Υπό το βλέμμα του «Μεγάλου Αδελφού»

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΤΟΥΣ ξαναβλέπουμε χαμογελαστούς και…ορκισμένους. Τους θυμηθήκαμε έναν-έναν κι όλους μαζί. Είναι «η δεξιά που άλλαξε»; Μπορεί να μας το βεβαίωνε ο αείμνηστος Χαρίλαος, αλλά οι καιροί είναι αυτοί που άλλαξαν με αγώνες δεκαετιών και, βέβαια, «φύσιν πονηράν ου ράδιον μεταβαλείν».
Σημασία έχει πως τσίριξαν για (πρόωρες) εκλογές, τα κατάφεραν με τη βοήθεια ακόμα και που ΚΚΕ (προσδοκούσε καλύτερες μέρες και εισέπραξε μικρότερα ποσοστά) και τους περιμένουμε να σηκώσουν τα μανίκια. Το λένε υποσχόμενοι, λες και δεν τα’ χαν ξανασηκώσει πριν ρίξουν τους «κουμπάρους» στη δημόσια ζωή και τα ομόλογα στην αγορά και μας ραντίσουν με ηθική Ζαχόπουλων και…θρησκευτικότητα βατοπεδινών.
ΚΙ αρχίζει νέα εποχή-το λένε χωρίς να το πιστεύουν. Με τα ηνία της εξουσίας (σχεδόν) αμιγώς σε νεοδημοκράτες, κάποιους τεχνοκράτες με βλέμμα ψυχρό και με τους υπόλοιπους να κρατάνε τα…μπόσικα. Εμείς οι κάτω (και από κάτω) ελπίζουμε και προσδοκούμε. Όσο η (πολιτική) «τιμή και η υπόληψη» των παλικαριών μάς εγγυάται για καλύτερες μέρες και για νύχτες χωρίς εφιάλτες.
ΚΑΙ, βέβαια, πολλοί βιαστήκαμε να τους καταδικάσουμε, πριν ακόμα ανέβουν στο κάρο οι πολλοί και πριν οι «άριστο» καβαλήσουν το άλογο. «Μιαν απ’ τα ίδια θα’ χουμε» σκεφθήκαμε και…καθαρίσαμε. Αυτούς τους ζήσαμε, αλλά ξέρουμε και τα χούγια μας ως λαού και κακομαθημένων πολιτών. Γι αυτό δεν υπάρχει σιγουριά για το αύριο και βάσιμη ελπίδα.
ΩΣΤΟΣΟ, μια άλλη σκέψη κολάζει την αισιοδοξία μας για τα μελλούμενα και βλέπουμε μια χαραμάδα που μπαίνει φως. Αυτήν τη φορά δεν είναι μόνοι (οι κυβερνώντες). Δεν είμαστε μόνοι. Τα κάναμε θάλασσα στο παρελθόν και ψάχνουμε για ενόχους; Οι πολιτικοί ευθύνονται για ότι (δι)έπραξαν κι εμείς ως θλιβεροί κομπάρσοι μη τους χαλάσουμε τη συνταγή; Ας παρακάμψουμε, προσωρινά, τους επιμερισμούς ευθύνης και «οι καιροί ου μενετοί». Αυτό που διαφοροποιεί τα πράγματα, αυτήν τη φορά, και μας κάνει να ελπίζουμε είναι η…συμβολή των ξένων. Μπήκαν στη (δημόσια) ζωή μας ως…τοκογλύφοι, μας επιβουλεύονται ως ανθέλληνες, μας πιέζουν ως πιστωτές και δανειστές και αγωνιούν μη χάσουν τα λεφτά τους. Γι αυτό και θα’ ναι μόνιμα το μάτι τους πάνω μας για έλεγχο και επίβλεψη. Μας την έχουν στημένη σε ρόλο μπάστακα μη πέσουμε έξω, μη βουλιάξουμε και τους τυλίξει η δίνη του πνιγμού μας.
ΜΕ το μάτι τους, λοιπόν, καρφωτό πάνω μας, τέλος(;) η ελληνική…μαγκιά. Λιγότερη καθημερινή κομπίνα, περισσότερη έγνοια για τα (άδεια) ταμεία και για το Κράτος. Όσο για κάποιους «άρχοντες» σε πόστο δίπλα στο τσουκάλι με το μέλι…δεν το διακινδυνεύουν όσο ο Άκης είναι «μέσα».