Αγιάτρευτες πληγές

 Γράφει ο Δημήτρης Κακογιάννης

Οι Δέκα Πληγές, ή αλλιώς Πληγές της Αιγύπτου ήταν, σύμφωνα με τη Βιβλική αφήγηση (Παλαιά Διαθήκη, ΕΞΟΔΟΣ), δέκα καταστροφικές συμφορές με τις οποίες έπληξε ο Θεός του Ισραήλ τον Φαραώ της Αιγύπτου και το λαό του, καθώς δεν επέτρεπε στον καταπιεσμένο λαό Ισραήλ να φύγει από την Αίγυπτο ώστε να λατρεύει ελεύθερα τον Θεό του.

Οι δέκα πληγές ήταν οι εξής:

• Τα νερά του ποταμού Νείλου μετατράπηκαν σε αίμα, με αποτέλεσμα να ψοφήσουν τα πλάσματα που ζούσαν σε αυτόν και να υπάρχει έλλειψη πόσιμου νερού (εδ. 7:14-21)
• Βάτραχοι κάλυψαν όλη την επικράτεια της Αιγύπτου, μπαίνοντας στα σπίτια των ανθρώπων (εδ. 8:1-15)
• Ο αέρας της Αιγύπτου γέμισε με σκνίπες, παρενοχλώντας ανθρώπους και ζώα (εδ. 8:16-19)
• Σμήνη από αλογόμυγες εισέβαλλαν σε κάθε κατοικία των Αιγυπτίων, σε σημείο που, όπως αναφέρει η αφήγηση, «η γη καταστράφηκε από τις........ αλογόμυγες» (εδ. 8:20-32)
• Βαριά επιδημία έπληξε όλα τα κοπάδια των Αιγυπτίων, ώστε «κάθε είδους ζωντανά της Αιγύπτου άρχισαν να ψοφούν» (εδ. 9:1-7)
• Άνθρωποι και ζώα γέμισαν εξανθήματα, μεγάλα σπυριά και πληγές (εδ. 9:8-12)
• Έπεσε βροχή από 'πολύ βαρύ χαλάζι, που όμοιό του δεν είχε πέσει ποτέ στην Αίγυπτο μέχρι τότε', τσακίζοντας ανθρώπους, ζώα και βλάστηση (εδ. 9:13-26)
• Σκοτείνιασε η γη της Αιγύπτου από τα σμήνη των ακρίδων, τα οποία κατέφαγαν τη βλάστηση και τους καρπούς που είχαν απομείνει από την πληγή του χαλαζιού (εδ. 10:3-20)
• Για τρεις ημέρες πυκνό σκοτάδι σκέπασε όλη την αιγυπτιακή επικράτεια, σκοτάδι που 'μπορούσε κανείς να το ψηλαφίσει' σαν να επρόκειτο για πολύ πυκνή ομίχλη (εδ. 10:21-29)
• Πατάχτηκαν με θάνατο όλοι οι πρωτότοκοι γιοι των Αιγυπτίων -περιλαμβανομένου και του γιου του Φαραώ- καθώς και τα πρωτότοκα των ζώων τους, πράγμα που προκάλεσε ανείπωτο θρήνο (εδ. 10:4-8, 29-32)

Στη σύγχρονη εποχή και με την εξέλιξη των ειδών, ο Θεός για να τιμωρήσει τους Έλληνες αυτή τη φορά δεν τους έπληξε με πολλές όπως παραπάνω συμφορές, που μπορεί να τιμώρησαν τους Αιγυπτίους αλλά το κακό ήταν παροδικό.

Για μας τους Έλληνες  οι πληγές με τις οποίες αποφάσισε να μας πλήξει ήταν δύο αλλά αιώνιες, αποτελεσματικές, αφού «κρατούν» ακόμα και μάλιστα με οδυνηρές συνέπειες, αφού είναι, παραμένουν και θα μείνουν άγνωστο για πόσα χρόνια ακόμα να μας ταλαιπωρούν και να μας οδηγούν στην εξαθλίωση.

Δύο πληγές από τις οποίες δεν είναι καθόλου εύκολο να θεραπευτούμε αφού το μικρόβιο έχει περάσει πια στο αίμα μας και δρα σαν την λέπρα που τρώει το κορμί διαχρονικά μέχρι να το κυριεύσει ο θάνατος.

Μας έστειλε λοιπόν  Α) τους πολιτικούς και Β) τους συνδικαλιστές.

Οι πρώτοι με μια μόνιμη τάση για εξουσία, μονίμως τάζουν λαγούς με πετραχήλια στους ψηφοφόρους προκειμένου να αποσπάσουν τις προτιμήσεις τους, υπόσχονται τάχα καλύτερο μέλλον και καταξίωση της χώρας διεθνώς, με επέλαση από χωρίου εις χωρίον λέγοντας αρλούμπες και αποσπώντας πληρωμένα «ενθουσιώδη» χειροκροτήματα.

