Παρατηρητές έξω απ’ το…ναρκοπέδιο

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΔΕΝ μιλάμε πολιτικά, κρίνουμε πολιτικές συμπεριφορές. Ούτε για «ευρωπαϊκές πεθαμένες ιδεολογίες και άλλες θνησιγενείς ανά τον κόσμο, με τον καπιταλισμό να τα’ χει αρπάξει όλα. Με τις…αρχές και την πρακτική του. Και με τη συμβολή λαών που τον βρίζουν και ταυτόχρονα τον υπηρετούν με πάθος.
ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ στη δίνη μιας ευρωπαϊκής κρίσης και σε ρόλο «πρωταγωνιστή», ως Ελλάδα των δανεικών, της ρεμούλας και της ανεμελιάς. Μεγάλες οι στιγμές, η κατάρρευση «επί θύραις» και όλα εξελίχτηκαν…ελληνικά. Κόμματα, παρατάξεις και πρόσωπα (πολιτικοί) μας πήγαν στη «διχόνοια τη δολερή». Πάντα έτσι λειτουργούσαμε και, την έσχατη ώρα μας έσωζε ο Θεός της Ελλάδας, που δεν ήταν «από μηχανής θεός».
ΒΡΕΘΗΚΑΝ, λοιπόν, «κορόιδα» και μπήκαν στη φωτιά. Για την πάρτη τους; Τι να προσδοκάς «μες τους καπνούς και τις βρισιές» των δανειστών σου; Για το ίματζ τους; Όχι-το στραπατσάρισαν. Για τη τσέπη τους; Με τους Άκηδες στη «στενή», δεν τολμάς, δεν ονειροπολείς. Για τις τράπεζες; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
ΤΗΝ ώρα, λοιπόν, που πηγαίναμε για φούντο και για…τρίτες εκλογές τα βρήκαν τρικομματικώς, αλλά τους θέλαμε ενωμένους…παγκομματικώς. Κι αν τρύπωσαν κάποιοι μωροφιλόδοξοι για να φαντάζουν στο μέλλος ως τέως υπουργοί, αυτό δεν αγγίζει τη διάθεση της προσφοράς των άλλων. Κι έγιναν «σκληροί» και αγνώριστοι, άνθρωποι…μαλθακοί στα χρόνια εκείνης της «αλλιώτικης» εξουσίας. Πολιτικοί της ψηφοθηρίας και της λιμουζίνας μεταμορφώθηκαν σε μινιατούρες «τυράννων» με ημερομηνία λήξης. Αντέταξαν το «όχι» τους πεισματικά κι είναι οι ίδιοι του «ναι» και της υποχωρητικότητας.
ΚΙ οι άλλοι; Στα εύκολα και έξω απ’ το ναρκοπέδιο. Παρατηρητές και σε απόσταση ασφαλείας, μη τους πιάσει η φωτιά, μη τους μουντζουρώσουν τα κάρβουνα, όταν σβήσει. Να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα. Οι πολλοί του ΠΑΣΟΚ «μετακόμισαν» στον ΣΥΡΙΖΑ και η συνιστώσα χάθηκε στη δέσμη. Μουδιασμένοι από «ιδεολογία» κη φαντασία τους ταυτοποιεί τον Ανδρέα με τον κ. Τσίπρα, σε εποχή που συντρίβει ιδεολογίες και σε μιαν Ελλάδα που χρειάζεται ήρωες.
ΤΟΥΣ περιμέναμε ενωμένους και μας βγήκαν διχασμένοι. Με τους αντιφρονούντες απέναντι και σε ρόλο εύκολο, ακοίμητους χαϊδεύοντας τα ποσοστά τους. Θα κυβερνήσει και ο κ. Τσίπρας όταν έρθει η ώρα. Τώρα, τους χρειαζόμαστε αθροιστικά και ολικά και χωρίς να τρέχουν σάλια για υπουργικούς θώκους. Και, βέβαια, προτιμούμε, για παράδειγμα, έναν συνετό και συνεπή Παπαδημούλη στη θέση του κ. Βορίδη (με κρυμμένο επιμελώς το…τσεκουράκι του, αλλά με την προδοσία του διάχυτη) κι ας τον/τους άντεξε ο κ. Γ. Καρατζαφέρης.