Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΤΗ ΛΥΣΗ !

Του Δημήτρη Κυπριώτη

Πολλοί ίσως να πουν ότι  είναι ακατανόητο αυτό που παρακολουθούμε να εξελίσσεται για δύο και περισσότερα χρόνια στην κεντρική  πολιτική σκηνή της χώρας μας. Να προσπαθούν δηλαδή οι κυβερνήσεις, με την όποια μορφή έχουν περάσει (αυτοδύναμες, υπηρεσιακές με δοτό πρωθυπουργό, συνεργασίας, κλπ )  ή ενδεχομένως και να συνεχίσουν να περνούν από την ‘’πασαρέλα’’ της διακυβέρνησης αυτού του τόπου, να πείσουν ότι η πολιτική–μαρτύριο που επιβάλλουν στον Ελληνικό Λαό, είναι μονόδρομος στην  κρίση που αυτός βιώνει.

Όμως αυτό που με την πρώτη ματιά θεωρείται από πολλούς ως  ακατανόητο, δεν είναι και τόσο όσο φαίνεται.

Και αυτό γιατί, οι αντιφάσεις που συνθέτουν αυτήν την κυβέρνηση, την αυτοαποκαλούμενη και ως συγκυβέρνηση  ΄΄εθνικής ευθύνης΄΄, είναι απόλυτα προφανείς.

 Ποιες είναι αυτές οι αντιφάσεις;

1^η: Η πολιτική ταυτότητα των συγκυβερνώντων.

Εδώ ίσως ήταν προτιμότερο να μιλάμε για απώλεια   πολιτικής ταυτότητας ή  για το απόλυτο ξευτίλισμα της πολιτικής ταυτότητας, αφού η αυτοαποκαλούμενη λαϊκή δεξιά του Σαμαρά, η Σοσιαλδημοκρατία του Βενιζέλου και η κυβερνώσα αριστερά ή η αριστερά της ευθύνης του Κουβέλη, έχουν προ πολλού μπει στο μίξερ του άκρατου  νεοφιλελευθερισμού, που τους υπαγορεύει η ...τρόικα των τοκογλύφων πιστωτών.

2^η: Η καθ΄αυτή πολιτική που καλείται η συγκυβέρνηση να εφαρμόσει, σύμφωνα με τις προεκλογικές εξαγγελίες και τα προγράμματα των κομμάτων που την απαρτίζουν.

Εδώ όμως αναφερόμαστε σε μια πολιτική με μοναδικό πρόγραμμα αυτό που καθορίζεται  στο μνημόνιο Νο 2 και όλων των άλλων μέτρων που έχουν στο μεταξύ προστεθεί στη λίστα των απαιτήσεων της τρόικας,  που απαιτεί θυσίες χωρίς όρια, με το οποιοδήποτε κόστος, ακόμα και με την εξαφάνιση ενός ολόκληρου λαού, έναντι της παραμονής της χώρας στη ζώνη του ευρώ! Δηλαδή μιλάμε για μια υπόθεση που ολοένα και πιο πολύ γίνεται φανερό, ακόμα και στους πλέον ανυποψίαστους, ότι είναι χαμένη.

Αν συνοψίσουμε όλα τα παραπάνω μπορεί κάποιος να υποστηρίξει με βεβαιότητα, ότι, έχουμε μια κυβέρνηση που ενώ θέλει η ίδια να βαυκαλίζεται  ότι καλύπτει το ευρύτερο πολιτικό φάσμα από δεξιά μέχρι και αριστερά, έστω και σε  θεωρητικό επίπεδο, στην ουσία αλλά και στην πραγματικότητα διαπιστώνουμε ότι έχουμε μια κυβέρνηση υποχείριο των πιστωτών. Μια συγκυβέρνηση η οποία μάλιστα προέκυψε μετά την εξαπάτηση του εκλογικού σώματος στις πρόσφατες εκλογές, με μοναδικό σκοπό όπως αποδεικνύεται, να εφαρμόσει πιστά εντολές. Στην ουσία λοιπόν και χωρίς υπεκφυγές, αυτή η εφαρμοζόμενη πολιτική  αν δεν λέγεται δωσιλογισμός πως ακριβώς λέγεται;

Και ακόμη χειρότερα, αυτή η καθαρά καιροσκοπική συνένωση της εξουσίας,  καλεί τον κόσμο να υποταχθεί σε μια πολιτική για μια χαμένη υπόθεση, που λειτουργεί σε βάρος όχι μόνο των συμφερόντων, αλλά και αυτής ακόμη της επιβίωσης του ίδιου του Λαού. Ενός Λαού που εκβιάζεται συνεχώς  με το ψευδοδίλλημα της παραμονής ή όχι της χώρας στη ζώνη του ευρώ, έστω και αν το πραγματικό δίλημμα είναι αν ο Ελληνικός Λαός επιθυμεί ή όχι την εθνική του ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία,          σύμφωνα με τις επιταγές του Συντάγματος.

