Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΧΑΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΚΑΛΠΗ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Βαθιά απογοήτευση κυριάρχησε στα εκατομμύρια Αιγυπτίων που είχαν πιστέψει στην επανάσταση που ανέτρεψε τον Μουμπάρακ, όταν διέρρευσαν τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών, πριν καν ανακοινωθούν επίσημα.
Πρώτος με 25% ο υποψήφιος των Αδελφών Μουσουλμάνων Μοχάμεντ Μουρσί, τον οποίο οι ούτως ή άλλως αναξιόπιστες στην Αίγυπτο δημοσκοπήσεις έδιναν... πέμπτο! Δεύτερος με περίπου 24% ο αιμοσταγής τελευταίος πρωθυπουργός του καθεστώτος του........

Χόσνι Μουμπάρακ, ο Αχμέντ Σαφίκ! Εκατοντάδες διαδηλωτές όρμησαν και έβαλαν φωτιά στα γραφεία του Σαφίκ στο Κάιρο, καθώς το εκλογικό αποτέλεσμα έδειξε πως η στρατιωτική χούντα βρικολάκιασε και απειλεί να κατακτήσει και μέσω γνήσιων εκλογών την εξουσία.....

Η τραγωδία της Αιγύπτου έγκειται στο ότι τελικά στον δεύτερο γύρο θα συγκρουστούν και πάλι οι δύο πόλοι που συγκρούονται στη χώρα τα τελευταία... εξήντα χρόνια! Από τη δεκαετία δηλαδή του 1950, όταν ο Νάσερ κατέλαβε την εξουσία: οι στρατιωτικοί και οι ισλαμιστές των Αδελφών Μουσουλμάνων, η οργάνωση των οποίων προϋπήρχε του Νάσερ.

Άλλωστε οι διάδοχοι του Νάσερ, ο Ανουάρ Σαντάτ και ο Χόσνι Μουμπάρακ, κατά καιρούς ενίσχυσαν τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και τους χρησιμοποίησαν εναντίον των αριστερών νασερικών και των κομμουνιστών, ενώ τους κυνήγησαν ανελέητα και εξόντωσαν χιλιάδες μαχητικά στελέχη των ισλαμιστών, όταν δεν τους είχαν ανάγκη.

Εντυπωσιακή επίδοση σημείωσε στις προεδρικές εκλογές και ο μοναδικός σοβαρός υποψήφιος που εξέφραζε το πνευμά των επαναστατών της πλατείας Ταχρίρ, ο αριστερός νασεριστής Χαμντίν Σαμπαχί. Οι δημοσκοπήσεις του έδιναν κάτω από το 10% των ψήφων, αλλά αυτός πήρε το 21,6% υστερώντας ελάχιστα από τον υποψήφιο της στρατιωτικής χούντας, τον Σαφίκ.

Περίπου 18% πήρε και ο διαφωνών ισλαμιστής Αμπντέλ Μονέμ Αμπούλ Φοτούχ, ο οποίος εξέφραζε την ισλαμική συνιστώσα των εξεγερμένων της πλατείας Ταχρίρ, ο οποίος εγκατέλειψε πρόσφατα τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, στην ηγεσία των οποίων συμπεριλαμβανόταν, και πρόβαλε ένα σαφώς πιο μετριοπαθές ισλαμικό πρόγραμμα και πιο προοδευτικό.

«Πάτωσε» αντιθέτως ο Αμρ Μούσα, μέχρι πρότινος γενικός γραμματέας του Αραβικού Συνδέσμου, τον οποίο πολλές δημοσκοπήσεις έδειχναν πρώτο. Παρά την αποστασιοποίηση του από τον Μουμπάρακ και το καθεστώς του στη φάση της πτώσης του, αναδείχθηκε τελικά πέμπτος με ποσοστό 11%.

Μια απλή πρόσθεση δείχνει ότι αν είχαν κατορθώσει να συνεργαστούν και να παρουσιάσουν κοινό υποψήφιο η αριστερή νασερική και η μετριοπαθής ισλαμική συνιστώσες των επαναστατικών δυνάμεων, οι οποίες τώρα πήραν περίπου το 40% των ψήφων (Σαμπαχί συν Φοτούχ), θα κέρδιζαν άνετα την πρώτη θέση και η επικράτηση του κοινού υποψηφίου τους θα ήταν σχεδόν βέβαιη έκ των προτέρων στον δεύτερο γύρο. Αντιθέτως, η χωριστή τους κάθοδο άφησε και τις δύο φιλοεπαναστατικές συνιστώσες εκτός εξουσίας, με οικτρά αποτελέσματα για τη χώρα.
 

Ο παραγκωνισμός των επαναστατικών δυνάμεων όμως δεν σημαίνει φυσικά ότι τίποτα δεν άλλαξε στην Αίγυπτο. Κάθε άλλο.

Πρώτα πρώτα καθόλου σίγουρο δεν είναι ότι ο στρατός θα παραδώσει την εξουσία στους Αδελφούς Μουσουλμάνους, αν ο υποψήφιός τους κερδίσει στον δεύτερο γύρο των εκλογών, που θα γίνει στις 16 και 17 Ιουνίου. Οι ισλαμιστές έχουν ήδη συντριπτική πλειοψηφία στη Βουλή, έχουν την κυβέρνηση, αν πάρουν και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, θα αποκτήσουν τον πλήρη έλεγχο όλων των οργάνων εξουσίας στη χώρα.

Μια μετατροπή της Αιγύπτου σε ισλαμικό κράτος όμως, πέρα από τις κατακλυσμιαίες επιπτώσεις που θα είχε στο εσωτερικό της χώρας, θα σηματοδοτούσε και σοβαρότατες γεωπολιτικές αλλαγές στον αραβικό κόσμο και στη Μέση Ανατολή γενικότερα.

Τα κέρδη της Δύσης από τους κατακτητικούς πολέμους στο Ιράκ και στη Λιβύη θα απειλούνταν να χαθούν εν ριπή οφθαλμού, ενώ η διακηρυγμένη απόρριψη εκ μέρους των Αδελφών Μουσουλμάνων της συνθήκης ειρήνης Αιγύπτου - Ισραήλ προοιωνίζεται τα χειρότερα για τα συμφέροντα των ΗΠΑ.

ΝΕΟΣ ΓΥΡΟΣ - ΠΟΛΥ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΕΝΑ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ

Απολύτως καμία διάθεση δεν έχει η στρατιωτική χούντα της Αιγύπτου να παραδώσει την εξουσία στους ισλαμιστές, αν ο υποψήφιός τους κερδίσει τις προεδρικές εκλογές του Ιουνίου. Είναι εμφανής η τάση της προς εκτροπή. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει όμως είναι σοβαρό. Αν όντως επιχειρήσει πραξικοπηματική δράση, τότε αντιμετωπίζει δύο κινδύνους. Πρώτον να ξεσηκωθούν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι και να επικρατήσουν απαντώντας στη βία με βία. Δεύτερον, να ξεσπάσει δεύτερη επανάσταση σαν αυτή της πλατείας Ταχρίρ, η οποία θα ξαναβάλει ενδεχομένως στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων τις επαναστατικές δυνάμεις που ηττήθηκαν στις εκλογές, οπότε τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα για τη χούντα.