξεων), στην Περαία Θεσσαλονίκης. Με την…τύχη του αφημένη στα χέρια της «Ανεξάρτητης Πρωτοβουλίας πολιτών Δήμου Θερμαϊκού». Όλα καθαρά και τα προϊόντα αγνά, με την άπλα τους πωλητές και αγοραστές, σε καθαρό αέρα και στο φως της ημέρας. Λιγοστά τα είδη αλλά σε μεγάλες ποσότητες κι ο κόσμος έφευγε φορτωμένος με πάμφθηνα ζαρζαβατικά και φρούτα, μέλια, τραχανάδες και αλεύρια...Καλή η προσπάθεια, ωστόσο, να’ χει το νου της η «Πρωτοβουλία».
ΦΕΥΓΟΥΜΕ απ’ την ωραία Περαία και πάμε στα μεγγαλομάγαζα του (υπερ)κέρδους και των ανατιμήσεων, των τεχνασμάτων με τις προσφορές-δόλωμα στα πλαίσια του δήθεν ανταγωνισμού, και στο βάθος…καρτέλ. Δεν είδαμε κανένα τους να «κλείνει», να τραβολογούν για χρέη το αφεντικό του, να σμικραίνει το φάσμα των προϊόντων του. Έχουμε ελλείψεις στα φάρμακα-δεν έχουμε ελλείψεις στα τρόφιμα. Με τα ράφια κατάφορτα, και τον πελάτη σε μια περίεργη σχέση λατρείας με τα εισαγόμενα.
ΝΑ επιμείνουμε στα παζάρια-αντίποδα των «σούπερ», να τα βελτιώσουμε και να τα προστατέψουμε. Δεν είναι ο παραγωγός αφελέστερος του βιομηχάνου, τηρουμένων των αναλογιών κι ούτε θα παραμείνει «αγνός» πωλητής των «αγνών» προϊόντων του. Ίσως γίνει πονηρότερος και να’ χεις το νου σου. Μέχρι τότε ενθάρρυνέ τον ψωνίζοντας απ’ τον αντίποδα των «σούπερ» και με το αζημίωτο. Οι «μεγάλοι» δεν τηρούν τις «συμφωνίες κυρίων», δεν καταλαβαίνουν από συστάσεις και παρακάλια.

