Εδώ Πολυτεχνείο! (Σήμερα, τι;)

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ να δούμε το «Πολυτεχνείο» με τα σημερινά μάτια κι από ‘δω αρχίζει το λάθος. Χάνεται η μνήμη, κακοποιείται η αλήθεια και παραχαράσσεται η έννοια του αγώνα. Γιατί, αν βάλεις δίπλα τις εικόνες για συγκρίσεις και συμπεράσματα, η ματιά πέφτει στον σημερινό μπροστάρη-φοιτητή με την αλογοουρά και η μνήμη δεν ξεκολλάει απ’ τον αγώνα των φοιτητών του «Πολυτεχνείου». Αγωνίζεται κι αυτός πετώντας πλαστικά στον υπουργό είτε κόβοντας το ρεύμα μη γίνουν εκλογές, έχει συνεργούς και συνεργάτες, αλλά δεν έχει τη μαρτυρία της ψυχής του, ούτε και του περίγυρου. Δεν ξεσηκώνεται η Αθήνα για πάρτη του, δεν το χειροκροτούν κι ούτε θα τον περιθάλψουν αυθόρμητα, αν τον κακοποιήσουν.
ΑΦΟΥ, λοιπόν, η μνήμη ασφυκτιά με τα σημερινά, ας πάμε στα παλιά. Στο «Πολυτεχνείο» που γεννήθηκε σε ώρες κρίσιμες και «ζει» στις καρδιές. Κι αν η «γιορτή» δοκιμάζεται από δυνάμεις που δεν θέλουν να ζήσει, ας βγάλουν την κουκούλα οι κουκουλοφόροι και να συνταχθούν με τον λαό. Εκείνος ξέρει, ο μέσος έλληνας θυμάται και η ιστορία έκανε τη δουλειά της. Χωρίς να ψάχνει για αριθμό νεκρών που θα μετρίαζε τον συμβολισμό του.
ΚΙ αν η Χούντα έπεσε από εκείνους που την όρισαν, αυτό δεν μειώνει την αξία του φοιτητικού ξεσηκωμού, τον Νοέμβρη του ’73. Κι αν κάποιοι τον καπηλεύτηκαν, αυτό δεν συνιστά λόγο για λήθη και απεμπόληση των αξιών-κίνητρο για τα παλικάρια και τις κοπέλες εκείνης της ηρωικής βραδιάς.
ΟΣΟ η δημοκρατία ζει (κι ας την τραβολογούν) και τα σχολεία γιορτάζουν, οι μνήμες δεν θα σβήσουν και η εθνική μας μνήμη θα τιμά τα άδολα νιάτα της εξέγερσης. Κι αν σήμερα οι «αγώνες» έχουν να κάνουν με τη μεταφορά μεταφερομένου (μαθήματος) είτε την (μη) εφαρμογή του νόμου, αν υποκινούνται από καθηγητικές κλίκες και στο βάθος κόμματα, το’ χουμε, ως κοινωνία, χρέος να μη στέρξουμε. Ούτε στη μορφή του «αγώνα», ούτε στο «διακύβευμα», ξένο και μακρινό από ιδέες και οράματα.
ΚΑΙ, βέβαια, όσο βουλιάζουμε στο τέλμα, οι «αγώνες» εντείνονται υπενθυμίζοντας και τον…ξένο παράγοντα. Ανοιχτή χούντα αμερικανικής «κατασκευής και προελεύσεως» τότε; Ευρωπαϊκή (οικονομική) παρέμβαση, σήμερα, με τα παρελκυόμενα και τη σημασία της. Κι αν είπε ο Τσώρτσιλ κάποτε «αλίμονό μας, αν οι έλληνες αποκτήσουν μόρφωση και ομονοήσουν», μια ματιά στα σημερινά παραπέμπει στη φαρμακερή ρήση του αμερικανοεβραίου (Κίζιγκερ). «Χτυπείστε τους έλληνες στην ιστορία και στις παραδόσεις τους».