Αλλάξτε νόμους!

Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ  

ΚΑΛΑ πάμε…λιγόστεψε το φακελάκι. Αφού έθρεψε γενιές νεοελλήνων με το θύμα να χοροπηδάει μπρος στον θύτη. Από χαρά κι άλλοτε από αγανάκτηση βράζοντας στο ζουμί του. Κι όλοι μαζί ένα σύνολο που σήμερα το στρίβει τρίβοντας τα μάτια του. Για το κακό που μας βρήκε, για τη διαφθορά που μας έπνιξε, για τις αρετές μας που θάφτηκαν και φύτρωσαν στη θέση τους κουσούρια.

ΕΠΡΕΠΕ να αντιμετωπίσουμε και να λύσουμε τα μικρά, πριν γίνουν μεγάλα και μας έρθουν (με πρόσκληση και πρόκλησή μας) οι «μεγάλοι». Τώρα είναι αργά να τους διώξεις, γιατί βρήκαν πάτημα γερό, κι όποιος χρωστάει δεν μπορεί αν το παίζει αφέντης. Ούτε καν στο χώρο που του ανήκει, πριν πλακώσουν ξένοι σφετεριστές, αγκαλιά με ντόπιους άρπαγες. «Πλούσιος είναι ένας φτωχός που δεν χρωστάει» λέει ο Αριστοτέλης κι εμείς γουστάραμε να χρωστάμε.

ΤΟ φακελάκι-φαινόμενο ελληνικό στη φύση και την έκτασή του-δεν αφανίστηκε απ’ την καθημερινότητα, άρα δεν χτυπιέται. Με όσα «ισόβια» κι αν γράψει στο καρνέ του το δικαστικό ρεπορτάζ, όσα παρακάλια και αφορισμοί κι αν φτάσουν σε κλειστά ώτα κακομαθημένων που επιμένουν. Πού επιμένουν; Να κάνουν βίλες τα…συκώτια και τις χολές αρρώστων, κότερα τα ποσοστά (κάποιων) εφοριακών και κωδικούς στην Ελβετία τις προμήθειες μεγαλοπρομηθευτών και εισαγωγέων. Χώρια, βέβαια, οι μίζες υπουργών που έκαναν την τύχη τους στρώνοντας παιχνίδι στην πλάτη κορόιδων που έτρεχαν με το κομματικό τους λάβαρο.

ΚΑΤΙ «κινείται», αλλά όσο δεν αλλάξουν νόμους ξενυχτώντας, μην περιμένεις προκοπή-περίμενε μιαν απ’ τα ίδια. Ρίξαμε ‘μείς το ανάθεμα, αυτοί της μετάνοιες τους για νόμους που μας χαντάκωσαν, αλλά εμείς βαρεθήκαμε κι αυτοί παρέμειναν στα λόγια. «Θ’ αλλάξουμε τον νόμο περί ευθύνης υπουργών» κι ακόμα ν’ αλλάξει, «θα τιμωρηθούν γιατί καθυστέρησαν να συστήσουν και να λειτουργήσουν πειθαρχικά συμβούλια, θα αποκαλύψουμε κομπιναδόρους της διοίκησης που άρμεγαν ταμεία, θα απολύσουμε επίορκους, θα δημεύσουμε περιουσίες…» κι όλοι τους απέναντι απαλλαγμένοι και ατσαλάκωτοι, μας κοροϊδεύουν με την παλάμη ανοικτή και τον αντίχειρα στο πηγούνι.

ΚΑΙ τι κάνουν οι κοινοβουλευτικοί μας; Οι μισοί «κυβερνούν» κι άλλοι μισοί συνεργάζονται για να τους «ρίξουν». Έχουν αυτοί τα ντέρτια τους, σκίζονται για θώκους και μεγαλεία, αλλά δεν είναι και δικό μας ντέρτι, σε καιρούς που είναι…τιμωρία να κυβερνάς μιαν Ελλάδα διαλυμένη που αγκομαχάει να σταθεί στα πόδια της. 

ΕΧΟΥΜΕ τους φόβους μας, επιμένουν στο χαβά τους. Για την εξουσία και μόνο, ως αυτοσκοπό. Όπως τη νιώθουν. Μη τους φάνε στη στροφή, μην αλλάξει γνώμη ο ψηφοφόρος.