Απέχω, άρα υπάρχω

της Μαρίας Χούκλη
Γιατί όλοι οι πολιτικοί όλων των κομματικών εκφάνσεων τρέμουν τόσο πολύ την αποχή; Τους παρατηρούσα το βράδυ των εκλογών. Φώναζαν, επιχειρηματολογούσαν, ερμήνευαν, παρερμήνευαν, ειρωνεύονταν, υπεξέφευγαν, έδιναν λιγότερο ή περισσότερο συμπαθητικές παραστάσεις. Για να υπερασπιστούν τα ποσοστά του κόμματός τους ή για να αμφισβητήσουν τα ποσοστά των αντιπάλων τους. Όταν όμως έφθανε η συζήτηση στο θέμα της αποχής, όλοι γλύκαιναν, χαμήλωναν τον τόνο της φωνής τους, έπαιρναν στεναχωρημένο ύφος, έμοιαζαν με γονείς που δείχνουν κατανόηση για το προβληματικό παιδί τους και το «ολίσθημά» του. Διαβεβαίωναν ότι είναι έτοιμοι να αφουγκραστούν την ηθελημένη απουσία του κόσμου από την κάλπη και τι σημαίνει. Μετά δυσκολίας έκρυβαν την ανησυχία τους για την εκτροπή από το «πολιτικά λογικό και αυτονόητο». Για την απόδραση, την αμφισβήτηση και ανυπακοή των πολιτών. Ωστόσο γρήγορα έβρισκαν την αυτοκυριαρχία τους και ανεβάζοντας μια κλίμακα τον τόνο της φωνής τους, παρέδιδαν μαθήματα δημοκρατίας: «δεν είναι πολιτική στάση η αποχή, πρέπει να ψηφίζετε και ας ψηφίζετε ο,τι να ναι». Μόνο το «σας παρακαλούμε» έλειπε αλλά σχεδόν το υπονοούσαν. Γιατί όλοι οι πολιτικοί όλων των κομματικών εκφάνσεων τρέμουν τόσο πολύ την αποχή; Να έχουν διαβάσει το Περί φωτίσεως του Σαραμάγκου λίγο δύσκολο το βλέπω. Ο προφητικός Πορτογάλος έστησε το μύθο του με αφορμή κάποιες δημοτικές εκλογές, κάπου, κάποτε και έβαλε έναν λαό να ψηφίζει κατά 70% λευκό προκαλώντας σοκ στην πολιτική ηγεσία του τόπου, η οποία φοβισμένη από το αποτέλεσμα, προκηρύσσει επανάληψη των εκλογών. Αυτή τη φορά η λευκή ψήφος αγγίζει το 83%. Η κυβέρνηση θορυβημένη , χαρακτηρίζει την στάση των πολιτών «καθαρή και απροκάλυπτη τρομοκρατία», αναστέλλει το Σύνταγμα και κηρύσσει στρατιωτικό νόμο. Εγκαταλείπει την πόλη μαζί με τις αρχές ασφαλείας, νομίζοντας ότι θα προκληθεί χάος. Η πόλη όμως θα λειτουργήσει: οι κάτοικοι θα αυτο-οργανωθούν και η κοινωνία θα επιβιώσει. Οι ιθύνοντες πανικόβλητοι, επιστρέφουν και με τους πάσης φύσεως μηχανισμούς θα επαναφέρουν τη «δημοκρατική ομαλότητα». Η αποχή από τις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου δεν είναι μυθιστόρημα και δεν ξέρουμε ούτε τη συνέχεια ούτε το τέλος. Αλλά αυτή τη φορά ακούστηκε πιο δυνατά από ποτέ η εκκωφαντική σιωπή «ορφανών» πολιτικών υποκειμένων που νιώθουν εντός, εκτός και επί τα αυτά. Ποιος θα διαβάσει σωστά την «αλληλουχία των κρυφών μηνυμάτων» του 40%;