Μετά από  τα παραπάνω, δεν χρειάζονται ιδιαίτερα χαρίσματα και περισσότερο βαθυστόχαστες αναλύσεις, για να προβλέψει κανείς τα αυτονόητα, ότι αυτό το κυβερνητικό συνονθύλευμα, είναι καταδικασμένο από τη δημιουργία του να συντριβεί κάτω από το βάρος των ψεμάτων, της ανικανότητας, των αντιφάσεων και του δωσιλογισμού που το συνθέτουν.

Όμως, μετά από την παραπάνω μη αμφισβητούμενη αντικειμενική διαπίστωση, ακολουθεί το  απόλυτα δικαιολογημένο ερώτημα:  Και μετά από αυτούς τι;

Μία σίγουρη απάντηση που μπαίνει είναι, ότι στις σημερινές συνθήκες όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί, κύρια διέξοδος από τη βαθιά κρίση που έχει περιέλθει η χώρα,  είναι  η δύναμη που μπορεί να έχει μία μεγάλη  συσπείρωση του λαού σε μετωπική όμως κατεύθυνση, πέρα και πάνω από τα σχήματα της δήθεν πολιτικής καθαρότητας δεξιάς-αριστεράς, για να μπορέσει να ανατραπεί σε πρώτη φάση ότι μας έχει επιβληθεί από τους ξένους και ντόπιους επικυρίαρχους και στη συνέχεια, να εφαρμοστεί επιτέλους η Δημοκρατία στον τόπο αυτό και να λειτουργήσουν οι θεσμοί.

Γιατί αν εξακολουθήσει και παραμένει ο Λαός στο περιθώριο, όπως  ακριβώς συμβαίνει για πάρα πολλά χρόνια τώρα, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Για να επιτευχθεί όμως ο μεγάλος αυτός στόχος, προαπαιτούμενο είναι ο Λαός να έρθει στο προσκήνιο,  να πιστέψει  στις δικές του δυνάμεις και να προχωρήσει με τη δική του οργάνωση και τη δική του φυσική ηγεσία, δίχως φόβους και χωρίς ενδοιασμούς, στην  ανατροπή.

Αν αυτό δε γίνει, τότε ο κόσμος δεν μπορεί να περιμένει τίποτα καλλίτερο, ειδικά στην κατάσταση της εξαθλίωσης που οδηγούν συνολικά  τη χώρα οι πολιτικές του ΣΟΚ και ΔΕΟΣ που συστηματικά εφαρμόζονται από τους ξένους και εγχώριους ΄΄επιβήτορες΄΄ της Δημοκρατίας μας.

Ο κόσμος σήμερα δοκιμάζεται σκληρά, όμως ίσως να είναι και η μοναδική ευκαιρία για πολλούς, να δουν  ποιους ακριβώς πολιτικούς και ποιες πολιτικές στήριζαν με τη ψήφο του τόσα χρόνια, ακόμα και μέχρι τις πρόσφατες εκλογές. Και τότε όλοι αυτοί ας αναλογιστούν τι πρέπει να κάνουν, όχι μόνο για τον εαυτό τους και την οικογένειά τους, αλλά και για τις επόμενες γενεές που έρχονται ή ακόμα και για αυτές που δε θα έλθουν εξ αιτίας των σημερινών βάρβαρων νεοφιλελεύθερων  πολιτικών.

Η τύχη της χώρας βρίσκεται στα χέρια του καθενός από  εμάς, όσο και αν αυτό ακούγεται παράξενα. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει πλέον  να περιμένουμε από κανέναν άλλο να λύσει τα προβλήματά μας.

 Αρκετά ανεχθήκαμε την κοροϊδία και τα ψέματα!

Πρέπει τώρα να τολμήσουμε, τώρα να αντιδράσουμε, τώρα να οργανωθούμε και τώρα να αντεπιτεθούμε.

 Γιατί  τώρα είναι  η ώρα του Λαού, η δική μας ώρα.!