Οι…μάνατζερ(ς)

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ παθολογικής ξενομανίας (μας). Χωρίς διάκριση και προτίμηση στα ελληνικά προϊόντα. Ήταν τρόπος επίδειξης και σνομπαρίσματος. Με το φευγάτο συνάλλαγμα να περιγράφει τον…πατριωτισμό μας, τα λόγια περί αγάπης στην πατρίδα ως το ταβάνι και «κουτόφραγκους» να κάνουν τη δουλειά τους.
ΚΑΠΟΤΕ κάναμε και «εισαγωγές» διαιτητών για το ποδόσφαιρο, αλλά η ιδέα εγκαταλείφτηκε, ως δαπανηρή (και μόνο). Αρκεστήκαμε στις ντόπιες ποδοσφαιρικές δυνάμεις και η παράγκα ξεχείλισε από διαφθορά. Δεν φεύγουμε απ’ το ποδόσφαιρο, όσο δεν μνημονεύσουμε τον Ρεχάγκελ και την πανευρωπαϊκή επιτυχία του (μας).
ΦΤΑΣΑΜΕ στο σήμερα, με τις «ημέτερες δυνάμεις» ανεπαρκείς. Και σκέφτεσαι, δυο μέτρα απ’ τον γκρεμό, τι κάνεις για το πρόβλημα που σε βαραίνει εθνικά και λυτρωμό δεν βρίσκεις. Περιμένουμε μια νέα αδιάφθορων πολιτικών και πειθαρχημένων πολιτών; Μέχρι τότε θα μας πάρει το ποτάμι και χωρίς σωσίβιο. Θα πλακώσουν κι άλλοι ακάλεστοι «κατακτητές» και τροπαιούχοι.
ΠΡΙΝ, λοιπόν, μας έρθουν, να τους προλάβουμε. Τι χρειάζεται μια χρεοκοπημένη(;) χώρα απειθάρχητων κάθε βαθμίδας στον κυκεώνα της μίζας, της φοροκλοπής και των διαπλεγμένων; Καλούς «μάνατζερ» επί πληρωμή και με τη δύναμή τους ελεγχόμενη απολύτως. Να τους φέρουμε για δουλειά σε οριοθετημένα χωράφια. Τέλος το μοντέλο (πιο μοντέλο;) της ντόπιας αυτενέργειας με χίλια κόλπα και κολπάκια πώς (ξε)γελάς τον διπλανό, πώς κλέβεις το κράτος με τον «ιδρώτα» σου στην Ελβετία. Άρση της εμπιστοσύνης στις χρεοκοπημένες ντόπιες δυνάμεις των κομπιναδόρων που μας οδήγησαν στην ολοσχερή καταστροφή.
ΚΑΙ, βέβαια, «φωνάξαμε» κάποτε τους Άγγλους να μας…σώσουν και μας χαντάκωσαν. Τον Σκόμπι κι έγινε η Αθήνα Σκομπία, τον Τσώρτσιλ κι έγινε η Ελλάδα «Δεκεμβριανά» και Εμφύλιος. Ωστόσο, τα πράγματα υπήρξαν διαφορετικά, άλλες οι εποχές (χωρίς την παγκοσμιοποίηση και την «Ενωμένη» Ευρώπη). Η επέμβασή τους ήταν πολιτική και τα αποτελέσματα της επέμβασής τους «πολεμικά».
ΣΗΜΕΡΑ που ξεστρατίσαμε προσδοκώντας τους ίδιους «εσωτερικούς» σωτήρες, με την ίδια νοοτροπία και τις (ανύπαρκτες) δομές, τα (ατιμώρητα) λαμόγια με το όπλο παρά πόδα για καινούρια δράση, είναι αναγκαίο να δανειστούμε απ’ τους ξένους εταίρους και συνεταίρους. Πέρα απ’ τα λεφτά τους, την εμπειρία και την τεχνογνωσία τους. Για τη σύλληψη της φορολογητέας ύλης στην Ελλάδα της φοροκλοπής. Για κανόνες στα καθημερινά και έγνοια για τα εθνικά.
ΕΙΝΑΙ αναγκαίο να’ ναι ξένοι; Διαθέτουμε επιστήμονες με μάστερ και περγαμηνές. Μόνο που ένας δικός μας μάνατζερ π.χ. σ’ ένα νοσοκομείο θα ενέδιδε σε πιέσεις και…πάλι απ’ την αρχή.