Γιουροβίζιον

Του Θανάση Νικολαΐδη


ΘΑ βγάζαμε…κέρδη, αλλά δεν μας έδωσαν λογαριασμό (ΕΡΤ). Έκρυψαν τον ισολογισμό, έκρυψαν και τον ενθουσιασμό τους. Και πώς να δεχτείς, να κρίνεις και να συμμετάσχεις στο ψευδεπίγραφο «Φεστιβάλ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ της Γιουροβίζιον»; Κλείνεις τ’ αυτιά για τους ήχους, ανοίγεις τα μάτια για το…θέαμα και καταγράφεις τα φίλια κράτη που σε ψηφίζουν και, πέραν τούτου, ουδέν. Και σε είχαν, βέβαια, ζαλίσει μέρες πριν με τα προκαταρκτικά. Πήρες γεύση, πάρε θέση και η παράσταση αρχίζει.

ΜΙΑ «τραγουδίστρια» στη μέση και τα μάτια καρφωμένα στα επίμαχα σημεία του κορμιού της, τριγύρω «βοηθοί» ξεβιδωμένες στον…χορό σαν καραγκιοζάκια που ξέφυγαν απ’ το πανί και ο φακός στημένος για μηρούς στο μεϊντάνι και πισινούς που σειόνται με μανία. Όλα κι όλες στ’ αχνάρια της Παπαρίζου μπας και πετύχουν την πρωτιά και τύφλα να’ χουν οι ακροβάτες κι οι αθλητές. Έλειπε το μονόζυγο, ένα εφαλτήριο κι ο πάγκος για ανάπαυλα, ο προπονητής για οδηγίες, και μόνο οι φίλαθλοι να τσιρίζουν μανιασμένα στην κερκίδα.

ΤΟ’ ξεραν οι μάνατζερ κι οι «τραγουδίστριες» πως οι ματάκηδες περίσσεψαν στον κόσμο και το (τους) φρόντισαν. Μη φανεί το…βρακί της «τραγουδίστριας», χάλασε τ’ όνειρο. Μην αποκαλυφθούν τα επιμελώς κρυμμένα, με τη φούστα οριακά ανασηκωμένη στους ρυθμούς του «τραγουδιού» και απολύτως ελεγχόμενη εικαστικά. Κι αν 2-3 εξαιρέσεις του «φεστιβάλ» μας θύμισαν πως υπάρχει μουσική και εμφανισιακή αξιοπρέπεια, έπιασαν πάτο και πέρασαν στην ιστορία και στη σιωπή.

Σ’ αυτό το απίθανο ετήσιο πανηγύρι της κακογουστιάς συναντάς χειροπιαστή την παρακμή της εποχής μας (και) στον χώρο της καλλιτεχνικής έκφρασης. Θα περιμένεις να αποκάμουν οι «κουρντισμένοι» και να σβήσουν τα φώτα και οι ρυθμοί. Και, βέβαια, πολύ θα περιμένεις να σβήσουν τα φώτα και να’ ρθει ο θάνατος του σάπιου για ν’ ανθίσει το καινούριο.

Γιατί; Γιατί «θάνατος δεν είναι όταν σβήσουν τα φώτα. Είναι το σβήσιμο της λάμπας επειδή ήρθε η αυγή».