Παρατηρητές έξω απ’ το…ναρκοπέδιο

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΔΕΝ μιλάμε πολιτικά, κρίνουμε πολιτικές συμπεριφορές. Ούτε για «ευρωπαϊκές πεθαμένες ιδεολογίες και άλλες θνησιγενείς ανά τον κόσμο, με τον καπιταλισμό να τα’ χει αρπάξει όλα. Με τις…αρχές και την πρακτική του. Και με τη συμβολή λαών που τον βρίζουν και ταυτόχρονα τον υπηρετούν με πάθος.
ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ στη δίνη μιας ευρωπαϊκής κρίσης και σε ρόλο «πρωταγωνιστή», ως Ελλάδα των δανεικών, της ρεμούλας και της ανεμελιάς. Μεγάλες οι στιγμές, η κατάρρευση «επί θύραις» και όλα εξελίχτηκαν…ελληνικά. Κόμματα, παρατάξεις και πρόσωπα (πολιτικοί) μας πήγαν στη «διχόνοια τη δολερή». Πάντα έτσι λειτουργούσαμε και, την έσχατη ώρα μας έσωζε ο Θεός της Ελλάδας, που δεν ήταν «από μηχανής θεός».
ΒΡΕΘΗΚΑΝ, λοιπόν, «κορόιδα» και μπήκαν στη φωτιά. Για την πάρτη τους; Τι να προσδοκάς «μες τους καπνούς και τις βρισιές» των δανειστών σου; Για το ίματζ τους; Όχι-το στραπατσάρισαν. Για τη τσέπη τους; Με τους Άκηδες στη «στενή», δεν τολμάς, δεν ονειροπολείς. Για τις τράπεζες; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
ΤΗΝ ώρα, λοιπόν, που πηγαίναμε για φούντο και για…τρίτες εκλογές τα βρήκαν τρικομματικώς, αλλά τους θέλαμε ενωμένους…παγκομματικώς. Κι αν τρύπωσαν κάποιοι μωροφιλόδοξοι για να φαντάζουν στο μέλλος ως τέως υπουργοί, αυτό δεν αγγίζει τη διάθεση της προσφοράς των άλλων. Κι έγιναν «σκληροί» και αγνώριστοι, άνθρωποι…μαλθακοί στα χρόνια εκείνης της «αλλιώτικης» εξουσίας. Πολιτικοί της ψηφοθηρίας και της λιμουζίνας μεταμορφώθηκαν σε μινιατούρες «τυράννων» με ημερομηνία λήξης. Αντέταξαν το «όχι» τους πεισματικά κι είναι οι ίδιοι του «ναι» και της υποχωρητικότητας.
ΚΙ οι άλλοι; Στα εύκολα και έξω απ’ το ναρκοπέδιο. Παρατηρητές και σε απόσταση ασφαλείας, μη τους πιάσει η φωτιά, μη τους μουντζουρώσουν τα κάρβουνα, όταν σβήσει. Να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα. Οι πολλοί του ΠΑΣΟΚ «μετακόμισαν» στον ΣΥΡΙΖΑ και η συνιστώσα χάθηκε στη δέσμη. Μουδιασμένοι από «ιδεολογία» κη φαντασία τους ταυτοποιεί τον Ανδρέα με τον κ. Τσίπρα, σε εποχή που συντρίβει ιδεολογίες και σε μιαν Ελλάδα που χρειάζεται ήρωες.
ΤΟΥΣ περιμέναμε ενωμένους και μας βγήκαν διχασμένοι. Με τους αντιφρονούντες απέναντι και σε ρόλο εύκολο, ακοίμητους χαϊδεύοντας τα ποσοστά τους. Θα κυβερνήσει και ο κ. Τσίπρας όταν έρθει η ώρα. Τώρα, τους χρειαζόμαστε αθροιστικά και ολικά και χωρίς να τρέχουν σάλια για υπουργικούς θώκους. Και, βέβαια, προτιμούμε, για παράδειγμα, έναν συνετό και συνεπή Παπαδημούλη στη θέση του κ. Βορίδη (με κρυμμένο επιμελώς το…τσεκουράκι του, αλλά με την προδοσία του διάχυτη) κι ας τον/τους άντεξε ο κ. Γ. Καρατζαφέρης.

Φοροαπαλλαγή (τους), για ν’ ανοίξουν δουλειές (μας)

