Τρέμω στην ιδέα της Ελλάδας που έρχεται τη Δευτέρα

Γράφει o Βασίλης Σαμπράκος

Εμεινα έκπληκτος το απόγευμα της περασμένης Τρίτης, όταν εισέπραξα τις απαντήσεις στην «έχεις αποφασίσει τι θα ψηφίσεις την Κυριακή;» ερώτηση που έκανα στο twitter. Το περίπου 80% αυτών που μου απάντησαν, που ήταν δεκάδες, είπε αμέσως «ναι», και μάλιστα σε πολύ......

σύντομο χρονικό διάστημα από την ώρα που είδε την ερώτησή μου στο timeline του.                                                                                                  

Αυτή ήταν μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα από αυτή που είχα συναντήσει στη διάρκεια της εβδομάδας πριν από τις προηγούμενες εκλογές. Τότε συναντούσα «χαμένους» Έλληνες. Τώρα συνάντησα απαντήσεις που φανέρωναν πολίτες που έχουν κατασταλάξει. Κι έμεινα να αναρωτιέμαι αν πράγματι έχουν κατασταλάξει μέσα από τη διαδικασία ωρίμανσης της πολιτικής σκέψης τους, ή αν είναι ο πανικός του «αύριο χωρίς ευρώ» και η αγανάκτηση που κλείνεται μέσα στην «να γίνουν όλα λίμπα, να πάμε στη δραχμή, αλλά να μη χρωστάω» φράση που έχουν κάνει τους πολίτες να έχουν πάρει εδώ και μέρες την απόφαση.                                                                                                  

Τρέμω, όπως πολλοί, στην ιδέα ότι η ψήφος καθορίζεται από τα συναισθήματα και όχι από τη λογική. Διότι αυτή, όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνομαι, είναι η πιο σημαντική ψήφος που έχει ρίξει ο Έλληνας πολίτης στη σύγχρονη ζωή του.

Τρέμω στην ιδέα της Ελλάδας που θα συναντήσω από το πρωί της Δευτέρας, όποιο και αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα. Κι ας έχω συνηθίσει να ζω με τον τρόμο που μου προκαλούν όσα συμβαίνουν καθημερινά στη ζωή και το περιβάλλον μου. Τούτη τη στιγμή δεν με πανικοβάλουν τα σενάρια της οριστικής ή της ελεγχόμενης χρεοκοπίας.

Με σοκάρουν οι σκέψεις στις οποίες με οδηγούν όσα διαπιστώνω καθημερινά πως συμβαίνουν στις σχέσεις των ανθρώπων.                

Βλέπω πώς κοιτάζει ο ένας την τσέπη του άλλου, όταν αυτός «τολμάει» να βγάλει λεφτά για να πληρώσει κάτι, κοιτάζω την απελπισία στα πρόσωπα των ανθρώπων που ζητούν δανεικά για καφέ και τσιγάρα, βλέπω το σφίξιμο στο πρόσωπο των φυσιολογικών, μέχρι πρότινος καλοβαλμένων οικονομικά ανθρώπων, που σταματούν για να ψάξουν στους μπλε κάδους απορριμμάτων οτιδήποτε πολύτιμο, κάτι που θα τους βοηθούσε να βγάλουν πέντε ευρώ για να πάρουν ψωμί και γάλα.

Κι επειδή έχω αντιληφθεί ότι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού ζει τούτες τις ώρες με την ψευδαίσθηση ότι θα γίνει ένα μαγικό, το οποίο θα σβήσει τα χρέη των εταιρειών, των νοικοκυριών, των ελεύθερων επιχειρηματιών, των μισθωτών, των ανέργων, τρομάζω στην ιδέα του τι θα συμβεί από τη Δευτέρα, όταν όλοι αυτοί οι Έλληνες, που είναι πάρα πολλοί, ξυπνήσουν και διαπιστώσουν ότι επρόκειτο για ψευδαίσθηση και όχι για ρεαλιστική εκτίμηση και προσδοκία. Τι θα συμβεί, πώς θα συμπεριφέρονται στο εξής αυτοί οι πολίτες, όταν πλέον δεν θα έχουν να ποντάρουν στις ψεύτικες ελπίδες, δηλαδή στα προϊόντα του εμπορίου ελπίδας που κάνουν αυτές τις μέρες οι πολιτικοί και τα κόμματα;

Δεν συντάσσω αυτό το σημείωμα για να σπείρω τον πανικό, αλλά για να μοιραστώ την ανησυχία μου για αυτό που θα συναντήσουμε, για αυτά που θα ζήσουμε από το πρωί της Δευτέρας, τότε που ο καθένας μας θα κατηγορεί τον διπλανό του επειδή βγήκε ή δεν βγήκε η κυβέρνηση που θα του έσβηνε τα χρέη ή θα του εξασφάλιζε το αποταμιευτικό απόθεμά του, ανάλογα την κατάσταση του καθενός.

Εμφύλιο δεν έχω ζήσει, τον έχω βάλει στο πετσί μου μόνο από όσα έχω διαβάσει και, κυρίως, από τις διηγήσεις του πατέρα μου. Αυτά που φαντάζομαι ότι έρχονται με τρομάζουν περισσότερο από όσα έζησε ο πατέρας μου. Γιατί, σε αντίθεση με τη δική μου, η γενιά του πατέρα μου μεγάλωσε στον πόλεμο κι είχε αντισώματα για να αντέξει. Η δική μας σκληραγώγηση είτε δεν υπήρξε ποτέ είτε υπήρξε μικρή, και πάντως σίγουρα ανεπαρκής για να μας προετοιμάσει για αυτό που θα συμβεί. Καλή μας τύχη.