Εκβιάζουν εκβιαζόμενοι (φαρμακοποιοί)

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΝΑ το πούμε προκαταβολικά και με ειλικρίνεια. Είμαστε με τους φαρμακοποιούς, ως προς το «λαμβάνειν» τους από ένα Κράτος, που δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του. Απ’ το ελληνικό Κράτος των ελλήνων της αρπαχτής και των πολιτικών της ψηφοθηρίας.
ΩΣΤΟΣΟ, πώς ξεχνάς το πανηγύρι των τελευταίων δεκαετιών γύρω απ’ το φάρμακο; Τα γεμάτα ιατρεία «δια πάσαν νόσον…» και τα παραϊατρικά κέντρα να μοιράζουν σαν στραγάλια τις μαγνητικές φορτώνοντας τα βιβλιάρια;
ΝΑ πάμε στους φαρμακοποιούς και τα πρόσφατα σκληρά τους μέτρα. Στην τρίτη συνιστώσα της κατάρας που δεν θ’ άφηνε και δεν αφήνει την εθνική μας οικονομία να πάρει απάνω της. Μεθυσμένοι όλοι τους στο πάρτυ, εμείς ως καταναλωτές, γιατροί της υπεσυνταγογράφηση (και μην αρχίσουμε το αυτονόητο και ανιαρό «δεν είναι όλοι»), φαρμακέμποροι του υπερκέρδους και προμηθευτές, τι να σου κάνει και ο φαρμακοποιός; Το’ στρωσε με τις εταιρίες, εκτέλεσε την (υπερ)συνταγογράφηση, συντονίστηκε και με τον πελάτη (αδιάφορο για το ταμείο του και την εθνική μας οικονομία). Με το υπερβολικό του ποσοστό κέρδους (για φαρμακοπωλήσεις) και με κάποιους ακραίους άρπαγες με τις δεκάδες βιβλιάρια στο συρτάρι τους. Και, βέβαια, όλοι τους με τους…παραδοσιακούς δεσμούς με τις φαρμακευτικές εταιρίες. Δεν προχωρούμε, γιατί δεν κάνουμε έρευνα. Κάποιες σκέψεις απλώνουμε στο σεντόνι των φίλων φαρμακοποιών, λερωμένο από απ’ τις δραστηριότητες συναδέλφων τους, που «δεν τους είδαν, δεν τους ξέρουν…».
Η ΑΠΟΡΙΑ μας είναι άλλη. Έχει να κάνει με το κοντράστ της…ηρεμίας τους των δεκαετιών, με την σημερινή τους φανατίλα. Άλλοτε περίμεναν και άντεχαν, σήμερα αδημονούν και «αγωνίζονται».
ΚΙ επειδή δεν περιμένουμε απάντηση απ’ τον…άγριο κ. Λουράντο και τον παραιτηθέντα κ. Αμπατζόγλου, ας προσχωρήσουμε τη σκέψη μας…αναδρομικά. Ήξεραν για τους πονηρούς στον κλάδο τους, αλλά στάθηκαν δίπλα τους, στο πάρτυ, σταυροπόδι. Έβλεπαν τα ταμεία να αδειάζουν και δεν επεβράδυναν τους ρυθμούς της κατρακύλας.
ΔΕΝ κατήγγειλαν, δεν απομόνωσαν, δεν…πρόδωσαν. Τους έδειχνες με το δάκτυλο το όργιο συναδέλφων τους και σου ‘ριχναν το κλασικό. «Πιάστε τους!». Και, βέβαια, ο…εισαγγελέας ακόμα περιμένει καταγγελίες για χειροπιαστά αδικήματα φαρμακεμπορίας, που πρώτοι και καλύτερα γνώριζαν οι φαρμακοποιοί.
ΣΗΜΕΡΑ συνεδριάζουν θυελλωδώς, κόβουν την πίστωση, εκβιάζουν γιατί εκβιάζονται, κάποιοι παραιτούνται κι όλοι περιμένουμε το θαύμα. Λίγο αργά.