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΤΟ κακό (με τους φοροφυγάδες) έγινε. Οι φοροκλέφτες πρόκοψαν σε…εύφορο έδαφος και είναι αργά για δάκρυα. Ωστόσο, κάτι «κινείται» (από ανάγκη) και η μαγική λέξη είναι «επενδύσεις». Ξυπνώντας, λοιπόν ένα πρωί, οι ξένοι επενδυτές θα μας έρθουν συνωστιζόμενοι στα σύνορα, για να στρώσουν παιχνίδι. Στην Ελλάδα με τις δομές της, των ελλήνων με τις «συνήθειες» και την πρακτική τους.
ΚΑΙ είναι τόσο…φιλέλληνες οι «κουτόφραγκοι» και οι ανά τον κόσμο διάσπαρτοι «ιδεολόγοι» καπιταλιστές, που θα μας προτιμήσουν. Με τα όλα μας. Γουστάρουν να χαθούν στη γραφειοκρατία μας, να τους ξεσκίσουμε στη μίζα για εγκρίσεις και άδεια λειτουργίας και, βέβαια, να τραβούν τα μαλλιά τους μπροστά σε…μανιακούς της απεργίας και των καταλήψεων, με μπροστάρηδες τους συνδικαλιστές.
ΑΥΤΑ είναι τα…κίνητρά τους κι αν δεν μας έρθουν, κακό του κεφαλιού τους. Κι εμείς; Μένουμε μόνοι και με τα δανεικά μας, ρίχνουμε τις γύρες στα σκυλάδικα με προεξέχοντα τα χιλιάρικα στο κωλοτσεπάκι και περιμένουμε τη δόση και «κάποιο θάμα».
ΑΣ ξαναπάμε στους φοροκλέφτες και την ανεπανόρθωτη ζημιά. Στους «προσδοκώμενους» ξένους επενδυτές μας και στο φόβητρο που τους κρατάει μακριά. Την επαπειλούμενη φορολόγησή τους, τώρα που ξυπνήσαμε. «Μη πλησιάζετε, θα σας τα πάρουμε. Αν μας έρθετε θα σας γδάρουμε».
ΜΑΣ το’ λεγε φίλος (εργολάβος και «μπασμένος») και πέφταμε να τον…φάμε. «Να’ ρθουν οι ξένοι επενδυτές ΑΦΟΡΟΛΟΓΗΤΟΙ! Να στήσουν την επιχείρησή τους χωρίς δεκάρα για φόρους π.χ. για μια πενταετία. Θ’ ανοίξουν δουλειές για ‘ μας και τους ανέργους μας».
ΣΗΜΕΡΑ που όλοι ρίξαν νερό στο κρασί τους, ρίχνουμε κι εμείς στις πεποιθήσεις μας. Πρόσκαιρα, όσο να περάσουμε το ποτάμι. Δεν είμαστε οικονομολόγοι, είμαστε παθόντες και παραμένουμε αισιόδοξοι. Να’ ρθουν, λοιπόν, αφορολόγητοι και με ημερομηνία λήξης στην φοροαπαλλαγή τους. Θα τους βολέψουμε με το υπάρχον οδικό μας δίκτυο, θα μετριάσουμε την «αγωνιστικότητα» των συνδικαλιστών μας, θα τους εξασφαλίσουμε εργασιακή ειρήνη για προοπτική παραμονής τους στην Ελλάδα της ανεργίας. Να γίνει  φορολογικός παράδεισος η πατρίδα μας; Να γίνει για μερικά χρόνια και για λόγους «ειδικούς», μιας και ήταν επί δεκαετίες και για λόγους…αρπακτικούς.
ΑΝΑΠΤΥΞΗ και επενδύσεις δεν σου χαρίζει ο καπιταλισμός γιατί φαντάζεις μάγκας και ομορφόπαιδο. Ούτε την ιστορία σου θα σεβαστεί, ούτε το μέλλον της Ευρώπης και της ανθρωπότητας. Δος τους, λοιπόν, κίνητρα με πρώτο την πρόσκαιρη φοροαπαλλαγή τους. Αλλιώς δεν ανοίγουν δουλειές και η ανεργία θα σου τρώει την ψυχή.

