Το τελευταίο οχυρό

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΑΥΞΑΝΟΥΝ τα κρούσματα «αγοραίας» βίας, πληθαίνουν και οι αστυνομικοί-αδιάφοροι θεατές. Το ίδιο έκαναν, σε διατεταγμένη υπηρεσία, τη βραδιά της δολοφονίας του Γρ. Λαμπράκη. Και, βέβαια, τότε (λίγο…πολύ) «τα’ σκιαζε η φοβέρα» (πριν τα σκιάξει ολότελα για 7 χρόνια) και ο Λαμπράκης «έπρεπε να στραπατσαριστεί», αλλά η δόση έπεσε…μεγαλύτερη. Σήμερα είναι επίδειξη δύναμης, σε κλίμα ασυδοσίας και στο πνεύμα του νεοέλληνα που «τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει». Αστυνομικοί κατεβαίνουν στο δρόμο! Για το σοβαρό που είναι η βελτίωση των οικονομικών τους, αλλά το σοβαρότερο είναι κάτι άλλο.
Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ με τους ανθρώπους του, οι κλάδοι με τα δίκια τους και τα κόμματα με την πολιτική τους. Για ψήφους κρυμμένους πίσω από παροτρύνσεις για διεκδικήσεις και ξεσηκωμό. Κι έγινε η Ελλάδα πεδίο διαμάχης για κεκτημένα με αγώνες και «αγώνες». Χωρίς να μας απασχολεί η «ζημιά». Δεν συγκινεί, βλέπεις, στις μέρες μας, η ηθική ζημιά. Ούτε η προοπτική μας ανησυχεί, ούτε οι συνταγματικές δεσμεύσεις μας απασχολούν. Και το χάλι των Ταμείων-έργο συλλογικής…προσπάθειας; Δεν είδαμε κανέναν κλάδο να κατεβαίνει στο πεζοδρόμιο π. χ. για την πολυφαρμακία των πολιτών και για τα δις που σπαταλήθηκαν στο πάρτι των «ενδιαφερομένων», στις δεκαετίες των δανεικών.
ΚΑΙ είναι τέτοια η φόρα και φορά, που δεν έμεινε κλάδος έξω απ’ το παιχνίδι. Ούτε χώρος που η διαφθορά δεν παραβίασε τα στεγανά του. Καμαρώσαμε για τη δημοκρατία, φουσκώσαμε για τους αγώνες, καμωθήκαμε πως δεν προσέξαμε που οι «κουτόφραγκοι» κάτι (από άμυνα) κρατούν στην άκρη για πισινή και ενδώσαμε στον πειρασμό.
ΚΑΙ στην Αστυνομία ο συνδικαλισμός! Και ένστολοι στο δρόμο!! Κι ας μην αντέχει η Πολιτεία με τους καταργημένους θεσμούς και την «πρωτοπορία» σε παγκόσμιες πρωτοτυπίες. Τα ζύγιασαν, τα σκέφθηκαν και κατέβηκαν για διαμαρτυρία. Κι ήταν το τελευταίο οχυρό. Κι αν το «χαρήκαμε» που το μέτωπο διευρύνεται, στο βάθος ελλοχεύει ο φόβος, πριν μας πλακώσει η απελπισία.
ΕΧΟΥΝ το δίκιο τους, εκτίθενται σε κινδύνους οι αστυνομικοί της φύλαξής μας, πρέπει να αμειφθούν και, βέβαια, αντιδιαστέλλουμε τον «εκτεθειμένο» από τον γραφιά του «αιρκοντίσιον». Ωστόσο, ποιον «κατεβάζεις» για να τους αντιμετωπίσει, αν παρανομήσουν προβαίνοντας σε καταλήψεις είτε μπλόκα, ποιον αντιπαρατάσσεις για άμυνα μιας ανοχύρωτης πολιτείας;
ΑΚΟΥΣΑΜΕ για αστυνομικούς παρόντες-απόντες σε βίαια επεισόδια της καθημερινότητας. Είναι υποτυπώδης «λευκή απεργία»-πράξη «αντεκδίκησης» στην ανάλγητη Πολιτεία; Είναι κάτι βαθύτερο; Ο καιρός θα δείξει. Μέχρι τότε, τους θέλουμε απαράδοτους στον πειρασμό του συνδικαλισμού, στη λογική και την πρακτική του. Πριν δοθούν «τα άγια τοις κυσί». Πριν δούμε τους επόμενους ένστολους στο δρόμο. Τον στρατό και…καθαρίσαμε.