Πρωτομαγιά

Του Θανάση Νικολαΐδη


«ΣΙΚΑΓΟ 1886» και η Πρωτομαγιά ξεκίνησε στον…κόσμο. Πρωτομαγιά «Θεσσαλονίκη, μέρες του ‘36» και «μέρα Μαγιού μου μίσεψες» (και τον νεκρό Τούση πάνω στην πεσμένη πόρτα). Σαν σήμερα το 1976 χάνεται ο Αλ. Παναγούλης, τα αρχεία της ΕΣΑ με ονόματα πολιτικών που συνεργάστηκαν με τη Χούντα και παραμένουν άγνωστοι. Πρωτομαγιά και σήμερα, με τους πολιτικούς αναψοκοκκινισμένους μη τους φάει ο αντίπαλος.

ΚΙ εμείς τους περιμέναμε μονιασμένους να τραβούν κουπί για την Ελλάδα…Να δούμε, λοιπόν, πού θα τους βγάλει η «διχόνοια η δολερή» και πού θα φτάσουμε ταμπουρωμένοι, στυγνοί ιδεολογικά και με το μάτι να ατενίζει μόνο χρήμα. Η καρδιά να χτυπάει μόνο για του καπιταλισμού τα αγαθά απλωμένα σαν πλημμυρίδα και να παγώνει στη θέα της άμπωτης. Με τέτοια (και μόνο) «ιδανικά», μην ελπίζεις για παραπάνω σκαλί κι αλλιώτικη ζωή.

ΝΑ δούμε, λοιπόν, τα πράγματα ψυχρά και ψύχραιμα, κλείνοντας τ’ αυτιά στις κραυγές των φωνασκούντων. Όλοι τους τσιρίζουν (ενώ σιωπούσαν), αλληλοϋποβλέπονται κομματικά (ενώ συνεργάζονταν για τα προνόμιά τους) και, βέβαια, ψήφιζαν παμψηφεί και…αψήφιστα τον νόμο περί (ΜΗ) ευθύνης υπουργών. Ν’ αφήσουμε, για λίγο, τους δυο «μεγάλους» στη γωνιά, ως εξετασθέντες και απορριφθέντες, άρα ακατάλληλους. Να στραφούμε στους «μικρούς» σε ρόλο επίδοξου σωτήρα, πολλά υποσχόμενους και με τη λύση στο…τσεπάκι.

ΔΕΝ μιλάμε για ψήφους και για ποσοστά. Για ευθύνες μιλάμε και δεν τις έχουν μόνο εκείνοι που «κυβέρνησαν» είτε ονειρεύονται να (ξανα)κυβερνήσουν. Και η (λεγομένη) αριστερά «κυβέρνησε» και δεν το πάμε στο «Βρώμικο ‘89». Όσο οι άλλοι κατηύθυναν το κάρο (στον γκρεμό) κρατώντας (εναλλάξ) τα ηνία, η αριστερά κυριαρχούσε σε εργασιακούς χώρους, φορείς και σωματεία. Με συνδικαλιστές σε ρόλο διαφωτιστή και πρακτική αμειβόμενου κηφήνα. Ό,τι μπόρεσαν (δι)έπραξαν και κάποιοι άρπαξαν ό,τι γούσταραν. Και μη ζητάς στοιχεία και ονόματα-θυμήσου τους εξαφανισμένους (μεγαλοσυνδικαλιστές). Κι αν ψάξεις για απεργία που δεν στήριξαν και για (τρελές) απαιτήσεις εργαζομένων και «εργαζομένων» που δεν διεκδίκησαν, τζάμπα θα ψάχνεις. Δεν συγκράτησαν γιατρούς υπερσυνταγογράφους, λαδωμένους εφοριακούς και μιζαδόρους της πολεοδομίας. Κι αν, παραπέρα, τους δεις να στηρίζουν εθνική προσπάθεια συντεταγμένοι με τον λαό που εκπροσωπούσαν(;) και να συμμερίζονται τη φτώχια του έμπρακτα, περίμενε καλύτερες μέρες.

ΚΙ όταν είδαν, απελπισμένοι, τα ποσοστά και τρόμαξαν; Το’ ριξαν στην άρνηση και το «όχι σε όλα». Με το ΚΚΕ μποστάρη. Για «πρωτοβουλίες» ΠΑΜΕιτών δολιοφθορικού χαρακτήρα, μπας και αρπάξουν την εξουσία και την αναδιανείμουν στην νομενκλατούρα (τους), κατά την ιδεολογία και την άποψή τους περί δημοκρατίας.

«Είναι αλήθεια πως η ελευθερία είναι πολύτιμη, γι αυτό πρέπει να δίνεται σε μερίδες» (Λένιν).