Από τη στιγμή όμως που βγουν τα αποτελέσματα και εδραιωθούν στις αναπαυτικές τους πολυθρόνες, αγνοούν όλους και όλα, μοναδική τους φροντίδα είναι η «βόλεψή» τους τόσο των ιδίων όσο και των ιδικών τους.

Αλόγιστα, ανεύθυνα και άκριτα διαχειρίζονται τις τύχες τις χώρας με υπέρμετρους δανεισμούς, διορισμούς, παροχές, ακόμα και με υποβάθμιση της αμυντικής ικανότητας της χώρας καθιστώντας την έρμαιο στις ορέξεις των όποιων επιβουλών με συρρικνωμένη ισχύ και πληγωμένη περηφάνια.

Δεχόμενοι προσκλήσεις προσέρχονται σε διάφορες δεξιώσεις για να κάνουν επίδειξη της ματαιότητάς τους στολισμένοι και κορδωμένοι για να επισφραγίσουν την πρόσκαιρη «ισχύ» τους και το γκλαμουράτο τους προφίλ.

Το τραγικό δε είναι ότι επειδή έχουν πλήρη άγνοια των αρμοδιοτήτων  που καλούνται να εποπτεύσουν επιλέγουν ως συνεργάτες τους ανθρώπους του στενού επίσης ανίκανου περιβάλλοντός τους με συνέπεια οι τύχες της χώρας να ολισθαίνουν από το κακό στο χειρότερο και μάλιστα διαχρονικά, όπως άλλωστε αυτό που ζούμε τώρα.

Από την άλλη, η άλλη «φάρα» αυτή των συνδικαλιστών, αναδεικνύονται με τον ίδιο τρόπο των πολιτικών, τάχα ότι ενδιαφέρονται αποκλειστικά και μόνο  για το καλό των εργαζομένων, για καλύτερες αμοιβές, εργασιακό περιβάλλον, και ούτε λίγο ούτε πολύ υπόσχονται ότι και οι πολιτικοί, αφού τελικός τους στόχος όπως άλλωστε έχει περίτρανα αποδειχθεί, θεωρούν το συνδικαλισμό το «σκαλοπάτι» που θα εξασφαλίσει και σ αυτούς το πολυπόθητο έδρανο στο κοινοβούλιο.

Εξασκούμενοι λοιπόν στο σπορ των ψεύτικων υποσχέσεων φροντίζουν να αυτοπροβάλλονται, διεκδικώντας τον τίτλο του εργατοπατέρα που θα πετάξει έξω τα αφεντικά και θα καταστήσει εργοστασιάρχες τους μέχρι χθες επαίτες μιας θέσης εργασίας να θρέψουν την οικογένειά τους, τους φουσκώνουν τα μυαλά, οργανώνοντας απεργίες και πορείες για ψήλου πήδημα, αρκεί να φανεί ότι έχουν το πάνω χέρι, ώστε να μπορέσουν να συνδιαλλαγούν με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία και να παζαρέψουν το επόμενό τους βήμα και το φούσκωμα του λογαριασμού τους.

Είναι γεγονός ότι οι όποιες προσπάθειες να δημιουργηθούν και να λειτουργήσουν επενδύσεις στη χώρα συνάντησαν την έντονη αντίδραση των συνδικαλιστών με αποτέλεσμα τα κλείσουν άδοξα και να μεταφερθούν σε άλλες χώρες όπως χαρακτηριστικά έγινε με την PIRELLI στην Πάτρα.

Πρόσφατα ζήσαμε παρόμοιες απαράδεκτες καταστάσεις με την απαγόρευση του κατάπλου στο λιμάνι του Πειραιά των κρουαζιερόπλοιων το καλοκαίρι από μερίδα συνδικαλιστών, από τους οποίους δεν ακούσαμε καμία διαμαρτυρία για την απόλυση συναδέλφων τους εργαζομένων στην επιχείρηση που εκμεταλλεύεται το κόμμα τους.

Με αυτό το διπολικό σύστημα που πορεύεται χρόνια τώρα η χώρα εκτιμάται ότι είναι πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατο να ομαλοποιηθεί η κατάσταση και να γίνει διαχειρίσημη, όταν καθημερινά περιμένουμε να πληροφορηθούμε από τα κανάλια αν θα πάρουμε την επόμενη δόση του δανείου για να πληρώσουμε τα προηγούμενα δάνεια, και να συμπεριφερόμαστε σαν τον σκύλο που κυνηγά την ουρά του.

Άραγε είναι πλέον στα χέρια του Θεού να γιατρέψει τις πληγές μας, ή στο δικό μας;;;;;;;;;;