Αγωνιστές θαμμένοι στα… σκουπίδια

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΑΓΩΝΑΣ, λοιπόν! Όπως τον εννοεί ο καθένας και η ομάδα του. Σινάφι κοινών συμφερόντων, αφιλτράριστα απ’ τη λογική και το κοινωνικό συμφέρον. Κι αν παρεμποδίσεις τον «αγωνιστή», είσαι εχθρός του, παράλογος και παράνομος. Για να αντιστραφούν ενίοτε οι όροι και να κάνουν «παιχνίδι» απεργοί και απεργοσπάστες. Με τους επιτιθέμενους με το δικό τους δίκαιο. Αυθαίρετους, αυτόκλητους, παράνομους. Με τους «απεργοσπάστες» να μην τον ακολουθούν κι αυτό να το θεωρεί «αιτία πολέμου». Κι αν θυμηθούμε τον Αλμπέρ Καμί «μην βαδίζεις πίσω μου, μπορεί να μη σε οδηγήσω, μη πας μπροστά μου, μπορεί να μη σ’ ακολουθήσω, έλα δίπλα μου και γίνε συναγωνιστής μου», κάτι δεν πάει καλά με τους «αγώνες» των μεμονωμένων. 
ΔΕΝ το περιμέναμε ακάλυπτο σκουπιδότοπο το ΑΠΘ. Κι αν ξύπναγε» ο Αριστοτέλης θα’ πιανε τη μύτη του τραβώντας τα μαλλιά του και χωρίς λαλιά. Το Πανεπιστήμιο των αγώνων του 1-1-4 και για «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» σκουπιδότοπος στο όνομα του…αγώνα. Με αιτήματα «περί το χρυσίον» και μόνο και τους καταληψίες πρόσκαιρους ιδιοκτήτες της δημόσιας περιουσίας ΜΑΣ. Και με συμπεριφορά τραμπούκου απέναντι σε…απεργοσπάστες-φοιτητές και καθηγητές που επιχείρησαν να καθαρίσουν. Τους προπηλάκισαν «αγωνιστές», που χάνουν το δίκιο τους πνιγμένο στα σκουπίδια.
ΔΙΑΝΥΟΥΜΕ «πολεμική» περίοδο, αλλά ποτέ δεν μπήκαμε στο νόημα της κατάληψης, σε περίοδο «ειρήνης». Με κάποιες τάξεις διαμαρτυρομένων να καταλαμβάνουν ξένη ιδιοκτησία και τους καταληψίες αφέντες, ρυθμιστές και κλειδοκράτορες. Για να πιάνει το μήνυμα ο μαθητής και ν’ αρχίζει τον «αγώνα» εξ απαλών ονύχων του. Να κλειδώνει με λουκέτο την πόρτα του αυλόγυρου ο…πρόεδρος-μικρός «επαναστάτης», μη προσέλθουν τα «φυτά» για μάθημα. Έτσι πάει η δουλειά κι αυτός είναι ο νόμος της «εξέλιξης». Αύριο φοιτητής  και στο συμβούλιο, μεθαύριο συνδικαλιστής κι ύστερα μέλος σε τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα. Κι αν το κόμμα βρεθεί στην εξουσία και η συγκυρία το επιτρέψει, τον βλέπεις και υπουργό! Με τις τύχες του έθνους στα χέρια των ομοίων του.
ΥΠΑΡΧΕΙ και η άλλη πλευρά του πραγματικού αγωνιστή. Κι αν μιλάμε για την μικρότερη «μονάδα». Μαθητόκοσμος που δίνει τον  αγώνα του στην τάξη. Μαθητής/μαθήτρια συνεπής στις υποχρεώσεις του και χωρίς την «αγοραία» δράση της διαμαρτυρίας με αιτήματα που ίσως τα αγνοεί. Και, βέβαια, ξέμακρος απ’ την αρρωστημένη μαγκιά των καταλήψεων.
ΠΑΙΔΙΑ που ξεχύνονται για δεντροφυτεύσεις (με πρωτοβουλία π.χ. του ΣΚΑΪ) σε λόφους και για καθαρισμό ακτών. Είναι οι αξιέπαινοι και πραγματικοί αγωνιστές, που οφείλουμε να ενθαρρύνουμε και να τους προβάλουμε.

