Οι αντιστασιακοί, οι φαύλοι και η πολιτική...

Του Δημήτρη
Γιαννακόπουλου

 Οι παρακάτω αράδες είναι εμπνευσμένες από «το Βήμα του ΔΝΤ», το οποίο με ιδιαίτερη επιμέλεια υποστηρίζει τον πολιτικό λόγο της φαυλότητας. Στο πλαίσιο αυτό, το συγκεκριμένο έντυπο του καθεστώτος εμφανίζει, εκτός από πολιτικούς και διάφορους καλλιτέχνες, οι οποίοι αρθρώνουν άποψη για την κρίση στην Ελλάδα. Κοινό μοτίβο στην προσέγγιση όλων αυτών είναι ότι η κρίση έχει πολιτισμικά αίτια και ότι το πρόβλημά τους είναι οι «αντιστασιακοί».

Έχοντας σοβαρούς λόγους να πιστεύω ότι ανήκω στις αντικαθεστωτικές δυνάμεις που χαρακτηρίζονται ως «αντιστασιακοί», μάλλον ειρωνικά, επιθυμώ να αποσαφηνίσω ορισμένα πράγματα για να εξηγηθούμε.
Η προπαγάνδα του καθεστώτος κατατείνει στην δημιουργία της εντύπωσης ότι για την κρίση στην χώρα ευθύνεται η πολιτισμική συγκρότηση του ελληνικού λαού, η οποία συντηρεί την φαυλότητα. Η άποψη αυτή αποτελεί την μία όψη της ουσιοκρατίας (essentialism). Η άλλη όψη είναι το λεγόμενο «βιολογικό γεγονός», που σημαίνει ότι οι Έλληνες έχουν στο αίμα τους την διαφθορά, καθώς έτσι είναι γονιδιακά … γραφτό! Η απλοϊκή αυτή αντίληψη της ζωής, της κουλτούρας και των κοινωνικών σχέσεων αποτελεί μία δραματικά συντηρητική στάση, η οποία αποσκοπεί να...
 ουδετεροποιήσει το πολιτικό φαινόμενο.
Προφανώς δεν είναι η κουλτούρα του Έλληνα η αιτία της κρίσης, ούτε ασφαλώς αυτή που οδήγησε το καθεστώς υπό την προεδρία του Γιώργου Παπανδρέου, στις συγκεκριμένες επιλογές οι οποίες καταλήγουν στην διάλυση της κοινωνίας και στην καταστροφή του ελληνικού κράτους. Πίσω από το σύστημα αξιών, στάσεων, συμπεριφορών, προσβλέψεων και προκαταλήψεων που ιδεαλιστικά εμποδίζουν τον εκσυγχρονισμό και εκδημοκρατισμό του ελληνικού κράτους, βρίσκονται ασφαλώς σχέσεις εξουσίας. Ο πολιτισμός δεν είναι αναλλοίωτο φαινόμενο, καθώς μεταβάλλεται σύμφωνα με τον αναπροσδιορισμό των σχέσεων εξουσίας σε μια κοινωνία.
Οι Έλληνες είναι διεφθαρμένοι στον βαθμό που το καθεστώς στο σύνολό του και ιδιαίτερα το πολιτικό σύστημα, επεδίωξε ώστε να συντηρηθούν στην εξουσία. Πάνω στην διαφθορά και στην διαπλοκή ένα ολόκληρο σύστημα έκτισε την ηγεμονία του και σήμερα έρχεται να εμφανιστεί ως ο εισαγγελέας της κοινωνίας και ως ο κατήγορος όσων για «εγωιστικούς», «αλτρουιστικούς» -κατά Durkheim- λόγους, ή επειδή η ταξική τους διαστρωμάτωση δεν το επέτρεπε (μισθοσυντήρητοι ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι χαμηλών εισοδημάτων), δεν ενσωματώθηκαν ποτέ στους μηχανισμούς αναπαραγωγής του καθεστώτος. Βιώνουμε το απίθανο φαινόμενο, οι φαύλοι να ειρωνεύονται αυτούς που είναι θέσει ή φύσει στην αντίπερα όχθη των συμφερόντων που συγκροτούν το καθεστώς στην χώρα.
Πίσω από την κουλτούρα στην οποία αναφέρονται, θα συναντήσετε την πολιτική αλητεία μιας κάστας που συγκροτεί σήμερα την πολιτική τάξη της χώρας. Όπως αυτοί που τα φάγανε διακηρύσσουν ότι «τα φάγαμε όλοι μαζί», κατά τον ίδιο τρόπο θεωρούν ότι η κουλτούρα του Έλληνα εμποδίζει την εφαρμογή του δόγματος του μνημονίου, το οποίο δοξάζεται ως η απόλυτη αλήθεια για την αντιμετώπιση της κρίσης που προκάλεσε το ίδιο το καθεστώς.
