Μία από τις παραμέτρους του περιβόητου μνημονίου...

Γράφει ο Δευκαλίωνας
http://stoxasmos-politikh.blogspot.com/  

«Η ηγεμονία στον χώρο των ιδεών ανοίγει τον δρόμο για την κυριαρχία στο πολιτικό πεδίο» (Α. Γκράμσι)

  

Η πολιτεία του Γιώργου Παπανδρέου είναι δυνατόν να χωριστεί σε δύο διαφορετικές περιόδους.

Η πρώτη, που αρχίζει μετά την εκλογή του στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ και τελειώνει με την ανάδειξη του σε Πρωθυπουργό. Σε αυτήν την περίοδο ο Γιώργος Παπανδρέου εισάγει πολλές νεωτεριστικές απόψεις και διαδικασίες στην πολιτική ζωή του τόπου και την κομματική λειτουργία του ΠΑΣΟΚ. Σίγουρα όμως ο πολιτικός του λόγος διακρίνεται από έντονα κέντρο-αριστερά χαρακτηριστικά ενώ η οικονομική του πρόταση είναι σαφώς επηρεασμένη από την Κευνσιανή λογική.

Η δεύτερη, που αρχίζει μετά την...
 εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου στην πρωθυπουργία και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Σε αυτήν την περίοδο οι νεωτεριστικές απόψεις του Γιώργου Παπανδρέου δοκιμάζονται στην κυβερνητική πράξη και αποτυγχάνουν (πχ open government), η κομματική λειτουργία του ΠΑΣΟΚ φθίνει και δεν μπορεί πλέον να βρει υποψήφιο περιφερειάρχη προερχόμενο από το ΠΑΣΟΚ στην Πελοπόννησο, εξαναγκαζόμενος να συμμαχήσει και εμφανώς με τον ΛΑ.Ο.Σ και η πολιτική και οικονομική κυβερνητική πρακτική του Γιώργου Παπανδρέου είναι πλήρως υποταγμένη στην νέο-φιλελεύθερη λογική του περιβόητου μνημονίου.

Ο Γιώργος Παπανδρέου δοξάστηκε και νίκησε σαν προωθημένος κέντρο-αριστερός πολιτικός και κυβερνά σαν ιεροκήρυκας του ΔΝΤ και ιεροεξεταστής του Διεθνούς νεοφιλελευθερισμού.

Θα δοξαστεί και αυτός και το κόμμα του γι’ αυτήν την επιλογή του η θα ηττηθεί και θα αποτελέσει διαχρονικά το άλγος στην ιστορία της Ελληνικής Κέντρο-Αριστεράς;

Ας δούμε ένα νέο δεδομένο.

Ο Γιώργος Παπανδρέου αντικατέστησε τον πυρήνα της ιδεολογίας που χαρακτήριζε την Ελληνική κεντροαριστερά από την εποχή που σχηματοποιήθηκε σε ένα ενιαίο πολιτικό κόμμα (η Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου παππού του σημερινού Πρωθυπουργού), με την ανάγνωση και πιστότατη εφαρμογή του ακραία νέο-φιλελεύθερου περιβόητου μνημονίου

Μία από τις παραμέτρους λειτουργίας του περιβόητου μνημονίου, προϋποθέτει ότι μία χώρα που συμμετέχει εθελοντικά στον μηχανισμό στήριξης, μπορεί αυτόματα να δηλώσει ότι αποχωρεί εάν το επιτόκιο με το οποίο δανείζετε για 3 χρόνια ξεπεράσει το επιτόκιο με το οποίο δανείζει αυτή η χώρα την Ελλάδα. Δηλαδή με απλά λόγια μία χώρα αυτό-δεσμεύεται να συμμετέχει στον μηχανισμό στήριξης εφ’ όσον δανείζεται για 3 χρόνια με επιτόκιο μικρότερο του 5 %. (χρησιμοποιούμε ως χρόνο αναφοράς τα 3 χρόνια γιατί ο δανεισμός μέσω μνημονίου διαρκεί 3 χρόνια)

Στις 27 Σεπτεμβρίου τα επιτόκια 3-ετούς δανεισμού της Ιρλανδίας κυμαίνονταν στο 5,15 % (spread 457 μβ) και της Πορτογαλίας ήταν περίπου 4,94 % (spread 437 μβ). Ουσιαστικά και η Ιρλανδία και η Πορτογαλία βρίσκονται στην επικίνδυνη ζώνη.

Εάν δεν μειωθούν αυτά τα επιτόκια έως τον Δεκέμβριο που θα καταβληθεί η Τρίτη δόση, ή στην χειρότερη αλλά και πιθανότερη περίπτωση αυξηθούν, είναι εντελώς παράλογο να περιμένουμε ότι οι κυβερνήσεις της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας θα δανεισθούν με ακριβότερο επιτόκιο για να δανείσουν την Ελλάδα με μικρότερο. Μάλλον θα αποχωρήσουν από τον μηχανισμό στήριξης.

Το πουλόβερ αρχίζει να ξηλώνεται.

Το παραπάνω δεδομένο σε συνδυασμό με την βαθμιαία αλλά συνεχή επιδείνωση της διεθνούς οικονομικής συγκυρίας (κρίση χρέους), δείχνουν ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική της πιστής ανάγνωσης και εφαρμογής του περιβόητου νεοφιλελεύθερου μνημονίου που εφαρμόζει ο Γιώργος Παπανδρέου, αποτυγχάνει.

Έχουμε πλέον μία μη αναστρέψιμη πορεία προς την ήττα του φίλο - μνημονιακού μετώπου (Γιώργος Παπανδρέου - Ντόρα Μπακογιάννη - ΛΑ.Ο.Σ) και μία βέβαιη νίκη του αντί-μνημονιακού μετώπου που απαρτίζεται από πατριωτικές δυνάμεις της δεξιάς της αριστεράς και του κέντρου.

Ουσιαστικά όμως, μέσα από την αποτυχία αυτή σε πρακτικό επίπεδο επιβεβαιώνεται η ήττα της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας σε θεωρητικό πλαίσιο.

Από ότι έχει γίνει φανερό από την έως σήμερα πολιτεία του Γιώργου Παπανδρέου, η θεωρητική πολιτική του παιδεία είναι ελλιπής. Διαφορετικά θα γνώριζε και θα τηρούσε απαρέγκλιτα την θέση του Ιταλού Μαρξιστή Φιλόσοφου Α. Γκράμσι «Η ηγεμονία στον χώρο των ιδεών ανοίγει τον δρόμο για την κυριαρχία στο πολιτικό πεδίο».