Το…εκκρεμές

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΚΑΙ, βέβαια, δεν θριαμβολογείς με δανεικά που έρχονται. Κι αν δεν αλλάξεις «χαρακτήρα», περίμενε μιαν απ’ τα ίδια. Ωστόσο, πήραν τα μέτρα τους οι δανειστές μας. Κάτι θα’ χαν ακούσει για την ανεμελιά μας «των οικιών μας εμπιπραμένων», για τον δαιμόνιο έλληνα, αλλά και την…μαγκιά του. Δεν μας φόρτωσαν με επόπτες, αλλά ο έλεγχος δεν θα μας λείψει. Από μακριά και διακριτικά, μη ξεφύγουμε δαγκώνοντας το χαλινάρι.
ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ το χρήμα, αλλά σχεδιάζοντας τη μοιρασιά του, ας στρέψουμε τον φακό προς τα εσωτερικά μας. Στην κοινωνική γαλήνη που δεν συναρτάται μόνο με το χρήμα. Στις σχέσεις των πολιτών με την εξουσία και την εξουσία σε τρεμάμενα χέρια που δεν αστράφτουν από καθαριότητα. Είμαστε λαός απείθαρχων κι αυτό είναι καλό και κακό. Κουβαλώντας έναν μικρόν Οδυσσέα μέσα του ο κάθε ρωμιός ψάχνει, εφευρίσκει και ρισκάρει. Ακόμα και να’ χε τη ζεστασιά του στο τζάκι, θα κινούσε για το βουνό παλεύοντας με τα θεριά και μες τα χιόνια. 
ΝΑ πάμε κοντύτερα καταγράφοντας συμπεριφορές, για δείγμα, και τα συμπεράσματα είναι μελαγχολικά. Να πάμε στην ΕΛΑΣ ως σώμα με τις λευκές, γκρίζες και μαύρες σελίδες της. Στους «λειτουργούς» της φορτωμένους με αμαρτίες «προγόνων» και με δάφνες λιγοστές. Με τον πολίτη γεμάτο απορίες. Και, βέβαια, σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν «εξαίρεται» το έργο της αστυνομίας για συγκεκριμένη επιτυχία των ανθρώπων της, αλλά εδώ το κάνουμε και δεν είναι κακό. Μια «τονωτική ένεση» για τον αστυνομικό με αυταπάρνηση που καταφέρνει ό,τι δεν προσπάθησε ο διπλανός του και πάμε παρακάτω.
ΔΕΝ προλάβαμε να χαρούμε για την επιτυχία της επισήμανσης των κλεμμένων του μουσείου της Α. Ολυμπίας και τη σύλληψη των δραστών. Νιώσαμε περήφανοι για τους ανώνυμους και επώνυμους των διωκτικών μας αρχών, θαυμάσαμε τον τρόπο της προσέγγισης των κακοποιών, μετρήσαμε τους κινδύνους του εγχειρήματος.
ΑΠ’ την άλλη, πρόβαλαν οι βρικολακιασμένοι βασανιστές με το ρόπαλο για κρατουμένους και ανυπεράσπιστους αλλοδαπούς. Και, βέβαια, δεν πιάστηκαν «επί των έργω» οι…μερακλήδες, ωστόσο, οι μνήμες από Χατζηζήσηδες και...πλυσταριά στην Μπουμπουλίνας ενισχύσει τις υποψίες μας πως αυτός ο τόπος γεννάει και…άνανδρους.
ΚΙ ύστερα; Είδαμε την τερατώδη μαγκιά του απειθάρχητου (νεο)έλληνα στο πρόσωπο του κ. Κασιδιάρη. Με στάση και συμπεριφορά απέναντι σε ταπεινωμένους αξιωματικούς της Αστυνομίας, ανεκτικούς σε βαθμό…κακουργήματος.
ΑΠ’ το ένα άκρο στο άλλο το εκκρεμές και στη μέση ο πολίτης σαστισμένος.

Χωρίς εγγυήσεις!

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΤΟ χρήμα…έρχεται, η οσμή του προηγείται και τα κοράκια παίρνουν θέση. Με το μάτι στο ψητό που αχνίζει, μιας και δεν κάνεις παιχνίδι με άδεια ταμεία και με φούρνο σβηστό. Περίοδος υποχρεωτικής αποχής απ’ το τσιμπούσι και ξανά προς τη δόξα. Μόλις πέσει το παραδάκι και η ατμόσφαιρα ζεσταθεί.

