Κουράγιο(!;)

Του Θανάση Νικολαΐδη  
 
ΕΧΕΙ τις ευθύνες του αυτός  ο λαός «ο μικρός ο μέγας», έχουμε τις ατομικές μας ευθύνες. Κρατούσαν τα «κλειδιά», τους δίναμε την ψήφο μας. Με βάση την…προοπτική του βολέματος και την «αίγλη» τους. Αυτός, λοιπόν, ο κόσμος ο παγιδευμένος νιώθει αδύναμος μπροστά τους. Οι πολιτικοί θα τα βολέψουν. Με την πολλαπλή σύνταξη και την προοπτική της συνταξιοδότησής τους, με τα προνόμιά τους που «για λίγον καιρό ξαποσταίνουν». ΔΟΚΙΜΑΖΕΤΑΙ ο κόσμος και χρειάζεται κουράγιο.
Και, βέβαια, δεν ανήκει στον κοσμάκη ο οικονομημένος που δεν τον άγγιξε η κρίση. Ένας (μεγαλο)ιδιοκτήτης ακινήτων, για παράδειγμα, εισοδηματίας άεργος και ισοδύναμος με ολοκληρωμένο παράσιτο που δεν δούλεψε ποτέ στη ζωή του, ανθίσταται γιατί του παίρνουν μέρος του ψητού από μπροστά του. Μαζί τους τσιρίζουν και…τσιπλάκηδες μη τους πάρουν την κατσίκα, αλλά ας φύγουμε απ’ αυτήν την ιστορία.
ΕΠΙΑΣΕ κάποια μηνύματα ο πενόμενος πολίτης, αλλά είναι αδύνατα και αδύναμα να του τονώσουν το ηθικό. «Δει δη χρημάτων» σήμερα, και η ματιά του είναι καρφωμένη στα δικά του οικονομικά δεδομένα και στα (άδεια) κρατικά ταμεία. Ποιοι και πώς τ’ άδειασαν δεν είναι του παρόντος. Πώς θα τα γεμίσουν και είναι υπόθεση των εχόντων και των κυβερνώντων. Δεν τα βλέπουμε να γεμίζουν και μας πιάνει απελπισία. Δεν τους βλέπουμε να βάζουν χέρι στα κλεμμένα και το τραπέζι παραμένει άδειο από χρήμα και ελπίδες.
ΝΙΩΘΟΥΜΕ την αγωνία τους, αλλά δεν κατανοούμε τη ραθυμία τους να δημεύσουν περιουσίες κλεφτών. Τους βλέπουμε ταχείς και γρήγορους για αποφάσεις υπό την πίεση της Τρόικας, αλλά το (κλεμμένο) χρήμα, απέναντι, τους…χαιρετάει, παραμένοντας σε απόσταση ασφαλείας. Τι άλλο βλέπουμε; Πως ακόμα και από…συλλήψεις δεν καταλαβαίνουν τίποτα οι καταχραστές του δημοσίου χρήματος. Κάποιους τους βαφτίσαμε «επίορκους» και καθαρίσαμε. Λες και πάνε καρφωτοί για…αυτοκτονία από τύψεις. Άλλοι, πάλι, μεγαλοκλέφτες ιδιώτες που φέσωσαν το κράτος οδεύουν προσωρινά για το κελί και μόνο που δεν χαχανίζουν για την κωμωδία. (Λες κάτι να ξέρουν από κρατική μέριμνα για τα μεγάλα ψάρια;).
ΚΑΤΙ κινείται και το κινεί η ανάγκη, αλλά η κάννη τους δεν κάνει ολοκληρωμένη γύρα. Ρίχνει βόμβες για τα τσιροπούλια και σφαιρούλες για παχύδερμα. Θα μπορούσαν να γεμίσουν το τραπέζι με τα κλεμμένα σε κοινή θέα και για δίκαιη μοιρασιά. Θα τα βλέπαμε, θα τους βλέπαμε, θα ανανεώναμε τις δυνάμεις για αντοχή και ανοχή, μιας και «όλοι μαζί τα φτιάξαμε».