Γι’ αυτούς, όσοι δεν βρωμίσαμε τα χέρια μας και την συνείδησή μας τόσα χρόνια έρποντας στο λιγδερό έδαφος του δικομματισμού, του κομματισμού, του συντεχνιασμού, της διαπλοκής, των πλαστών τιμολογίων, των υπερτιμολογήσεων, της φοροκλοπής, της αυθαιρεσίας παντός είδους και της φοροδιαφυγής, επειδή η ταυτότητά μας συγκροτήθηκε εξαιτίας αντικειμενικών (κοινωνικών), ασφαλώς, λόγων, έξω από το στενό πλαίσιο που ορίζει τις πολιτικές σχέσεις στην χώρα, είμαστε ο «εχθρός». Ορθότερα, αποτελούμε το λεγόμενο «constitutive outside» εκείνων που δόμησαν και συντηρούν τον εαυτό τους στο πλαίσιο της στενής λειτουργίας του καθεστώτος. Είμαστε, δηλαδή, αυτοί στους οποίους η προπαγάνδα του καθεστώτος προσδίδει ιδιότητες που χαρακτηρίζουν τα ενεργά στοιχεία του καθεστώτος, ώστε τεχνηέντως, διαφοροποιούμενοι από αυτό που δήθεν είμαστε εμείς, αλλά στην πραγματικότητα είναι εκείνοι, να επαναπροσδιορίσουν σήμερα την ταυτότητά τους. Να γιατί τους αποκαλώ αλητήριους! Αυτές τις μέρες αυτή η πολιτική αλητεία εκφράζεται ως ουδετερότητα, υπευθυνότητα και cool διάθεση, από εκείνους που τα τρώγανε, πράγματι, όλοι μαζί.
Επειδή, όμως, συμβαίνει όλοι τούτοι να χαρακτηρίζονται από ελλειπή θεωρητική συγκρότηση και αμετροέπεια, δεν είναι ικανοί να καταλάβουν ότι η μορφή προπαγάνδας που επέλεξαν θα οδηγήσει στην πόλωση της ελληνικής κοινωνίας, η οποία θα διχοτομηθεί μεταξύ εκείνων που θεωρούν ότι «τα φάγανε όλοι μαζί» και εκείνων που τους πλήρωναν (παρήγαγαν πλούτο) για να τα τρώνε. Οι «αντιστασιακοί», που όπως ειρωνικά αναφέρουν, τους εμποδίζουν να ολοκληρώσουν τις μεταρρυθμίσεις τους, δεν είναι άλλοι από αυτούς που ανήκουν στην δεύτερη ομάδα, η οποία σε μεγάλο βαθμό αποτελείται από πολίτες που τόσα χρόνια αγωνίστηκαν για ιδανικά, που σήμερα το καθεστώς εμφανίζεται να πρωτοανακαλύπτει και να υμνεί. Ας είναι βέβαιοι ότι αυτοί οι «αντικαθεστωτικοί» δεν πρόκειται να τους αφήσουν στην ησυχία τους να συνεχίσουν να εκχυδαΐζουν τον πολιτικό λόγο και την πολιτική πρακτική (πακτωλός ρυθμίσεων υπέρ των φοροφυγάδων, των φοροκλεπτών, των καταπατητών και των σφετεριστών του δημοσίου συμφέροντος και της δημόσιας περιουσίας, κλπ) στο όνομα της μεταρρύθμισης.
Εάν πράγματι τους ενδιέφερε αυτή η υπόθεση θα την είχαν προκαλέσει με πολιτικό τρόπο και όχι με την κατάλυση της λαϊκής κυριαρχίας μέσω συνταγματικά ανεπίτρεπτων μνημονίων με την ελίτ του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η φιλολογία περί μεταρρύθμισης, για το καθεστώς, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η έσχατη προσπάθεια να διατηρήσει την ηγεμονία του στην χώρα και οι «αντικαθεστωτικοί», οι … τελευταίοι των Μοϊκανών στον αγώνα εναντίον αυτής της μορφής της ηγεμονίας, που στηρίζεται σε μια ιδιόμορφη διάσταση του καπιταλισμού στην Ελλάδα, πλαισιωμένη από την πατρωνία, την οικογενειοκρατία και το πελατειακό κράτος. Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, οι αντικαθεστωτικοί έχουμε σοβαρό λόγο να υπάρχουμε.

Αναρτήθηκε από το Press-gr