ΠΑΙΡΝΟΥΝ, λοιπόν, τα χρωστούμενα οι φαρμακοποιοί, πληρώνονται οι γιατροί, εξοφλούνται οι μηχανικοί. Όχι γιατί η «δουλειά» ήταν καθαρή, αλλά για όλα υπάρχει ένα τέλος για να ξεκινήσει κάτι καινούριο (που δεν το βλέπουμε). Έχει το αντίκρισμά της η (γενόμενη) ιατρική δαπάνη; Όχι, αλλά πρέπει να πληρώσουμε του πάρτι τα σπασμένα. Δικαιούνται ό,τι θα πάρουν οι εργολάβοι και μηχανικοί δημοσίων έργων; Αν μας απαντήσουν θετικά οι «ενδιαφερόμενοι, τότε θα τους ζητήσουμε λογαριασμό για τις υπερβάσεις και θα τους ψάξουμε τις…τσέπες.

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ, λοιπό, το χρήμα, ψάχνουμε για…εγγυήσεις. Μια ματιά στις φυλακές (φίσκα με κλεφτρόνια) και οι «διάσημοι» μετρώνται στα δάχτυλα, χωρίς ακόμα να επιμετράται η ποινλη τους. Τρώνε σολομό περιμένοντας το κλειδί να γυρίσει ανάποδα κι ύστερα…τζάκι και νοσταλγία, τραγανίζοντας τις νοστιμιές του ιδρώτα τους. Ταλαιπωρήθηκαν, αλλά δεν τιμωρήθηκαν και ο επόμενος βλέπει την τύχη του προηγούμενου. Γλύτωσαν οι βατοπεδινοί, φανταζόμαστε κάποιον βρόχο να σφίγγει τον λαιμό του Γιάννου, αλλά κάποια στομάχια πεινώντων παραμένουν άδεια και τα γραμμάτια χρεωμένων ανεξόφλητα.

ΝΑ ξαναπάμε στα…κοράκια με το αετίσιο βλέμμα που «κόβει» κατάσταση και καραδοκεί. Για ό,τι περισσέψει μετά τις ιεραρχημένες κρατικές εξοφλήσεις. Με το χέρι απλωμένο για (δι)αρπαγή, που κανένας δεν θα τους το κόψει. Θα ανανεώσουν τους κωδικούς στην Ελβετία για πιο απόκρυφες λίστες.

ΝΑ δεις που θα «αποκατασταθούν» οι…αδικημένοι. Και οι βουλευτές μας θα επανακτήσουν τα προνόμια που έκρυψαν στο παραβάν και κάποια «σκοτωμένα φίδια» της πολιτικής θα απαιτήσουν τα αναδρομικά τους ως δεδουλευμένα. Θα φοροκλέβουν οι επιτήδειοι «(μεγάλοι» και «μικροί») θα (ξαν)αρπάξουν (θαλασσο)δάνεια βιοτέχνες λαδώνοντας για να φουλάρουν τα σκυλάδικα, θα (ξανα)δηλώνει «ολική καταστροφή» ο γεωργός, θα καταστρέφει τη δημόσια περιουσία με τις καταλήψεις του ο φοιτητής, θα συλώνται τα «Ολυμπιακά» απομεινάρια και θα ξεχαρβαλώνει το παγκάκι ο ρυπαρός πετώντας άδειο το μπουκάλι.

ΥΠΑΡΧΕΙ ελπίδα, χωρίς…ελπίδα. Κι αν το χρήμα σχετίζεται με την ευτυχία, το δημόσιο (χρήμα) σχετίζεται με την αλητεία κάποιων διαχειριστών του και με την πολιτική αλητεία των νομοθετών μας. Πλάκωσαν τον κοσμάκη στις «φάπες» και τα κοράκια περιμένουν. Είναι θέμα χρόνου και απείραχτων δομών για το τσιμπούσι που ακολουθεί.